คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ภารกิจพิเศษ ภาคต่อ : สิ้นสุดการเดินทาง (ตอนจบ)
ภารกิจพิเศษ : สิ้นสุดการเดินทาง (ตอนจบ) : ปล่อยหัวใจ...ให้ไกลจากเธอ
“ขวัญ หยุดเดินหนีแล้วตอบคำถามฉันสักที....”
ฉันกึ่งดึงกี่งฉุดแขนของเป้าหมายไว้ เพื่อหาคำตอบว่าขวัญทำแบบนั้นกับออยทำไม?
“ปล่อยฉัน”
“ไม่ปล่อย”
“ฉันบอกให้ปล่อยไง” ขวัญเสียงแข็ง พร้อมสะบัดมือออก...ขวัญไม่พูดอะไรต่อ นอกจากเดินมุ่งหน้าไปยังห้องนอน เปิดประตูจะเข้าไป
“ขวัญ อย่าเอาแต่เดินหนีแบบนี้สิ”
ฉันพูดพลางดึงแขนคนดื้อไว้ด้วย แต่ขวัญกลับดันประตูที่จะปิด ด้วยแรงผลักนั้น ขอบประตูจึงหนีบเข้าที่มือฉันเต็ม ๆ
“โอ๊ย!”
ฉันร้องขึ้นมา คนข้างในจึงรีบคว้ามือฉันมาดูที่ตอนนี้ตรงรอยที่ถูกหนีบห้อเลือดอยู่...ขวัญไม่พูดพร่ำทำเพลง ดึงข้อมือฉันเข้าไป แล้วควานหากล่องพยาบาลอย่างรีบเร่ง
“ขวัญ ฉันไม่เป็นไร แค่นี้เอง”
ขวัญรีบมากุมมือฉันไว้ แล้วมาตรวจดูแผลฉัน ทำยังกับตัวเองเป็นหมอ ^_^ ฉันแอบยิ้มในความอบอุ่นของคนข้าง ๆ
ขวัญเงยหน้าขึ้นมา ...ฉันเลยหุบยิ้มอัตโนมัติ แล้วเสหน้าไปทางอื่น
“ฉันขอโทษนะที่ทำให้แกเจ็บตัว” ขวัญมองหน้าอย่างสำนึกผิด
“ว่าแต่แกเหอะ...เป็นคนเลือดร้อนตั้งแต่เมื่อไหร่...ถามจริงนะ...มีเรื่องอะไรกับออย ถึงได้ชกหน้าเขาแบบนั้น” ฉันยังไม่เลิกหาคำตอบ
ขวัญปล่อยมือจากฉัน ก่อนลุกขึ้นแล้วยืนกอดอก
“หมั่นไส้”
ฉันเผลอยิ้มออกมา แล้วเดินไปกอดขวัญจากด้านหลัง จนขวัญสะดุ้ง หันหน้ามาทันที ..จมูกเราสองคนชนกัน ....ฉันถอนหน้าตัวเองออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวอีกคนให้หันมาเผชิญหน้ากัน ....แล้วเลื่อนมือไปคล้องคอคนข้างหน้าไว้
“แกหึงฉันเหรอ” ฉันแกล้งเย้า...
“อือ....หึง” ไม่อ้อมค้อมสักนิด แต่กลับยื่นหน้ามาใกล้ฉันเข้าไปอีก แถมยังเอานิ้วมาเกี่ยวผมเล่น
“ทั้งหึง....ทั้งหวง” ขวัญพูดพร้อมกับขยับหน้าเข้ามาใกล้ จนตอนนี้จมูกเราแทบจะชนกัน ..ลมหายใจอุ่น ๆ ที่เคยคุ้น ทำเอาหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ...เราสบตากัน ....เรียวปากที่อยากสัมผัส ....
ตึก ....
ตึก ....
ตึก....
“สไปรท์....”
“.........................”
“ฉันขอโอกาสอีกสักครั้งได้มั้ย?”
“.........................”
ขวัญเลื่อนริมฝีปากเข้ามาสัมผัสอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากนุ่ม ๆ บดเบียดกันด้วยความละมุน ไม่ได้เร่าร้อน แต่กลับรู้สึกดีมาก....
ขวัญ...ก็ยังเป็นขวัญเสมอ...
อ่อนโยน...ทุกครั้ง
ขวัญถอนจูบออก แล้วเลื่อนริมฝีปากไปจูบที่หน้าผากเบา ๆ
“ฉันไม่รู้นะว่า....ฉันขอโอกาสแกไปแล้วกี่ครั้ง แต่ฉันก็ยังยืนยัน...ว่าโอกาสที่ว่า....ฉันยังอยากได้จากแก”
ขวัญสบตาฉันจริงจัง
“คนเดียว”
ฉันโผเข้ากอดขวัญ ยังไม่อยากตอบอะไร ไม่ใช่ไม่มั่นใจตัวเอง...แต่ไม่มั่นใจคนที่กอดอยู่นี่ต่างหาก เพราะบางทีขวัญก็ดูโลเล ทำเหมือนว่าสนใจ แต่ไม่ได้ใส่ใจ ไม่งั้น...ฉันคงไม่เปิดใจให้คนอื่นหรอก
“พี่สไปรท์....”
ฉันสะดุ้งกับเสียง ก่อนที่จะผละจากขวัญ แล้วหันไป...
“ออย”
ออยไม่พูดอะไร นอกจากย่างสามขุมเข้ามา จ้องหน้าขวัญ แล้วชกเข้าไปที่ใบหน้า จนขวัญหน้าสะบัดไปตามแรง
“เฮ้ย!” ฉันอุทานออกมา แล้วเข้าไปประคองขวัญที่จับมุมปากอยู่ มีเลือดซึมอยู่ที่มุมปาก
ขวัญเผชิญหน้ากับออย...ที่ตอนนี้มือของคนเป็นพี่จับอยู่ที่คอเสื้อของคนน้องอย่างเอาเรื่อง สงสัยต้องโทษความสวยของฉันใช่ปะ? ที่ทำให้คนจะตีกันเพื่อแย่งฉันแล้วเนี่ยยยยย...(หลงตัวเอง)
ทั้งคู่ดึงคอเสื้อกัน จ้องหน้ากันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ....ความคิดฉันหยุดแค่นั้น เมื่อตอนนี้ออยลงไปกองกับพื้นเรียบร้อย
“ขวัญ”
ฉันผลักขวัญออก แล้วเดินไปดูคนข้างล่างที่นั่งจับมุมปาก แต่ยังจ้องหน้าคนที่ยืนอยู่เขม็ง ก่อนจะพุ่งพรวดไปต่อยกับขวัญพัลวัน ...
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ....ช่วยด้วย!” ฉันร้องสุดเสียง จนกานต์กับเต้ยเข้ามาสมทบ โดยเป็นเต้ยที่ดึงขวัญซึ่งอยู่ในระหว่างการได้เปรียบนั้นแยกออกมาก่อน
“ใจเย็น...มีอะไรค่อย ๆ พูดกัน” เต้ยพยายามโอ้โลม
“ปล่อย” ขวัญพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว แต่เต้ยยังจับไว้อยู่อย่างนั้น
พลั่ก!!!
เต้ยลงไปกองอีกคนแล้ว วันนี้องค์ลงขวัญรึเปล่า? ทำไมถึงกลายร่างเป็นนักเลงขนาดนี้...ออยเองก็ใช่ย่อย ตรงดิ่งมาดึงคอเสื้อขวัญอีกรอบ
“เลิกยุ่งกับพี่สไปรท์...ไม่ว่าในฐานะอะไรทั้งนั้น”
“มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน” ว่าแล้วขวัญก็ผลักออยออก ก่อนที่ออยจะต่อยไปที่หน้าขวัญเต็มแรง...จนตอนนี้เลือดออกมาทางจมูกเรียบร้อย....ขวัญเช็ดเลือดป้อย ๆ กำหมัดแน่น
“พี่ขวัญ” ดาวเข้ามา ดึงแขนขวัญไว้
“พี่ขวัญ” ดาวเหมือนจะเรียกสติขวัญให้กลับมา...แต่ไม่เลย...ขวัญสะบัดแขนดาวออกเต็มแรง จนดาวเซมาหาฉัน....
“ขอโทษ”
ขวัญพูดแค่นั้นแล้วเดินฮึดฮัดออกไป....ฉันมองทางที่ขวัญเดินไป สลับกับมองออยที่ยืนนิ่งอยู่ไปมา ก่อนจะตัดสินใจจะก้าวขาตามคนข้างนอกออกไป
“พี่สไปรท์” เป็นออยที่คว้ามือฉันไว้ก่อน
“ไม่แคร์พี่ขวัญได้มั้ย?”
แคร์สิ...จะไม่ให้แคร์ได้ไง
“พี่เลือกออยแล้วนะ”
ใช่...ฉันเลือกออยแล้ว....เลือกที่จะเปิดใจให้ออย...เลือกที่จะปล่อยขวัญไป....
แต่....
“ขอโทษนะ” ฉันคลายมือออกจากแรงยึดนั้น....มองออยที่ส่งสายตาอย่างตัดพ้อ....
“แต่พี่แคร์ขวัญ....ในฐานะเพื่อน แค่นั้น......เชื่อใจพี่นะ”
ฉันตบไหล่ออยเบา ๆ ก่อนจะเดินตามคนที่ฉันบอกว่าแคร์แค่เพื่อนไป....รู้สึกเจ็บที่ใจอย่างบอกไม่ถูก
คนที่ฉันแคร์....ควรจะเป็นออยมากกว่า....
“ตอนนี้....พี่ยังบอกไม่ได้ว่าพี่รู้สึกยังไงกับออย ....แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า...ความรู้สึกที่ออยมีต่อพี่จะสูญเปล่านะ”
ฉันต้องรับผิดชอบคำพูดของฉัน...เพราะฉันทำร้ายออยไม่ได้จริง ๆ
ฉันเดินลงมาข้างล่างตรงห้องนั่งเล่น มองหน้าต้นเหตุที่ทำให้ฉันต้องเดินตามหา แต่ฉันก็ต้องชะงักกับเสียงเอะอะ
“พี่ก้อย....ปล่อยพี่ขวัญไปเถอะค่ะ...” ขนมปังกำลังเกาะแขนก้อยที่ยื้อยุดอยู่
“พี่จะไปตามเขา ปล่อยพี่....”
“แต่ถ้าเราออกไป....เราจะผิดกฎนะคะพี่ก้อย”
“กฎบ้าบออะไรพี่ไม่สน....พี่สนแค่ว่าเขาเป็นพี่ของเรา....ปัง...ปล่อย!”
ฉันรีบเดินพรวดเข้ามา....
“ก้อย....ขวัญอยู่ไหน”
“พี่ขวัญเดินออกไปจากบ้านค่ะ ปังกำลังห้ามพี่ก้อย...เพราะพี่ก้อยจะไปตามพี่ขวัญ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเขาไปไหน” เป็นขนมปังที่แทรกเข้ามา
“พี่จะไปตามขวัญเอง” ฉันกำลังจะเดินออกไป แต่ก้อยคว้ามือเอาไว้ก่อน
“ก้อยไปด้วย”
“ไม่ต้อง! พี่จะรับผิดชอบเอง” ฉันปล่อยมือออกจากก้อยแล้วเดินออกจากบ้านไป....
ขวัญ....แกทำอะไรของแกวะ....
ฉันเป็นห่วงแกมากนะ
ลงชื่อ.....ศุทธนุช....
..............................
ทำไม...มีแต่คนชอบพี่สไปรท์กันนะ....
แม้แต่เพื่อนรักของฉัน...ก็หลงเสน่ห์เข้าเต็มเปา
ไหนจะพี่ขวัญ....แถมพี่ก้อยก็คงเคยกุ๊กกิ๊กกันสินะ...
ฉันถอนหายใจ แล้วเอนตัวพิงที่หัวเตียง....หลับตาลง...สักพักก็รู้สึกว่าเตียงยุบตัวลง จึงลืมตาขึ้นแล้วหันไป
“เข้ามาตอนไหนเนี่ย” ฉันทักผู้มาเยือน
“ตอนที่แกมัวแต่เหม่อ...นั่นแหละ” ออยกระดิกเท้าไปมา ดูไม่เหมือนคนคิดมากสักนิด ทั้งที่แผลตรงมุมปากยังแสดงร่องรอยวีรกรรมที่ผ่านมา
“เจ็บมั้ย” ฉันเลื่อนมือไปจับตรงแผลนั่น
“เจ็บใจมากกว่า” ออยไม่สบตา ....แต่สังเกตได้ว่าคงไม่สบายใจเท่าไหร่นัก
“แกยังมีฉันอยู่นะ” ฉันกุมมือออยไว้ บีบมือเพื่อสร้างกำลังใจ
“ขอบใจนะ” ออยกุมมือฉันตอบ
ฉันสบตาออยสักพัก...รู้สึกว่าตัวเองใจกระตุกขึ้นมาแปลก ๆ....เพราะเสน่ห์ที่น่าค้นหาแบบนี้รึเปล่า ที่ทำให้พี่สไปร์ทสาวฮอตหลงได้
ฉันละสายตาจากออย เมื่อเริ่มรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อน ๆ ขึ้นมา....
“ไม่สบายรึเปล่า” ออยใช้หลังมือแตะที่หน้าผากฉัน
อบอุ่นจัง....ฉันเผลอจ้องหน้าออยอีกครั้ง....
ถ้าไม่ติดที่ว่าให้ใจกับพี่ก้อยไปแล้วนะ....เพื่อนก็เพื่อนเหอะ....
“เป็นอะไร” ออยจ้องหน้าฉัน....
เราอยู่ใกล้กันเกินไปรึเปล่า....เมื่อตอนนี้รู้สึกว่ามีแรงดึงดูดอะไรสักอย่าง...ทำให้หน้าเราชิดกัน แทบจะหายใจเป็นลมหายใจเดียวกันแล้ว...
ออยเลื่อนมือมาลูบไล้ที่แก้มฉัน....
“แก้มแกนุ่มว่ะ” ออยพูดพร้อมกับถอนใบหน้าออก แล้วยิ้มออกมา...
ฉันตะปบแก้มออยไว้ แล้วดึงเข้ามาใกล้อีกครั้ง จนออยขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ถ้าแกเหงา...ฉันช่วยบรรเทาให้ได้นะ”
เฮ้ย! พูดอะไรออกไปเนี่ย....
ฉันรีบปิดปากตัวเองทันควัน....
“เฮ้ย! ฉันล้อเล่นนะแก” ฉันแกล้งหัวเราะแหะ ๆ ทั้ง ๆ ที่ในใจอายแทบตาย
“พูดจริงรึเปล่า” กลับเป็นออยที่ทำหน้าจริงจังขึ้นมา
ฉันจะอ้าปากพูด...แต่ไม่ทัน...เมื่อตอนนี้ริมฝีปากของคนตรงหน้าประกบมาที่ฉัน ....ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ....แต่เมื่อออยเริ่มบดเบียดริมฝีปากแรงขึ้น ฉันก็รู้สึกเคลิ้มขึ้นมาไม่รู้ตัว
เรากำลังทำอะไรกันอยู่นะ....
ฉันชอบพี่ก้อย....
แต่คนตรงหน้านี้คือ...ออย...เพื่อนของฉัน
ฉันตัดสินใจผลักออยออก....แล้วใช้หลังมือเช็ดรอยจูบเมื่อกี้ออกไป....
ไม่ได้รังเกียจ...
ไม่ใช่ไม่ชอบ...
แต่...
“ขอโทษนะ...ที่ฉันไม่ใช่พี่ก้อย” ออยหันไปอีกด้าน แล้วทำท่าจะลุกไป
ฉันคว้าแขนออยไว้
“ถ้าแค่เหงา...ก็ได้”
ไม่รู้ว่าหัวใจกำลังคิดอะไรอยู่ แต่สมองสั่งการไปแล้วว่า....
ต้องการคนตรงหน้า....
ในฐานะคนแก้เหงาของกันและกันเท่านั้น
Nc......
ลงชื่อ.....ภาณิน
........................................
“ขวัญ! ขวัญ!”
คนบ้าเอ๊ย! ไปไหนของเขานะ...
“ขวัญ! ขวัญ!”
ฉันยังเรียกอยู่อย่างนั้น...ทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้...ที่ใครจะอยู่ในสวนสาธารณะริมถนนในกรุงเทพฯ เมืองอันแสนสับสนที่วุ่นวายขนาดนี้....
และขณะนี้....
ฉันพลิกดูนาฬิกาข้อมือ จึงรู้ว่าตอนนี้เวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว...ฉันขมวดคิ้ว ใจหนึ่งก็เป็นห่วง อีกใจก็อยากจะฆ่าตัวการทิ้ง ๆ ไปซะ ข้อหาทำให้เป็นห่วงนี่แหละ....
“หนีปัญหา” ฉันสบถเบา ๆ
“เปล่าหนีซะหน่อย”
ขวัญชะโงกหน้ามาจากด้านหลัง
จุ๊บ!
เอาแล้วไง...ฉันหันไปปั๊บก็จุ๊บไปที่แก้มของอีกคนแบบไม่ได้ตั้งใจ
“อุ๊ย! โดนขโมยหอมแก้ม” ขวัญทำหน้ายียวน แล้วหัวเราะเบา ๆ
ฉันผละออกจากขวัญ...ก่อนจะหัวเราะตามเช่นกัน
“จะมีใครเห็นมุมนี้ของขวัญบ้างมั้ย? นอกจากฉัน”
ฉันสบตาคนข้างหน้า....ค้นหาคำตอบที่ต้องการถามมากมาย....
“มุมบางมุม เรื่องบางเรื่อง ก็มีไว้ให้คนสำคัญรับรู้เท่านั้นแหละ”
ขวัญถอนหายใจออกมา...แล้วเบี่ยงเบนไปเรื่องอื่น
“แล้วออกมาทำไม ทิ้งออยมาแบบนี้ เดี๋ยวเขาก็ว่าให้หรอก”
“ก็ถ้าแก...ไม่ใช่คนสำคัญ...ก็คงไม่ต้องรู้สึกแย่...ถ้าอยู่ดี ๆ มันก็หายไปแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้”
ฉันจ้องหน้าขวัญ เอื้อมมือไปจับมือของอีกฝ่าย
“เรากลับกันเถอะ...ทุกคนเป็นห่วงแกมากนะ”
ขวัญคลายมือออกจากฉัน ใบหน้าที่ยิ้มก่อนหน้า หุบยิ้มกะทันหัน
“ฉันไม่กลับไปแล้ว...”
.......
“ไม่มี...ที่ยืน...สำหรับฉันอีกแล้วล่ะ”
ขวัญพูดด้วยแววตาที่เศร้าหมอง ....แล้วหันหลังกลับ...พร้อมที่จะเดินไปข้างหน้าอีก
“คนขี้ขลาด....!
ฉันเดินเข้าไปใกล้...คนตรงหน้าที่ชะงักไป
“พูดอยู่ได้ ว่ากลับไปเหมือนเดิมได้มั้ย....แล้วที่แกทำ...มันแสดงว่าแกรู้สึกยังไงกับฉันตรงไหนสุดท้าย....แกก็เป็นแค่คนขี้แพ้คนหนึ่งแค่นั้นแหละ”
ฉันเดินผ่านขวัญที่ยืนนิ่งอยู่ ...แต่ขวัญกลับคว้าแขนฉันไว้...มองฉันด้วยสายตาจริงจัง
“แล้วไอ้ที่หึง ที่หวงเวลาแกมีคนนั้นคนนี้....ฉันพูดมาไม่รู้กี่ครั้ง ขอโอกาสแกไม่รู้เท่าไหร่....ตั้งแต่เราเลิกกันมา...จนถึงวันนี้... มันยังบอกไม่ได้รึไง...ว่าฉันรู้สึกยังไงกับแก...สไปรท์!”
ขวัญกระแทกเสียง มองตาฉันแข็งกร้าว...แล้วอ่อนลงอย่างรวดเร็ว
“แต่ฉัน...จะไม่ขอโอกาสนั้นอีก...เพราะโอกาส แกให้คนอื่นไปแล้ว...”
ขวัญพูดจบก็เดินออกไป....
ฉันตัดสินใจรวบรวมความกล้าสุดท้าย...พุ่งตัวเข้าไปกอดขวัญจากข้างหลัง....
ที่ตรงนี้...
ที่มีแค่เราสองคน...
ที่ที่ไม่มีกล้อง...
ไม่มีการสร้างภาพ...
ในสวนสาธารณะที่ตอนกลางวันคนขวักไขว่...แต่ตอนกลางคืนมืดสนิท
“ขวัญ.......เรากลับมาเหมือนเดิมนะ”
ประโยคขอร้อง...ที่ฉันพูดเป็นครั้งแรก...ตั้งแต่เหตุการณ์ที่บ้านของขวัญในวันนั้น....หลังจากนั้นฉันก็เลิกติดต่อกับขวัญ และหายไปนานพอสมควร จนกระทั่งวันหนึ่งที่เราได้มีโอกาสทำกิจกรรมด้วยกัน เราจึงกลับมาคุยกันอีกครั้งในฐานะ “เพื่อน”
แต่วันนี้....
ไม่มีอีกแล้ว...คำว่าเพื่อน....
มีแต่คำว่า “คนสำคัญ” เท่านั้น
ขวัญหมุนตัวหันกลับมาสบตาฉัน
“แต่แก...มีออย....”
ฉันไม่ปล่อยให้ขวัญพูดจบ....แต่เขย่งปลายเท้าเล็กน้อย....เลื่อนหน้าไปปิดปากคนข้างหน้าอย่างรวดเร็ว...ก่อนจะบดเบียดมัน แล้วสอดสิ่งอ่อนนุ่มเข้าไปในปากของอีกฝ่าย เพื่อลิ้มรสสัมผัสที่โหยหาอีกครั้ง....
ขวัญคือคนสำคัญของฉัน...
ไม่ว่าตอนไหน...เวลาไหน...หรืออะไร ๆ เปลี่ยนไป....ขวัญจะพูดกับฉันทุกครั้งที่มีโอกาส
เรากลับมาเหมือนเดิมได้มั้ย
เรากลับมาคบกันนะ
ขอโอกาสเราแก้ตัวอีกครั้งนะ
สุดท้ายฉันก็ปล่อยโอกาสทั้งของขวัญและของฉันให้มันหายไปด้วยตัวฉันเอง...แถมยังไปลากอีกคนมาร่วมชะตากรรมความรักที่จะดีหรือจะร้ายแบบนี้อีก...
เพิ่งยอมรับว่าตัวเอง “โง่” ก็วันนี้แหละ
ขอโทษนะที่ “โง่” มาตลอด
และไม่เคยยอมรับตัวเองว่าคนที่สำคัญที่สุด....คือ เธอ “ของขวัญ”
ลงชื่อ.....ศุทธนุช
..............................................................
“เฮ้ย! พี่ขวัญกลับมาแล้ว”
เสียงก้อยดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปตามเสียงนั้น....
เกือบทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น ยกเว้นขนมปังกับออย ทุกคนยังไม่มีใครนอน เพราะรอ “คนสำคัญ” ของบ้าน...อยู่
ขวัญเดินจูงมือกับสไปรท์เข้ามา ก่อนที่จะคลายมือออกจากกันเมื่อทุกคนจับจ้องอยู่
“พี่ขวัญ...ไปไหนมาคะ...ดาวเป็นห่วงแทบแย่” น้องรูมเมทของขวัญเข้าไปเกาะแขน ถามด้วยความห่วงใย
“ขวัญอย่าทำแบบนี้อีกนะ...ทุกคนเป็นห่วง” เต้ยพูดสมทบ
“รู้สึกดีขึ้นแล้วใช่มั้ย?” ฉันถามขึ้นมาบ้าง
ขวัญพยักหน้า....แล้วมองหาใครสักคน ถามขึ้นมา
“ออยล่ะ”
“เพิ่งขึ้นไปเมื่อกี้” ฉันพูดพร้อมกับบุ้ยหน้าไปทางบันได แต่ก็เป็นจังหวะที่ออยมาพอดี...
ออยเดินมาเผชิญหน้ากับขวัญ...ท่ามกลางพวกเราที่ยืนมองอยู่อย่างห่วง ๆ ...ไม่อยากให้มีเรื่องกันอีก
ออยกับขวัญจ้องหน้ากันนานพอสมควร ...ออยเป็นฝ่ายผลักเข้าที่ไหล่ของขวัญก่อน....
สไปรท์รีบเข้าไปแยกทั้งคู่ โดยจับขวัญไว้ ส่วนออยมีเต้ยเป็นคนรั้งไว้...
“พี่จะเอายังไงกันแน่ ....เรียกร้องความสนใจเหรอ? ทำได้แล้วนิ” ออยพูดพร้อมกับมองหน้าสไปรท์และขวัญสลับกัน...
“สนุกมั้ย? กับการเอาความรู้สึกของคนอื่นไปล้อเล่น”
เป็นประโยคที่ออยน่าจะพูดกับสไปรท์มากกว่าพูดกับขวัญ....แต่ขวัญเองก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร....นอกจากดึงมือสไปรท์ที่จับตัวเองไว้ ก่อนดึงมือของคนตรงหน้ากุมมือกันไว้...
“ดูแลเพื่อนพี่ดี ๆ นะ”
ขวัญพูดจบก็เดินออกไปจากพวกเราที่มองหน้ากันอย่างงุนงง
“ขวัญ!” สไปรท์เรียก แล้วจะเดินตามไป...แต่ออยรั้งไว้ก่อน...
“พี่ควรเคารพการตัดสินใจของพี่ขวัญนะ”
สไปรท์น้ำตาคลอ แล้วผลุนผลันเดินขึ้นห้องไป โดยมีออยตามไปติด ๆ...
ทำไม...มันวุ่นวายอย่างนี้นะ...
ตกลงเรามาทำภารกิจ...หรือมาสร้างภารกิจให้มันยุ่งยากเข้าไปอีกกันแน่
.....................
“ขวัญ” ฉันร้องเรียก...คนที่ยืนสูดอากาศอยู่ตรงระเบียง....
ขวัญร้องไห้....
เพราะ....ผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว....
“ตัดสินใจดีแล้วเหรอ” ฉันแตะที่ไหล่ของคน ๆ นั้นจากด้านหลัง...
“มันก็อาจจะดีกว่าที่เป็น” ขวัญตอบด้วยเสียงสั่น ๆ
สวบ!
ฉันกอดขวัญจากด้านหลัง...เอาหน้าซบลงไปบนแผ่นหลังนั้น ...ขวัญจับมือที่ฉันกอดไว้...ฉันรับรู้ได้ถึงร่างกายที่สั่นเทาจากแรงสะอื้น...
ขวัญคงเสียใจมาก...ที่ต้องเสียสละ...สไปรท์ให้กับออย
ฉันก็เสียใจ...ที่เคยเสียสละความรู้สึกตัวเอง...ให้คนที่ไม่เคยรักฉันเลย...
เรื่องของเรา....มันเป็นแค่ “เรื่องบังเอิญ” เท่านั้น...
“มาก่อน...ไม่ช่วยเลย”
เข้าใจคำนี้...ก็วันนี้แหละ...
ลงชื่อ....ธีรัชชา
...............................................
“ปัง”
“ปัง”
เสียงเรียกดังขึ้น....ทำให้ฉันงัวเงียขึ้นมา หันไปรอบ ๆ ห้อง...สำรวจตัวเองที่อยู่ในสภาพปกติ เห็นเพียงพี่เต้ยที่มองหน้าฉันงง ๆ
“เป็นอะไร...”
“กี่โมงแล้วคะ”
“หกทุ่ม”
“นี่ปัง...หลับไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย”
“ไม่รู้ดิ...ทุกคนลงไปรอขวัญกัน...พี่ก็เห็นปังนอนสบายอยู่...ก็เลยไม่เรียก”
ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย....
“ทุกคน...?”
“ใช่...ทุกคน ทำไมเหรอ”
พี่เต้ยมองฉัน เบิ่งตาเชิงถาม
“ออยด้วยเหรอคะ....”
“ใช่ ออยนั่งรอ...ตั้งแต่ขวัญกับสไปรท์ออกไปแล้ว...พวกพี่ลงไปทีหลังอีก”
. ???????
“งั้นก็แสดงว่า........................
“ฉันฝันไปเหรอเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!! ”
“ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
ลงชื่อ....ภาณิน
.............................................
จบไปอีก 1 ตอน...หายไปหลายวันเลยทีเดียว...
ช่วงนี้ยุ่ง ๆ นะคะ...อาจจะมาช้าหน่อย แต่สัญญาว่าจะอัพเรื่อย ๆ ....
nc เดิม....ส่งถึง ความเห็นที่ 181 นะคะ...
ส่วนใครที่ยังไม่ได้ nc เดิม...หรือต้องการ nc ตอนนี้...ก็ส่งเมลล์มานะคะ...
โดยระบุด้วยว่ายังไม่ได้ nc ไหน...จะได้ส่งถูกนะคะ
1. NC ก้อยดาว.....
2. NC ออยปัง....
ยังไงก็ติดตามกันไปเรื่อย ๆ นะคะ ^_^ BYE BYE
ความคิดเห็น