คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 ถ้ายังอยากมีเงาหัวอย่าเรียกผมว่าบ้า
บทที่ 1
ถ้ายังอยากมีเงาหัวอย่าเรียกผมว่าคนบ้า!
ณ เอ็มไพร์ เนชั่นแนล สคูล ห้องมัธยมศึกษาปีที่ 2/1 เด็กชายนั่งก้มหน้ากำมือแน่นเสียจนเล็บแทบจะจิกเข้าเนื้อ เขาไม่สามารถระบายอารมณ์ออกมาได้เพราะเขาเป็นคนที่อ่อนแอ จึงได้ระบายอารมณ์ออกเพียงทางมือเท่านั้น
“ไอบ้า นั่งคุยอยู่คนเดียว บ้า!” เสียงของ ‘ชล ด.ช.ชลภัทร ศิภัตรา’ กระแทกออกมาจากปากด้วยเสียงที่เยาะเย้ย แต่ ‘ทัศ ด.ช.ทัศไท ภัทรวรกิจกุล’ กลับไม่คิดจะต่อสู้อะไร แต่แล้วก็เหมือนมีบางเสียงขัดอารมณ์ของชล
“นักเรียนนั่งที่ หัวหน้าทำความเคารพ” หญิงสาวอายุราวๆครึ่งชีวิตใส่ชุดสีขาวเรียบร้อยกับเดินเข้ามาทำเอานักเรียนทุกคนนั่งเรียบร้อยกันหมด
วิชานี้ไม่ได้เข้าหัวของทัศสักนิดเลย...เพราะเขายังกำมือแน่นและสายตาที่มองค้อนไปยังชล เฮอะ! แต่คนอ่อนแออย่างเขาน่ะเหรอจะทำอะไรได้ ดีที่ชลมองไม่เห็นสายตาของเขาจึงทำให้ชลไม่ได้ใส่ใจอะไร
ออดดดดด (เสียงหมดคาบเรียน)
ร่างสูงเดินกระแทกพื้นเข้ามาหาร่างเล็กที่นั่งก้มหน้างุดๆ ไม่กล้าสบตาใคร
“เมื่อกี่มึงมองค้อนกูหรอ?” เสียงพูดเหยียดหยามนี้ทำให้ทัศก้มหน้าต่ำลงเข้าไปอีก การกระทำแบบนี้เป็นเหมือนสิ่งยั่วยุอารมณ์ของชลและชลเองก็หมดความอดทนแล้วเหมือนกัน นิ้วชชี้ของชลผลักที่ศีรษะของอีกฝ่ายอย่างแรง
“มึงไม่ตอบหรอ ได้” ประโยคบทสนทนานี้หยุดเพราะมีเสียงผู้หญิงถักเปียสองข้างหน้าตาน่ารักใส่แว่นตาดูเรียบร้อย เธอชื่อ ‘นัน นันรัตน์ ภาสิต’ เธอเป็นที่หมายปองของผู้ชายแทบทั้งห้องเธอเอ่ยหยุดการกระทำของชล
“พอเถอะชล ฉันจะอ่านหนังสือแล้วก็หยุดรังแกทัศสักที ถ้าเธอไม่ชอบทัศก็อย่ามายุ่งกัน ทัศเป็นคนอ่อนแอ” หญิงสาวเอ่ยด้วยวาจาที่ข้อนข้างเบื่อหน่ายกับการกระทำของชล ทัศค่อยๆหันไปมองหญิงสาวอยากจะขอบคุณเหลือเกิน จากนั้นสักพักชลก็กะฟัดกะเฟียดเดินออกไป
“ขอบใจนะ นัน” ชายหนุ่มหันไปหญิงสาว หญิงสาวยิ้มให้น้อยๆพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงตอบรับ
“อื้อ ว่าแต่เย็นนี้กลับบ้านยังไงหรอกลับบ้านด้วยกันไหม” หญิงสาวถาม ทัศดีใจเป็นอย่างมากพึ่งเคยมีเพื่อนพูดด้วยก็ตอนนี้แหละ
“อื้อ เรากลับด้วยกันก็ได้ อาจารย์มาแล้ว” ทัศหันหน้ากลับมาตั้งใจเรียนอย่างเดิม บทสนทนาหยุดเพียงแค่นั้น ชลที่แอบมองทัศคุยกับนัน ก็ได้แต่ยิ้ม นันเล่นละครเนียนเหลือเกิน!
เวลาเลิกเรียน
ชลได้แอบมองนันกับทัศเดินออกจากโรงเรียนก่อนจะเริ่มแผนการต่อไป ไอเด็กบ้าไอคนพูดคนเดียว คนบ้าชัดๆ
“เอ่อ ทัศบ้านอยู่ทางไหนหรอแล้วกับยังไง” นันเป็นคนพูดขึ้น
“เราเดินกลับไปทางถนนทางด้านโน้นน่ะ”
“หว่า แย่จังเรากลับคนละทางงั้นฉันไปก่อนนะ”
“อื้มไม่เป็นไร”
หญิงสาวผมเปียสองข้างวิ่งกลับเข้าโรงเรียนเมื่อเห็นว่าทัศเดินไปไกลแล้ว หญิงสาววิ่งมาหาชล! ที่มุมๆหนึ่งของโรงเรียน
“มันกลับถนนไหน”
“ถนนทางด้านขวาของโรงเรียน” หญิงสาวบอกด้วยเสียงเหยียดหยาม ไม่อยากทำดีอะไรกาบไอ้นายทัศนักหรอกก็แค่แผนน่ะ
“ชลนะชลให้ฉันทำดีกับไอ้นั่นทำไมก็ไม่รู้ เหมือนฉันคุยกับคนประสาทไม่ดีคนบ้าไงไม่รู้ แค่คิดก็เหมือนตัวเองเป็นคนบ้าละ จริงๆนะฉันอยากจะตบหน้ามันสักฉาดสองฉาด เพื่อให้มันหายบ้า เลย”
“อืมขอบใจมาก”
………………………………………………….
หญิงสาวสวยผมยาวกำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานของตนเองเธอมีหน้าที่อย่างเดียวคือจัดการดูแลร้านอาหารหรูริมถนนสุขุมวิท เธอเป็นเจ้าของที่นี่หนิ
“คุณนันครับ ผมลากลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ” ชายหนุ่มในชุดเด็กเสริฟไสตล์ยุโรปเดินเข้ามาที่ห้องทำงาน
“อืม จ่ะ สวัสดี” ภายในร้านอาหารแห่งนี้เหลือเธอคนเดียวแล้วสิ จะว่าไปกลับบ้านบ้างดีกว่า แต่ขอเข้าห้องน้ำก่อน
ภายนอกที่ออกมาจากห้องทำงานของนันนั้นเงียบเสียจนรำคาญเสียงหายใจของตัวเอง วันนี้รู้สึกแปลกๆเหมือนมีคนจ้องมองมาที่นันตลอด แต่ก็ช่างเถอะที่นี่ร้านของฉันไม่มีอีผีตัวไหนจะเข้ามาได้หรอก
จากนั้นเธอก็เดินเข้าห้องน้ำไป หารู้ไม่ว่าเธอกำลังก้าวขาเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิต!
แกร๊กกกกก
แกร๊กกกกกกก
เสียงอะไรน่ะ เอ๊ะหรือใครกำลังจะลืมของ แล้วเสียงปริศนาก็ดังขึ้นอีกรอบก่อนจะตามมาด้วยเสียงเพลงที่เธอเปิดอยู่แล้วในห้องทำงานแต่เสียงเพลงมันเปลี่ยนไป
‘มาทำดี ลับหลังชั่ว’
เสียงนี้มันดังอยู่หลายรอบ จนความกลัวของนันเริ่มก่อตัวสูงขึ้นเรื่อย หญิงสาวพยายามรีบทำธุระให้เสร็จ จังหวะที่เธอหันมามองกระจกทำเอาเธอผงะ เพราะสิ่งตรงหน้ามันเป็นหน้าเธอที่บ่งบอกถึงความกลัวสุดขีดและผู้ชายร่างสูงที่อยู่ข้างหลังเธอเขาหันหลังอยู่ทำให้มองไม่เห็นหน้า แต่แล้วศีรษะของร่างสูงก็ค่อยๆหัน แต่สิ่งที่หญิงสาวเห็นก็คือ หันมาแค่หัวตัวยังคงยืนนิ่ง น้ำตาของหญิงสาวเอ่อคลอราวกับท่อประปาแตก
“กรี๊ดดดดดดดดดดด” หญิงสาวกรีดร้องแล้วรีบวิ่งไปที่ประตู ทำไม ทำไม เปิดไม่ออก ผีร่างสูงตนนั้นค่อยๆเลื่อนร่างกายเข้ามาหาหญิงสาว หญิงสาวกรีดร้องจนมือไม้ของเธอทุบไปที่ประตูหวังให้มันเปิดออก
ฝ่ามือของผีตนนั้นเลื่อนมาบีบคอของหญิงสาว หญิงสาวได้แต่ดิ้นอย่างทรมานจนหลังเธอต้องพิงกระจกมือไม้ของเธอที่กำลังจะทุบผีตนข้างหน้าแต่ก็ทำไม่ได้ ฝ่ามือใหญ่ของผีตนนั้นยกร่างบางขึ้นลอยกับพื้นยัดลงไปในอ่างอาบน้ำห้องน้ำส่วนตัวของเธอแล้วเปิดน้ำออกมา มือของผีตนนั้นยังไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระแต่ยังคงเอาศีรษะของเธอกระแทกกับของอ่างสามที จากน้ำขาวใสกลายเป็นสีเลือด
และนั่นคือลมหายใจสุดท้ายของนัน นางสาวนันรัตน์ ภาสิต
..........พี่แก้แค้นให้คนแรกที่หักหลังทัศได้แล้วนะหนึ่งคน.........
ใครทำทัศไทของพี่ มันจะต้องเป็นรายต่อไป!
ความคิดเห็น