คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #115 : ก็แค่..แต่งเล่นๆเพราะเบื่อ
ตอนนี้ลองเปิดเพลงที่ให้มาดูสิ
ณ รถไฟใต้ดินขบวนหนึ่งในสถานีรถไฟใต้ดิน เมืองนิวโยเกียว
“คิดว่าหนีไปแล้วฉันจะตามไม่เจอหรอ?”
“หลีกไป” เซนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบท่าทางดูเหมือนไม่เล่นด้วย
“ไม่มีวัน”
ผัวะ! โดยไม่มีการบอกกล่าวให้ตั้งรับการโจมตีล่วงหน้า เข่าของเซนก็ได้กระแทกตรงกล่องดวงใจของชายตรงหน้าอย่างเต็มแรง
“หยุดนะ!”เจ้าพวกลูกสมุนของชายตรงหน้า คู่อริเก่าของเซนได้รวบตัวเธอจากด้านหลังทว่าก็ถูกเธอเอาศอกถองใส่ดั้งจมูกจนเลือดอาบ ส่วนอีกคนก็ถูกเธอจับหัวโขกกับเข่าเธอที่เหวี่ยงตอกหน้าเข้าเต็มๆ
ทุกอย่างบนรถไฟใต้ดินเกิดขึ้นเร็วมากจนผู้โดยสารคนอื่นตั้งตัวแทบไม่ทัน สิ่งที่พวกเขาเห็นในตอนนี้มีเพียงภาพของเซนที่กำลังสู้กับพวกนักเลงตรงหน้า
โครม!!เซนเบี่ยงตัวหลบหมัดของลูกสมุนคนหนึ่งในแก๊งก่อนจะส่งตัวกระโดดหมุนถีบส่งแรงจากเท้าขึ้นไปย่ำบนกำแพงรถโดยที่จับฮู้ดของคนที่กำลังจะชกเธอคลุมหน้าเขาและทันทีที่เท้าแตะถึงพื้นเธอก็เหวี่ยงเขาใส่หัวหน้าแก๊งที่กำลังจะวิ่งเข้ามาหาเธอทันทีราวกับเล่นลูกโบว์ลิ่งจนพวกมันล้มระเนระนาดทับลูกสมุนอีกกลุ่มที่วิ่งตามมาจากด้านหลัง
ก่อนที่ในจังหวะต่อมาเธอจะถูกลูกสมุนของแก๊งคนหนึ่งคิดไม่ซื่อลอบทำร้ายจากด้านหลัง โดยการจิกกระชากผมหางม้าของเธออย่างแรง แน่นอนว่าเซนโคตรเจ็บสุดๆ ความเจ็บจากการถูกดึงผมแล่นไปถึงหนังหัว แต่เซนก็ไม่ได้ร้องออกมาเพราะพอถูกดึงผมปุ๊บ เธอก็รีบหมุนตัวหันไปตบบ้องหูของชายตรงหน้าทันทีจนในที่สุดเขาก็ปล่อยมือออกจากผมเธอ และด้วยความโกรธจัดเลยทำให้เซนกระชากคอเสื้อของชายคนนั้นขึ้นมา
จากนั้นก็ส่งยิ้มบางๆให้คนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มชวนเป็นมิตรดูไร้พิษสงให้อีกฝ่ายตายใจ
โป๊ก!!
แล้วเล่นงานตอนเผลอ เอาหัวที่แข็งดุจหินผาของเธอโขกหัวเขาอย่างแรงจนสลบเหมือดคาปลายเท้าเธอ
หลังจากนั้นเด็กสาวก็ยกแขนขึ้นกันหมัดที่ลูกสมุนแก๊งคนหนึ่งสวนเข้ามา ตอกหน้าเขาด้วยหมัดรัวๆสองสามที หมัดแต่ละดอกของเธอนั้นหนักมากแต่ลำพังแค่แรงของเธออย่างเดียวคงไม่พอหากปราศจากสนับมือเหล็กที่เธอสวมใส่มันทันทีหลังจากที่เตะกล่องดวงใจของหัวหน้าพวกนั้น
ผัวะๆๆ เธอแย็บหมัดรัวใส่พวกอันธพาลด้วยสไตล์การต่อสู้ข้างถนน เหวี่ยงลูกเตะซัดใส่พวกมันแต่ละคนโดยที่ไม่มีท่าทีเหน็ดเหนื่อยเลย ประหนึ่งดั่งเครื่องจักรสังหารที่จะไม่มีวันหยุดจนกว่าการต่อสู้จะจบ
มีอยู่จังหวะหนึ่งที่เธอถูกหนึ่งในพวกนักเลงลอบทำร้ายอีกด้วยการล็อคคอ แต่เธอก็จับมันทุ่มลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว จนโดนเพื่อนมันอีกคนเล่นงานโดยพยายามกระชากเสื้อแจ็คเก็ตหนังที่เธอสวม แต่เธอบิดตัว กลับเสื้อใช้มันล็อคแขนคนคนนั้นแล้วผลักเขาออกไป
โดยไม่ยอมเสียเวลาใส่เสื้อก่อน ใช้เสื้อแจ็คเก็ตหนังนั่นแหละเป็นอาวุธ ฟาดหน้าพวกมันแต่ละคนราวกับกำลังควง nunchucks (กระบองสองท่อน)เลยก็มิปาน
เพี๊ยะ! ใช้ความแข็งของผ้าเป็นแรงฟาดพวกอันธพาลจนหน้าหัน ยืดหยุ่นวิธีเปลี่ยนมันเป็นการรัดคอรัดแขนขาแทนในยามจำเป็น
แม้แต่ตอนใส่เสื้อกลับเหมือนเดิมก็ไม่มีช่องโหว่หลุดออกมา เธอเคลื่อนไหวได้เรื่อยๆแม้แต่ในระหว่างใส่เสื้อก็ยังต่อสู้ไปด้วยราวกับว่านี่เป็นกิจวัตรประจำวันที่รวมเข้าเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอไปแล้ว
ผัวะ!เซนอาศัยประโยชน์จากสิ่งของรอบๆตัวในระหว่างต่อสู้ไปด้วย อย่างในตอนนี้ก็เช่นกัน
โครม!เธอกระโดดคว้าราวจับในรถไฟหมุนขาเตะเป็นวงกลมราวกับสปินเนอร์ซัดหน้าอันธพาลที่อยู่ตรงนั้นจนฟันหลุดไปได้ถึงสองคน อย่างกับเก็บแต้มในเกมส์
ป้าบ! ใช้สันมือฟาดเข้าที่กรามกับด้านหลังคอของอันธพาลอีกคนจนสลบเหมือด ก่อนที่จะรวบกำปั้นทุบคนที่พุ่งเข้ามากอดเอวเธอเพื่อผลักเธอไปชนกับประตูรถจนร้องโอดโอย และในทันทีที่เขาปล่อยมือออก เธอก็ยกขาฟาดเข้าที่กลางกระหม่อมของเจ้าตัวทันที
โป๊ก! แม้แต่การกระชากหน้าอันธพาลไปโขกกับเสาจับในรถไฟเธอก็ยังไม่เว้น ไม่แม้แต่เว้นช่วงพักหายใจก็พุ่งไปซัดกับอันธพาลที่บุกเข้ามาต่อ แต่ว่าพวกนั้นมีมากเกินไป ซึ่งเซนกะไว้แล้วว่ายังไงเธอก็เอาพวกนั้นไม่หมดแน่ๆ ดังนั้นเธอก็เลยกวาดตามองหาตัวช่วย จนไปพบเข้ากับ..
เด็กหนุ่มนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่งที่นั่งอยู่แถวนั้นพอดี ทว่าสิ่งที่เธอสนใจหาใช่ตัวเขาไม่
“ขอยืมหน่อยนะ ไอ้หนู”
แต่เป็นไม้เบสบอลเหล็กที่เขาติดตัวมาด้วยต่างหาก แถมขนาดก็ดันเหมาะกับมือเซนพอดีซะด้วย
“ห-หา?”
ซึ่งเซนก็ได้ฉวยโอกาสหยิบมันขึ้นมาก่อนที่เจ้าของจะอนุญาตเสียอีก
ทำไงได้ล่ะ ก็นักเลงบุกมาแล้วนี่นา จะให้รอโดนกระทืบรึไง?
“ย้าก!!!”
เคร้ง!!
ไม่พูดพร่ำทำเพลง ไม่แหกปากร้องจ๊ากขู่ขวัญศัตรู พอพวกนั้นก้าวเข้ามาเซนก็กระโดดฟาดพวกมันทันทีอย่างไม่เกรงใจคนที่อยู่รอบๆ บทจะฟาดก็ฟาดเต็มที่ไม่ออมแรงแม้แต่นิดเดียว
โครม!ผัวะ!ป้าบ!!
แบบว่า พอพวกมันบุกเข้ามาในเขตเธอปุ๊บก็โดนฟาดยับ
เคร้ง!!
แม้แต่ตอนบุกเข้าไปฟาดหัวในเขตศัตรูก็ยังไม่เว้น
"ตายซ..."
โป๊ก!
"อ๊าก!!"เธอปาไม้เบสบอลอัดหน้าคนที่กำลังจะแหกปากวิ่งเข้ามาหาเธอด้วยความรำคาญจากนั้นก็จับหัวเขาโขกซ้ำๆกับประตูรถไฟ กระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม โดยเฉพาะคนแก่ที่นั่งอยู่ข้างๆที่ไม่กลัวนะ แต่เชียร์เฉย
ผัวะ! แน่นอนว่าเธอเองก็โดนพวกนั้นคนหนึ่งชกไปด้วยหนึ่งหมัดแต่มันก็ถูกเธอตบกระโหลกกลับด้วยไม้เบสบอล
"ย้ากกกก!!"
ก่อนจะถูกหัวหน้าของพวกนั้นที่กำลังสติแตกกระเจิงเมื่อเห็นสภาพลูกน้องแต่ละคนที่นอนกองอยู่บนพื้น ซัดมีดใส่อย่างสะเปะสะปะ
"ฉันจะฆ่าแก!!"
แต่เซนก็เบี่ยงตัว เอนหลบได้อย่างสบายใจเฉิบด้วยใบหน้าที่รู้สึกเหนื่อยหน่ายเป็นอย่างยิ่ง จนชักทนไม่ไหว
ผัวะ!เลยเตะเสยมีดที่อยู่ในมืออีกฝ่ายจนลอยกระเด็นไปปักพื้น แล้วอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายไม่ทันระวัง
"น่าเบื่อ"
วืดดดดดด
"เบื่อโคตรๆเลยโว้ย!!"
ประเคนกำปั้นซ้ายอัดหมัดหนึ่งนิ้วใส่อีกฝ่ายลอยกระเด็นหล่นพื้นดังแอ้ก
กร๊อบๆ
แต่ดูเหมือนเซนจะยังไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
"ไม่นะ ไม่"
ดังนั้นหัวหน้าแก๊งอันธพาลที่ยังมีสติอยู่เพียงคนเดียวในกลุ่มจึงเป็นคนที่ดวงซวยที่สุด เพราะเขาไม่รู้เลยว่าผลที่ตามมาต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร
"อ๊ากกกกก!!!"
แต่ฟังจากเสียงแล้ว อย่ารู้ต่อเลยจะดีกว่า
.
.
.
.
ณ สถานีรถไฟใต้ดินแห่งหนึ่ง
วืดดด...
แน่นอนว่าพวกผู้โดยสารที่อยู่ด้านนอก เมื่อรถไฟใต้ดินมาจอดก็ย่อมต้องขึ้นรถเป็นธรรมดา
ทว่าไม่ใช่กับรถไฟใต้ดินขบวนนี้แน่
เพราะทันทีที่ประตูเปิดออก พวกเขาก็ต้องชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นใครบางคนปรากฎตัวออกมา..ในสภาพที่ช่างดู สะบักสะบอมสุดๆ อย่างกับไปผ่านสมรภูมิรบมา
"...."
แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากฝ่าฝูงชนกลุ่มนั้นออกไป
ปล่อยให้พวกเขาตกตะลึงหลังจากที่เข้าไปในนั้นและพบกับ
"โอย.."
ภาพของนักเลงยี่สิบกว่าคนที่นอนอยู่ในสภาพเป็นผักเป็นปลา ร้องโอดโอยเจ็บเจียนตายอยู่บนรถไฟใต้ดิน
"ไม่น่าเลยเรา"
TALK
ตั้งแต่ดูคลิป shangchi มา ฉันก็สลัดภาพ Simu liu กระโดดฉีกขาเตะผู้ร้ายออกไม่ได้เลย ปกติต้องเขียนใส่กระดาษก่อนแล้วถึงพิมพ์ลง แต่ว่าวันนี้คือการด้นสดทั้งบทคือเขียนตอนกำลังดูคลิปต่อสู้อยู่พอดีเลย ก็เลยลองทดสอบร่างบทที่จะใช้ในภาคสองแบบเขียนเล่นๆดู
แล้วมันก็ออกมาอย่างที่เห็น
(เรฟการต่อสู้ไรต์อิงสไตล์ของ Shang-chi กับ Black Widow)
[Marvel Studios’ Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings]
ความคิดเห็น