คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ภารกิจพิเศษ ภาคต่อ : สิ้นสุดการเดินทาง
ภารกิจพิเศษ ภาคต่อ : สิ้นสุดการเดินทาง : เชื่อใจ >> แค่คำว่าอภัย
“กลับมาเหมือนเดิมได้มั้ย”
ข้อความที่ดาวเขียนแทนความรู้สึกของฉันผ่านกระจกใสนั่น เพื่อบอกให้ใครสักคนรู้ว่าฉันอยากกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง....
แต่มันเป็นไปไม่ได้แล้ว....
เมื่อใจของเธอก้าวออกไปพร้อมกับขาสองข้างนั้น...ที่เดินตามน้องเมทของเธอไป...
ไม่เหมือนเดิม
ไม่มีทางเหมือนเดิม....อีกแล้ว....
.......................
“พี่ขวัญ” เสียงของคนข้าง ๆ ปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์
“ถึงแล้วค่ะ” ดาวสะกิดฉันให้ลุกขึ้น....
ฉันปรับเบาะให้อยู่ในสภาพปกติ ก่อนจะเก็บข้าวของเตรียมลงไป แต่ก็ต้องหลบให้อีกคู่ที่เดินจับมือกันออกมาจากด้านหลังสุด ....ฉันสบตากับสไปรท์แว่บนึง....ทำให้ฉันใจหายไปแว่บนึงเหมือนกัน...รู้สึกเหมือน “ของหาย อยากได้คืน” แต่คงไม่ทัน...
ไม่ทัน...แล้วใช่มั้ย?
“พี่ขวัญคะ”
ดาวจับมือฉันไว้ แล้วจูงฉันออกมาเผชิญกับความเป็นจริง
ความจริงที่แสนเจ็บปวด....
..........................
“ดาวมีคนในใจรึยัง?”
คำถามนี้ฉันเคยถามสาวตาหยีที่ยืนแจกอุปกรณ์การเรียนให้เด็ก ๆ อยู่...
ดาวเป็นน้องที่ดีมาก...
เป็นน้องที่น่ารัก...
ฉันรักดาว.....
แต่ไม่ใช่แบบ “คนรัก”
......................
“พี่ขวัญ....มันจะดีเหรอคะ”
“ไม่ดียังไง”
ฉันทักท้วงขึ้นมา....
“ดาว.....อื้อ!”
ฉันไม่ปล่อยให้อีกคนพูดขัดอะไรขึ้นอีก เพราะฉันใช้ริมฝีปากของฉันปิดปากริมฝีปากบางนั้นแล้ว....
ดาวไม่ขัดขืนฉันแฮะ ฉันจึงเลื่อนมือเข้าไปภายใต้ชุดนักเรียนของดาว แล้วเลื่อนหน้าเข้าไปซุกไซ้คอขาว ๆ ดาวก็ดูเหมือนจะตอบรับสัมผัส เมื่อมือของเธอเลื่อนขึ้นมาคล้องคอฉัน ว่าแล้วก็เลยปลดเนคไทของคนข้างล่างออก....
“พี่ขวัญ”
ดาวเรียกชื่อ แล้วผลักฉันออกเบา ๆ ก่อนที่จะดันตัวเองออกจากตรงนั้น
“เฮ้ย! แค่ให้บิ๊วอารมณ์เขียนฉาก NC เฉย ๆ ไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนี้เลย”
ดาวพูดพลางปัดหน้าปัดตาตัวเองจากรอยจูบนั่น แล้วยิ้มเขิน ๆ ตีเข้าที่ไหล่ฉัน
“ถ้าแฟนพี่ขวัญรู้....ว่าพี่ขวัญกับดาวเล่นบ้า ๆ แบบนี้คงโกรธตายเลย”
ฉันไม่ตอบอะไร แต่ยิ้มให้คนข้างหน้า ลูบหัวน้องชมรมอย่างเอ็นดู
อยากมีน้องสาวน่ารัก ๆ แบบนี้จัง
..................................
“พี่ขวัญ”
เสียงเรียกผ่านเข้ามาในโสตประสาท ทำให้ฉันเก็บความหลังไว้คิดทีหลัง ฉันยิ้มให้คนข้างหน้าที่ยิ้มมาก่อนล่วงหน้า
“ขอบคุณพี่ขวัญมากนะคะ” ขนมปังเอ่ยขึ้นมา
“เรื่องพี่ก้อย"
ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ทำไมเหรอ”
“ขอบคุณที่พี่ขวัญแนะแนวทางให้ปังกับพี่ก้อยลงเอยกันน่ะสิคะ”
เอ๊ะ! ลงเอย....หรือว่า...
ที่ดาวตบก้อย ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแบบนั้น...เพราะว่า....
“ปังกับก้อย......” ฉันพูดยังไม่จบ แต่อีกคนแทรกขึ้นมาก่อน
“มีอะไรกันแล้ว”
ฉันสตั๊นท์ไปหลายวิ....ฉันไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้ซะหน่อย...ที่เสนอแนะปังไป....เพราะเห็นว่าน้องเขาชอบก้อย...แค่คิดว่าให้สารภาพรักกับก้อยไปแค่นั้น...และไม่คิดว่า...
ก้อยกับดาว...
ดาวหึงก้อย...
ทำไมฉันถึงไม่เอะใจนะ...ว่าก้อยกับดาวมีอะไรมากกว่าแค่คำว่าเพื่อนสนิท....แต่ที่ไม่เอะใจ เพราะว่า...
“ก้อยคบกับพี่สไปรท์...ดาวจะไปคิดอะไรแบบนั้นกับก้อยได้ยังไงคะ”
ฉันได้ยินแค่นั้นก็บันดาลโทสะ....เลยดึงดาวเข้ามาจูบด้วยความโมโห...ในคืนนั้นที่ก้อยเข้ามาเห็น....แล้วดาวก็ทิ้งฉันไว้แล้วตามเพื่อนรักของเขาไป...
ทำไมฉันถึงไม่เอะใจ...
ทำไมถึงไม่รู้....เรื่องง่าย ๆ แค่นี้...
ทำไมโง่อย่างนี้วะ..........
........................
หลังจากที่พวกเราทั้ง 8 คน ร่วมกันแจกอุปกรณ์การเรียน และสื่อการสอนทำมือจากความตั้งใจของพวกเราแล้ว....ฉันก็เดินเลี่ยงออกไปนั่งที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้มุมหนึ่ง ครุ่นคิดอะไรหลาย ๆ อย่าง พลันน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่ตั้งใจ....ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเพิ่มความเข้มแข็งให้ตัวเอง....
หมับ!
มีใครสักคนแตะมาที่ไหล่ฉัน....ฉันหันไปตามแรงบีบนั้น
“กานต์”
กานต์นั่งลงข้าง ๆ ฉัน พร้อมกับยื่นน้ำเปล่าขวดเย็นให้....ฉันรับมันไว้ เปิดฝาออก และดูดมันจากหลอด เพื่อให้ความเย็นกระจายไปทั่วร่างกาย ให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง
“ไม่สบายใจอะไรรึเปล่า เห็นซึม ๆ ตั้งแต่เช้าแล้ว”
นี่ฉันคงจะไม่ค่อยปกติ....จนคนอื่นสังเกตได้เลยสินะ....ฉันแสร้งยิ้มให้คนข้าง ๆ.....เท้าก็เขี่ยดินไปมา
“ไม่เป็นไรหรอก...สบายดี” ฝืนใจทั้งนั้น...ที่พูดไป
“ถ้าสบายดี....จะร้องไห้ทำไม” กานต์จี้จุดได้ตรงที่....
ฉันก้มหน้าลง....ปล่อยให้น้ำตามันหยดลง พลางเบือนหน้าหนี....อีกคนก็คงรู้ว่าฉันเป็นอะไร เลยยื่นผ้าเช็ดหน้าให้....ที่ทำให้ฉันถึงกับชะงัก
ผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าลายหมากฮอทผืนนี้....
..................
“เป็นอะไรรึเปล่า” ฉันถามคนข้างหน้า...ที่ฉันเพิ่งเดินชนเมื่อกี้
“ไม่เป็นไรขวัญ...แค่นี้เอง” กานต์พูดพลางปัดเสื้อตัวเอง...ที่ตอนนี้มีน้ำเปรอะเต็มเสื้อ
ฉันควักผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋า....แล้วเช็ดให้เพื่อนต่างห้องอย่างรีบเร่ง....
“ขอโทษจริง ๆ นะ....เราซุ่มซ่ามว่ะ” ฉันได้แต่โทษตัวเองอยู่อย่างนั้น...
“เดี๋ยวเราเช็ดเอง...ขอบคุณนะขวัญ” กานต์หยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือฉันไปเช็ดที่เสื้อของเธอ
“ขวัญ.....เร็ว ๆ จะเข้าเรียนแล้ว” เป็นเสียงของอ้อยใจที่ดังมาจากอีกฝั่ง...
“งั้นเราไปเรียนก่อนนะ....ขอโทษจริง ๆ นะ”
.........................
“ยังเก็บไว้อีกเหรอ” ฉันถามคนข้าง ๆ....
“อะไรที่เกี่ยวกับขวัญ...เราไม่เคยทิ้งมันไปไหนหรอก” กานต์พูดโดยไม่มองหน้าฉัน ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่....
ฉันกับกานต์....เคยมีอะไรกัน...
ก่อนที่ฉัน....
จะคบกับ....สไปรท์....
................
ก็อก ๆ......
เพราะเสียงเคาะประตูนั้น....ทำให้ความสัมพันธ์ของฉันกับกานต์เปลี่ยนไป....
“อ้าว! ขวัญ...มาได้ไง” กานต์เปิดประตู ทั้ง ๆ ที่ยังใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมอยู่ แต่แต่งตัวด้วยชุดนอนเรียบร้อยแล้ว
“เราเอาสมุดเลคเชอร์มาให้.....ส่งพุธนี้ไม่ใช่เหรอ”
“เออใช่ ขอบคุณนะขวัญ” กานต์รับสมุดไปแล้วอมยิ้ม....
“เข้ามาก่อน”
ฉันสาดสายตาไปทั่วห้องของเพื่อนต่างห้องที่จัดห้องได้น่ารัก เป็นระเบียบ.....ก่อนจะสะดุดกับรูปถ่ายที่ติดอยู่บนผนังนั่น...
รูปฉันนี่นา....
หลายใบด้วย....
ฉันหันไปเพื่อต้องการคำตอบ....แต่ไม่รู้ว่ากานต์เข้ามาตอนไหน ...จังหวะที่ฉันหันไปหน้าจึงประชิดกับเจ้าของห้องพอดี....
ตอนนี้รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ใกล้กัน
ริมฝีปากเราใกล้กันมากขึ้น....เหมือนมีแรงดึงดูด....สักพักฉันก็ดันคนตรงหน้าลงบนเตียง เราสบตากันครู่หนึ่ง....ก่อนที่จะปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารมณ์ในตอนนั้น....
......................
“ขวัญไม่ต้องคิดมากนะ....เรื่องบางเรื่องเราก็ไม่ได้ตั้งใจอยากให้มันเกิดหรอก...แต่เมื่อมันเกิดไปแล้ว...เราก็ต้องหาวิธีแก้ปัญหา”
“เราไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้....” ฉันหันไปสบตาคนปลอบใจ...ที่ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน...
“กานต์”
ฉันกับกานต์หันไปตามเสียงนั้น...เป็นเต้ยที่เดินมา
“กินข้าวกัน”
“ไปก่อนเลย เดี๋ยวตามไป”
ฉันยิ้มให้กานต์กับเต้ยที่ลุกไปพร้อมกัน ....แล้วถอนหายใจออกมา....
สวบ!
มีใครสักคนกอดคอฉันจากด้านหลัง.....
กลิ่นนี้?
ฉันหันไปตามความคิด
“สไปรท์”
สไปรท์เอาคางเกยที่หัวฉัน....
“อยากให้เป็นใครล่ะ....ดาว?”
ฉันเงียบ...ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้ปวดสมอง....
“ไปหาคนของแก...เหอะ” ฉันไล่คนขี้แกล้งให้ไปไกล ๆ
“ใคร? คนของฉัน” สไปรท์คลายกอดออก แล้วใช้มือประคองหน้าฉันให้หันไปสบตาเธอ
“ก็น้องรูมเมทเธอไง” ฉันพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“แกหึงฉันเหรอ...” สไปรท์ยังไม่หยุดเซ้าซี้
“ทำไมต้องหึง”
“แน่นะ....”
“อื้อ”
“งั้นไปละ” สไปรท์พูดพร้อมกับก้าวขาจะเดินไป...
ฉันรีบคว้ามือเพื่อนรักเอาไว้....เลยกลายเป็นว่าตอนนี้สไปรท์กำลังนั่งตักฉันอยู่....
ตึกตัก...
ตึกตัก...
ตึกตัก...
หวั่นไหว....
ใจสั่น.....
ความรู้สึกนี้....ฉันมีให้แค่กับเธอ....เท่านั้นแหละ...
“สไปรท์”
“อือ”
“เรากลับมาเหมือนเดิมได้มั้ย”
......................................
ฉันเดินขึ้นรถตู้เพื่อเดินทางกลับบ้าน Roommate อย่างเนือย ๆ.....พลันหัวก็พิงไปที่เบาะ หลับตาลง...ไม่อยากรับรู้อะไรอีก...
เมื่อเสียงประตูรถปิดลง....
ขอโทษนะ....ฉันทิ้งออยไม่ได้
ฉันข่มตาพร้อมกับกำหมัดแน่น เพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา ....พลันก็มีอีกมือหนึ่งมากุมมือฉันไว้....
ฉันยังหลับตาอยู่....หลับตาอยู่อย่างนั้น....ฉันพยายามคลายมือออกจากการกักกุม แต่ดูเหมือนคนกุมมือ จะไม่ยอมปล่อยมือฉัน....กลับกำแน่นขึ้นไปอีก....ฉันจึงต้องลืมตาดูให้รู้ว่าเป็นใคร
“สไปรท์”
คนข้าง ๆ ที่มานั่งตอนไหนไม่รู้ นอนหลับตาอยู่ แต่ยังกุมมือฉันไว้แน่น คล้าย ๆ จะส่งความรู้สึกอะไรบางอย่าง
“ทำแบบนี้ทำไม” ฉันพูดเบา ๆ
“เป็นห่วง”
ฉันหันมองหน้าสไปรท์นิ่ง ก่อนจะถอนมือออก หันหน้าไปทางหน้าต่าง ...
ไม่อยากสบตา
ไม่อยากให้รู้ว่าหวั่นไหว
ไม่อยากให้รู้....ว่าทำยังไง...ก็ตัดใจจากเธอไม่ได้จริง ๆ
ลงชื่อ.......ของขวัญ.......
ฉันนั่งพิงอยู่ที่เบาะด้านหลังที่เยื้อง ๆ กัน....มองดูคู่ข้างหน้าที่กุมมือกันอยู่....พี่สไปรท์ก็ดูแคร์พี่ขวัญมากพอสมควร ไม่อย่างนั้นคงไม่ขอแลกที่นั่งกับฉันหรอก....
ฉันถอนหายใจเล็ก ๆ ....ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรหรอกนะ....
รู้สึกโล่งใจ....มากกว่า
แต่เมื่อมองไปที่เบาะสามคนด้านหน้า....ความรู้สึกมืดมนกลับเข้ามาแทนที่...เมื่อขนมปังซบหัวลงที่ไหล่ของ “คนของฉัน”
ฉันพูดไม่ผิดหรอก....
ก้อยเป็นคนของฉัน....
เราเป็นของกันและกัน...
แต่วันนี้ก้อยกลับเป็นคนของใคร
เราไม่ได้เลิกกัน
ฉันยังไม่ได้พูดคำนั้น....แต่มันก็ไม่ต่างกับเลิกนักหรอก หลังจากที่ฉันไม่พร้อมที่จะฟังคำอธิบายจากก้อย....ก้อยก็ไม่ได้มาง้อฉันอีก กลับนิ่งเฉยเสียด้วยซ้ำ บางที...ก้อยอาจชอบที่ขี้เอาใจ มากกว่าคนขี้เอาแต่ใจอย่างฉัน
“เฮ้อ!”
ฉันถอนหายใจอีกแล้ว....แต่เป็นการถอนหายใจด้วยความรู้สึกกังวล ....
เราไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
ฉันหันไปทางเบาะด้านหลัง....ที่พี่เต้ยกับพี่กานต์นั่งอยู่ด้วยกัน ....พี่กานต์ซบอยู่ที่ไหล่พี่เต้ย ทั้งคู่กุมมือกันอยู่....ฉันเผลอยิ้มให้กับความน่ารักของคู่นี้...
ไม่หวือหวา....
ไม่เยอะ...
“พี่ดาวคะ”
ฉันเบี่ยงหน้าไปตามเสียง ซึ่งเป็นออยที่นั่งอยู่เบาะอีกฝั่งหนึ่งในแถวเดียวกัน
“ออยขอนั่งด้วยคนนะคะ”
“อ๋อ...ได้จ้ะ”
ออยขยับตัวจากฝั่งนั้นมานั่งข้าง ๆ ฉัน....
“พี่ดาว...โอเคนะคะ”
ฉันจ้องหน้าออย....งงกับคำถาม
“โอเค....ทำไมเหรอ”
“เปล่าค่ะ....ออยเห็นพี่ดาวหน้าตาไม่ค่อยสดชื่น เลยคิดว่าไม่สบายรึเปล่า”
ออยพูดแค่นั้น ก็หยิบ MP3 ตัวโปรดขึ้นมา เอาหูฟังเสียบใส่หู แล้วยื่นข้างหนึ่งให้ฉัน....
“บางที....เพลงบางเพลง....อาจจะทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมาบ้างก็ได้นะคะ”
https://www.youtube.com/watch?v=96Y26DPvhOw
บ้าน The Roommate
ฉันบิดขี้เกียจไปมา....หลังจากที่นั่งรถหลายชั่วโมง...ทุกคนเริ่มทยอยลงไปทีละคู่ รวมทั้งฉันกับออยด้วย
สวบ!
พี่ขวัญพาดแขนมาที่คอของฉัน ...เราเดินเข้าบ้านไปด้วยกัน...
ด้วยความรู้สึกเดียวกัน....คือ
เจ็บ!
ภารกิจวันนี้เสร็จสิ้นไปเรียบร้อย....ดีใจที่ได้มีโอกาสเป็นผู้ให้....และได้เป็นผู้รับ...คือความสุขที่เข้ามาในหัวใจเต็มเปี่ยม....ถ้าไม่มีเรื่องบางเรื่องมารบกวนหัวใจก็คงจะดีไม่น้อย...
วันนี้ทางทีมงาน offline เนื่องจากให้พวกเราพักผ่อน แต่จะแพร่ภาพในส่วนของกิจกรรมที่เราได้ทำกันในวันนี้....
ฉันเอนตัวลงที่โซฟา พลางหยิบเอาหมอนอิงมากอด พร้อม ๆ กับแต่ละคน...ที่ทยอยเอาของขึ้นไปเก็บ และทำภารกิจส่วนตัว ยกเว้นในห้องนี้...ที่มีแค่ฉันกับขนมปัง...
ดูเหมือนขนมปังมีอะไรจะพูดกับฉัน....ฉันไม่ได้โกรธขนมปัง...แต่โกรธก้อยมากกว่าที่ไม่รู้จักยับยั้งใจตัวเอง....สุดท้ายก้อยก็เป็นเหมือนคนเจ้าชู้ทั่วไป...ที่ไม่รู้จักพอ
“พี่ดาวคะ” ขนมปังเดินมานั่งข้าง ๆ ฉัน
“อืม” ฉันรับคำสั้น ๆ
“พี่ดาว....ไม่ได้คบกับพี่ก้อยใช่มั้ยคะ”
“.....................”
ฉันเงียบไปกับคำถามนี้....ไม่รู้จะตอบไปว่ายังไง....แต่สิ่งที่รู้ชัดเจนคือความรู้สึกของเราสองคน....ณ เวลานั้น....แต่ตอนนี้เริ่มไม่มั่นใจ
“อืม....พี่กับก้อยไม่ได้คบกัน” ฉันฝืนพูดความเท็จออกมา...สิ่งที่มันตรงข้ามกับใจ
“งั้นแสดงว่า....ถ้าปังจะคบกับพี่ก้อย...ก็ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ”
“.....................”
“จะเป็นอะไรล่ะ ในเมื่อพี่กับดาวไม่ได้เป็นอะไรกัน....พี่ก็มีสิทธิ์ที่จะคบใครก็ได้”
ก้อย!
คำเรียกชื่ออยู่ในใจฉัน...ก้อยมองหน้าฉันนิ่ง
“พี่จะรับผิดชอบในการกระทำของพี่.....”
“พี่จะคบกับปัง”
ฉันกำหมัดแน่น ข่มใจไม่ให้พูดอะไรที่ไม่ดีออกไป....อยากตบหน้าคนข้างหน้าอีกสักฉาด....ไม่ว่าจะเป็นการประชดประชันหรือเปล่า...แต่การที่ก้อยพูดแบบนี้....แสดงว่าไม่แคร์ใจฉันเลยสักนิด แค่ฉันเห็นภาพนั้น ภาพที่คนรักของตัวเอง กำลังทำอะไรกับคนอื่น .....แล้วยังมาขอคบกันต่อหน้าฉันอีก...
ฉันตัดสินใจลุกออกไปจากจุดนั้น โดยไม่พูดอะไร ....เมื่อหันหลังให้เขาแล้ว...น้ำตาก็ไหลออกมาทันที....
“ดาว”
เป็นพี่ขวัญที่เดินเข้ามาหา....แล้วดึงฉันเข้าไปกอด....ฉันร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น....พี่ขวัญลูบผมฉันปลอบโยน .....
ภาพพร่ามัวด้วยหยาดน้ำตา....แต่ยังเห็นเพียงลาง ๆ ว่าปังกอดแขนก้อยเดินขึ้นห้องไป....ฉันหลบตาลง...สะอื้นแรงขึ้น....
......................
ฉันเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำข้างห้องครัว....วักน้ำใส่หน้าเพื่อให้สดชื่นขึ้นมาบ้าง ตอนนี้ตาฉันบวมเป่ง...หมดสภาพดุจดาวผู้เข้มแข็ง....ฉันใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับที่หยดน้ำตรงใบหน้า....ก่อนที่จะเห็นคนที่ปรากฏในกระจกที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“ออยขอโทษนะคะที่ดาว....ที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้”
ฉันหันหน้ามาเผชิญกับคนที่เอ่ยประโยคเมื่อกี้
“ออยไม่รู้ว่าพี่ก้อยกับพี่ดาว......ออยก็เลยสนับสนุนให้ปังสารภาพรักกับพี่ก้อย”
“........................”
“ถ้าออยรู้....ออยจะไม่มีทางให้เพื่อนออยทำแบบนั้นแน่ ๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก....มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วแหละ....ถ้าก้อยจะเลือกปัง...มันก็เป็นสิทธิ์ของเขา พี่ห้ามเขาไม่ได้....”
น้ำตาฉันรื้นขึ้นมาที่ขอบตา....
สวบ!
ออยพุ่งตัวมากอดฉัน...ร่างกายของเธอก็สั่นเทาเล็ก ๆ....
“ออยขอโทษ....ออยไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้”
เด็กคนนี้....คนที่เหมือนไม่เคยมีความรู้สึกอะไร....แต่เป็นคนที่แคร์คนอื่นมากขนาดนี้
ฉันกอดตอบ....
“พี่ไม่เป็นไร....”
เก่งแต่ปากไปงั้นแหละ....เริ่มรู้สึกว่าตัวเองสะอื้นซะแล้ว....
พลั่ก!
เสียงอะไรสักอย่างกระแทกใบหน้าของใครสักคน....
เฮ้ย! ออย ....
ออยลงไปนั่งกับพื้น พลางจับที่มุมปากที่มีรอยเลือดเล็กน้อย....
ตัวการทำท่าจะพุ่งเข้าหาคนเจ็บอีกครั้ง...ฉันดันตัวคนนั้นไว้...
“พี่ขวัญ....ใจเย็น ๆ ค่ะ”
“กับสไปรท์ยังไม่พอรึไง....จะมายุ่งอะไรกับดาวอีกฮะ”
ออยลุกขึ้นมา ปัดเนื้อปัดตัว...จ้องหน้าพี่ขวัญเหมือนไม่ใช่ออยคนเดิม
“ก็เพราะพี่เป็นแบบนี้ไงพี่ขวัญ....พี่สไปรท์ถึงไม่เลือกพี่....”
พี่ขวัญกำหมัดแน่น....
“พี่มันคนโลเล.... พี่คบกับพี่สไปรท์ แต่พี่ก็มีอะไรกับพี่ดาว.....แล้วยังมีหน้ามาขอคืนดีกับพี่สไปรท์อีก”
เฮ้ย! คราวนี้ขอฉันเป็นคนชกได้มั้ย...?
พลั่ก!
ไม่ทันแฮะ...พี่ขวัญจัดการออยอีกรอบ...ข้อหาปากพล่อย
“ไม่รู้อะไร....อย่าพูดดีกว่า.....”
ออยลูบแผลที่ปาก....ที่ตอนนี้รอยเลือดเพิ่มขึ้นมาอีก....
“อีกอย่างนะคะ....พี่ขวัญเลิกมายุ่งกับพี่สไปรท์ในฐานะอื่น....ที่ไม่ใช่เพื่อน....เพราะพี่สไปรท์เป็นคนของออย”
เฮ้ย! อะไรกันเนี่ย....งงไปหมดแล้วนะ
“เฮ้ย! มีเรื่องอะไรกัน....ออย ขวัญ”
พี่สไปรท์หน้าตาตื่นเข้ามา สงสัยจะได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย....เมื่อกี้ที่ฉันกำลังเศร้า ๆ อยู่ ก็กำลังเปลี่ยนโหมดมาเป็นคนสอดรู้สอดเห็นแล้ว
พี่สไปรท์เดินเข้าไปจับหน้าออยเพื่อดูแผล....แล้วหันมาจ้องหน้าขวัญอย่างเอาเรื่อง
“แกทำอะไรของแกวะ....ขวัญ”
“ถามคนของแก....ว่าเขาว่าอะไรให้ฉันบ้าง”
พี่ขวัญตั้งท่าจะเดินออกไป แต่พี่สไปรท์ดึงแขนไว้....พี่ขวัญหันมามองหน้าออย
“พี่จะไม่ยุ่งกับคนของออยอีก” พี่ขวัญพูดแค่นั้น....แล้วเดินออกไป....แต่พี่สไปรท์ก็เดินตามพี่ขวัญไปเพียงชั่วอึดใจ ทิ้งให้ฉันกับออยอยู่ในสภาพการณ์เดิม
แต่คราวนี้เป็นออยที่ยืนพิงขอบอ่างล้างหน้า ยกมือขึ้นมาปิดหน้า...แล้วร้องไห้ออกมา...
จากคนถูกปลอบ....ฉันต้องเปลี่ยนสภาพตัวเองเป็นคนปลอบ....แต่ก็ไม่วายแก้ต่างให้ตัวเอง
“พี่ไม่เคยมีอะไรกับพี่ขวัญ”
ออยเงยหน้าขึ้นมา แล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม....
.............................
ดึกแล้ว....แต่ฉันยังนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ตรงโซฟาในห้องรับแขก....คิดไปเห็นภาพของก้อยกับขนมปังเดินไปด้วยกันแล้วใจหาย ...
ก้อยไม่แคร์ฉันแล้ว
ก้อยไม่รักฉันแล้ว
เราเลิกกันแล้ว
ฉันยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง สะอื้นออกมาอีกครั้ง พรุ่งนี้ถ้าออนแอร์ฉันคงไม่สวยแน่ ๆ ....แต่น้ำตามันห้ามได้ซะทีไหน....ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ....รู้สึกว่าตัวเองตัวสั่นเทามากขึ้น....อยากหายไปจากความรู้สึกนี้...ต้องทำยังไง
เสียงทีวีดับลง ทำให้ฉันหยุดสะอื้นสักครู่ เพื่อดูความผิดปกติ....ด้วยความมืดนั้น ทำให้ฉันรู้สึกหวั่น ๆ เมื่อรู้สึกว่าข้าง ๆ ตัว...มีใครสักคนนั่งลง
“เฮ้ย! ”
ฉันถูกมือนั้น...ปิดปากไว้....พร้อมทำเสียงจุ๊ ๆ เป็นการบอกให้เงียบก่อน....ฉันหันหน้าไป....
“อ้อยยยย” (ก้อย)
ก้อยปล่อยมือออกจากปากฉัน....แล้วเอนตัวลงที่โซฟา
“ขอโทษนะ”
“............................”
“แต่ฉันอยากบอกแกอีกครั้ง....ว่าที่เชียงใหม่มันไม่มีอะไร....ฉันกับปังไม่ได้มีอะไรกัน”
“............................”
“แต่ในเมื่อถ้าแกไม่เชื่อฉัน....ฉันก็จะรับผิดชอบปัง...ในสิ่งที่แกคิด” ก้อยพูดจบก็ทำท่าจะลุกขึ้นไป
ฉันดึงแขนก้อยไว้ ก่อนที่จะเลื่อนหน้าเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว ....ฉันประคองหน้าก้อยไว้ ก่อนที่จะจูบคนตรงหน้า.....
จูบที่เคยสัมผัส....
ความรู้สึกเดิมกลับมาอีกครั้ง
ก้อยจูบฉันตอบ โดยการบดขยี้ริมฝีปากอย่างเร่งเร้า ฉันเผลอเผยอปากขึ้นให้ก้อยเข้าไปค้นหาความหวานภายใน....
ก้อยดันตัวฉันลงไปกับโซฟา แล้วซุกไซ้ไปที่แก้มและทั่วใบหน้า....ฉันเลื่อนมือไปคล้องคอคนข้างบน....ที่ตอนนี้กำลังสูดหอมไปที่ซอกคอของฉัน....
“พี่จะคบกับปัง”
สติมา....ปัญญาเกิด....
ฉันผลักก้อยออกเต็มแรง....พลันก็มีน้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว....ไม่ใช่โรงงานผลิตน้ำตานะเว้ย...จะไหลอะไรนักหนาวะ...
ก้อยใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาให้ฉันเบา ๆ....ความอบอุ่นแบบนี้ก้อยมีให้ฉันเสมอ....ตั้งแต่ตอนที่เป็นเพื่อนกัน
“เชื่อฉันได้มั้ย....ว่าฉันไม่มีอะไรกับปัง”
“............................”
“แล้วเรามาเริ่มกันใหม่”
“............................”
ฉันสวมกอดก้อยอย่างไม่ลังเล....
หากก้อยเป็นคนรักที่ดีที่สุด...
ฉันก็เป็นคนรักที่แย่ที่สุด....
.....ลงชื่อ.....ดุจดาว.....
.............................
เข็นตอนใหม่ออกมาให้อีก 1 ตอน....ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่
สปอยไว้ว่าตอนหน้า....จะมี NC ให้....แต่จะเป็นคู่ไหน....เดี๋ยวคอยลุ้นเอานะคะ >>>
ตอนนี้ NC เดิม ส่งถึงความคิดเห็นที่ 142 ส่วนใครที่ตกหล่นยังไง ส่งกันมาใหม่เนาะ
ยังไงก็ติดตามกันเรื่อย ๆ นะคะ...
บายๆ
ความคิดเห็น