คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ภารกิจที่ 5 : ความพยายามของหัวใจ
ภารกิจที่ 5 : ความพยายามของหัวใจ....มีให้แค่ "เธอ"
หลังจากการตัดสินใจครั้งใหญ่ของพวกเราทั้ง 8
คน...ทำให้เกิดอะไรอีกหลาย ๆ อย่างตามมา เริ่มจากถูกปรับคนละหลายแสน เพราะอยู่ไม่ครบตามสัญญา รางวัลก็ไม่ได้...เสียเวลาอีกต่างหาก...
ฉันนอนก่ายหน้าผาก กำลังคิดอะไรหลาย ๆ อย่าง....การที่ฉันตัดสินใจแบบนี้...ทำไมถึงมีอิทธิพลกับคนอื่น ทำให้ทุกคนต้องทำแบบนี้ด้วยนะ...คิดแล้วก็เหมือนสำคัญตัวเอง....
ฉันมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ....
ไม่หรอก!
RRRrrrrrr หยุด หยุด ชีวิต หยุดกับคนนี้
แม้ว่าใครจะดีสักแค่ไหน
เสียงโทรศัพท์ขัดจังหวะความคิดชั่วคราว ฉันมองดูเบอร์ที่ปรากฏสักครู่ ก่อนจะกดรับ
“อืม...กานต์”
ต้นเหตุของเหตุการณ์ทั้งหมด...? หรือว่าฉันกันแน่ที่เป็นต้นเหตุ....
“ขวัญ...ทำอะไร”
“ไม่ได้ทำอะไร”
“ขวัญ...โกรธเราเหรอ”
“ไม่ได้โกรธ”
“แต่ขวัญก็ไม่อยากพูดกับเรา”
“..................................”
ฉันเงียบไป....ทบทวนความรู้สึกของตัวเอง....
“ขอโทษนะ”
ปลายนิ้วกดตัดสายอย่างตั้งใจ...
ขอโทษนะ...ขอโทษจริง
ๆ....ฉันอยากอยู่คนเดียว....
................
ฉันพาตัวเองเคลื่อนที่ไปเรื่อยเปื่อย...จนถึงหน้าประตูบานที่คุ้นเคย..
ก๊อก ๆ....
ก๊อก ๆ...
ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน....
ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือเลื่อนเบอร์ไปยังบุคคลที่ต้องการ
ตู๊ด....ตู๊ด...ตู๊ด....
สุดสาย...มีเพียงเสียงใส ๆ
ของเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์บอกให้ฝากข้อความเสียง...ฉันกดตัดสาย...ก่อนจะหันกลับไปยังทางเดิม...
“เอามาเลย อย่าแย่ง”
“จะแย่ง ทำไมอ่ะ”
เสียงหยอกล้อ...หัวเราะคิกคักดังอยู่ตรงหน้า...ฉันชะงักเท้าไว้....เผชิญหน้ากับคนทั้งคู่...ที่หยุดการเคลื่อนไหวเช่นกัน
“ขวัญ”
เป็นเสียงสไปรท์ที่ทักขึ้นมาก่อน
“อืม...” ฉันรับคำสั้น ๆ...ก่อนจะเดินต่อ เบี่ยงหลบสองคนข้างหน้า....
“ขวัญ”
ฉันได้ยินเสียงเรียก...แต่ฉันไม่หันกลับไป...ยังคงเดินมุ่งไปข้างหน้า
“ขวัญ”
หยุดเรียกฉันเถอะ.! ยิ่งเรียกเท่าไหร่...น้ำตาก็ยิ่งไหล...
ก็ในเมื่อเสียงเธอเรียกฉัน...แต่ข้างกายเธอมีเขานี่นา...
............................................................
ฉันเอนกายพิงโซฟานั่งเล่นในห้องรับแขก....ยิ่งคิดยิ่งน้ำตารื้น...พลางมือก็เช็ดน้ำตาที่ค่อย
ๆ ไหลอาบแก้ม...
“พี่ขวัญ”
มือเล็ก ๆ
ของรุ่นน้องที่ฉันไว้ใจมากที่สุด แตะมาที่ไหล่เพื่อปลอบใจคนอ่อนแออย่างฉัน
“พี่ขวัญอย่าคิดมากนะคะ...พี่ขวัญไม่มีใคร...พี่ขวัญก็ยังมีดาวนะ”
ดาวยิ้มตาหยีใส่ฉัน...ทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น...ฉันเอื้อมมือไปลูบผมคนข้างหน้าเบา
ๆ
“ขอบคุณมากนะดาว...อย่างน้อย...พี่ก็ไม่ได้เหลือตัวคนเดียว”
ดาวยิ้มให้ฉันอีกครั้ง ก่อนจะกุมมือฉัน...พูดน้ำเสียงจริงจัง
“ดาวดีใจนะคะ...ที่ดาวทำให้พี่ขวัญรู้สึกดีขึ้น...ดาวจะไม่มีวันทิ้งพี่สาวคนนี้แน่
ๆ....ดาวสัญญาค่ะ”
ดาวเอนตัวมาซบที่ไหล่ของฉัน พร้อมกับอ้อมแขนที่โอบเอวฉันไว้...
“ขอบคุณมากนะ....ขอบคุณจริง
ๆ”
ลงชื่อ....ของขวัญ....
.................................................
ฉันมองนาฬิกา สลับกับชะเง้อมองคนที่นัดไว้ไปมา ในใจก็เริ่มหงุดหงิด เพราะว่าล่วงเวลามาแล้วหลายนาที
คนตรงหน้าวิ่งกระหืดกระหอบ...ก่อนจะส่งสายตาขอโทษมาให้...
“พี่ก้อยมาช้า 5
นาที”
ฉันกอดอก...บู้หน้าใส่คนที่ยืนทำตาโต ที่โตอยู่แล้ว
ยิ่งโตเข้าไปอีก...
“ก็รถมันติด....อีกอย่าง...พี่มัวแต่ไปทำธุระให้คุณพ่ออยู่ ขอโทษด้วยนะ”
พี่ก้อยอธิบายออกมา ทำให้ฉันที่แกล้งทำหน้าบึ้งเผลอยิ้มออกมา....ว่าแล้วก็คล้องแขนของคน
ๆ นั้น...
“ไปกันเถอะค่ะ...หนังจะเข้าแล้ว”
..................
หนังดี ๆ สักเรื่อง....
ต้องดูกับคนที่รู้สึกดี ๆ
สักคน....
แค่นี้ก็เป็นเรื่องราวดี
ๆ แล้ว...
ฉันเอนหัวซบที่ไหล่ของพี่ก้อย...ที่นั่งกินป๊อปคอร์น ดูใจจดใจจ่อกับหนังเกินไปแล้วนะ....
เปี๊ยะ!
ฉันตีที่ตักพี่ก้อยเบา
ๆ....เพื่อดึงอีกคนออกจากโลกของเขา
“พี่ก้อยไม่สนใจปังเลยอ่ะ”
พี่ก้อยหันมา....ขยับไหล่เล็กน้อย ฉันจึงเอนหัวกลับมาตั้งตรงเช่นเดิม...
“ก็ดูหนังอยู่...ไหนปังว่าอยากดูเรื่องนี้ไง”
คนอะไร....ไม่โรแมนติกเอาซะเลย....ซื่อ
ๆ จริง ๆ เลย...พี่ก้อยเนี่ย....
“ปัง...ไม่ได้อยากดูหนัง....เท่าอยากอยู่กับพี่ก้อยซะหน่อย”
เป็นคำบอกรักกลาย ๆ ได้มั้ย....
ฉันเห็นพี่ก้อยยิ้มเห็นฟันขาว ๆ
ในมุมมืด....ก่อนที่จะหันไปสนใจจอผืนผ้าขนาดใหญ่นั่นต่อ....
ฉันเอนตัวลงไปซบที่ไหล่พี่เขาอีกครั้ง....เลื่อนมือตัวเองมากุมมือคนเป็นพี่....มองไปที่ตัวละครที่เคลื่อนไหวตรงหน้า....
..............................
“หนังสนุกมั้ย....พี่ไม่เห็นปังดูเท่าไหร่เลย...มีแต่หลับ”
พี่ก้อยเลิกคิ้ว....ตั้งคำถาม
“สนุก...เพราะคนที่มาดูด้วยคือพี่ก้อยต่างหาก”
ฉันสบตาคนข้างหน้า....พี่ก้อยพาดแขนมาที่ไหล่ของฉัน....พลางชวนเดินออกไปจากบริเวณนั้น
พลั่ก!
“ขอโทษค่ะ”
เสียงเล็ก
ๆ คุ้นหูดังขึ้นมา...พร้อม ๆ กับที่คนข้างกายฉันดูตกใจอยู่ไม่น้อย
“ดาว”
คนที่ชนกับพี่ก้อย....สบตากันกับคู่กรณี....
“พี่ดาวมาดูหนังเหมือนกันเหรอคะ”
ฉันคล้องแขนพี่ก้อยแสดงความเป็นเจ้าของ....
“ค่ะ”
พี่ดาวพูดแค่นั้น...ก็จูงแขนพี่แอลเดินแยกออกไป
“ดาว”
พี่ก้อยทำท่าจะเดินตามเพื่อนของเขาไป....แต่ฉันฉุดแขนเอาไว้ก่อน
“ไหน...พี่ก้อยบอกว่า...วันนี้จะให้เวลาปังทั้งวันไงคะ”
พี่ก้อยดูขัดขืนกับการเกาะกุมของฉัน....แต่ฉันไม่ยอมปล่อยไปหรอก
“พี่ก้อย....อย่าไปเลยนะ”
พี่ก้อยหันมามองหน้าฉัน....แล้วจูงมือฉันออกไปอีกทาง...
.................................
“พี่ก้อย...ยังแคร์พี่ดาวอยู่ใช่มั้ย”
ฉันเปิดประเด็นขึ้นมา ระหว่างเรานั่งแท็กซี่กลับบ้าน
“.................................”
“พี่ก้อย....อยากกลับไปหาพี่ดาวใช่มั้ย”
“.................................”
ไม่มีเสียงโต้ตอบจากคนข้าง
ๆ....
“พี่ก้อย....ทำแบบนี้กับปังไม่ได้นะ”
“.................................”
ฉันเดินดุ่ม ๆ
เข้าไปในบ้าน...โดยมีพี่ก้อยเดินตามเข้ามาติด ๆ...
“สวัสดีค่ะ....คุณแม่ สวัสดีค่ะ
พี่ป๊อบ”
ยังมารยาทดีได้อีกนะ....สนใจฉันสิ....สนใจฉัน....
ฉันเดินเข้าห้องตัวเอง ....รอให้พี่ก้อยที่เดินมาทีหลังตามเข้ามา...
ง้อฉันสิ...ง้อฉัน....
บอกสิว่า...ไม่ได้รักเขาแล้ว....
บอกฉันบ้าง...ว่ารักฉัน....
“พี่ก้อยจะมาแคร์ปังทำไม....ในเมื่อพี่ก้อยก็ให้คำตอบอะไรปังไม่ได้สักอย่าง”
“.................................”
เป็นใบ้รึไงนะ....ไม่ตอบ...ไม่อธิบาย...ไม่พูดอะไร....หรือเพราะ...ความเงียบมันแทนคำตอบทุกอย่าง...
เจ็บ!
น้ำตาฉันไหลออกมาไม่รู้ตัว....รู้แค่ว่าขอบตาร้อนผ่าว....แล้วเริ่มจะสะอื้นขึ้นมา
“ปังสู้พี่ดาวไม่ได้ตรงไหนฮะ!.....ปังก็รักพี่ไม่น้อยกว่าใครหรอกนะ”
ฉันทุบไหล่คนตรงหน้าที่ยืนนิ่งไม่ตอบโต้
“พี่ก้อย...ไม่ได้รักพี่ดาวแล้วใช่มั้ย....พี่ก้อยรักปัง....บอกปังสิ...ว่าพี่ก้อยรักปัง”
ฉันยังหลอกตัวเองต่อ....เพื่อให้อีกคนหลอกฉันบ้าง...
หลอกฉันมาสิ...ว่ารักฉัน....แกล้งก็ได้....บอกมา!
ฉันทุบเข้าที่ตัวพี่ก้อยไม่รู้กี่ครั้ง....จนฉันรู้สึกว่าหมดแรงไปเอง...พี่ก้อยก็รวบตัวฉันไปกอด....ก่อนจะลูบผมเชิงปลอบใจ
“พี่ขอโทษ”
ฉันไม่อยากได้คำนี้...
ฉันดันตัวเองออกมา....ก่อนที่จะคล้องคอคนข้างหน้า....บดจูบเข้าที่ริมฝีปากอย่างตั้งใจ....
ฉันถอนจูบออกมา....ผลักอีกคนลงบนเตียง...ซุกไซ้ไปที่ซอกคอของคนที่นอนนิ่ง...
ไม่รู้สึก
ฉันชะงักไปกับร่างที่เหมือนไร้วิญญาณ....พี่ก้อยมองหน้าฉันนิ่ง
เพี๊ยะ!
ฉันตบหน้าพี่ก้อยเต็มแรง...จนใบหน้าเป็นรอยฝ่ามือ...แต่พี่ก้อยก็ไม่สะทกสะท้าน...เหมือนคนไร้หัวใจ....ไร้ความรู้สึก
“เอาที่ปังสบายใจได้เลยนะ”
ฉันกัดริมฝีปากตัวเอง...ข่มใจ...กลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมาอีก....
“ถ้าที่ปังสบายใจ...คือการที่พี่ก้อยไม่ไปจากชีวิตปัง”
“............................”
“พี่ก้อยอย่าทิ้งปังได้มั้ย”
“............................”
“ปังรักพี่ก้อย”
ฉันกอดคนตรงหน้า....ร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น....
“พี่ขอโทษ”
ฮือ!
ลงชื่อ...........ภาณิน.......
....................................
ฉันยืนอยู่ตรงหน้าประตูบ้านของใครคนหนึ่ง...
ก่อนจะตัดสินใจกดกริ่งหน้าประตู
กริ๊ง!!!!
ผู้หญิงวัยกลางคนเดินออกมาจากบ้าน....
“สวัสดีค่ะ....คุณแม่”
“อ้าว ก้อย....ดาวยังไม่กลับจ้ะ”
“อ๋อ...ค่ะ....”
ฉันรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย....ยิ้มบาง ๆ ให้คนตรงหน้า
“อ่ะ...นั่นไง...มาพอดีเลย”
ฉันหันไปยังผู้มาใหม่....ที่มองมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไหร่
“ดาว”
ฉันเดินตามดาวที่เดินฉับ
ๆ เข้าบ้านไป....แต่ไม่ลืมที่จะแสดงมารยาทของผู้มาเยือน
“ขออนุญาตนะคะคุณแม่”
“ตามสบายจ้ะ”
...................................
“ดาว”
ฉันเดินตาม...พร้อมส่งเสียงร้องเรียกชื่อเดิมซ้ำ
ๆ มาจนถึงหน้าประตูห้อง....แล้วคว้ามือคนตัวเล็กกว่าไว้ได้ทัน...
“ดาว”
ดาวหันขวับมาที่ฉัน....แล้วดึงมือตัวเองออก....แต่ฉันกลับรวบตัวดาวเข้ามากอดแทน....
“เฮ้ย! ก้อย...ปล่อย”
“ร้องดัง ๆ
สิ...แม่จะได้ขึ้นมา”
ฉันกระซิบข้างหูดาว....
ดาวสะบัดตัวออก...เดินเข้าไปในห้อง...โดยมีฉันตามเข้าไปด้วย
..................................
“ดาว”
เจ้าของชื่อยังหันหลังให้ฉันอยู่
“กลัวจำชื่อไม่ได้รึไง”
ดาวหันหน้ามาเผชิญกับฉัน.....
“ทำแบบนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา...ก้อย...เลิกยุ่งกับฉันเหอะ...แล้วกลับไปหาคนของแกซะ...”
ประชดเหรอ....
ฉันพยายามคิดอย่างนั้น...
“แกเป็นคนเลือกเอง...ว่าแกเลือกน้องเขา...แล้วจะมาอะไรกับฉันอีก...จะไปไหนก็ไปเลยนะ”
พูดอย่างเดียวไม่พอ...คนตัวเล็ก...ยังขว้างทั้งหมอน...ทั้งตุ๊กตาที่อยู่บนเตียงใส่ฉันไม่ยั้ง...จนตอนนี้เหลือแต่จะดึงผ้าปูที่นอน...ยกเตียง...และ...
เฮ้ย! โคมไฟ....!
ไม่นะ!
“ถ้าแกไม่ออกไป...ฉันเอาโคมไฟทุ่มใส่แกแน่
ๆ”
ดุจดาวตอนโมโหเนี่ย...น่ากลัวชะมัดแฮะ....แต่ฉันกลับอดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้..
“พอเหอะดาว....แกไม่กล้าหรอก”
ยังมีหน้าไปท้าเขาอีก...
โครม! เพล้ง!
เชี่ยแล้ว!!! (ขออนุญาต...ที่ใช้คำไม่สุภาพ)
โคมไฟที่ดาวถือเมื่อกี้...แตกกระจายอยู่บนพื้น...ฉันมองดาวตาค้าง...ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะอารมณ์รุนแรงขนาดนี้...
“ดาว....แก”
ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ ดาวก็ผลักฉันเต็มแรง...จนฉันเซไปเกือบจะล้ม
“เลิกยุ่งกับฉันซะที”
สิ้นคำพูด...น้ำตาของคนตรงหน้าก็รินไหลเต็มแก้ม แล้วก็มีคำพูดต่อด้วยน้ำเสียงสะอื้น
“อย่าให้ฉันเจ็บ....ไปกว่านี้...เลยนะ”
คนที่เจ็บ...คือฉันต่างหากล่ะดาว...
เจ็บที่เห็นแกเฉยชากับฉัน....เจ็บที่แกไม่อยากสนใจฉันอีก...เจ็บที่แกไม่อยากให้ฉันยุ่งกับแกอีกแล้ว...
สวบ!
ฉันดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอด...ดาวดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอด....ฉันรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นตรงเสื้อที่เต็มไปด้วยน้ำตาของคนที่ฉันรัก....
“ปล่อยฉัน....ก้อย!” ดาวพยายามผละออกจากฉัน แต่ยิ่งดึงดัน...ฉันยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีก...
“ฉันจะปล่อย....ถ้าแกบอกฉัน...ว่าแกไม่ได้รักฉันแล้ว”
ดาวหยุดดิ้น...เปลี่ยนเป็นเงยหน้ามาสบตาฉันแทน....
ดวงตาที่คุ้นเคย....กลิ่นกาย...รอยจูบ...ที่เคยสัมผัส.....หน้าของเราเลื่อนเข้าหากันอัตโนมัติ
ถ้าเอาไม้บรรทัดมาวัด...ก็คงแทรกกลางระหว่างช่องว่างที่เหลือไม่ถึง 2
เซนฯ นี้ได้มั้ง...
ก็อก ๆ
นั่นไง...ฉากสำคัญในละครส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้แหละ...พอจะถึงจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มหน่อย...มีคนมาขัดจังหวะซะงั้น....ดาวผละออกจากฉัน...ดูเธอหน้าแดงเล็กน้อย...หรือว่าอารมณ์โกรธหลังจากทุ่มโคมไฟยังอยู่...เฮ้ย! น่ากลัวจริง ๆ
“เสียงดังอะไรกันลูก...แม่ได้ยินเสียงจากข้างล่าง”
เอ่อ...คุณแม่ความรู้สึกช้าไปมั้ยคะ...เขาทุ่มไปตั้งแต่ชาติที่แล้ว
นี่เพิ่งมา...แถวขัดจังหวะสำคัญซะด้วย...
“แล้วนี่มันอะไร...หมอน
เหมินทำไมเต็มห้องอย่างนี้ล่ะ...แถมโคมไฟ...ทำไม?....”
แม่ดาวมองหน้าฉันเหมือนต้องการคำตอบ...ฉันได้แต่ส่ายหน้า...แล้วบุ้ยหน้าไปหาต้นเหตุที่หันมาค้อนขวับให้
“ดาวล้อก้อยเล่นน่ะค่ะ...ไม่ได้เล่นกันแบบนี้นานแล้ว”
ดาวยิ้มแหย ๆ....
“งั้นก็เก็บให้เรียบร้อยซะนะ...เล่นกันแปลก
ๆ....”
แม่พูดจบก็เดินออกจากห้องไป...ปล่อยให้ฉันเหล่ตามองดาวที่จ้องเขม็ง
“ถ้าแกอยากให้ฉันไปจากแกจริง
ๆ....ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะ”
ฉันรู้สึกเจ็บแปลบตรงหัวใจบอกไม่ถูก....ได้แต่ขยับตัวเพื่อเตรียมเดินไปที่ประตูห้อง...
“ขอโทษที่มารบกวน”
ฉันเดินผ่านดาวไป....แต่ก็ชะลอเท้าไว้...เผื่อเขาจะเรียกเราบ้าง
“...........................”
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น....! ฉันถอนหายใจ ก่อนจะเดินเปิดประตูออกไป.....
แกไม่แคร์ฉันแล้วจริง ๆ เหรอดาว...
.......................
ฉันพาตัวเองออกมาจากบ้านหลังนั้น....และฉันคงไม่กล้าย้อนกลับไปอีก....
Rrrrrrrrr Rrrrrrrr
“ถ้ามันคือความคิดถึง ฉันเองก็คงคิดถึง ถ้ามันคือความลึกซึ้ง...ก็ลึกสุด ๆ หัว.....”
ปลายนิ้วกดรับ...แล้วกรอกเสียงไปยังปลายสาย
“ว่าไง....พี่สไปรท์.....เฮ้ย!
จริงดิ”
ไม่พูดพร่ำทำเพลง ฉันรีบโบกรถแท็กซี่ที่บังเอิญผ่านมาพอดี....
“ไปโรงพยาบาลค่ะ”
................................
ประตูเลื่อนอัตโนมัติของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังเปิดต้อนรับผู้มาเยือนอย่างฉัน....ฉันรีบวิ่งไปที่จุดหมาย...นั่นคือห้องฉุกเฉิน....ที่มีคนที่โทรมาเมื่อกี้ยืนอยู่
“พี่สไปรท์....ปังเป็นไงบ้าง”
พลั่ก!
เลือดสด ๆ
ซึมอยู่ที่ริมฝีปากของฉัน....รู้สึกแสบนิด
ๆ....ฉันพยุงตัวขึ้นโดยมีพี่สไปรท์ประคองขึ้นมา
และต่อว่าเจ้าของกำปั้นนั้น
“ออย...ใจเย็น ๆ ดิ”
พี่สไปรท์ผลักออยไว้....และถามฉันด้วยสายตาเป็นห่วง
“เป็นไงบ้าง...เลือดออกเยอะเลย”
พี่สไปรท์เอื้อมมือมาจับที่ริมฝีปากฉัน...ซึ่งออยยืนกำหมัดแน่นอยู่
“เพราะพี่...ทำให้ปังต้องเป็นแบบนี้....ถ้าพี่ไม่บอกเลิกปัง...ปังคงไม่คิดสั้นแบบนี้หรอก”
ออยต่อว่าฉัน...ที่เอาแต่ก้มหน้านิ่ง...เพราะไม่คิดว่าเรื่องจะเลยเถิดขนาดนี้
“ถ้ายังรักคนอื่นอยู่....จะมาคบกับปังทำไมวะ” ออยพูดจบก็ผลักฉันลงไปกองกับพื้นอีกรอบ....
“ออย! พอเหอะ”
สไปรท์จ้องออยตาขวาง...จนออยต้องเดินไปสงบสติอารมณ์อีกด้าน
“ปัง...กรีดข้อมือตัวเอง....เสียเลือดมาก...นี่ดีนะ...ที่ครอบครัวเขายังไม่รู้เรื่อง...เพราะตอนนั้น....ปังอยู่หอออย แต่ช่วงนั้นออยออกไปข้างนอก....”
ฉันทำได้แค่กอดเข่า...ซบหน้าลงไป...เสียใจกับการกระทำของตัวเอง....แต่มันก็เป็นสิทธิ์ของฉันไม่ใช่เหรอ....ในเมื่อคนไม่ได้รัก...ยังไงก็ไม่มีวันรัก....ถ้าไม่ติดที่ว่าเอาเรื่องดาวมาขู่....ฉันคงไม่ยอมคบด้วยแน่
ๆ..
พี่ขอโทษ....
ฉันได้แต่พูดในใจ
แต่ในเมื่อมันไม่รู้สึก....ทำยังไงก็ไม่รู้สึก....
ไม่ว่าจะพยายามกี่ครั้ง....ก็ตามแต่
ลงชื่อ.....วิริยา....
............................................................................................
หายไปเนิ่นนานพอสมควร....
ขออภัย...เนื่องจากติดเรียน...ติดงาน....
หวังว่าจะยังติดตามกันนะคะ....ส่วน NC ตอนนี้ส่งถึงความเห็นที่ 299 นะคะ...
ใครตกหล่นยังไง....ขอมาใหม่เน้อ....
อย่าทิ้งเค้าน๊าาาาาา รีดเดอร์ทั้งหลาย....
ความคิดเห็น