คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1
“มึงไม่ใช่เพื่อนกูอีกต่อไป!! ”
“ชาตินี้ ขออย่าให้กูกับมึง ได้มาพบมาเจอกันอีก”
.....เมิงพูดเองนะต้นว่าเราไม่ใช่เพื่อนกัน ถ้าใครสักคนจะผิด มันผิดตั้งแต่วันที่มึงพูดคำนั้น คนที่นำความสัมพันธ์มาถึงตรงจุดนี้ ก็คือตัวมึงเอง....
...เพราะคนอย่างกูไม่มีวันทำแบบนี้กับเพื่อนที่กูรักที่สุด....
แผ่นหลังนวลเนียนของอดีตเพื่อนขยับขึ้นลงตามจังหวะหายใจ กายนั่งพิงหมอนพลางเสมองอีกคนที่ยังหลับใหลไม่รู้เรื่อง รอให้ต้นตื่นขึ้นมาคุยกัน
ไม่น่ากลับมาเจอกันเลย น่าจะสมกับที่ต้นมันลั่นวาจาไว้เมื่อสมัย ม.ปลาย ใช่ว่ากูอยากจะเจอมึงอีกหรอกนะต้น มึงก็เหมือนเครื่องประจานความพ่ายแพ้ ความน่าอัปยศอดสูสมัยเด็กๆของกูเอง กูไม่อยากเจอมึง ยิ่งในสภาพที่มึงกำลังจูบปากอยู่กับใครอีกคน กูยิ่งเกินจะรับ…..
กูไม่ผิดที่กระชากแขนมึงออกจากตรงนั้น ลากขึ้นรถจนมาถึงคอนโด ทีแรกกูไม่เคยคิดเลยว่าจะทำร้ายมึงไปถึงขั้นนั้น สาบานว่ากูคิดแค่จะพูดกับมึงให้หายเจ็บใจ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในอดีต พอรู้ตัวอีกที กลายเป็นกูที่กดมึงลงกับเตียงแล้วบีบบังคับให้ยอมรับความกระหายให้ร่างกาย กลืนกินตัวมึงเข้าไปเพื่อที่จะรับรู้ว่ามึงไม่เคยเป็นของคนอื่นนอกจากกู
กายเหมือนคนบ้าที่จมจ่อมวนเวียนอยู่กับความคิดตัวเอง จนร่างเปลือยเปล่าข้างๆเริ่มหันพลิกตะแคงเพราะความเมื่อยขบ ความเจ็บจากบั้นท้ายปลุกคนที่ตื่นขึ้นมาช้าๆ ต้นสูดปาก รู้สึกถึงบางอย่างที่เหนอะหนะคั่งค้างในร่างกาย
....ร่างโปร่งค่อยๆลำดับความคิดของตัวเอง จากผับ มาถึงคอนโด มาถึงเตียงหรูหราขนาดคิงไซส์
ไม่มีอะไร...ก็แค่โดนเพื่อนข่มขืน..ไม่ใช่เพื่อนด้วยซ้ำ....แค่ไอ้สารเลวที่ไม่สมควรวางใจ
ต้นมองอีกร่างที่นั่งตระหง่านอยู่ข้างกายด้วยหางตา ขยับตัวลุกขึ้นช้าๆ แทบสะบัดหนีด้วยความรังกียจเมื่ออีกคนพยุงขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอน
ไม่ต้องทำมาเห็นใจ เพราะมึงนั่นแหละทำลายชีวิตกู กาย..ไอ้สารเลว
“สารเลว”
คำพูดเพียงคำเดียวเล็ดลอดออกจากริมฝีปากแดงช้ำ ยิ่งด่าออกไปยิ่งรู้สึกตัวเองอ่อนแอและเป็นรองเหมือนผู้หญิงหน้าโง่ที่หลงมาอ้าขาให้อีกคนแล้วฟูมฟายหลังจากนั้น รู้สึกเหมือนตัวเองยอมรับในอำนาจของกายที่เหนือกว่าทั้งทางร่างกายและหัวใจที่เข้มแข็ง
“เจ็บหรือเปล่า”
เสียงทุ้มของกายดังขึ้นข้างหู ต้นปรับตามองด้วยความเย็นชา นึกอยากย้อนให้เจ็บแสบ แต่เกลียดมันเกินกว่าจะเอาผู้ชายคนนี้มาเป็นอารมณ์ เหนือไปกว่านั้นยัง”กลัว”ในส่วนลึก....
ใช่ เขากลัวกาย มันเป็นความจริงที่ในที่สุดต้นต้องยอมรับอย่างชัดเจนกับตัวเอง เมื่อเห็นกับตาตัวเองถึงพลังทำลายล้างที่อยู่ในตัวคนตรงหน้า ความต้องการและความมุ่งมั่นที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ มันฉายออกมาชัดเจน ตอนที่บังคับใจเขา...
“อย่าเสื-อก”
ต้นสะบัดออกจากแขนหนา มองมันอย่างรังเกียจรังงอน
“ไม่คิดเลยนะว่ามึงจะชอบผู้ชายด้วยกัน เป็นเกย์นี่มันมั่วง่ายดีใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องกลัวจะรับผิดชอบ”
ต้นมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเยาะเย้ย รู้แต่ว่าต้องเดินเกม ต้องมีกลยุทธ์ ต้องไม่แพ้มัน
“อย่าพูดเหี้ยๆนะต้น”
กายตอบเสียงเย็นเฉียบนึกอยากกระชากอีกคนเข้ามาเขย่าให้คลอนไปทั้งตัว....อยากจะบอกว่ายไม่เคยนอนกับผู้ชาย ไม่คิดมองผู้ชายมาก่อนด้วยซ้ำ เขาไม่รู้เหตุผลที่ทำกับต้นแบบนี้เหมือนกัน พอทำไปแล้วไม่มีแค่ต้นที่เจ็บ เอาเหตุผลมาตรองดีๆแล้วก็รบกวนจิตใจตัวเองไม่น้อย
...กายข่มขืนต้นไปทำไม
“งั้นมึงไม่ได้เป็นเกย์ แต่เพิ่งนึกอยากลองกับผู้ชายตอนอายุ 30 เหรอ”
ต้นด่าต่อ แต่ไม่รู้ทำไมพูดไปแล้วมีก้อนสะอื้นจุกๆที่คอขึ้นมา น้ำตาคลอหน่วยจนอีกคนสะอีกขึ้นมาบ้าง
“กูอยากจะรับผิดชอบ มึงจะว่าอะไรไหม”
“รับผิดชอบยังไง ทางที่ประเสริฐมึงหายไปจากชีวิตกูนั่นแหละดีที่สุด ให้ดีก็รับรู้ไว้ด้วยว่ากูเกลียดมึงชนิดที่ไม่อยากหายใจร่วมโลก”
กายสูดลมหายใจลึก พยามระงับอารมณ์ขุ่นมัวที่ตีขึ้น
“กูจะจ่ายเงินให้มึง วางค่าความบริสุทธิ์ตัวเองไว้เท่าไหร่ กูจ่ายให้มึงได้ตามที่ต้องการ”
...................................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น