คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ภารกิจที่ 3 : สื่อด้วยตา ส่งสารด้วยใจ
ภารกิจที่ 3 : สื่อด้วยตา ส่งสารด้วยใจ : เผลอใจ...ไปให้เธอ
“ขวัญกับดาวมีอะไรกันแล้ว” !!!
คำพูดเสแสร้ง....ที่ฉันแกล้งร้องไห้ฟูมฟาย....เพื่อตอกย้ำให้อีกคน...มีความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
ฉันเกี้ยวผมของประธานนักเรียนคนข้าง ๆ ไปมา พลันขวัญก็หันมากอดฉัน...ใต้ผ้าห่มผืนนั้นที่มืดพอจะไม่เปิดเผยออกอากาศได้
เสแสร้ง! ฉันพูดไม่ผิดหรอก....
ฉันแค่อยากให้ก้อย...เลิกรักเด็กนั่น....หรืออย่างน้อยก็รักให้น้อยกว่าที่เป็น
เพราะดาว....เป็นต้นเหตุ....ให้ฉันเลิกกับขวัญ....ฟังฉันดี ๆ นะคะ...ฉันไม่ได้อยากเลิกกับขวัญไปคบกับไผ่....แต่เพราะขวัญต่างหาก....ที่นอกใจฉันก่อน....
ฉันปรักปรำขวัญ....ว่าขวัญเป็นคนบอกฉัน....แต่ความจริง...! มันไม่ใช่หรอก
................
“ขวัญ คืนนี้ฉันไปค้างบ้านแกได้ปะ?” คำพูดของฉันเมื่อปีที่แล้ว ดังขึ้นมาในโสตประสาท
“โทษทีนะ...พอดีคืนนี้จะมีน้องไปค้างด้วย....น้องที่ชมรมน่ะ เขาจะมาแปลบทความให้” ขวัญตอบตะกุกตะกักชอบกล
“น้องคนไหน?”
“น้องดาว ม.4 อ่ะ”
“อ๋อ...คนที่ว่าปลื้มแกใช่ปะ”
“อื้อ!”
“OK งั้นไว้โอกาสหน้าเนาะ”
......
โอกาสหน้าที่ไม่มีอีกแล้ว....
โอกาส...ที่ฉันไม่มีทางมีให้ผู้หญิงคนนี้อีก
ที่บ้านขวัญ
วันนี้พ่อกับแม่ของขวัญไม่อยู่บ้าน เพราะเห็นว่าไปต่างจังหวัด 2 – 3 วัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องแปลกที่ขวัญไม่ชวนฉันมาค้างด้วย แต่กลับให้ความสำคัญกับน้องชมรมมากกว่าฉัน...ที่เป็นมากกว่าเพื่อน!
ฉันค่อย ๆ แง้มประตูรั้วที่ปิดยังไม่สนิท.....ดูขวัญจะสะเพร่าเกินกว่าจะเป็นขวัญ...ที่น่าจะไตร่ตรองให้ดีกว่านี้ เผื่อมีขโมยขโจรเข้ามาขโมยของ...ไม่ตายยกครัวกันเลยเหรอเนี่ย ....
ฉันค่อย ๆ ย่องเข้าไปในบริเวณบ้าน พยายามทำตัวให้เงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะได้....ฉันเสี่ยงบิดประตูลูกบิดไป ด้วยหวังว่ามันจะเปิดออก....
ก๊อกแก็ก!
เสียงบิดประตูที่คาล็อคด้านใน ฉันจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสีย แล้วควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า....กะว่าจะเซอร์ไพรส์คนข้างใน....แต่ขณะที่นิ้วมือกำลังเลื่อนหน้าจออยู่ พลันก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเล็ดลอดออกมา
“พี่ขวัญ....มันจะดีเหรอคะ”
เสียงเล็ก ๆ ของใคร?
“ไม่ดียังไง”
เป็นเสียงของขวัญที่ดังขัดแย้งขึ้นมา
“ดาว.....อื้อ!”
เสียงของอีกคนที่ดูเหมือนถูกอะไรปิดปากไว้ก่อนจะพูดอะไรต่อไปอีก ...ฉันค่อย ๆ เลื่อนตัวมาเกาะประตู...ที่มีมุมกระจกมองเห็นด้านในได้เล็กน้อย....และสิ่งที่ฉันเห็น...
ฉันเห็น....
แฟนของฉัน....
จูบกับคนอื่น....
ไม่สิ....!
ไม่ใช่แค่จูบ.....
ขวัญเลื่อนมือเข้าไปภายใต้ชุดนักเรียนของน้องคนนั้น....
น้องชมรม....ที่ขวัญเคยบอกว่า....ไม่มีอะไร...
เป็นแค่น้องที่มาปลื้มขวัญเท่านั้น....
ขวัญเลื่อนหน้าเข้าไปซุกไซ้คอขาว ๆ ของน้องคนนั้น ....น้องก็ดูเหมือนจะตอบรับสัมผัสของคนพี่อย่างดี....เมื่อมือของเธอเลื่อนขึ้นมาคล้องคอคนข้างบน....
ขวัญปลดเนคไทของคนข้างล่างออก....พร้อม ๆ กับที่ฉัน....ปลดหัวใจตัวเอง....ออกจากพันธะที่เคยมีกับขวัญ....
ฉันหันหลังกลับ....เดินไปตามทางที่ฉันเดินเข้ามา พลันน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ฉันไม่อยากเห็นอะไรมากกว่านั้น....
ไม่อยากจินตนาการ....ว่าเขาจะทำอะไรกันถึงไหน....
พอกันที....
ไม่นึกเลยว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้.....”ของขวัญ”....>>>>
..............
ฉันเดินมาไกลเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ก็รู้สึกสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแตรรถมอเตอร์ไซค์ดังขึ้นจากด้านหลัง ใจหนึ่งก็กลัวจะเป็นคนร้าย อีกใจหนึ่งก็เผื่อเป็นคนรู้จัก....ฉันหันหลังกลับไป .....เห็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเปิดหมวกขึ้นมา พร้อมกับทักฉันเสียงใส
“ทำไมมาเดินคนเดียวมืด ๆ แบบนี้ล่ะค่ะ พี่สไปรท์”
น้องก้อย....น้องชมรมดีเจเสียงใสที่เพื่อนฉันเป็นประธานชมรมอยู่นี่นา เคยเจอหน้าคร่าตาไม่กี่ครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะรู้จักฉันเป็นอย่างดี ก็ฉันน่ะคนธรรมดาซะที่ไหน...สาวฮฮตที่มีเรื่องคาว ๆ เยอะแยะ
“พี่มาทำธุระน่ะ ก้อยล่ะ...มาทำอะไร แว๊นเก่งจริงนะ”
ก้อยยิ้มให้ฉัน ก่อนจะใช้มือตีเบาะ แปะ! แปะ!
“มา เดี๋ยวก้อยไปส่ง กลับคนเดียวอันตราย”
ก้อยพูดพร้อมกับยื่นหมวกกันน็อคใบเล็กให้
“ทำไมมีหมวกสองอัน”
“ก็เผื่อมีคนกลับบ้านคนเดียวแบบนี้ไง”
ฉันก้าวขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ของก้อย ก่อนที่ก้อยจะดึงมือฉันไปกอดเอวเธอไว้
“จับแน่น ๆ นะคะ...ตกไปไม่รับผิดชอบนะ”
ฉันหมั่นไส้คนขับจัง เลยใช้กำปั้นเขกหัวผ่านหมวกกันน็อคแกล้งเล่น...แต่ก้อยคว้ามือฉันไว้....บีบมือเชิงปลอบใจ
“แล้วก็...อย่าไปแคร์...คนที่เขาไม่แคร์เราเลยนะคะ”
“ก้อย!” จบประโยคนั้น ก้อยก็บิดมอเตอร์ไซค์ออกไป พร้อม ๆ กับเสียงสะอื้นผ่านลมฟู่ตามแรงขับ ฉันกอดก้อยแน่น ...ซบลงที่หลังคนขับที่ร่างกายสั่นเทาไม่แพ้กัน....
เราเจอสถานการณ์เดียวกัน....
เจอคนที่เรารัก....ไม่สิ....ของฉันเป็นแฟน....แต่ของก้อยเป็นคนที่แอบชอบ....
แต่ถามว่ารู้สึกเหมือนกันรึเปล่า...
แน่นอน....
“เจ็บ....เหมือนกัน”
แต่ต่างกันนิดหน่อย...ตรงที่ฉันเห็นกับตา....
แต่ก้อย....เพียงแค่เป็นคนที่มาส่งเขา...ให้ถึงจุดหมายแค่นั้น
..............................
ฉันมองไปยังนาฬิกาเหนือทีวีจอแบนที่ตอนนี้....เข็มสั้นชี้ไปที่เลข 3 เอียง ๆ จะไปเลข 4 ส่วนเข็มยาวชี้ที่เลข 10 ....คนข้าง ๆ ยังนอนหลับปุ๋ย...ไร้ความรู้สึก....ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่จะเอาชนะขวัญได้คือเบียร์แก้วเดียว .....ฉันหัวเราะเบา ๆ แอบยิ้มให้กับคนหลับที่ไม่รู้ประสีประสา ปล่อยให้ฉันยีผมเล่นด้วยความหมั่นไส้
หมับ!
ชวัญจับมือฉันไว้ พลางค่อย ๆ ลืมตาที่มองเห็นสลัว ๆ ในความมืด
“แกล้งเหรอ” ขวัญเอ่ยขึ้น
“แกล้งอะไร” ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ขวัญดึงฉันเข้ามากอดสุดตัว ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดตัวของเราไว้...
ใต้ผ้าห่มผืนนั้น....ฉันกับขวัญมองหน้ากันนิ่ง....ขวัญใช้มือลูบไล้บนใบหน้าของฉัน แล้วใช้จมูกมาคลอเคลียตรงบริเวณแก้ม...
ฉันอดคิดไม่ได้....ว่าสิ่งที่ขวัญทำ....ขวัญทำแบบนี้กับดาวทุกวันหรือเปล่า...เพราะการอยู่ใต้ผ้าห่มก็เปรียบเสมือนการออฟไลน์ตัวเองจากโลกของออนไลน์ไปในตัว ...คิดได้ดังนั้น ฉันจึงผลักขวัญออกจากตัวเพื่อให้หลุดพ้นจากการกอดรัด
“ขวัญไม่ควรทำแบบนี้นะ” ฉันเอ่ยขึ้นมา ทำให้ขวัญชะงักไป
“.........................”
“ขวัญทำแบบนี้กับดาวด้วยใช่มั้ย”
ขวัญไม่ตอบ แต่ขยับตัวถอยห่างออกจากฉัน แล้วพลิกตัวตะแคงไปอีกทาง
ฉันเองก็ขยับหนีออกจากอีกคนเหมือนกัน รู้สึกเจ็บเข้าไปถึงขั้วหัวใจ...เมื่อขวัญใช้ความเงียบแทนคำตอบนั้น ฉันหลับตาลงพร้อม ๆ กับน้ำตาที่รินไหลลงมาอาบแก้ม....แต่จู่ ๆ คนข้าง ๆ กับสวมกอดฉันอีกครั้ง ก่อนดึงผ้าห่มขึ้นอำพรางตัวอีกรอบ...
ขวัญดึงตัวฉันให้หันไปหาเธอ....แล้วค่อย ๆ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ใช้ริมฝีปากแตะที่เดียวกันของฉันอย่างแผ่วเบา.....แล้วเพิ่มความแรงขึ้น ....
สัมผัสที่เคยคุ้น..
สัมผัสที่เคยได้รับ
สัมผัสนี้กลับมาอีกครั้ง....
เราจูบกัน...ใต้ผ้าห่ม...ที่ขวัญอาจจะทำกับดาวทุกคืน....?
แต่สำหรับฉัน....มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ....
ฉันกับขวัญยังบดขยี้ริมฝีปากกันอย่างไม่มีใครยอมใคร.....ฉันดันลิ้นเล็กของตัวเองเข้าไปสัมผัสความหวานของอีกฝ่าย ขวัญเกี่ยวลิ้นฉันตอบ แล้วค่อย ๆ เลื่อนมือมาบีบเค้นตรงจุดอ่อนไหวของฉัน...ผ่านกางเกงผืนบางที่ฉันสวมอยู่
ขวัญ....เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ....
ไม่คิดว่าขวัญจะเก่งเรื่องแบบนี้....เสียจนคนอย่างฉันยังอาย....
นี่ใช่ขวัญรึเปล่า...?
“ขวัญ”!
.....ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา....เอ๊ะ! นี่แค่ฝันงั้นเหรอ....ฉันหันไปรอบห้อง...ก่อนจะสะดุดตรงที่เห็นขวัญนอนกอดฉันอยู่ ....ฉันดึงผ้าห่มมาคลุมโปงอีกครั้ง...
“เมื่อกี้ยังไม่โอเคอีกเหรอ” ขวัญพูดทั้ง ๆ ที่ตาตัวเองหลับอยู่
“หืม?” ฉันรีบสำรวจร่างกายตัวเองทันที....
เฮ้ย! กางเกงของฉันลงไปกองที่ข้อเท้าตอนไหนเนี่ย แถมกางเกงในที่ถูกรูดลงไปถึงหัวเข่าเนี่ย มันคืออะไรกัน
“เอาอีกสักรอบมั้ย”
“กรี๊ดดดดดดด!!!!!!”
....................................................
“พี่สไปร์ท พี่สไปร์ท” เสียงของใครบางคนเรียกฉัน
ฉันปรือตาขึ้นมา ก็เห็นหน้าของออยอยู่ลาง ๆ.....
“พี่ OK รึยังคะ....ไม่สบายรึเปล่า” ออยจ้องหน้าฉันอย่างสงสัย
“แล้วพี่มาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ”
ฉันสำรวจตัวเอง ที่เสื้อผ้าหน้าผมถูกชำระล้าง ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว
เฮ้ย! ตูไปอาบน้ำตอนไหนวะเนี่ย
“ออยเห็นพี่สไปรท์ลงมานอนเล่นตรงโซฟาตั้งนานแล้วนะคะ...สงสัยจะเผลอหลับไป....และละเมอกรี๊ดด้วย...”
อ๋อ...เริ่มนึกได้ลาง ๆ แล้ว...เมื่อคืนฉันนอนที่ห้องขวัญ แล้วฉันก็ลุกออกมาจากห้องนั้นประมาณตีห้า โดยที่ไม่ได้ปลุกให้เจ้าของห้องตื่น ฉันก็แว๊บไปอาบน้ำที่ห้อง ....เปิดประตูเข้าไปก็ตกกะใจ....เมื่อไม่เห็นใครอยู่ในนั้น แต่ประตูห้องน้ำดันล็อค....
ฉันเคาะประตูเรียกก้อย....แล้วได้ยินเสียงตึงตัง อลหม่านอยู่ในนั้น ก่อนที่ก้อยจะเปิดประตูออกมาหัวเราะแหะ ๆ ในสภาพของเสื้อผ้าที่ดูไม่ปกติ เหมือนเพิ่งใส่ ผมเผ้างี้ฟูเชียว....แถมที่อึ้งไปกว่านั้น...คือมีคนเดินตามออกมาด้วย คือ ดาว เพื่อนสาวคนสนิทของก้อย....แต่เอ๊ะ! เฮ้ย! อะไรวะ! หรือสองคนนี้จะไปนอนในห้องน้ำ ....บ้าไปแล้ว!
ฉันหยิบผ้าขนหนู....เดินเข้าห้องน้ำไปแบบงง ๆ สะบัดหัวทิ้งความสงสัยในผู้ต้องหาสองคนนั้น พลางก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน....
ฉันกับขวัญจูบกัน....
น่าจะใช่....
แต่ถ้ามีอะไรกัน....
ไม่น่าใช่...
ฉันส่ายหัวให้กับความคิดบ้า ๆ ...แล้วรีบอาบน้ำเพื่อจะเตรียมตัวไปทำภารกิจต่อไป
..................
แล้วเผอิญว่าหลับไป....ก็เลยฝันเป็นเรื่องเป็นราว...
OK เข้าใจแล้ว.........
ฝัน....มันเป็นแค่ความฝัน
.........
“สวัสดีครับ....ทุกคน” เสียงของป็อบคอร์น พิธีกรสุดหล่อของรายการดังขึ้นมา ทำให้พวกเราหันไปทางต้นเสียง....
“วันนี้...ผมมีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายมาฝาก”
“ข่าวดี คือ....วันนี้ภารกิจ...ไม่ยาก”
“แล้วข่าวร้ายล่ะค่ะ” ฉันแกล้งถามทันควัน
“ข่าวร้ายก็คือ....
“พวกคุณจะถูกหักคะแนนคนละ 5 คะแนน”
“เพราะพวกคุณ....ผิดกฎ...เปลี่ยนตัวรูมเมทโดยพลการ”
ยังไม่มีใครโต้ตอบ...รวมทั้งฉันด้วย....
แต่.......
อยู่ดี ๆ เต้ยก็ยกมือขึ้นมา
“เราผิดเองแหละ....เราเป็นต้นคิดเปลี่ยนรูมเมทเอง”
ทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ...ซึ่งเป็นกานต์ที่ยกมือขึ้นมาอีก
“เราด้วยป็อบ....เราก็มีส่วนผิดเหมือนกัน...ถ้าจะหักคะแนนก็หักแค่เรากับเต้ยเหอะ”
กานต์พูดพร้อมกับหันไปมองคนข้าง ๆ ที่พยักหน้าให้อย่างรู้กัน
“ก้อยก็ผิดค่ะ....ถ้าจะหักก็หักของก้อยด้วยละกัน”
“ดาวด้วยค่ะ”
โอ้โห! เด็กนาดาวที่ถูกคัดเลือกมาเนี่ย...มีแต่คนเจ๋ง ๆ ทั้งนั้น...ค่านิยม 12 ประการของ คสช. ซื่อสัตย์ เสียสละ อดทนได้ เนี่ย....สุดยอดจริง ๆ....ฉันจึงไม่รอช้า....ที่จะยกมือขึ้นอีกคน
“เราด้วยป็อบ...เราก็ผิดกฎเหมือนกัน”
ป็อบนิ่งไปเหมือนกำลังใช้ความคิด แล้ว...ก็ตัดสินใจว่า
“โอเค ๆ ในเมื่อทุกคนยอมรับในความผิดของตนเอง ....เราก็จำเป็นต้องหักคะแนนตามกฎของเรา....คือคนละ 5 คะแนน....แต่บทลงโทษที่เพิ่มขึ้นอีก....พร้อม ๆ กับภารกิจในวันนี้คือ....”
“นับตั้งแต่วินาทีที่ผมเดินออกจากบ้านนี้....ทุกคนจะไม่มีสิทธิ์สนทนากัน...ไม่ว่าวิธีใด ๆ ทั้งสิ้น...
ยกเว้น.....”
ป็อบยกกระจกใสที่มองเห็นทะลุทั้งสองด้านขึ้นมา มันพ่วงด้วยสายอะไรสักอย่าง
“นี่คือกระจกสะท้อนความคิด หากใครต้องการสื่อสารกับใคร ให้เขียนมันลงในนี้ได้ไม่เกิน 10 ประโยค”
“แต่สิ่งที่คุณเขียนสื่อสารนั้น....จะทำให้ทุกคนรู้ความคิดของคุณด้วย เพราะเมื่อเขียนแล้ว ข้อความมันจะไปโผล่ตรงหน้าจอนั้นทันที....ถ้าไม่มีใครสนใจก็แล้วไป...”
โห! ดูไฮเทคชะมัด....
“และกฎเฉพาะการที่เพิ่มเข้ามาคือ....หากมีใครเผลอสนทนากันด้วยการพูดคุย หรือเขียนใส่ที่ใดที่หนึ่งที่ไม่ใช่กระจกนี้ เมื่อทางรายการจับภาพได้ จะถือว่าคุณผิดกฎทันที...และคะแนนของคุณก็จะลดลงด้วยเช่นกัน”
“เราจะมีภารกิจให้คุณ...ต่อจากนี้ไป....และคุณจะไม่สามารถพูดคุยได้ตามปกติ จนกว่าสัญญาณ 18.00 น. จะดังนะครับ”
แต่ละคนมองหน้ากัน....ฉันเผลอไปมองรูมเมทจำเป็นของฉันเมื่อคืน ที่ตีคิ้วข้างเดียวให้อย่างกวน ๆ....เฮ้ย! ฉันตาฝาดไปรึเปล่าเนี่ย...
ฉันขยี้ตาสองสามที ยังเห็นขวัญมองฉันอยู่ แถมยังยิ้มให้ฉันอีกต่างหาก...
เอ๊ะ! หรือฉันฝัน....ฝันแน่ ๆ....ปกติขวัญไม่ใช่คนขี้กวนแบบนี้นี่นา...
“ภารกิจที่พวกคุณจะได้รับคือ....แต่ละคู่รูมเมท...จะต้องทำสื่อการสอนที่เกี่ยวกับ 8 กลุ่มสาระ ทีมละ 20 ชุด ให้ทันเวลาที่กำหนด คือ หกโมงเย็น เพื่อเราจะได้นำสื่อพวกนี้....ไปบริจาคให้กับโรงเรียนที่ขาดโอกาสในงบประมาณด้านการศึกษานะครับ.”
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!
เริ่มภารกิจแล้วสินะ....
สิ่งที่ได้ทำ...ไม่เครียดเท่าไม่ได้พูดกันเนี่ย....พี่เครียดเลย!
ฉันกับออยได้รับมอบหมายให้ทำสื่อการสอนวิชาคณิตศาสตร์ กับสังคมศึกษาฯ โดยคณิต ให้ทำโมเดลรูปทรงต่าง ๆ เช่น ทรงกลม สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยม ส่วนวิชาสังคมฯ ทำธงชาติกระดาษอาเซียนทั้ง 10 ประเทศ
ฉันชะเง้อมองคู่ขวัญดาว แต่ไหงเห็นดาวนั่งอยู่กับก้อย ดูมุ้งมิ้ง ๆ พิกล....
ก้อยกำลังวาดรูปสำนวนไทยอยู่ ส่วนดาวระบายสีตัวอักษรภาษาอังกฤษอยู่ใกล้ ๆ....แล้วยังเอาเมจิกในมือตัวเองไปจิ้มหน้าก้อยอีกต่างหาก....ก้อยหันมาแล้วยื้อแย่งสีในมือไปมา ก่อนจะรวบตัวดาวเข้ามาไว้ในตัว....ถ้าฉันไม่ตาฝาดนะ
ก้อยพักคางตัวเองบนหัวดาว แล้วหอมกลุ่มผมของดาวไปฟอดใหญ่....
ฉันขยี้ตาอีกครั้ง.....คราวนี้เห็นดาวหน้าแดง หันไปตีก้อย แล้วกลับมาระบายสีเหมือนเดิม....
.....ความคิดฉันหายไป...เมื่อจู่ ๆ ก็มีมือข้าง ๆ สะกิดฉันให้เลิกจุ้นเรื่องคนอื่น....
ออยทำหน้าสงสัยว่าฉันเป็นอะไร.....ฉันกำลังจะพูด แต่ออยก็ใช้นิ้วชี้เรียวนั่นปิดปากฉันไว้....
ฉันเผลอสบตาคนตรงหน้า ออยเอานิ้วเมื่อกี้มาจุ๊ปากตัวเองเชิงบอกว่าอย่าเผลอพูด
แววตาของออย ทำให้ใจฉันเต้นขึ้นมาแปลก ๆ....ความจริงออยก็เป็นเด็กน่ารักนะ ถึงจะดูเงียบ ๆ ขรึม ๆ ดูมืดมนเกินเด็กคนอื่น ๆ ที่รุ่นราวคราวเดียวกัน ดูอย่างขนมปังเพื่อนสนิทที่แสนจะร่าเริงสดใส....จะว่าไปสองคนนี้ก็สนิทกันได้ยังไงไม่รู้เนาะ นิสัยห่างกันราวฟ้ากับเหว....ว่าแล้วมันก็ต่างจากฉันกับขวัญตรงไหน....คนหนึ่งเด็กตัวอย่าง....กับอีกคนก็....เด็กอย่างว่า....
เออ...จะว่าไป...เมื่อคืนฉันทำอะไรไปบ้างนะ....ฉันจำได้ว่า....ฉันเผลอจูบก้อยไปด้วยความโมโห....ที่ขวัญเอาแต่ออดอ้อนดาว หนุนตักสนิทสนมขนาดนั้น....ฉันก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะ....
แต่สำหรับก้อยแล้ว....สุดท้ายก็ต้องแคร์ดาวก่อนสินะ....
ทำไม...ดาว...ถึงเข้ามาแย่งทุกอย่างของฉันด้วยนะ....ทั้งแฟน...ทั้งน้อง....แต่ฉันก็ไม่ได้เกลียดดาวหรอก แค่โมโหเป็นบางเวลา เพราะดาวเป็นคนน่ารัก น่าทะนุถนอม ใคร ๆ ก็ต้องหลงรักกันทั้งนั้น
“โอ๊ย!” เสียงอุทานเบา ๆ....หวังว่าทางรายการจะไม่ได้ยินนะ....เพราะฉันยังไม่พูดกับใคร
ออยรีบคว้ามือฉันอย่างไว...ก็แน่ล่ะสิ...ตอนนี้เลือดเปรอะเต็มมือฉันซะแล้ว ก็เพราะเอาแต่เพ้อนี่ไง....คัตเตอร์คม ๆ ที่เพิ่งหักใบมีดด้านบนไปก็กรีดเนื้อแทนที่จะกรีดกระดาษซะแล้ว....
งับ!
เลือดจากแผลถูกดูดเข้าไปเต็มปากของน้องเมท....อยากจะรู้เหมือนกันว่าวิธีห้ามเลือดแบบนี้ใครเป็นคนคิดค้นนะ....รู้มั้ย? ว่ามันไม่ใช่วิธีที่ดีเลยนะ...เผื่อเลือดชั่วฉันไปติดน้องเขาจะทำยังไง....
ดูเหมือนอีกฝั่งจะมองมาที่ฉันนะ....ขวัญชะงักคัดเตอร์ที่อยู่ในมือ แล้วมองมาที่ฉัน ถ้าไม่สำคัญตัวเองฉันก็คิดว่าขวัญคงเป็นห่วงฉันแน่ ๆ ....แต่ไม่เป็นไรย่ะ...ฉันมีพยาบาลส่วนตัวอยู่แล้วทั้งคน
ฉันมัวแต่คิดเพ้อเจ้อไปคนเดียว จนมารู้ตัวอีกทีออยก็หยิบกล่องพยาบาล น้ำสะอาด
และพลาสเตอร์ปิดแผลมาเรียบร้อย....
สัมผัสจากมือนั้นทำให้ฉันเคลิ้มไปจริง ๆ นะ เคลิ้มจนเผลอจับมืออีกฝ่ายเพื่อเป็นการขอบคุณ
ออยยิ้มให้ฉัน ฉันยิ้มให้ออย....เรายิ้มให้กัน....เฮ้ย! เฮ้ย! ทำงานต่อค่ะ....คือนางเพ้อมากตอนนี้
.......
พวกเราทำงานกันไปนานเท่าไหร่ไม่รู้....แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกเมื่อยซะแล้ว พักก่อนสักนิดนะ....คิดได้ ฉันเลยเอนหัวพิงไปที่ผนัง....แต่คนข้าง ๆ กับสะกิดฉัน แล้วตีมือแปะ ๆ ตรงที่ตักของเธอ....
ฉันเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนปล่อยหัวลงไปหนุนตักคนมีน้ำใจ....แต่ไม่วายเหลือบไปเห็นเต้ยกับขนมปัง ที่กำลังประกอบชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์จำลอง ในวิชาการงานพื้นฐานอาชีพกันอยู่.....
เต้ยปล่อยผมประบ่า ดูหล่อเหลาเอาการ แหนะ! เอาอีกแล้วฉัน....จะมโนไปถึงไหนเนี่ย....ขนมปังคงเห็นว่าเต้ยเทียวสะบัดผมบ่อย ๆ เลยเดินอ้อมหลังไปรวบผมให้พี่เมทของตัวเอง ก่อนที่เต้ยจะดึงขนมปังมานั่งใกล้ ๆ พลางเอามือพาดคอคนเป็นน้อง แล้วใช้ไม้จิ้มผลไม้ป้อนให้อีกฝ่าย
ส่วนกานต์ก็เขกหัวก้อยไปหลายที เนื่องจากตัดกระดาษผิดถูก จนเศษกระดาษมากกว่าผลงานที่จะได้ด้วยซ้ำ
ฉันหลับตาพริ้ม ตอนนี้รู้สึกล่องลอยกับตักนุ่ม ๆ นั้น....
ตื้ด!
เสียงกระจกสะท้อนความคิดดังขึ้น....ทำให้ฉันเบี่ยงหน้าไปมอง....
“พี่ขวัญเป็นลม!”
ฉันลุกตึงตังอย่างไม่ต้องรอให้ใครมากระตุ้น....จนถึงตัวขวัญที่มีดาวประคองอยู่....ดาวเขยิบให้ฉันที่เข้ามากุมมือคนป่วยอย่างเป็นห่วงเกินหน้าเกินตา....ฉันบีบมือให้กำลังใจ....
อยากพูดจัง พูดได้มั้ย? คนจะเป็นจะตาย จะมาอยู่ในกฎหาอะไรกันวะเนี่ย!
“ขะ.....” ยังไม่เต็มเสียงดีนัก เพราะมีมือหนึ่งมาปิดปากฉันซะก่อน....
ตื้ด!
“กฎคือกฎนะคะ”
ออยเป็นคนเขียนข้อความนั้น....
ออยคงเป็นห่วง...กลัวว่าฉันจะผิดกฎ และถูกหักคะแนน...อีกอย่างขวัญก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก....สงสัยเมื่อเช้ากินข้าวน้อยเกินไปมั้ง
ทุกคนกลับไปทำหน้าที่ของตนเอง ยกเว้นดาวที่ปรนนิบัติพัดวีรูมเมทของเขาอยู่ ....ฉันได้แต่มองอยู่ห่าง ๆ ทำอะไรไม่ได้...นอกจากเป็นห่วง...ด้วยเพราะกลัว กลัวใจตัวเอง จะเผลอแสดงออกมากเกินไป....กับคนที่ฉันสัญญากับตัวเองไว้แล้ว....ว่าจะไม่เผลอให้ใจเขาไปอีก
....................
ฉันวักน้ำในมือใส่หน้า ด้วยหวังจะให้มันสดชื่นขึ้นมาบ้างหลังจากนั่งหลังขดหลังแข็งตัดกระดาษอยู่หลายชั่วโมง ...ฉันบิดตัวไปมา ไล่ความขี้เกียจออกไป จนไม่ทันได้มองเห็นคนที่สะท้อนจากกระจก
ฉันหันขวับไปหาคนข้างหลัง....เมื่อกี้ยังเป็นลม....ดมยาดมอยู่เลยนี่นา...ไหงมายืมยิ้มแฉ่งอยู่เนี่ย
ขวัญเขยิบเข้ามาใกล้ จนฉันถอยหลังกรูดไปจนขอบอ่างล้างมือ หมดทางหลีกหนี....ขวัญเขยิบเข้ามาใกล้....เบี่ยงหน้ามาคล้ายจะกระซิบข้างหู....แต่อยู่ดี ๆ....ขวัญก็ขโมยหอมแก้มฉันดื้อ ๆ
ฟอด!
เฮ้ย! ฉันเอามือกุมแก้ม...มองขวัญอย่างงง ๆ....ขวัญจับมือฉันข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างขวัญยกนิ้วก้อยขึ้นมา เชิงบอกว่า...ดีกันนะ...
เอ๊ะ! ฉันไม่ได้ทะเลาะกับขวัญซักหน่อย...แค่ไม่เข้าใจกันเฉย ๆ ไม่ใช่เหรอ...?
และตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจ....
ว่าทำไม....
ขวัญจึงรวบตัวฉันเข้าไปกอด..
ฉันกอดตอบ...พลันน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว....
ขวัญ.....ฉันเจ็บ....!
เจ็บตรง...ที่เธอแกล้งทำเป็นรัก แกล้งทำเป็นมีเยื่อใย....สุดท้ายก็ทิ้งฉันไป...มีคนใหม่...
ฉันผลักขวัญออก....ขาก็ก้าวไปตามคำสั่ง...คือประตู...
ประตูที่มี....ดาว....คนของเขายืนอยู่...
ฉันปาดน้ำตา...ก่อนจะเดินผ่านดาวออกไป....ไม่อยากหันกลับไปอีก....ว่าเขาจะปลอบใจกันด้วยวิธีไหน....ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอจะมาไม้ไหนกันแน่....”ของขวัญ”
.......
ฉันเดินก้มหน้าก้มตาเข้ามาในบริเวณทำภารกิจของพวกเรา....ก้อยเดินมาชะงักตรงหน้า ฉันเงยหน้ามอง แล้วเดินเลี่ยงไป....แต่ก็ไม่พ้นมือของเด็กน้อย....ดึงฉันเข้ามาใกล้แล้วสบตาคาดคั้นเพื่อหาคำตอบ
ฉันส่ายหน้า....แล้วทิ้งตัวลงที่ไหล่ของน้องรูมเมทที่นั่งตัดกระดาษอยู่....ออยไม่พูดอะไร แต่วางกรรไกรลง แล้วดึงฉันลงมาหนุนตัก....ฉันหันเข้าตัวของออย...โอบเข้าที่เอวของน้อง ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาตามที่มันควรจะเป็น....
ตอนนี้ 15.00 น. แล้ว....แต่ละทีมยังไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จ เหลืออีก 3 ชั่วโมงเท่านั้น สำหรับภารกิจนี้....แต่กว่าภารกิจจะเสร็จคาดว่ามือต้องบวมแน่ ๆ.....เพราะฉันต้องตัดกระดาษแข็งเพื่อทำรูปทรงต่าง ๆ ....ตอนนี้มือฉันแดงไปหมดแล้ว ไอ้กรรไกรบ้า!
หมับ!
ฉันเงยหน้าขึ้นมามอง....เป็นขวัญ....ที่เข้ามานวดมือฉันด้วยน้ำมันอะไรสักอย่าง....ฉันกำลังจะชักมือออก แต่คน ๆ นั้นเหมือนจะรู้ล่วงหน้าเลยจับไว้ซะแน่น....ขวัญไม่มองหน้าฉันแต่กลับเปลี่ยนจากนวด...มาเขียนอะไรสักอย่างลงในมือของฉัน
“ขอโทษ”
ขวัญเงยหน้าขึ้นมา.....ฉันเผลอสบตาแววตาคู่นี้อีกแล้ว แววตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น...สายตาที่เคยคิดว่ามีให้แค่ฉัน....แต่มันไม่ใช่แล้วใช่มั้ย
“ดีกันนะ”
ฉันขมวดคิ้วกับข้อความนี้....
ตื้ด!!!!!
เสียงกระจกอัจฉริยะนั่นดังอีกแล้วเหรอ ครั้งนี้ใครเขียนกันนะ
“กลับมาเหมือนเดิมได้มั้ย”
ดาวชี้มาที่หน้าจอทีวีที่ฉายข้อความนั้น....ก่อนจะชี้มือมาที่ขวัญ ...ที่ก้มหน้าเขิน ๆ ตามแบบฉบับประธานนักเรียนจอมเก๊ก
ฉันเผลอยิ้มออกมา พลางก็ใช้กำปั้นเล็ก ๆ ....ยันเข้าที่ไหล่ขวัญแก้เขิน....
แกร๊ง!!!
เสียงกรรไกรหล่น ทำให้ทุกคนหันไปตามต้นเสียง....
น้องรูมเมทของฉันเดินออกไป....
หลังของเธอห่างออกไป....
ฉันคลายมือออกจากขวัญ ก่อนที่จะก้าวขาตามน้องคนนั้นไป....
.....................
ฉันคว้ามือออยไว้ แล้วดึงตัวคนนั้นให้หันมาที่ฉัน ...ออยมองหน้าฉันนิ่ง แล้วยิ้มให้ฉัน
ฝืนยิ้ม...
ฉันรู้....ว่าเธอฝืน....
“ถ้าพี่สไปรท์ตัดใจจากพี่ขวัญได้ตอนไหน....ออยขอเป็นคนดูแลหัวใจพี่ได้มั้ยคะ”
.....คำพูดเมื่อเช้านี้....ก้องขึ้นมาในหัว
ตอนนี้ไง....
ที่ฉันก็เพิ่งรู้ตัวเองเหมือนกัน....ว่าฉันแคร์เธอมากแค่ไหน “ออย”
ลงชื่อ......ศุทธนุช
24 กันยายน
......................
จบไปอีก 1 ตอน....สำหรับตอนนี้...อาจจะเพิ่มดีกรีความยุ่งเหยิงเข้ามาอีก....
......นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น!!!!
อย่าลืมโหวตกันนะคะ ^_^ https://polldaddy.com/poll/8610430/
ความคิดเห็น