คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ภารกิจที่ 4 : Acting : มายาที่รัก หัวใจไร้ความรู้สึก
ภารกิจที่ 4 : Acting : มายาที่รัก หัวใจไร้ความรู้สึก
หลักจากที่เกิดเรื่องราวหลายอย่างในบ้าน The Roommate โดยเฉพาะเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของพวกเรา จนน่าจะเปลี่ยนชื่อรายการเป็น “ศึกน้ำผึ้งพระจันทร์” ได้แล้วมั้ง...
เราอยู่ในบ้านนี้ได้ 2 สัปดาห์แล้ว เหลืออีก 2 สัปดาห์เท่านั้น ที่จะกลับไปเผชิญโลกแห่งความเป็นจริงสักที...
ฉันนอนพิงหัวเตียง เพื่อรอพี่กานต์ รูมเมทของฉันอาบน้ำเสร็จ เพื่อทำภารกิจต่อไป...ซึ่งภารกิจในวันนี้ พวกเราจะได้ฝึกทักษะการแสดงกัน ในคลาสแอคติ้ง....รู้สึกไม่ค่อยชอบเลย กลัวทำได้ไม่ดีจัง
“ก้อย อาบน้ำ”
พี่กานต์เดินเช็ดเผ้าผมออกมา....ว่าแล้วก็ขี้เกียจเหมือนกันแฮะ ไม่ได้สระแค่สองสามวัน หัวเหนียวซะแล้วสิ.....ว่าแล้วก็คว้าผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่ตรงขอบตู้เตรียมจะเข้าห้องน้ำ....แต่ก็ไม่วายแกล้งคนเป็นพี่ก่อนสักหน่อย...ด้วยการทำท่าจะดึงผ้าผืนเล็กที่ห่อตัวคนตรงหน้า
“แฮ่!”
“ก้อย เล่นอะไรบ้า ๆ” พี่กานต์พูดพร้อมกับผลักออก ขยี้หัวฉันเบา ๆ
“เล่นได้แต่พี่เต้ยล่ะสิ” ฉันหัวเราะขึ้น...แต่ดูเหมือนพี่กานต์จะนิ่งไปชั่วขณะ....
“อืม”
ฉันถามอะไรผิดไปรึเปล่านะ...ปกติถ้าพูดถึงพี่เต้ย พี่กานต์จะยิ้มเขิน ๆ นี่นา...หรือว่ามีปัญหากันรึเปล่า...? ทำได้แค่เก็บความสงสัยไว้ในใจแค่นั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น...ฉันจึงเป็นคนที่เดินไปเปิดประตูแทนพี่กานต์ที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่...
“ปัง”
ฉันทักได้แค่นั้น...ผู้มาเยือนก็กระโดดกอดฉันอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน....
“ปัง พี่ยังไม่อาบน้ำ”
ปังผละออกจากฉัน แล้วยิ้มให้...พร้อมกับหยิกแก้มฉัน จนตอนนี้มันน่าจะย้วยได้ที่เลยล่ะ
“งั้นก็ไปอาบน้ำเถอะค่ะ ปังรอข้างล่างนะ”
ฉันเกาหัวแกร๊ก ๆ....ปิดประตู แล้วหันมาเผชิญกับสายตาของคนเป็นพี่
“ตั้งแต่ว่ายินยอมคบกับน้องเค้าเนี่ย....รู้สึกว่าจะมุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้งเหลือเกินนะ”
พี่กานต์ทำท่าเลียนแบบขนมปังเมื่อครู่ โดยการเอามือมาคล้องคอฉัน แล้วเอ่ยเสียงหวาน
“พี่ก้อยขา...ปังคิดถึงพี่ก้อยจัง....”
พูดเสร็จพี่กานต์ก็ทำหน้าบู้ แล้วปล่อยมือออก
“ห้องห่างกันไม่ถึง 20 เมตร พี่ว่าแฟนแกเว่อร์ว่ะ...แถมมาทักทายทุกเช้า เดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอมแก้ม เดี๋ยวนั่น เดี๋ยวนี่......”
“หึงเหรอ?”
ฉันแกล้งแหย่คนตรงหน้า...
“หึงแทนดาวต่างหากย่ะ”
พี่กานต์พูดแล้วเดินไปเช็ดผมต่อ ปล่อยให้ฉันถอนหายใจ เดินเข้าห้องน้ำไปแบบเนือย ๆ...ในหัวมีอะไรให้คิดมากมาย....รวมทั้งเรื่อง “แฟน” ที่ว่านี่ด้วย
...............
“พี่ก้อยสัญญากับปังแล้วนะคะ...ว่าจะคบกับปัง”
ฉันนิ่งไป....หลังจากประโยคที่ฉันหลุดปากประชดดาวไป...
“...ปังก็รู้ว่าพี่แค่.......”
“ถ้าพี่ก้อยไม่ตกลง....ปังจะเปิดเผยเรื่องที่พี่เต้ยคบกับพี่กานต์”
“เฮ้ย! ทำไมต้องเอาเรื่องคนอื่นมาต่อรองกับพี่ด้วยล่ะ”
ปังยิ้มอย่างเหนือกว่า....
“เรื่องพี่เต้ยกับพี่กานต์มีเรารู้แค่สองคน....ถ้าปังบอกว่าปังไม่ได้เป็นคนพูด พี่กานต์ก็ต้องเข้าใจว่าเป็นอีกคนอยู่แล้ว”
ฉันมองปังด้วยความรู้สึกผิดหวัง...ไม่ได้รู้สึกชอบใจที่คนแบบนี้มาชอบเลยสักนิด
“แล้วแต่....ในเมื่อพี่ไม่ได้เป็นคนพูด”
ฉันส่ายหน้านิด ๆ เดินออกไปจากความเห็นแก่ตัวนั่น
“แล้วถ้าเป็นเรื่องพี่ดาวล่ะคะ พี่ก้อยจะสนใจมากกว่านี้มั้ย”
ฉันชะงักฝีเท้า หันกลับไปยังเจ้าของเสียง
“ถ้าพี่ก้อยตกลง....ปังจะไม่บอกใคร แต่ถ้าพี่ก้อยไม่ตกลง ก็ห้ามปังไม่ได้เหมือนกัน”
ฉันรับรูปถ่ายจากคนน้องที่ยื่นให้ ....เป็นภาพที่ขวัญกับพี่ดาวจูบกันในคืนปาร์ตี้วันนั้นที่ฉันเห็นกับตา แต่ภาพนี้อยู่กับปังได้ยังไง....
“ปัง....”
ฉันกำลังจะเอ่ยอะไรมากกว่านั้น แต่ปังยกกล้องโพลารอยด์สีชมพูหวานแหววนั่นขึ้นมาก่อน
“แค่บังเอิญเอง....มา...ถ่ายรูปกัน”
ตอนนี้จิตใจของฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัว....ยอมให้อีกคนดึงหน้าตัวเองไปแนบข้างถ่ายรูปแต่โดยดี
ฟอด!
ปังหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ พร้อมกับกดชัตเตอร์ในมือ....ก่อนที่รูปที่ถ่ายเมื่อกี้จะออกมา เธอสะบัดกระดาษโฟโต้เพื่อให้ภาพปรากฏ
“ตามนั้นนะ...พี่ก้อย...ถ้าไม่อยากให้ทั้งภาพพี่ดาว แล้วก็ภาพของเราเผยแพร่ออกไป...
เราคบกันแล้วนะคะ”
ฉันมองปังที่เดินออกไป พร้อม ๆ กับภาพถ่ายสองใบนั้น....ฉันทำได้แค่กำหมัดแน่น....
เสียทีให้กับเด็กคนนี้ได้ยังไงกันนะ....
........................
ฉันเดินลงมาคนสุดท้ายได้มั้ง....
ทุกคนดูเตรียมพร้อมกัน....ซึ่งวันนี้ครูบิวจะเข้ามาเนื่องจากมีภารกิจสำคัญ....คือ Acting Class
ฉันนั่งลงแล้วเหลือบตาขึ้นมาเผชิญหน้ากับคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม....เธอหลบตาแล้วหันไปยิ้มให้กับพี่เมทของเธอ...ฉันทำได้แค่ถอนหายใจ เม้มปากนิด ๆ....รู้สึกอะไรหลาย ๆ อย่างที่แยกความรู้สึกไม่ออกเสียแล้ว....
เสียดาย หรือ เสียใจ
ตอนนี้สมองกับหัวใจกำลังตีกันอิรุงตุงนัง...
เราคงไม่มีโอกาสกลับไปเหมือนเดิมได้อีก...
แม้แต่คำว่า “เพื่อน”
.................
“ภารกิจของเราในวันนี้....เราจะจับสลากจับคู่....และโจทย์ที่จะให้แต่ละคู่ได้แสดงออกมาอย่างฉับพลัน โดยไม่มีการเตรียมตัวล่วงหน้า”
ทุกคนตั้งใจฟังคำอธิบายจากครูบิว ....ยกเว้นฉันที่มัวแต่เหม่อ...จนพี่กานต์ที่นั่งใกล้ ๆ ต้องสะกิด
“เป็นอะไร...ยังมีสติอยู่ใช่มั้ย”
ฉันเสหน้าไปอีกทาง...เห็นต้นเหตุเรื่องวุ่น ๆ...ที่ยิ้มโบกมือมาที่ฉัน...
“ก้อยได้คู่กับขนมปังนะ” พี่กานต์พูดแทรกขึ้นมา ทำให้ฉันถึงกับถอนหายใจ...ไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไร....เพราะกำลังเบี่ยงความสนใจไปยังคู่ของดาวกับพี่เต้ยที่กำลังเตรียมลุกขึ้นมาแสดงบทบาทสมมติกันอยู่
“เต้ยเป็นรุ่นพี่ที่ต้องปลอบดาวที่กำลังอกหัก สุดท้ายก็เข้าใจกันและรักกัน” ครูบิวบอกโจทย์ให้ทั้งคู่....
พี่เต้ยกับดาวสบตากันสักพัก....ทำอารมณ์ แล้วเริ่มสวมจิตวิญญาณนักแสดงทันที
.............
“เลิกร้องไห้ให้คนแย่ ๆ แบบนั้นได้แล้ว”
คำพูดของพี่เต้ยทำให้ฉันถึงกับสะดุ้ง....
“เขาไม่เคยแคร์ดาวเลยพี่เต้ย สุดท้ายเขาก็เลือกคน ๆ นั้น....เขาเห็นดาวเป็นอะไร...พี่เต้ย”
ดาวพูดพร้อมกับทรุดเข่า เอามือกุมหน้า ...ตีบทแตกไปรึเปล่า เมื่อน้ำตาไหลออกมาเต็มแก้ม เมื่อคนตัวเล็กคลายมือออกมา แล้วเปลี่ยนตำแหน่งของมือไปสวมกอดพี่เต้ยแทน
พี่เต้ยลูบผมดาวไปมาเชิงปลอบโยน ก่อนที่ทั้งคู่จะผละออกจากกัน พี่เต้ยค่อย ๆ เช็ดน้ำตาให้ดาวอย่างแผ่วเบา
“ถึงไม่มีเขา ดาวก็ยังมีพี่นะ....”
พี่เต้ยใช้อุ้งมือประคองแก้มดาวไว้ ...
“ถึงเขาจะไม่รักดาว....แต่พี่รักดาวนะ”
พี่เต้ยเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้เอาหน้าผากชนกับหน้าผากของดาว....
ฉันทำได้เพียงปรบมือให้กับการแสดงตรงหน้า....ดาวเช็ดน้ำตา และยกมือไหว้ขอบคุณการชมเชยนั้น....พี่เต้ยลูบหัวดาวอย่างหยอกล้อ แล้วเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม
“คู่ต่อไป....ขวัญกับกานต์” ครูบิวเริ่มภารกิจต่อไป
“คู่นี้ให้แสดงว่าเคยเป็นแฟนเก่ากัน แล้วอีกคนตามมาง้อ แต่จะสำเร็จหรือไม่สำเร็จแล้วแต่บทบาทของผู้แสดง”
พี่ขวัญกับพี่กานต์เดินไปคนละฝั่ง ครูบิวส่งสัญญา 3 2 1...
.................
“ขวัญ”
พี่กานต์ร้องเรียกพี่ขวัญที่ยังหันหลังอยู่
“ขวัญ ให้โอกาสเราอีกสักครั้งได้มั้ย”
พี่กานต์ไม่พูดเปล่า เดินตรงไปยังพี่ขวัญ ก่อนจะสวมกอดเต็มแรง
“เรากลับมาเหมือนเดิมได้มั้ย”
พี่ขวัญคลายมือออกจากการเกาะกุม แล้วหันหน้ามาเผชิญกับอีกคน
“เธอก็รู้ว่าเราไม่เหมือนเดิมแล้ว....เรามีคนที่เรารัก...ซึ่งคนนั้นไม่ใช่เธอ”
ใจร้าย!
ทำได้แค่พูดในใจ....เพราะนี่มันเป็นแค่การแสดง...ไม่ใช่เรื่องจริงซักหน่อย...
พี่ขวัญหันไปมองพี่สไปรท์....แล้วพูดกับพี่กานต์ต่อ
“เราขอโทษนะ...ที่เรากลับไปคบกับเธอไม่ได้”
พี่กานต์ยังจับมือพี่ขวัญไว้....
“แต่เรายังรักเธอ....ไม่มีวันไหนที่ไม่รัก”
พี่กานต์เลื่อนมือไปคล้องคอพี่ขวัญอย่างรวดเร็ว....ก่อนจะโน้มตัวพี่ขวัญลงมาประทับเข้าที่ริมฝีปากพี่ขวัญ...อย่างที่ทุกคนคาดไม่ถึง
“ฉันรักเธอนะ....ขวัญ”
ปึ้ง!
เป็นเสียงประตูห้องปิดเสียงดัง....ไม่รู้ว่ามีใครสักคนลุกขึ้นไปตั้งแต่ตอนไหน...แต่คนที่ไม่อยู่ตรงนี้....
พี่เต้ย!
“เอ้า! สุดยอด....ทุกคนปรบมือ”
ครูบิวแก้ไขสถานการณ์....แต่พี่กานต์กับพี่ขวัญรีบตรงดิ่งไปที่ประตู เพื่อตามหาคนที่เดินออกไป ซึ่งตอนนี้คนที่เหลือไม่มีสมาธิแล้ว เพราะต่างก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น รวมถึงฉันด้วย
ลงชื่อ..........วิริยา
“เต้ย!” ฉันเรียกร้องสุดเสียง แต่ไม่มีทีท่าว่าคนที่เดินลิ่วๆ ไปนั่นจะหยุดเดินแม้แต่น้อย
“เต้ย!” เป็นอีกเสียงหนึ่งที่ร้องเรียกมาจากด้านหลังของฉัน ซึ่งเป็นเสียงของกานต์ที่เดินตามฉันมาติด ๆ
เต้ยหยุดเดิน จนฉันกับกานต์ชะงักเท้ากะทันหัน ทำให้กานต์ชนกับหลังของฉัน ฉันรีบรวบตัวคนจะล้มด้วยสัญชาตญาณ แต่ดูเหมือนคนที่กำลังหันมานั้นจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“ถ้ายังลืมขวัญไม่ได้...เธอมาคบกับเราทำไมวะ”
เต้ยกระแทกเสียงใส่ใคร? แต่ฉันหันไปหากานต์ที่น้ำตาคลอเบ้า
“เราขอโทษ”
กานต์ใช้มือทั้งสองข้างปิดหน้า ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย ฉันทำได้เพียงหันมองทั้งคู่สลับกันไปมา ...นี่กานต์คบกับเต้ยงั้นเหรอ
เต้ยเดินออกไปแล้ว ทิ้งให้ฉันที่ยืนงง...พร้อมกับคนอื่น ๆ. ที่เดินตามเรามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ฉันอึ้งไปหลายนาทีพอสมควร รู้สึกตัวอีกทีตอนดาวแตะไหล่ แล้วจับมือฉันไว้เชิงปลอบใจ
นี่ฉัน...ทำผิดกับกานต์ยังไม่พอ...
ฉันกำลังทำร้ายเต้ยอยู่ด้วยงั้นเหรอ
...............................
“ว่าไงนะ....เต้ยสละสิทธิ์จากการแข่งขัน”
สไปรท์โพล่งขึ้นมา ท่ามกลางความเงียบของทุกคน ฉันมองหน้าคนอื่นอย่างสับสน ไม่ได้เครียด ไม่ได้รู้สึกกลัวว่าใครจะรู้เรื่องฉันกับกานต์หรือเปล่า แล้วแต่มันจะเป็นไป...แต่ฉันรู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของเต้ยมากกว่า แม้จะไม่ได้สนิทกัน แต่ความเป็นเพื่อนมันก็ยิ่งใหญ่เกินกว่าจะคิดว่าระยะเวลามันสั้นหรือยาว
“ขวัญ...ก็ขอสละสิทธิ์ค่ะ”
ฉันยกมือพร้อม ๆ กับลุกขึ้น เห็นสายตาที่ทุกคนมองมาเป็นจุดเดียว
“ขวัญรู้สึกว่ามันชักจะวุ่นวายไปเรื่อย ๆ ...ขวัญเองก็ไม่เหมาะจะเข้ามาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว...ยิ่งมาเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองยิ่งแย่เข้าไปใหญ่”
“ไม่มีใครตัดสินเราได้...นอกจากคนส่วนใหญ่หรอก...ขวัญอาจจะคิดไปเองคนเดียวก็ได้ คนที่ยังโหวตขวัญ ให้กำลังใจขวัญก็ยังมีเยอะนะ”
ครูบอมพูดขึ้นมา ...แต่ฉันก็ถอนหายใจ รวบรวมความคิดทั้งหมด แล้วพรั่งพรูความในใจ
“การโหวต...ไม่ได้เป็นการตัดสินเราทั้งหมดว่าเราดีหรือไม่ดียังไง ตัวเราเองต่างหากที่รู้ว่าเราทำดีหรือร้ายแค่ไหน...ซึ่งวันนี้ขวัญรู้แล้ว ว่าขวัญไม่เหมาะสำหรับรายการนี้ไม่ว่ากรณีใด ๆ...ความเพอร์เฟกต์ของคนอยู่ที่จิตใจค่ะ ซึ่งขวัญไม่มี”
ฉันพูดจบ ก็เดินออกจากการสนทนานั้น....
พอกันที...รายการบ้าบอ
...................................
ลงชื่อ....ของขวัญ.....
“ข่าวเด่น....รอบรั้ว”
ปิดฉาก! The Roommate Thailand
เมื่อ 8 สาวนาดาวฯ....รวมตัวกันสละสิทธิ์จากรายการ
.............................
โทษทีนะคะหายไปนาน....ไม่มีเวลาเลย
ยังไงก็ติดตามกันไปเรื่อย ๆ นะคะ...
เรื่องราวต่อไป...ไม่ได้เกิดขึ้นในบ้านแล้ว แต่จะโฟกัสไปที่บ้านและโรงเรียนมากกว่า
>>> ส่วน nc จะทยอยส่งให้เรื่อยๆ นะคะ
บ๊าย บาย
......
ความคิดเห็น