ซามูไรนักรบกลุ่มชินเซ็นกุมิ

ลำดับตอนที่ #2 : ต่อเล่ม 3 ตอน โรคร้ายของโซจิ

ตอนนี้เราจะเขียนเนื้อเรื่องจากในหนังสือการ์ตูนหน่อยนะ�
ส่วนเล่ม3นั้นเป็นตอนที่หมอมาตรวจร่างกายให้กับกลุ่มชินเซ็นกุมิ
พอตรวจไปถึงโซจิ �
หมอ: �ได้บอกโซจิว่ามีเสมหะด้วยสินะ
โซจิ : ใช่แล้วครับ
โซจิ: �แต่เคยออกมาแล้วตอนที่ไอหนักๆ ตอนนี้หายแล้วล่ะครับ
หมอมัตสึโมโตะก็เงียบไปหลังจากนั้นหมอก็ได้พูดขึ้นว่า
หมอ: �อืม...ถ้าไม่ร้ายแรงมากก็อย่าไปกังวลกับมันเลย
หมอ ; แต่ข้าจะจ่ายยา2-3ชนิดเอาไปผสมน้ำดื่ม ดื่มแล้วค่อยมาดูอาการกันอีกทีนะ
โซจิ : ครับ
หลังจากตรวจโซจิเสร็จก็เหลือแต่ อิโต้ ฮิจิคาตะ แล้วก็คอนโด้ หมอฝากโซจิให้ไปตามก่อนไปโซจิได้พูดกับหมอว่า
โซจิ : นี่หมอมัตสึโมโตะ
หมอ : หือ
โซจิ : " หมอเนี่ย เป็นอาชีพที่ขมขื่นนะครับ "
หมอ : อืม �จริงด้วยสินะ
จากนั้นหน้าต่อไปจะเป็นความฝันภาพของโทชิตอนเด็กกำลังฝึกดาบอยู่ในห้องแล้วได้ยินเสียงไอจากแม่หรือพี่สาวนี่แหละ
เลยจะเดินไปเปิดแต่ก็มีคนบอกว่าห้ามเปิดเด็ดขาด แล้วพอเปิดก็เป็นต่อโทชิตื่นโดยมีโซจิยืนพูดและหัวเราะอยู่จากนั้นโซจิเลยพูดว่า
โซจิ : เอ่อฮิจิคาตะซังได้เวลาตรวจร่างกายแล้วครับ ....เป็นอะไรรึเปล่าครับ
โซจิ �: ......แหมจะพูดอะไรเหรอครับ หลับในทั้งๆที่เท้าคางอยู่ก็เป็น......อยู่บ่อยๆนี่ครับ( โซจิกำลังกลั่นหัวเราะอยู่)
โทชิ : จะหัวเราะ �ก็หัวเราะออกมาเลย
โทชิ �: ตอนนี้ ใครตรวจอยู่
โซจิ �: อิโต้ซังครับ
โซจิ �: คอนโ้ซังตรวจไปก่อนแล้วเลยเหลือฮิจิคาตะซังคนสุดท้าย
โทชิ �: อืม
โซจิ �: ;เอาล่ะ �ไปก่อนดีกว่าจะได้ไปแอบดูตอนตรวจ
โทชิ �: เฮ้โซจิ
โซจิ �: เอ้ �ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับมันไม่เสื่อมหรอกน่า
โทชิ �: ไม่ใช่..........เมื่อกี้นี้เจ้า � �ไองั้นเหรอ
ภาพนี้เมื่อโซจิได้ยินก็ตกใจนิดหน่อยแล้วพูดว่า
โซจิ �: ฮิจิคาตะซังฝันไปมากกว่า
โซจิ �: เปล่านี่ครับ � � � � ( ทำไม ทำไมอ่ะ ท่านโซจิต้องปิดบังด้วยอ่ะ พออ่านแล้วเราร้องไห้ทุกครั้งเลยเพราะโซจิจะปิดบังทุกคนไวไม่ให้รู้
แต่มีคนรู้แค่2คนเอง )�
แล้วพอโซจิพูดเสร็จก็ออกจากห้องไป (ต่อไปเราจะรัดไปตอนที่หมอจะบอกเกี่ยวกับโรคให้อีกคนแล้วกัน )
โซจิกำลังนั่งดูลูกหมูเล่นกันอยู่จากนั้นหมอมัตสึโมโตะก็เดินเข้ามาโซจิเลยพูดว่า
โซจิ �: ตรวจร่างกาย �เสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอครับอาจารย์มัตสึโมโตะ
หมอ �: อืม �สภาพโดยรวมก็แข้งแรงกันดี
โซจิ �: นี่อาจารย์ครับ
หมอ �: อะไรรึ
โซจิ �: หมอ.....เป็นอาชีพที่ขมขื่นจริงๆนะครับ
หมอ �: อือ �ใช่แล้ว
หมอ �: 26ปีที่ร่ำเรียนวิชาแพทย์ ช่วงที่ไม่สามาถรช่วยชีวิตที่กำลังจะดับมอดลงนั่นนับว่าขมขื่นที่สุด.....สุดท้ายแล้วก็เพราะข้าเพียงคนเดียว �ถึงจะช่วยชีวิตคนตลอดทั้งชีวิตที่ข้ามีก็เข้าใจดีว่าเทียบกันแล้วมันก็แค่หยิบมือ
โซจิ �: ..ขอโทษด้วยนะครับ �ที่ทำให้...ต้องนึกถึงเรื่องแบบนั้น
หมอ �: เฮ้อแย่จริงๆ � �เจ้านี่เข้มแข็งเหลือเกิน
จากนั้นโซจิก็ยิ้มแล้วพูดว่า
โซจิ �: ไม่เลยครับ � ไม่ได้เข้มแข็งเลยสักนิด
�� � � � �ก็แค่....ไม่เข้าใจเท่านั้นเอง � � � � �เอาล่ะได้เวลาลาดตระเวนแล้ว ต้องไปแล้วครับ
�หมอ �: อ๊ะเดี๋ยว � หมายความว่า....
ตอนนี้โซจิตัดบทและพูดด้วยสีหน้าที่เศร้านิดหนึ่ง
โซจิ �: แล้วก็....ถึงแม้ว่าจะเข้าใจ � �แต่มันก็เป็น สิ่งที่ไม่้อาจปล่อยให้ออกไปได้
�� � � � �ไปก่อนนะครับท่านหมอ � แล้วเจอกันใหม่
จากนั้นยามาซากิ ซึซึมุก็เดินมาหมอมัตสึโมโตะเลยบอกเรื่่องโรคของโซจิให้ฟังว่าในขณะนั้นก็ยังมองโซจิที่กำลังเดินไปอยู่
หมอ �: ยามาซากิ...เรื่องนี้ข้าจะบอกกับเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น �ห้ามบอกคนอื่น
ซึซึมุ �: ครับเรื่องอะไรเหรอครับ
หมอ �: เจ้าตัวเองก็รู้แล้ว...แต่ครรอบข้างยังไม่รู้กันอยากให้ป้องกันการเกิดผู้ติดเชื้อเหลือเกิน
�� � � � มีอยู่โรคหนึ่ง �เชื้อจะลามเข้าสู่ปอดจากนั้นก็รุกรานไปยังระบบทางเดินหายใจก่อให้เกิดอาการไอ
�� � � � ไอเสมหะเป็นเลือด เมื่อไรที่อาเจียนเป็นเลือดก็มีเวลาเหลืออีกหนึ่งหรืออาจจะมากหรือน้อยกว่านั้น
�� � � � �ในตอนนี้ยังไม่พบยาที่มีคุณสมบัติในการรักษาไม่ว่าจะหนุ่มหรือแก่ล้วนแต่ต้องตาย � โรคร้ายแรงที่ไร้ทางรักษา..........
ทั้งซึซึมุที่กำลังตกใจกับเรื่องหมอมัตสึโมะโตะเล่ามาและหมอมัตสึโมโตะต่างก็พามองไปที่โซจิที่กำลังเดินอยู่
แล้วหมอมัตสึโมโตะก็พูดขึ้นว่า.........
หมอ � : โอคิตะ �โซจิ...............เป็นวัณโรค
ภาพหน้าสุดท้ายเป็นภาพของโซจิที่ยิ้มและอุ้มหมูที่ชื่อไซโซเดินอยู่
*****************************************************************

งั้นวันนี้เอาแค่ถึงเล่ม3ก่อนแล้วกัน
เพราะเล่ม3ก็เศร้า เล่ม5ก็เศร้า
เราขอไปร้องไห้ก่อนน่ะ �
ช่วยเม้นด้วนละ
ป.ล.ใครอยากอ่านแบบหนังสือการ์ตูนซื้อได้ที่ เว็บบงกชนะ
ขอบอกเศร้ามากเลยเห็นว่ามีแบบเป็นอนิเมะนะแต่หายังไงก็หาไม่เจอเจอแต่ภาคแรกแต่ถ้าใครเจอก็ฝากบอกเว็บด้วยนะ