ลำดับตอนที่ #87
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #87 : ตอนพิเศษ : Merry Christmas~
#เนื้อหาในตอนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องทั้งสิ้น อาจมีการสปอยเล็กน้อยนะแจ๊ะ แล้วก็บางตัวละครอาจมีนิสัยไม่ค่อยตรงกับใบสมัครสักหน่อย ไม่ว่ากันเนอะ#
ตอนพิเศษ : Merry Christmas~
คริสต์มาสคือเทศกาลแห่งความสุข..
วันแห่งการเฉลิมฉลอง ซานต้าแจกขนม ต้นคริสมาสต์แสนสวย
แล้วอะไรอีกล่ะ?
อ๋อ รู้ล่ะ ความป่วนไง!
ณ ห้องพักของนักแสดงหลัก ในสตูดิโอกองถ่าย StarFighters ในเวลา 7.00 น.
"ไอ้สตีฟ!!!เอาคุกกี้ฉันมาเฟ้ย!!!"
"ฮ่าๆ อยากได้ก็มาเอาเองซี้ ไอ้แว่น~"
สตีฟหัวเราะเยาะเย้ยเพื่อนหนุ่มเจ้าระเบียบ พลางวิ่งหนีคนใส่แว่นที่กำลังไล่กวดเขา หลังจากเพิ่งไปแย่งขนมคุกกี้แสนอร่อยของเพื่อนหนุ่มไปได้หมาดๆ
"ไอ้ตะกละเอ้ย~"ไลท์นิ่งส์พึมพำเบาๆขณะจิบชาเขียวอุ่นๆ
"เล่นกันเป็นเด็กไปได้.."คามิลล์บ่นอุบขณะกรอกตาอ่านหนังสือนิทานที่รวบรวมความเชื่อและตำนานซานต้าคลอสในวันคริสต์มาส
แต่ในขณะที่พวกหนุ่มๆกำลังวิ่งไล่จับกันนั้น..
"แบร่ จับไม่...จ๊าก!!"
โครม!!!
พวกเขาก็ดันเสียหลักเซถลาไปชนเข้ากับเทอร์โบ อเล็กซิส เซ็ทสึ ที่เดินเข้ามาในห้องพอดี
"โอ๊ย!!"
ส่งผลให้พวกเขาล้มระเนระนาดและทับกันราวกับโดมิโน่เลยก็มิปาน
"บ้าเอ้ย!!หนักยิ่งกว่าควายอีก!!ออกไปได้แล้ว!!"เซ็ทสึโวย
"ล-ลุกไม่ขึ้นอ่ะ"สตีฟบ่น
แต่สุดท้าย พวกสาวๆก็ต้องมาช่วยกันดึงพวกหนุ่มๆให้ลุกขึ้น
"ไม่ไหวๆ เป็นผู้ใหญ่กันแล้วแท้ๆแต่ดันทำตัวยิ่งกว่าเด็กอนุบาล 1 อีก"ไลท์นิ่งส์พูดแทงใจเพื่อนเธออย่างจังๆ
"อะไรเล่า อย่าลากฉันเข้าไปเกี่ยวสิ.."ฮันเตอร์บ่น
"ทั้งคู่นั่นแหละ!!"
ไลท์นิ่งส์โวยพลางเตรียมจะชักดาบซามูไรเตรียมจะฟันเพื่อนตัวดีทั้งสองให้ตายคาทีา แต่ดีที่อเล็กซิส เซ็ทสึกับคนอื่นช่วยกันปรามไว้เสียก่อน และในตอนนั้นเอง..
"ว้าวๆ เล่นกันสนุกจังเลยน้า~"
เสียงปริศนาก็ดังขึ้น พร้อมกับการปรากฎตัวของหนุ่มน้อยร่างบางสองคน
คนหนึ่งมีรูปร่างและใบหน้าค่อนข้างเล็ก มีผมสีขาวนุ่ม ดวงตาสีน้ำเงินกลมโต เส้นผมสีขาวอมฟ้ายาวจนถึงข้อพับเข่า แต่ผมนั้นไม่ค่อยเรียกเท่าไหร่ ใส่ชุดเน้นโทนสีน้ำเงินเปิดไหล่และมีริบบิ้นยาวเป็นหางคู่ข้างหลัง มีสายรัดขาที่ขาข้างขวา หมวกของเขาดูเหมือนพร้อมจะตกลงพื้นตลอดเวลาแต่มันติดกับหัวเขาด้วยการใช้ด้ายยึดมันไว้จากข้างใน
ส่วนอีกคน มีผมสีแบบเดียวกับคนแรก แต่เขามัดผมหางม้าต่ำด้วยริบบิ้นสีฟ้ายาวถึงกลางหลัง ดวงตาสีน้ำเงินดูเฉยชาคล้ายกับคนง่วงนอนตลอดเวลา ติดกิ๊บสีฟ้าไว้ที่ผมข้างซ้าย เขาสวมเครื่องแบบสีกรมท่าที่มีลายขอบกับกระดุมเป็นสีทอง สวมรองเท้าหนังสีน้ำตาลเข้ม ถุงเท้าผ้ายาวเลยเหนือหัวเข่า
"เออ..พวกนายเป็นใครไม่ทราบ?"
ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้เอ่ยปากแนะนำตัว เซ็ทสึก็ทักขึ้นมาเสียก่อน
"แหม่ ใจร้อนจังนะครับคุณเซ็ทสึ"หนุ่มน้อยที่สวมหมวกกล่าวด้วยความร่าเริง
"ผมขอแนะนำตัวนะครับ ผมชื่ออเล็กเซียล วอน ดูแรนด์ ส่วนคนข้างๆผมคือ สโนว ครับ~"
อเล็กเซียลแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม ขณะที่คนที่อยู่ข้างๆเขายืนหาววอดๆ
"หือ ลูกชายของคุณ Light_Seraph นี่ ว่าแต่มาหาพวกเราทำไมเหรอ?"คามิลล์ถามทั้งสองหนุ่มด้วยความสุภาพ
"อ๋อ คุณผู้กำกับให้เรามาตามพวกคุณไปที่ห้องโถงครับ"
"หมายถึง เจ๊ Eagle Sonic น่ะเหรอ?"สตีฟถามทันที
"โอ้โห นานๆทีจะได้เห็นหน้าของหล่อนนะเนี่ย"เซ็ทสึพูด
"อ้าว ก็นายเคยเห็นแล้วไม่ใช่หรอ?"สตีฟถาม
"เออ..ฉันเห็นแค่เงาดำน่ะ"
"อะแฮ่ม ขอประทานโทษนะครับ"อเล็กเซียลกล่าว" ไม่ทราบว่าพวกพี่ๆจะไปกันได้หรือยังครับ?"
"อุ๊บ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ!!"
ขณะเดียวกัน ที่ห้องพักของนักแสดง Anti-Heroes
"เบลินด้า หล่อนคิดว่าฉันควรจะเลือกชุดไหนใส่ไปงานดีอ่ะ?"
ลอเรนด้า วิลสัน แม่สาวเจ้าของทรงผมทวินเทลสีครีม ตาคมดุ ตัวผอมถามแม่สาวผมบลอนส์ หัวหน้าแก๊ง Sweet Candy Girls ที่กำลังให้แม่สาวผมบ๊อบสีชมพู ดาเรน ฟิวส์ เดอะ จัสแอนไนค์ ทำผม เพราะลังเลกับการเลือกชุดปฏิบัติการณ์และชุดไปรเวทไปที่ห้องโถง
"หล่อนจะแต่งตัวเต็มยศเลยเหรอย่ะ?"
"เอ้า!งานเลี้ยงทั้งที ต้องแต่งตัวสวยๆหน่อยสิ จะได้ล่อหนุ่มๆได้สะดวก.."
"ในหัวหล่อนมีแต่เรื่องผู้ชายอยู่ตลอดเวลาเลยรึไงย่ะ?"
"ทำอย่างกับว่าหล่อน ไม่ซิงงั้นแหละ อีราชินีนักล่าแต้ม"
"แหม พูดแบบนี้ อยากโดนแม่ตบเหรอคะ?"
"ล้อเล่นน่า"
"เฮ้อ พวกชะนีนี่เรื่องมากกันจังเลยนะครับ"
เซเลน โจคาสต้า หนุ่มน้อยหน้าสวย แต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์บ่นพวกสาวๆพลางมองพวกเธอด้วยสายตาเยาะเย้ย ทำเอาพวกเธอส่งเสียงชิกันเป็นแถวๆ
'หนอย ก็แค่ผู้ที่กระแดะทำตัวเป็นหญิงตัวหนึ่งล่ะนะ'
"อะแฮ่ม รู้สึกเหมือนมีใครกำลังแอบนินทาเซเลนน้อยของข้าอยู่เลยนะ"
ฉับพลัน พวกสาวๆก็สะดุ้งเฮือกทันทีเมื่อได้ยินเสียงของ การ์มิการ์เซ่ย์ แอนตี้ฮีโร่สาวผู้มากปริศนา และเป็นคนที่พวกหล่อนกลัวที่สุด เดินเข้ามาในห้อง
และทันทีที่เข้ามา หล่อนก็เดินเข้าไปกอดเซเลนจากด้านหลังทันที
"เซเลน วันนี้แต่งตัวสวยจังนะ"
"พี่กราเซียอ่ะ พี่ก็ชมเกินไปแล้วนะ"เซเลนกล่าวพลางม้วนผมเล่นแก้เขิน
"ก็เจ้าสวยจริงๆนี่นา ไม่มีใครในบรรดา Anti-Heroes ที่สวยและน่ารักเท่าเจ้าแล้วล่ะ~"
การ์มิการ์เซ่ย์กล่าวโดยไม่แคร์สายตาคนรอบข้างที่กำลังขนลุกและเลี่ยนกับบทสนทนาที่แสนจะน่าร้ากน่ารักระหว่างเธอกับเซเลนเลยสักนิดเดียว
เหมือนโชตะค่อน..เอ้ย!!พี่สาวเห่อน้องชายยังไงก็ไม่รู้
"พวกเอ็ง เสร็จยาาาาง พวกกาจะฮีบไปข้องโตงเฟ้ย!!!"
แต่ยังไม่ทันได้พูดคุยกันต่อ เสียงของไอ้เอกรินทร์ นภัทพร ที่ตะโกนมาจากนองห้องก็ดังขึ้น แถมน้ำเสียงก็ฟังดูวิบัติ บรรลัยสิ้นดี
เอาเป็นว่าใครที่จะสื่อสารกับมันได้นี่ต้องถอดรหัสกันเป็นชั่วโมงๆเลยล่ะ
"รู้แล้วย่ะ!ตาบ้า!!ผู้ชายอะไรเนี่ยไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษซะเลย"เบลินด้าโวยกลับไปด้วยความโมโห
"น่าตบด้วยคัมภีร์ให้ความจำเสื่อมไปเลยนะ"ดาเรนบ่น
ขณะเดียวกันที่ด้านนอกห้อง
"เอก เลิกพูดเหอะ ขี้เกียจฟังที่มึงบ่นแล้วว่ะ"
เรย์ แวมไพร์ฮันเตอร์หนุ่มบ่นพลางยืนสูบบุหรี่ ในขณะที่คนข้างๆเขา เจอาร์ เจมส์ เมอริอาตี้ ยืนเอามือปิดหูด้วยความรำคาญ
"พี่เอกเค้าจะบ่นอีกนานไหมครับ ผมชักเริ่มรำคาญแล้วนะ?"
"งั้นทุบหัวแม่ง"ชินโซ หนุ่มผมน้ำเงินกระซิบเจอาร์พลางเตรียมหยิบไม้คมแฝกเตรียมฟาดเข้าที่ท้ายทอยของไอ้เอก เจ้าพ่อภาษาวิบัติ แต่ ยู คู่หูของเขาห้ามไว้ก่อน
"นี่ พวกเจ้าไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวข้าตามไป!!"
การ์มิการ์เซ่ย์ตะโกนมาจากด้านในห้อง เมื่อได้ยินดังนั้น พวกหนุ่มๆก็มองหน้ากันและรีบลากตัวเอกที่กำลังจะเข้าสู่โหมดผีบ้า ไปให้ห่างจากห้องพักในทันที
และในเวลาเดียวกันที่ห้องโถงของสตูดิโอ ที่ตอนนี้มีนักแสดงมากมายจากทั่วทุกสารทิศ มารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียง
"ดูเหมือนจะมากันใกล้ครบแล้วนะ"
หญิงสาวผิวสีน้ำผึ้ง อายุ 17 ใบหน้าคมเข้มแบบสาวไทย หุ่นดี รวบผมหางม้าสีดำเข้ม ดูไม่เรียบแต่ก็ไม่ฟูเกินไป เธอมีตาสองชั้น คิ้วเข้มจนไม่ต้องใช้ดินสอเขียนคิ้ว ใบหน้าดูสวยแบบธรรมชาติ แม้เธอจะสูงแค่ 161 และกำลังจะได้กลายเป็นนักศึกษามหาลัยอย่างเต็มตัวแล้ว แต่ทว่าหน้าของเธอกลับยังดูเด็ก จนทุกคนชอบเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเด็ก ม.ต้น เสมอ
"อืม"พี่หมีวิลฟรีดกล่าวกับหญิงสาว ผู้ที่ซึ่งทุกคนมักจะจำภาพติดตาว่าเป็นคนที่อารมณ์ร้อน อารมณ์แปรปรวน ขี้เล่นเสมอ ด้วยสายตาที่เป็นมิตร
แต่ว่ายังไม่เคยมีใครเห็นด้านอีกด้านของเธอ
ด้านที่จริงจังและสุภาพยิ่งกว่าสุภาพบุรุษ
"คุณวิลฟรีด คุณก็เหมือนกับพ่อเลี้ยงของฉัน ทำตัวตามสบายเถอะค่ะ"
"ค-ครับ คุณ Eagle Sonic"
ใช่แล้ว เธอ คือ ผู้กำกับเรื่อง StarFighters นั่นเอง
"ก็ไม่เชิงว่าเป็นผู้กำกับหรอก"Eagle กล่าว"ฉันก็แค่หญิงสาวธรรมดาที่ชื่นชอบการแต่งนิยายฮีโร่ก็เท่านั้นเอง.."
"แต่คุณก็เก่งนะ ที่สามารถแบ่งเวลาได้ ทั้งทำงานการบ้าน เรียนหนังสือ เขียนนิยายด้วย"
มีกัสกล่าวกับ Eagle ขณะยืนพิงเสาและชำเลืองมองคนที่อยู่ด้านล่างซึ่งกำลังยืนคุยกันจ๊อกแจ๊ก
"ฉันถือคติว่า ต้องทำงานในชีวิตจริงให้เสร็จก่อน แล้วถึงจะมีโอกาสได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักน่ะ"Eagle กล่าวพลางจิบโค้กในแก้วเครื่องดื่มด้วย
"จะว่าไป ผมพอจะรู้นะว่าทำไมคุณถึงตั้งชื่อผมว่ามีกัส"
"คุณรู้ด้วยเหรอ?"
มีกัสนิ่งเงียบก่อนจะพูดว่า
"เพราะนั่นเป็นชื่อเพื่อนเก่าคุณไง"
"....."
"และเขาก็ย้ายไปอยู่ที่ไซปรัสแล้ว นั่นจึงทำให้คุณไม่ได้เจอกับเขาอีก แต่คุณก็ยังคงหวังอยู่ตลอดเวลาว่าคุณจะได้พบกับเขาอีกครั้ง.."
"อย่าขุดคุ้ยเรื่องเก่าเลย คุณมีกัส ฉันว่าเรามาคุยเรื่องในนิยายกันดีกว่าไหมคะ?"
"ได้สิ ว่าแต่คุณเริ่มแต่งนิยายเรื่องนี้ตอนไหนล่ะ?"
"ตัวเรื่องคาดว่าเริ่มตอน ม.1 แต่จู่ๆก็หมดไฟขึ้นมา แต่แล้วก็มาเขียนจริงตอน ม.3 อีกครั้ง อัพจบภาค 1 ตอนจะขึ้น ม.6..."
"แต่อันที่จริง โปรเจ็คนี้เคยเริ่มคิดเล่นๆตั้งแต่ ป.1"
เท่านั้นแหละ อึ้งทั้งบาง
"ดูเหมือนคุณจะรักนิยายเรื่องนี้มากเลยสินะ"
"ใช่ รักมาก"Eagle กล่าว "ถ้าหากไม่มีครอบครัวที่คอยสนับสนุน ฉันก็คงไม่ได้แต่งนิยายมาถึงตอนนี้หรอก..."
เกิดความเงียบชั่วครู่ แต่ถึงกระนั้น มีกัสก็เข้าใจในสิ่งที่ผู้สร้างของเขาต้องการจะสื่อ
ใช่ เธอรักครอบครัวของเธอ เหมือนกับที่นักแสดงทุกคนในเรื่องนี้รักครอบครัวของพวกเขา
"เอาล่ะ ดราม่าพอแล้ว"Eagle กล่าว "คุณวิลฟรีด ทำตามที่ฉันบอกแล้วใช่มั้ยคะ?"
"อ๋อ ที่บอกให้เชิญ ผปค.ของนักแสดงทุกคนมาร่วมงานนี้ด้วยใช่มั้ยครับ เรียบร้อยแล้วล่ะ"
"ดี ทีนี้ก็ได้เวลาเปิดงานแล้วล่ะ.."
"เดี๋ยว คุณลืมใครไปรึเปล่า?"
"หือ?"
"นักแสดงเอกของคุณน่ะ.."
"ถ้าให้พูดถึงแม่นั่น...เปล่าประโยชน์ รายนั้น ไม่มีทางมาร่วมงานเลี้ยงหรอก"
"ทำไมล่ะ?"
"เอาเป็นว่า ฉันจะใบ้ให้แล้วกัน แม่นั่นเคยมีปมไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องงานเลี้ยงมาก่อนน่ะ"
ว่าแล้ว Eagle ที่อยู่ในชุดสูทสีดำก็เดินลงไปพร้อมกับพี่หมีวิลฟรีด ทิ้งให้มีกัสครุ่นคิดเพียงลำพัง
.
.
.
"ฮ้าว เมื่อไหร่จะเริ่มเนี่ย ยืนจนเหน็บกินแล้วเนี่ย"ไซม่อนบ่น
พรึ่บ! และไม่ทันขาดคำ ไฟในห้องโถงก็ดับลงอย่างมิได้นัดหมาย ก่อนที่แสงสปอตไลท์เพียงดวงเดียวที่เหลืออยู่จะส่องลงมาตรงใจกลางห้องโถง พร้อมกับการปรากฏกายของหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้ง..
จังงัง งงงวย กันเป็นแถว ไก่ตาแตกด้วย
เพราะตอนนี้ ในใจของทุกคนนั้นตั้งคำถามเดียวกัน
'แม่นี่ใครว่ะ?'
"สวัสดีท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี ฉันคือ Eagle Sonic เป็นผู้กำกับของเรื่องนี้เองค่ะ"
หญิงสาวกล่าวพลางพนมมือไว้ที่อกและไหว้ทุกคนตามสไตล์มารยาทไทย
แต่ทว่าคนที่อยู่รอบๆนั้นกลับสตั้นไป 30 วินาที กันเต็มๆ และพอได้สติพวกเขาก็
"ห๊ะ!?"
"เอ๋?!"
"เฮ้ย!!"
"WTF!?"
"แม่นี่เนี่ยนะ ผู้กำกับ!?"
"โห ปกติมาแต่เสียงกับคำพูด แต่นี่ตัวเป็นๆ"
"แถมมาแบบเรียบร้อย..ปกตินี่ ซ่ายิ่งกว่าลิง อารมณ์ร้อนยิ่งกว่าไฟ.."
"เอ่อ.. เลิกโอเวอร์แอ็คติ้งส์กันสักทีได้ไหมคะ พวกคุณทั้งหลาย"Eagle บ่นด้วยความเบื่อหน่ายกับท่าทางของเหล่านักแสดงที่มองเธอด้วยสายตาอึ้ง ทึ่ง ราวกับเห็นตุ๊กแกเหาะเหินอยู่ในอวกาศเลยก็มิปาน
"แล้วหล่อนมีหลักฐานอะไรมาอ้างว่าเป็นผู้กำกับเรื่องน่ะ? อีผิวสี.."เบลินด้าทักทันทีด้วยความไม่เชื่อถือ เมื่อเห็นดังนั้น Eagle จึงดีดนิ้วใส่หน้าผากของหล่อนทันที
"กรุณาพูดให้มีสัมมาคารวะด้วยค่ะ คุณเบลินด้า เทรเวอร์"
"เดี๋ยวก่อน ฉันใช้นามสกุลวอล์คเกอร์.."
"แต่นามสกุลนี้ซ้ำกับคุณ เจสสิก้า วอล์คเกอร์ ค่ะ และที่สำคัญ ถ้าคุณไม่เลิกทำตัวอันธพาลและขี้วีนแบบนี้ ฉันจะเอากรรไกรตัดผมคุณและโกนหัวคุณให้โล้นเป็นแม่ชีเลยนะคะ"
"ม-ไม่เอาน้า!!"
"กลัวกรรไกรขนาดนั้นเลยเหรอคะ?"
"น-นี่หล่อนรู้เรื่องนี้ได้ไง?"
"ฮิ คนที่สามารถควบคุมเส้นผมได้ ถ้าสูญเสียผมไปคงเป็นเรื่องใหญ่น่าดูเลยสิ"
Eagle กล่าวพลางมองเบลินด้าด้วยสายตาดูถูก ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นสร้างเบลินด้าขึ้นมา แต่ถ้าหากแม่นี่ทำตัวไม่ดี เธอก็มีสิทธิ์ที่จะลบแม่นี่ออกจากรายชื่อตัวละครได้เช่นเดียวกัน
"แล้วอีกอย่าง อย่าโง่ให้มากนักนะคะ คุณเบลินด้า เพราะฉันพร้อมที่จะโยนคุณให้สาวๆคนอื่นรุมกระทืบได้ทุกเมื่อเลยนะ"
ทำเอาเบลินด้าเถียงไม่ออกเลยทีเดียว
"เฮ้อ เรากลับมาเข้าเรื่องต่อดีกว่าเนอะ เสียเวลามากพอแล้ว"
'ก็หล่อนไม่ใช่เหรอ?ที่พานอกเรื่อง!!'ทุกคนตะโกนดังลั่นในใจ
"ทุกคนคะ ที่ฉันมาในวันนี้ก็เพื่อที่จะมากล่าวขอบคุณทุกคน ณ ที่นี้ ที่ได้มาร่วมเป็นส่วนหนึ่งของ ซีรีส์ StarFighters เพราะถ้าไม่มีพวกคุณ เนื้อเรื่องก็คงไม่ดำเนินมาถึงตอนนี้หรอก
ฉันขอขอบคุณ คุณ NightHeart ที่ส่งโอ๊ค มาร่วมเป็นส่วนหนึ่งของเรื่อง เขาเป็นตัวละคร LGBT ที่ฉันชอบมากที่สุดเลยค่ะ
ขอบคุณคุณ MikaBai ที่ส่งเหมยลี่และเอมี่มาร่วม ตัวละครของคุณคือตัวละครคู่แรกที่ส่งมาในเรื่องนี้
คุณ gokuss33 ขอบคุณสำหรับคำแนะนำและความรู้ดีๆมากมาย รวมถึงตัวละครที่ดีของคุณนะคะ
คุณ Phantomdeath ขอบคุณสำหรับตัวละครแฝดฟ๊อกซ์ เหล่าคู่รักหญิงน่ารักๆและตัวละครสาย Unpower ที่ส่งมาร่วม รวมถึงคำแนะนำดีๆ และที่ช่วยเตือนคำผิดต่างๆให้
เพราะคุณ ฉันจึงได้มีตัวละครเลสเบี้ยนมาสร้างสีสันในเนื้อเรื่อง แม้บางตัวจะไม่ได้เน้นที่ความสัมพันธ์มากแต่ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง
ขอบคุณ 1369_45mind และ My.Linux ที่ส่งตัวละครสาวๆสวยๆมาให้ แม้บางตัวจะดูโกง แต่ถ้าไม่มีพวกคุณ เนื้อเรื่องก็คงไม่มีสีสันและความน่ารักของเหล่าสาวๆ
ขอบคุณคุณ Light_Seraph และ UnforeSeen แม้ตัวละครของพวกคุณจะมาแปลก เช่นสาวดุ้น หนุ่มยันเดเระ หนุ่มคู่รักเกย์ สาววาย แต่ฉันก็ชอบที่ได้คาแรคเตอร์หลากหลายแบบมาสร้างสีสันให้เนื้อเรื่อง
คุณ ninenaphat99 ถึงคุณจะเป็นคนที่น่ารำคาญบ้าง และแม้ตัวละครที่คุณสร้างจะดูดาร์ค รายละเอียดน้อย ไปไกลสุดโต่ง และคอมเมนต์บางเม้นท์ที่อ่านจนแทบไม่ออก จนทำฉันปวดหัวบ่อย
แต่ขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้ ถึงตัวละครคุณจะไม่ได้เด่นเท่าคนอื่น แต่ยังไงซะ ฉันก็ไม่ได้รังเกียจอะไรคุณ ฉันแค่อยากให้คุณปรับภาษาที่คุณเขียนให้คนอื่นเข้าใจได้ง่ายขึ้น
และคุณ Shinobinon เพราะคุณคือแรงบันดาลใจให้ฉัน แม้ตัวละครคุณจะดูเรียบง่าย แต่ฉันชอบพวกเขา คุณเป็นผู้ใหญ่ที่ดีที่สุดในสายตาฉัน และฉันก็ชอบนิยายของคุณด้วย
คุณคือนักเขียนแบบอย่างของฉัน ขอบคุณนะคะส่งตัวละครดีๆมาให้
และขอบคุณทุกๆคน ณ ที่นี้ ที่เป็นกำลังใจและติดตามฉันมาโดยตลอด..
ขอบคุณครอบครัวที่สนับสนุนให้ฉันได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามผลงานของฉัน
ฉันอาจเป็นเพียงแค่นักเขียนฝึกหัด แต่ฉันจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง
ขอบคุณค่ะ
และ แฮปปี้คริสต์มาส สุขสันต์วันปีใหม่ ขอให้มีความสุข สมปราถนาทุกประการนะคะ"
แปะๆๆๆ
ทันทีที่ Eagle พูดจบ ทุกคนก็ปรบมือให้เธอทันที
"พูดได้ดีนี่คะ"ปารีสกล่าว
"ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ"Eagle กล่าวด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตน
"มาฉลองกันดีกว่าทุกคน!!เอาให้เต็มที่ไปเลย!!!!"
ริกโก้ตะโกนก่อนจะส่งสายตาให้ฮันเตอร์และเอ็ดการ์บรรเลงดนตรีไปพร้อมกับตน ในบทเพลง 'Yule shoot your eye out'
ทุกคนปรบมือตามจังหวะเพลง และพูดคุยกับคนอื่นๆอย่างสนุกสนาน ราวกับเป็นครอบครัวเดียวกันเลยก็ว่าได้
และแม้แต่พวกเหล่าร้ายก็ยังมาขอสงบศึกชั่วคราวด้วยในวันนี้
ใช่ แม้จะเป็นคนแปลกหน้า แต่พวกเขาก็สามารถที่จะเป็นครอบครัวเดียวกันได้
ขอเพียงแค่เปิดใจให้กันและกัน..
"เป็นวันที่อบอุ่นกันจังเลยนะคะ"
เจซซินในชุดราตรีสีขาวกล่าวกับ Eagle ด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น ตามประสาพี่สาวแสนดี ขณะที่อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร เธอแค่ยื่นแก้วแชมเปญให้กับหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ
"สักแก้วไหมคะ?"
"ไม่ค่ะ ฉันไม่ดื่มแอลกอฮอลล์"
"เหรอคะ?ฉันเองก็ไม่ดื่มเหมือนกันค่ะ"
Eagle กล่าวก่อนจะวางแก้วแชมเปญลงบนโต๊ะ
"น่าเสียดายที่ ในภาค 2 คุณแทบจะไม่มีบทเลยนะ"
"อา..ไม่เป็นไรนี่คะ ถือซะว่าได้พักร้อนก็แล้วกัน"
"มองโลกในแง่ดีจังเลยนะคะ"
Eagle หัวเราะเบาๆพลางมอง ไลท์นิ่งส์กับธันเดอร์ที่กำลังเต้นรำด้วยกัน เทอร์โบที่กำลังยืนคุยกับยูเมะ และซากุระที่กำลังแย่งบุฟเฟ่ต์กับอเล็กซ์ ส่วนมีกัสกำลังตามง้อคามิลล์อยู่
"เฮ้อ...ตอนนี้เหลือแค่คุณ สตีฟ ฮันเตอร์ที่ยังไม่มีคู่ ส่วนยัยนั่น.."
"ฮาเร็มเหรอคะ? ฉันเคยเห็นคุณบอกไปตอนก่อนหน้านั้นแล้วนี่?"
"อันที่จริงก็ไม่เชิงหรอกค่ะ ฉันเองก็ยังสับสนอยู่เลยว่าจะให้ยัยนั่นคู่กับใคร แต่ถ้าไม่มีคู่ก็ดีนะคะ.."
"ทำไมเหรอ?"
"ฉันแค่อยากให้เรื่องนี้มีตัวละครที่เป็น Asexual ด้วยน่ะค่ะ"
"ฉันเข้าใจค่ะ แต่เรื่องนี้ยังไม่ต้องคิดก็ได้ ฉันว่าคุณควรจะเอาเวลามาใส่ใจกับปัจจุบันจะดีกว่านะคะ"
"นั่นสิเรื่องนี้ยังอีกยาวไกลนี่นา"
"ว่าแต่ ตอนนี้เซนอยู่ที่ไหนเหรอคะ?"
Eagle ถอนหายใจก่อนจะตอบพี่สาวแสนดีไปว่า
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"
แต่ทว่า เจซซินกลับยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือมาทาง Eagle
"มาเต้นรำกันหน่อยไหมคะ?"
"อา.. ฉันเต้นรำไม่ค่อยเก่งนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันจะสอนคุณเอง"
"ไม่กลัวจะโดนจับจิ้นกับฉันเหรอ?"
"อุ๊บ คิกๆ ถึงคุณจะเป็นไบเซ็กซ์ชวล แต่ฉันมีคนที่ชอบอยู่ในใจแล้วล่ะคงไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
"ชอบ? คุณชอบใครหรอทำไมฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องนี้เลยล่ะ?"
"ฮิๆ ความลับค่ะ"
ขณะเดียวกันที่สวนสาธารณะที่ไม่ห่างจากกองถ่ายมากนัก ช่วงนี้เข้าหน้าหนาวหิมะจึงตกโปรยปราย ปกคลุมพื้นที่ทางเดินจนกลายเป็นสีขาว...
แต่ทว่ากับไร้ซึ่งวี่แววของผู้คน และมีเพียงแค่ชายหนุ่มชาวเอเชียผมดำ เท่านั้นที่ยืนรอใครบางคนอยู่ตรงป้ายรถเมลล์ เขาถูฝ่ามือเพื่อความอบอุ่น พลางหายใจออกมาเป็นควัน
"เมื่อไหร่จะมานะ.."
ชายหนุ่มบ่น ก่อนจะนั่งลงบนม้านั่งพลางเงยหน้ามองท้องฟ้าในยามราตรี
ช่างเป็นคืนที่หนาวจริงๆ
แล้วเขาก็เผลอหลับไปจนกระทั่ง..
"มินโฮ"
มีใครบางคนเรียกชื่อเขา แม้จะเบา แต่ก็พอให้เขาได้ยินบ้าง..
ทันทีที่ลืมตาขึ้นชายหนุ่มก็พบกับ หญิงสาวผมดำเข้มรวบผมหางม้าสูง สวมแจ็คเก็ตหนังทับเสื้อคอเต่าสีดำกับกางเกงยีนส์ขายาวและรองเท้าบูธ ท่าทางดูทะมัดทะแมงยืนอยู่ตรงหน้า
พอได้สบตากับเธอ มินโฮก็ยิ้มเล็กน้อย
"มาช้าจังนะ เซน "
"....."
"ไม่ไปงานเลี้ยงเหรอ?"
"น่าเบื่อ"
เซนกล่าวแค่สองพยางค์ และทอดมองหน้าชายหนุ่มที่แดงจัดเพราะความหนาว
"แล้วทำไมต้องมานัดที่นี่ด้วย"
"...."
"มินโฮ?"
"พอดี เวลาเห็นหิมะตกที่ไร ฉันจะนึกถึงตอนที่จะอยู่กับแม่ทุกทีเลย"
"......"
"ช่างเหอะ..ว่าแต่ วันนี้หนาวจังนะ.."
แต่ก่อนจะได้พูดต่อ ฝ่ายหญิงก็เอามือทั้งสองข้างนาบที่แก้มของชายหนุ่ม
ฉับพลันมินโฮก็สัมผัสได้ถึงความอุ่นๆจากฝ่ามือของหญิงสาวที่ถ่ายทอดมายังเขา
ตึกๆๆ แล้วจู่ๆหัวใจของชายหนุ่มก็เต้นรัวอย่างบอกไม่ถูก แต่ฝ่ายหญิงกลับไม่ได้ยินเลยสักนิด
"อุ่นขึ้นยัง?"
เสียงเรียกของหญิงสาวได้ปลุกชายหนุ่มออกจากภวังค์ เขาพยักหน้ารับด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ แต่ก่อนที่หญิงสาวจะเห็นเขาก็ได้เบนหน้าไปทางอื่นเสียก่อน
"นี่ ยัยไฮเปอร์"
"หือ?"
มินโฮลุกขึ้นก่อนจะโยนกล่องของขวัญสีแดงให้คนตรงหน้า โชคดีที่เธอรับได้ทันก่อนที่มันจะตกลงบนพื้น
"Merry Christmas นะ.."
"มาแปลกแฮะ"เซนบ่น"แต่ก็ขอบคุณแล้วกัน"
เซนพูดพลางแกะห่อของขวัญทันที ก่อนที่จะพบว่าสิ่งที่อยู่ในกล่องนั้นคือ..
สนับมือสีเงินมันวาวนั่นเอง..
"มิส Eagle แนะนำให้ฉันซื้อมาให้น่ะ เฮ้อ ทีแรกก็ไม่อยากซื้อหรอก แต่มันรีบก็เลย.."
"ไม่หรอก ฉันอยากได้มันมาตั้งนานแล้วขอบใจนะ"
คำพูดที่หญิงสาวเอ่ยทำให้มินโฮถึงกับยืนสตั๊นไปหลายวิ แต่ทว่าในใจของเขากลับรู้สึกโคตรดีใจเอาสุดๆ
เป็นผู้หญิงที่แปลกชะมัด ถ้าเป็นคนอื่นคงอยากได้ของที่น่ารักๆมากกว่านะ
"นายหน้าตี๋ ฉันเองก็มีของจะให้นายเหมือนกันนะ"
"หือ?"
"เข้ามาใกล้ๆสิ"
มินโฮขมวดคิ้วและเอียงคอเล็กน้อย ด้วยความงุนงงและรู้สึกฉงน เมื่อเห็นท่าทางที่น่ารำคาญของอีกฝ่าย เซนจึงส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะกระชากคอเสื้อของคนร่างสูงเข้ามาใกล้ๆจนหน้าเกือบจะแนบชิดติดกัน แต่เซนก็ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านแต่อย่างไร
และจากนั้น เธอก็หยิบบางอย่างออกมาจากเป้มาพันคอเขา
ผ้าพันคอไหมพรมสีเขียวเข้มสับแดง ลายกวางเรนเดียร์ และต้นสนที่ถักขึ้นอย่างประณีตได้พาดทับคอของชายหนุ่มด้วยความนุ่มนวล
อุ่นจัง...
"สุขสันต์วันคริสต์มาส ขอให้มีความสุขนะ"
"อ-อือ"
มินโฮกล่าวด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม ทั้งที่จริงแล้วเขาพยายามเก๊กท่ากลบเกลื่อนความเขินที่อยู่ในใจต่างหากเล่า!!!
อ๊ากกกกกกกก!!ยัยบ้านี่!ให้ของขวัญดีๆไม่เป็นรึไงฟ่ะ!? ทำใจฉันเต้นอยู่เรื่อยเลย!!!
"เป็นไรมากป่าวเนี่ย?ไอ้หน้าตี๋?"
"ก็ป่าวนี่?"
มินโฮตอบกลับเซนด้วยใบหน้าที่ตายด้านแต่น้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยความกวนประสาท จนเซนหมั่นไส้ และกระทืบเท้าเขาอย่างแรง
"โอ๊ย!!ยัยบ้า เหยียบทำไมฟ่ะ!?"
"เห็นยืนจังงังตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว รำคาญว่ะ"
"หนอย งั้นเจอนี่หน่อย!"
ป้าบ!
และในเวลาต่อมา เซนก็ถูกชายหนุ่มตรงหน้าปาหิมะใส่เข้าเต็มแรง
"ฮ่าๆ...เหวอ!"
ป้าบ!!
และในวินาทีต่อมา มินโฮก็ถูกอีกฝ่ายปาบอลหิมะลูกยักษ์ทุ่มลงใส่ตัวจังๆ แต่ยังดีที่เจ้าตัวยังไม่ตายเอาเสียก่อน
พรวด!
"สมน้ำหน้า"
"เอางี้เลยเหรอว่ะ?"
"อยากโดนอีกลูกไหม?"
"เอาซี้ จัดไป"
แล้วสงครามหิมะก็ได้เริ่มต้นขึ้น แต่ทว่าที่กำลังเล่นกันอยู่ดีๆ
ป้าบ!!
ก็มีลูกบอลหิมะจากไหนก็ไม่รู้ปาเข้าใส่ทั้งสอง
"เฮ้ย!!มาเล่นกันแถวนี้นี่เองเรอะ เอาด้วย!!"
ริวตะโกนลั่นก่อนจะกระโจนเข้าไปแจมกับเซนและมินโฮ โดยมีเต้ เซ็ทสึ ต้าเซิ่น และเหล่าชาวแก๊ง Starfighters บางส่วนที่แอบโดดงานมาร่วมแจมกันด้วย
"วะฮ่าๆๆ"
"จับให้ได้เซ่!!!"
"นี่แน่ะ ซุปเปอร์สโนว์บอล!!"
ตู้ม!!!!
และจบลงที่เซ็ทสึโดนเพื่อนๆตะลุมบอนปาหิมะใส่กันอย่างมีความสุข
"ตรูซวยอีกแล้ว~"
เขาบ่นเบาๆ
-End-
55555 จบแล้วกับตอนพิเศษ พอดีลงไม่ทันวันที่ 25 น่ะ แฮ่ๆ
ขอให้มีความสุขกันน้าทุกคน~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น