คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ภารกิจมโน ภาคพิเศษ : One Shot >> Belle-Fon
ภารกิจมโน ภาคพิเศษ :
One Shot >> Belle-Fon
ตัวสำรอง มีสิทธิ์เป็นแค่ ตัวแทน
ไม่ใช่ ตัวจริง
ฉันเอนตัวไปยังเก้าอี้หมุน หน้าโต๊ะคอมที่วางโน้ตบุ๊คเครื่องโปรด เงยหน้าขึ้นไปมองเพดาน เม้มปากสะกดความหวั่นไหวของตัวเอง เพื่อป้องกันไม่ให้น้ำตาแห่งความอ่อนแอเผลอแสดงออกมา....
แต่ความอดทนของผู้หญิงอย่างฉันคงมีไม่มากพอ
ที่จะต่อต้านพลังน้ำช้างสารที่ถาโถมมายังผนังเขื่อนได้....มันพังทลายลงพร้อมกับเสียงสะอื้น
ที่แม้จะพยายามกลั้นมันไว้แค่ไหน...ก็ทำไม่ได้จริง ๆ...
ฉันฟุบหน้าลงบนโต๊ะคอม ก่อนจะปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมา...ด้วยน้ำตา
ฉันจะร้องไห้ให้พี่เป็นครั้งสุดท้าย
....และ...ฉันจะไม่มีวันเสียน้ำตาให้คนเห็นแก่ตัว...แบบพี่อีก...
................
หน้าจอโน้ตบุ๊คที่ค้างภาพใน IG
ของผู้หญิงคนที่ฉันเรียกว่า
“พี่ฝน”
ปรากฏอยู่
เธอกำลังไปท่องเที่ยวต่างแดนอย่างมีความสุข....
กับคนของเธอ
กับแฟนของเธอ
ฉัน...เป็นแค่ คนคั่นเวลา
เท่านั้น
.................
เรารู้สึกดี ๆ
ให้กัน...
ผูกพันกัน...
รักกัน...
ในลักษณะไหนไม่มีใครรู้....รู้เพียงว่าเราอยู่ในฐานะ “คู่จิ้น”
ที่จะต้องเซอร์วิสให้แฟนคลับที่ชื่นชอบเรา...รู้สึกหัวใจพองโตขึ้นมาบ้างในวันที่เราอยู่ด้วยกัน
และมันก็คงจะเป็นแค่ “ภาพลวงตา” เหมือนทุก ๆ ครั้ง...ถ้าพี่...ไม่เป็นคนทำให้ความสัมพันธ์ของเรามันเปลี่ยนไป.....
เปลี่ยนไป....ตลอดกาล
..........................
ณ
แดนปลาดิบ ทริป Frozen Hormones
หลังจากที่เหล่าฮอร์โมนร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเกือบ 1
สัปดาห์
พรุ่งนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะ
ที่จะมีบางส่วนจะต้องกลับไปก่อน
เนื่องจากมีภารกิจที่ต้องทำ
....พี่ฝนก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ต้องเดินทางกลับ...ฉันรู้สึกเหงา ๆ
อย่างบอกไม่ถูก...เหล่าพวกที่มักแซวเรา...ก็คงจะเหงาปากไปไม่น้อย...เวลาที่เราอยู่ด้วยกันรู้สึกว่ามันช่างสั้นเหลือเกิน .....
“ไม่กลับได้มั้ยพี่ฝน อยู่ต่ออีกสักนิดน่า เบลล์เหงา”
ฉันซบไปที่ไหล่ พร้อมกอดแขนคนเป็นพี่ที่นั่งอยู่ปลายเตียง...
“พี่ต้องกลับไปธุระด่วนที่มหาลัยจริง
ๆ....เบลล์อยู่ต่อ...ก็เที่ยวเผื่อด้วยนะ”
พี่ฝนลูบหัวฉัน...ฉันยิ่งรัดแขนแน่นไปอีก...
“พี่ฝนกลับแล้ว...คงไม่สนุก”
สิ้นคำ....ก็มีมืออีกมือหนึ่งเคาะมาที่หัวฉัน
“นี่...ให้มันน้อย ๆ
หน่อย...กูก็อยู่”
เป็นเสียงของแพรวาที่แว่ดขึ้นมา
“ให้มันได้งี้สิ....เห็นแฟนดีกว่าเพื่อน”
ต้าเหนิงเสริมทัพ...
ปกติ...ฉันจะเฉยๆ
กับการแซวของพวกนี้นะ...แต่ทำไมวันนี้....รู้สึกว่าหัวใจเต้นตึกตักขึ้นมา....หรือว่าแอร์จะหนาว...เลยผิดปกตินะ
“งั้นคืนนี้...เบลล์มานอนกับพี่มั้ย?”
นอน...กับ...พี่
เฮ้! เตียงเดียวกันเนี่ยนะ
“เฮ้ย! มีชวนขึ้นเตียงด้วยอ่ะ....อิจฉา...”
แพรวาแซวใหญ่ ก่อนจะทำทีออดอ้อนต้าเหนิง
“ตัวเอง...ตัวเองให้เขานอนด้วยนะ...เขาจะไม่ดิ้นเลย”
ต้าเหนิงล็อกคอแพรวาไว้....แล้วแกล้งกลับ
“ถ้าดิ้น...เค้าก็จะกอดไว้...กอดไว้แน่น
ๆ เลย”
ไม่พูดเปล่าต้าเหนิงสาธิตด้วยการกอดแพรวาเต็มรัก...ทั้งคู่หัวเราะคิกคัก...ทำให้ฉันยิ้มตามไปด้วย ก่อนจะหันมามองหน้าพี่ฝน...ที่ยิ้มตาหยี
....แต่ฉันกลับหลบสายตาคู่นั้น...ด้วยกลัวว่าความรู้สึกบางอย่างจะเผยออกไปโดยไม่รู้ตัว
.........
22.30 น. (เวลา...ญี่ปุ่น)
ฉันนอนพลิกไปพลิกมาอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับคนที่ชวนนอนด้วยเมื่อหัวค่ำ.....พอสาดสายตาไปรอบห้องที่มีเตียงอยู่หลายเตียง ก็เห็นพี่แพตตี้ แพรวา
และเหนิง ที่นอนอยู่คนละเตียง มีแค่เตียงของฉัน...ซึ่งอยู่ข้าง ๆ
เตียงที่กำลังนอนอยู่นี้ที่ว่างเปล่า....
ฉันขยับตัวเพื่อจะลุกขึ้นกลับไปนอนที่เดิม....เพราะคิดว่าคงนอนไม่หลับแน่
ๆ ถ้าอยู่ใกล้กับพี่สาวคนนี้
ซึ่งฉันเริ่มจะคิดไม่ซื่อซะแล้วสิ...คิดได้ดังนั้น ขาก็ป่ายออกจากผ้าห่ม เพื่อไปยังจุดหมาย
หมับ!
มือเล็ก ๆ
โอบที่เอวของฉันไว้...
“จะไปไหน....ไม่อยากนอนกับพี่เหรอ”
พี่ฝนพูดเสียงเบา คล้ายกระซิบ
“เบลล์นอนไม่หลับน่ะ....เคยนอนคนเดียว ไม่เคยนอนกับคนอื่น”
ฉันตอบตะกุกตะกัก....พี่ฝนกลับรวบตัวฉัน...จนลงมานอนตามเดิม แล้วเอาวงแขนพาดตัวฉันไว้ พร้อมกับขาที่เกยก่ายเหมือนกลัวฉันจะหนี
“เห็นพี่เป็นคนอื่นรึไง”
ใบหน้าที่ซุกมาใกล้ จนได้ยินเสียงลมหายใจ กับเสียงเล็ก ๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ ดังอยู่ใกล้ ๆ หู...จนรู้สึกใจเต้นโครมครามขึ้นมา....กลัวพี่ฝนได้ยินจัง
“พรุ่งนี้พี่ก็จะกลับแล้ว....คงคิดถึงเบลล์แย่เลย”
ฉันแอบยิ้มในความมืดมิดนั้น....ถ้าพี่ฝนไม่ล้อเล่นก็คงจะดี
“เราไม่ได้อยู่ต่อหน้าทุกคน...ไม่ต้องแกล้งพูดอะไรหวาน
ๆ ก็ได้น่า”
ฉันทำเหมือนรู้ทัน...
“เบลล์”
“หืม”
สิ้นคำพูด....ฉันก็รู้สึกถึงริมฝีปากนุ่ม
ๆ ที่สัมผัสมาที่ตำแหน่งเดียวกัน....
ภายใต้ผ้าห่มนั้น...
พี่ฝนจูบฉัน....
ฉันจูบตอบอย่างเต็มใจ....ไม่สิ...หรือเผลอใจ...
ริมฝีปากเราบดเบียดกันอยู่นานพอสมควร ก่อนจะถอนออกพร้อม ๆ กัน....
เราสบตากันภายใต้ผ้าห่ม... พี่ฝนเลื่อนหน้ามาหอมแก้มฉัน...แล้วพูดเสียงเบา
“พี่ไม่เคยแกล้ง....รู้สึกดี...กับเบลล์”
รู้สึกดี? งั้นเหรอ?
“แต่.....”
พี่ฝนใช้นิ้วชี้เรียวแตะที่ริมฝีปากของฉัน....
“อย่าบอกนะ...ว่าเบลล์ไม่ได้รู้สึกเหมือนกันกับพี่”
ฉันจับมือนั้นไว้....แล้วพูดเสียงเศร้า
ๆ
“แต่....พี่มีแฟนแล้วนะ”
“ใช่...พี่อาจจะเห็นแก่ตัว....แต่ก็เพราะเบลล์...พี่ถึงเป็นแบบนี้”
พี่ฝนกอดฉันเต็มตัว....ฉันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก....ไม่คิดว่า...เราจะใจตรงกัน แต่ภายในใจก็ยังพยายามต่อต้าน
“เบลล์ก็รู้สึกดี....กับ...พี่....แต่...”
“ให้พี่กับเบลล์เป็นแค่เรื่องของเรา...อย่าเอาคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องได้มั้ย”
ฉันเงียบไปและปล่อยให้บทสนทนาจบลง.......
ความรัก....กับความลับ....กำลังเดินทางแล้วสินะ
.........................
เราสองคนโทรหากันบ่อย ๆ คุย Line กันบ่อย
ๆ....แวะไปหากันบ้างเป็นบางครั้ง
มีโอกาสเจอกันบ้างเป็นบางที
ตามงานที่ติดต่อมา
“พี่ฝน....พี่มาร์คโทรมา”
เป็นฉันที่ยื่นโทรศัพท์ให้คนเป็นพี่ทุกครั้ง
ฉันเริ่มจะชินกับสถานะ....ตัวแทน...ที่มีค่าเหลือแสน...เวลาที่แฟนเขาไม่อยู่.....บางทีก็เจ็บนะ...เวลาที่พี่ฝนโพสนั่น โพสนี่เกี่ยวกับแฟนเขาใน IG
แต่ฉันก็คงทำอะไรไม่ได้...นอกจากยอมรับในฐานะคนมาทีหลังเท่านั้น....
“เบลล์...เซลฟี่กันหน่อยมา”
ฉันรู้สึกเขินทุกครั้งเวลาที่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคน...ที่ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรสักนิด....เซอร์วิสแบบไม่เคอะเขิน...ดูจะเนียนเกินไปแล้วนะ
“แต่อยู่ตรงนี้นานกว่านี้จะได้มั้ย..ต่อเวลานาทีสุดท้ายของสองเรา..โปรดอยู่ตรงนี้..เคียงข้างฉันอีกซักวัน.....”
RRRRRRR
ฉันกดรับโทรศัพท์ แล้วทักทายปลายสาย
“ว่าไง ต้าเหนิง”
(อยู่กับพี่ฝนปะ)
“ทำไม”
(แสดงว่าอยู่.....ชวนพี่ฝนไปเที่ยวพัทยากันนะ มะรืนนี้)
“ใครไปบ้าง”
(พี่อัด พี่ไมเคิล
แล้วก็ไอ้พี)
#@%#$#%#@@#
สวบ!
กอดเบา ๆ
จากด้านหลัง ทำเอาฉันหันขวับมาหา
“เหนิง เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ....ไว้เดี๋ยวโทรกลับ”
ตื้ด ตื้ด...
ฉันหันมาหาแมวน้อยที่ยิ้มตาหยีอยู่....ว่าแล้วก็หมั่นเขี้ยว แบบนี้ต้องหยิกแก้มซะหน่อย
“งื้อออออ หมั่นไส้”
“คุยกับใคร”
“เหนิง ชวนไปพัทยามะรืน ไปปะ”
คนเป็นพี่เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ พลางมือก็ล้อมรอบคอฉัน...เฮ้! แค่ถาม...ทำไมต้องยั่วกันด้วยเนี่ย
“ถ้าเบลล์ไป...เค้าก็ไป”
สรรพนามมาแปลกแฮะวันนี้...
“เอ่อ...เบลล์ก็อยากไปกับ....พี่....”
ยังไม่ทันพูดจบ....พี่ฝนก็ใช้นิ้วชี้เรียว
ๆ แตะที่ริมฝีปากฉันซะก่อน
“ไม่เรียกพี่ดิ”
“งั้นให้เรียกว่าไง....เรียกฝนเฉย
ๆ เหรอ”
ฉันทำหน้าทะเล้นใส่....อีกคนก็อมยิ้ม
“เรียกว่า....”
ก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อ....ความอดทนต่อความน่ารักก็ต้านทานไม่ไหว...ฉันเลื่อนริมฝีปากเข้าไปประกบคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว....พี่ฝนไม่ได้ตกใจอย่างที่คิด แต่กลับกอดคอฉันแน่น
แล้วรั้งฉันให้เข้าไปบดเบียดริมฝีปากนุ่มนั้นด้วยน้ำหนักที่แรงขึ้นไปอีก....
“อื้อ...!”
ได้ยินเสียงครางจากลำคอของอีกคน...ใจของฉันก็เต้นไม่เป็นจังหวะซะแล้ว รู้สึกร้อน ๆ ชอบกล
แล้วก็เผลอดันคนตัวเล็กกว่าลงบนเตียงอัตโนมัติ...
ฉันถอนจูบ...แล้วสบตาคนด้านล่าง สายตาที่ชวนหลงใหล ริมฝีปากที่เย้ายวน...
คงมีสิทธิ์ครอบครองได้แค่นี้แหละ....>>
ก็อก! ก็อก!
คือ....เวลาจะอะไร
อะไรเนี่ย....มักจะมีคนมาขัดจังหวะทุกครั้งเลย...ให้ตายสิ!
เอาไว้โอกาสหน้ายังมีเนาะ
^____^
>>>
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว....ทริปพัทยาแห่งความสุข
ที่มีทั้งเพื่อน ทั้งแฟน เอ๊ย! พี่คนสนิท....ทำให้เป็นช่วงเวลาที่ดีมากในชีวิตฉัน แล้วเราก็กลับมาสู่โลกของชีวิตจริงอีกครั้ง
ฟอด!
ฉันหอมแก้มคนที่ฉันกอดจากด้านหลังด้วยความคิดถึง....ทั้ง
ๆ ที่เพิ่งเจอกันวันนี้
คนเป็นพี่หันมาหยิกแก้ม แล้วหอมแก้มตอบ...
“ขอบคุณนะ...สำหรับเค้กวันเกิดล่วงหน้า”
ฉันมองไปยังเค้กช็อกโกแลตที่เพิ่งถือมาเซอร์ไพรส์คนตรงหน้า....
“ขอบคุณ...ที่วันนี้เบลล์ทำให้พี่มีความสุขมาก”
ฉันยิ้มให้แบบฝืน ๆ ก่อนจะปล่อยอารมณ์เศร้าออกมา
“เดี๋ยวพี่ก็ไปหาแฟนพี่...ก็คงจะมีความสุขมากกว่านี้”
ฉันพยายามกลั้นน้ำตาที่มันกำลังจะไหลไว้...ด้วยกลัวว่าพี่ฝนจะคิดว่าฉันทำไม่ได้อย่างที่เคยพูด
เบลล์ใจกว้างพอ
เชิญพี่คบกับเขาตามสบาย....แต่ขอแค่พื้นที่ในใจพี่ฝน...มีเบลล์บ้างก็พอ
คิด ๆ ไป ก็เหมือนคนบ้าเนาะ...มันจะมีใครบ้าง...ที่รักแบบไม่คาดหวัง...ยอมเป็นตัวแทนของคนอื่นได้ ทั้ง ๆ ที่เจ็บจะแย่...แต่ก็ “ยอม”
เบลล์ยอมเป็น....ของตาย....ของพี่
ขอแค่พี่ฝนยังมีความรู้สึกให้เบลล์....แค่สักนิดก็ยังดี
คำพูดโง่ ๆ
จากเด็กโง่ ๆ ที่เคยพรั่งพรูความในใจ ....ฉันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วฝืนยิ้มอีกครั้ง
“เดินทางปลอดภัยนะคะ....เบลล์กลับก่อน”
พี่ฝน...ดึงแขนฉันไว้....
ไอ้น้ำตาบ้า.....ไหลออกมาจนได้....
ฮึก!
ฉันสะอื้นทั้งน้ำตา....อยู่ในอ้อมกอดของคนที่ทำให้ฉันรักที่สุด....และเจ็บมากที่สุด
....................................
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก....
ภาพใน
IG ของพี่ฝน ทยอยอัพรูปทัวร์ยุโรปเป็นระยะ....ฉันขยี้ตาที่ตอนนี้มันคงบวมพอสมควร
หลังจากผ่านการร้องไห้มา ...กลั้นใจกด Like รูปของเธอไปหลายรูป...ด้วยความรู้สึกที่จะพยายามยินดีจากใจ....
ตึ๊ง ตึ่ง
เสียง Line
ดังขึ้นมา....
ฉันหยีตาให้กับแสงสะท้อนจากโทรศัพท์ แล้วเลื่อนดูผู้สนทนา...
Fons
: เบลล์ นอนรึยัง....เค้าคิดถึงเบลล์นะ...
คิดถึง....ทั้งที่อยู่กับเขาเนี่ยนะ....
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ....แล้วกดแป้นพิมพ์โทรศัพท์ช้า
ๆ ด้วยจะทบทวนว่าจะพูดอะไรออกไปดี
Kemi.p : นอนไม่หลับ
Fons
: คิดถึงเค้ามั้ย?
Kemi.p
: คิดถึงไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก
ฉันพิมพ์ไป....น้ำตาก็คลอเบ้าไป...อยากจะบังคับใจตัวเองให้เลิกรักผู้หญิงคนนี้จัง
Fons
: มีประโยชน์ดิ....เราจะได้คิดถึงกันไง
Kemi.p : พี่ฝน....เบลล์เจ็บ
Fons
: ...........................................
Kemi.p : เบลล์ไม่อยากเป็นของตายของพี่อีกแล้ว
(อ่านแล้ว :
)
สัญลักษณ์ว่าอีกคนรับรู้ปรากฏ แต่ฉันไม่รอที่ว่าอีกคนจะพูดอะไรอีก....ฉันปิดเครื่องอย่างไม่ลังเล....
ไม่อยากรับรู้อะไร....
ไม่อยากเสียใจ
ไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว.....
............
ฉันตื่นขึ้นมาในตอนสาย ๆ
ของอีกวัน
พลางก็นึกถึงการสนทนาเมื่อครู่
ที่ตกลงกับทีมงานของ gangment ว่าจะเป็นแขกรับเชิญคู่กับพี่ฝน เพราะต้องโปรโมทฮอร์โมน 3
ไปในตัว
ฉันเอนตัวอยู่บนโซฟายาวที่ห้องรับแขกในบ้านหลังใหญ่โต...ที่วันนี้มีแค่ฉันคนเดียว เพราะพี่บอสไปดูงานด่วนที่ต่างจังหวัดกับคุณพ่อ....ส่วนคุณแม่ก็ไปทำบุญกับก๊วนแก๊ง 3
วัน 4 คืน
หลับตาลงสักหน่อย....ความรู้สึกร้าย ๆ
คงหายไปเองมั้ง...
งีบอยู่สักครู่....ก็ตัดสินใจลืมตาขึ้นมา...เตรียมพร้อมจะเดินขึ้นไปยังห้องนอนเพื่องีบอีกสักหน่อย เพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ แต่กริ่งเจ้ากรรมหน้าบ้านก็ดังขึ้นเสียก่อน...
ฉันจ้ำอ้าวไปที่หน้าประตูด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย....คิ้วที่ขมวดยิ่งแทบจะผูกกันเป็นปม เมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น
“พี่ฝน”
พี่ฝนยืนยิ้มแฉ่ง....แต่ฉันกลับทำตรงข้าม....ทั้ง
ๆ ที่ดีใจแทบตาย...ฉันเปิดประตูให้ด้วยท่าทีที่ขุ่นมัว ก่อนจะเดินนำหน้าเข้าไปในบ้าน โดยมีคนข้างหลังเดินตามและร้องเรียกไม่ขาดปาก
“เบลล์ เบลล์
เบลล์ ....เบลล์ฟังพี่ก่อนนะ เบลล์!”
พี่ฝนคว้าข้อมือฉันไว้ ที่ตอนนี้ฉันยังดึงดันอยู่
“พี่จะมาอะไรกับเบลล์อีก....เบลล์ไม่อยากเป็น......”
......................................................
อื้อ!
ฉันได้ยินทำเสียงอื้ออึงอยู่ในลำคอของคนเป็นน้อง....ตอนนี้ฉันเลื่อนหน้าเข้าไปครอบครองริมฝีปากของคนดื้อโดยไม่ให้ตั้งตัว....
พูดอยู่ได้....ว่าไม่อยากเป็นของตายอยู่นั่นแหละ....
แล้วฉันให้เธอเป็นตอนไหนยะ....เธอพูดเองทั้งนั้นว่าจะยอมเป็นของตายของฉัน
ฉันถอนจูบออกมา แล้วมองคนตรงหน้านิ่ง ชักจะโมโหคนตรงหน้า
“เบลล์ไม่เคยเป็นของตายของพี่...รู้ไว้ซะด้วยนะ”
“แต่ก็เป็นตัวจริงไม่ได้”
น้ำเสียงของคนขี้น้อยใจตัดพ้อ จนฉันก็อึ้งไปเหมือนกัน...ใช่! เป็นตัวจริงไม่ได้ ถ้าฉันเลือกได้ คงไม่ปล่อยให้เบลล์อยู่ในสถานะนี้แน่ ๆ
“แต่พี่ก็ไม่เคยไม่รู้สึกกับเบลล์”
ฉันสบตาคนตรงหน้าอย่างมุ่นมั่น
“พี่ยังยืนยัน....ว่าในความรู้สึกของพี่....ยังมีเบลล์”
เบลล์มองหน้าฉันนิ่ง แล้วเบือนหน้าหนี
“ต่อให้พูดให้ดูดียังไง
ก็ไม่ทำให้ความรู้สึกเบลล์ดีขึ้นมาได้หรอก....พี่มันเห็นแก่ตัว”
สิ้นคำนั้น พลันน้ำตาของฉันก็ไหล พร้อมเสียงสะอื้น
“ก็ที่ยอมเห็นแก่ตัว....ก็เพราะ...รัก....ไม่ใช่รึไง....”
“ยอมทำผิดกับแฟนตัวเอง....เพื่อมารู้สึกดี
ๆ กับอีกคน”
“ถ้าเลือกได้....พี่คงเลือกไม่รักเบลล์....ปล่อยให้เบลล์ไปเจอคนอื่นที่ไม่ใช่พี่.....แต่เพราะพี่เห็นแก่ตัวไง....พี่อยากมีเบลล์ ไม่อยากให้เบลล์ไปเป็นของใคร ก็ถ้าไม่รัก....จะเป็นแบบนี้รึไง”
ฉันสะอื้นหนักขึ้น น้ำตาก็ไหลพรากเหมือนคนเก็บกด....
ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันรู้สึกยังไง....ที่ต้องทรยศคนที่คบกัน...เพื่อมายุ่งเกี่ยวกับคนที่รักมากกว่า....
ฉันก้มหน้าลง....รู้สึกถึงสัมผัสของอีกคนที่ดึงฉันไปกอด
“เบลล์ขอโทษ”
.......................................
คืนนี้....ฉันเต็มใจนอนเป็นเพื่อนเบลล์โดยปริยาย เพราะคุณพ่อกับพี่บอสค้างที่ต่างจังหวัด ส่วนคุณแม่ก็คงจะอิ่มบุญเต็มที่
ฉันนอนอยู่บนเตียงของเบลล์ที่มีตุ๊กตามูมินตัวใหญ่ ว่าแล้วก็หมั่นไส้ จึงทุบ ๆ มันเล่น แล้วก็อดยิ้มไม่ได้....หน้าเหมือนกันจริง ๆ
“ทำอะไรลูกเค้า”
เบลล์เดินออกมาจากห้องน้ำ ใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่เพิ่งสระเสร็จใหม่
ๆ....กลิ่นแชมพูและสบู่คละเคล้ากันหอมฟุ้งทั่วห้อง
“มา...เช็ดให้”
ฉันดึงผ้าขนหนูในมือเบลล์มาเช็ด ๆ
ขยี้หัวให้ผมหมาด....
เบลล์จ้องหน้าฉัน...^_^
“มองอะไร”
เบลล์ส่ายหน้า.....
“มองคนสวย”
ฉันแกล้งแหย่เบลล์ตามบทใน senson 2
“อื้อ...! มองคนสวย”
เบลล์ตอบ....แถมยังจ้องตาฉันด้วยท่าทีจริงจัง....
“เบลล์ขอโทษนะ...ที่ทำตัวเป็นเด็ก....ขอโทษนะที่ง้องแง้ง....ขอโทษ....”
ฉันใช้ฝ่ามือปิดปากคนตรงหน้าไว้....คนที่ขอโทษควรเป็นฉันต่างหาก
“พี่ขอโทษที่ทำให้เบลล์เสียใจ....”
“เบลล์อาจจะเสียใจ....แต่เบลล์ไม่เสียดายที่ให้ความรู้สึกดี
ๆ กับพี่ไปแล้ว”
“เบลล์”
“เบลล์รักพี่ฝนนะ”
หลังจากประโยคนั้น....เรายื่นหน้าเข้าหากัน...เบลล์เลื่อนริมฝีปากมาซุกไซ้อยู่แถวซอกคอของฉัน ฉันใช้วงแขนโอบคอคนข้างบนไว้....
เบลล์เอื้อมมือไปปิดโคมไฟบนหัวเตียง....ความมืดเข้ามาแทนที่....แต่ไฟในกายของเรายังคงลุกโชนในค่ำคืนนั้น....
........................................................
เป็น
One
shot เบลล์-ฝน...ที่อยู่ดี ๆ ก็อยากแต่งขึ้นมา....NC ไปมโนต่อเอาเองเน้อ อิอิ
ส่วนเรื่องหลัก...เดี๋ยวจะมาต่อ ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะจ๊ะ >>>
บ๊าย
บาย
ความคิดเห็น