คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
ใบไผ่ลู่ลมส่งเสียงหวีดหวิว เสียงหอบหายใจรัวลั่นเหมือนกำลังจะพังทลาย ใบไม้สีบริสุทธิ์สะอาดตาหล่นบนพื้นดินไร้กลิ่นคาว
งาม
ร่างสูงสง่าของชายหนุ่มย่างเท้าอย่างใจเย็น กระแสน้ำไหลอ่อนตัวเซาะลำธารเหมือนนางระบำ เสียงหอบนั้นค่อยเบาลงและห่างไกลออกไป ทั้งที่เขาก้าวเท้าเข้ามาหาต้นตอกลิ่นคาวมนุษย์นั่นเรื่อยๆ
“พวกเจ้ารู้ใช่หรือไม่ ว่าควรทำเช่นไร”
ริมฝีปากงามยกยิ้ม ทว่ารอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่สร้างมาเพื่อความพินาศย่อยยับ
“ขอรับ นาย....”
สามจากสี่คนเปลี่ยนทิศการก้าว จากที่ตามหลังนาย เปลี่ยนไปหากลิ่นคาวเลือดและเสียงหายใจเหนื่อยหอบนั้นแทน
“แง แงงงงงงงงง”
ร่างแกร่งที่ยังตามหลังนายชะงักกึก ราวได้ยินเสียงมัจจุราช แน่นอนว่าหามีผู้ใดฟั่นเฟือน นั่นคือเสียงของทารก ทว่าในอีกนัยยะ
....มันคือซากปรักหักพัง!
สิ่งที่คนอย่าง”เขา”นิยมชมชอบ คือการทำลายล้างมนุษย์ด้วยกันเอง ในขณะเดียวกัน สิ่งที่เกลียด กลับเป็นคาวเลือดและรอยน้ำตาหลังสงคราม ท่านเฟยหลันผู้เก่งกาจ ไม่มีทัพใดเคยปราชัยใต้กำมือของเขา ผู้เป็นยิ่งกว่าแม่ทัพ หากแต่ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวของคนโฉดผู้งดงามกล่อมเกลาคนใต้บัญชาให้ถวายชีวิต.... ไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าทุกคนยอมทำทุกสิ่งเพื่อให้แสงตะวันครั้งต่อไปฉาดฉายแต่ความสะอาดไร้กลิ่นคาวเช่นที่ผู้นี้พึงใจ ....
“ประหลาดนัก ประหลาดนัก”
เสียงนั้นไร้รอยตึงเครียด หากผู้ที่อยู่ใต้บัญชานี้มานานแม้จะเห็นเพียงแผ่นหลังนิ่งตึง ก็รู้แน่ว่าใบหน้างามกำลังบิดเบี้ยวด้วยอารมณ์สุดคาดเดา... สองขาเพรียวแข็งแกร่งกลับดูคล้ายอ่อนแรง ขณะเดียวกันก็รุดหน้าไปหาต้นเสียงนั่นพร้อมแผ่รังสีอำมหิต.......คนเดินตามเสียวสันหลังวูบ แต่ก็ก้าวขาตามนาย ภาพที่เห็นทำเอาชายฉกรรจ์แทบหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความสงสาร
......ในโชคชะตาของตนเอง
เด็กน้อยร่างกายเปรอะเปื้อนด้วยโลหิต ทว่าดวงตาสีประหลาด....สีฟ้าสดใส กลับจ้องมองกลุ่มคนผู้มาใหม่ราวกับจะสื่อสารเพื่อสร้างเกราะกันภัยให้แก่ตัวเอง บอกให้รู้ว่าเด็กนี้ยังมีชีวิต และดูท่าจะเป็นชีวิตที่ไม่ยอมตายในดาบเดียวเสียด้วย
กระบี่ด้ามงาช้างถูกดึงออกจากฝักช้าๆ มันทอดตัวลงอย่างงดงามทว่าแผ่รังสีสังหาร.....
ต่อให้เป็นทารก เขาก็ไม่อาจไว้ชีวิต
มือเรียวแข็งแกร่งเงื้อง่า ตวัดกระบี่อย่างสะอาด เพื่อปลิดชีพแสนพิสุทธิ์
“อากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์”
เสียงแผ่วแว่ว ทว่าชัด ปลายกระบี่ชะงักอยู่แค่ปลายคางทารกน้อย
โซ่สายเลือดสุดท้ายของหอไผ่เอน ถูกสะบั้นลงแล้ว!!
อู๋ไช่ฟ่านกลืนน้ำลายอย่างฝืดฝืน ภาวนาให้ตวัดคมลงไปสังหารทารกโดยไว สงสารก็น่าสงสาร ทว่าการฆ่าทารกคนเดียวเพื่อระบายความรำคาญใจ....ก็ยังคุ้มค่ากว่าสละชีพทหารดีที่เพียงแต่”เก็บกวาด”ไม่เรียบร้อยมิใช่รือ
“เด็กนี่ตายเสียแล้ว..........”
ผู้ติดตามมองตาเหลือก อะไรวะ ก็เห็นอยู่ว่าลืมตาเขม็งอย่างกับลูกแก้ว
“.............เมื่อคืนข้าเก็บเด็กได้คนหนึ่ง มันลอยมาตามลำธาร กายย้อมโลหิต ทว่าลักษณะดี.....”
“ให้มันเป็นลูกเจ้าก็แล้วกัน.....................”
เมนูฟิคชั่นไร้ความรับผิดชอบวันนี้ขอนำเสนอ
.....ข้าวผัดนรกรสYกลิ่นกำลังภายใน
ทำไมต้องนรกน่ะเหรอ...
ศีลธรรมเอาลงเหวไป เพราะเรากำลังจะโลลิ(lolicon)* วะฮ่าๆๆๆๆ
แน่นอนว่า สำหรับตลาดวาย และกำลังภายใน ดูคล้ายกับเป็นเส้นขนาน ที่ไม่มีวันมาบรรจบT-T
(แต่หนูชอบทั้งสองแนว)
เพราะครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้าเคยทดลองแล้ว .ในรูปแบบของSpecial part ได้ผลตอบรับดีเยี่ยม
“............เลิกเหอะ สมเพช มาต่อภาคปกติเหอะนะ”
ความฝันจบเห่ด้วยประการฉะนี้
*Lolicon syndrom เป็นกลุ่มอาการชอบรับประทานเนื้อเด็ก แบบว่า ชุบเลี้ยงมากับมือ!! เวอะเฮอะๆ
comment me please
ความคิดเห็น