คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter5
แสงอาทิตย์ยามเช้าแทบไม่มีผลต่อการนอนหลับของทั้งคู่แม้พวกเขาจะลืมปิดผ้าม่านเอาไว้ ท่อนแขนแกร่งโอบกอดมินจุนไว้เบาๆแต่สุดแสนจะอบอุ่นสำหรับมินจุน เรือนร่างแสนอบอุ่นของแทคยอนเบียดกายแนบไออุ่นกับมินจุนตั้งแต่บทรักจบลงจนถึงตอนนี้ หลายชั่วโมงผ่านมาแล้วแต่ทั้งคู่ยังคงอยู่ในห้วงนิทราแสนหวานชื่นและดูเหมือนยากที่จะกลับมาในเวลาอันเร็วนี้ หากไม่มีใครมารบกวนเสียก่อน...
RRRRrrrrrrr
มือเล็กปัดป่ายไปบนโต๊ะข้างๆหัวเตียงเพื่อควานหาเจ้าเครื่องมือสื่อสารที่สุดแสนจะรบกวนเขา มันเอาแต่สั่นไปสั่นมาอยู่บนโต๊ะเสียจนน่ารำคาญ พอคว้ามันมาได้มินจุนก็แค่อยากจะปิดเครื่องซะแล้วนอนต่อ แต่ทว่ากลับต้องชะงักลง เมื่อสายตาไปสะดุดกับชื่อบนหน้าจอเข้า ดวงตาเรียวถึงกับเบิกโพลงและลุกขึ้นนั่งทันที ก่อนจะกดรับมันด้วยน้ำเสียงที่พยายามปกติที่สุด
“ครับ”
(นิชคุณอยู่ที่ห้องไหม
“อยู่ครับ”
(แทคยอนอยู่กับมันด้วยหรือป่าว)
หัวใจไหววูบไปทันที่ที่เจ้าของแทคยอนทวงถามถึงของของเขา ปากบางสั่นระริกแทบจะพูดไม่ออก ว่ามันที่แจบอมกำลังเอ่ยถึงน่ะ อาจจะกำลังหมายถึงตัวเขาที่กำลังนอนแนบกายอยู่ข้างๆแทคยอนก็ได้
“ป...ป่าวครับ”
(เป็นอะไรของนายเนี่ยห๊ะ ถามคำตอบคำ ไม่สบายหรือป่าว น้ำเสียงไม่ค่อยดีเลย)
“ป่าวครับ”
(หรอ... พักผ่อนมากๆนะมินจุน เอาไว้ถ้านิชคุณไม่ไปทำงานเดี๋ยวจะไปนั่งเล่นที่ร้าน แต่ถ้ามันไปฉันไม่ไป แค่นี้แหละ รักษาสุขภาพด้วย)
“ครับ ขอบคุณครับ”
มือบางปล่อยให้โทรศัพท์ไหลตกจากมือแบบอิสระก่อนจะนั่งกอดเข่าและเหม่อลอยทอดสายตาไปยังหน้าต่างบานเดิมอีกครั้ง อะไรที่ทำให้เขากล้าทำแบบนี้นะ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะคอยเสียบตอนแทคยอนไม่มีใครเอาแท้ๆ กลายเป็นว่าตัวเองต้องเข้ามาผูกพันกับแทคยอนไปแล้วหรือ เรื่องของแทคยอน นิชคุณ และแจบอมก็ยังไม่ทันจบ นี่ยังต้องเพิ่มเรื่องของมินจุนไปด้วยใช่ไหม...
ไม่สิ...
เขาบอกกับแทคยอนไปแล้วว่าเขายอมให้เป็นคืนเดียวจบ
“แต่นายจบกับฉันไม่ได้หรอกแทคยอน”
ร่างบางลุกขึ้นจากฟูกเตียงนุ่มที่ร่วมเป็นพยานบทรักของเขากับแทคยอนเมื่อคืนแล้วนิ่งมองร่างชายหนุ่มตรงหน้าครู่หนึ่งอย่างพิจารณา อะไรที่ทำให้คนรุมรักรุมชอบแทคยอนกันนะ...
แทคยอนเป็นเดือนของคณะ รวมถึงมหาลัยด้วย ใครๆก็จ้องจะจับแทคยอนทั้งนั้น แทคยอนมีดีทั้งรูปร่างหน้าตา และฐานะทางบ้าน การเรียนก็ใช่ย่อย เขาเป็นพวกบ้านรวยเลยไม่ต้องดิ้นรนทำงานหรือทำอะไรให้ยุ่งยากมากมายนัก วันๆแค่เรียนอย่างเดียวก็พอ ว่างก็เล่นกีฬา หล่อ เท่ห์ มีเสน่ห์และเป็นนักกีฬา เรียกได้ว่าเพอร์เฟ็คไปเสียหมด ไม่ใช่แค่พวกเค้าสามคนหรอกที่อยากได้แทคยอน ใครรู้จักผู้ชายคนนี้ก็อยากจะได้กันทั้งนั้น แต่บังเอิญว่าคนอื่นที่ว่าไม่มีโอกาส ไม่สนิทและไม่ได้ใกล้ชิดอย่างพวกเขานี่สิ มินจุนเลยเหลือคู่แข่งเพียงสองคนเท่านั้น...
และจำนวนคู่แข่งคงจะเป็นศูนย์ในเร็ววันนี้...
.........................................................................................
“กลับมาแล้วหรอ หายไปไหนมาทั้งคืน เป็นห่วงอยู่นะเว่ย”
ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก นิชคุณรับรู้ทันทีว่าเพื่อนตัวดีที่หายไปกลับมาแล้ว เขานอนรอมินจุนกลับมาบนโซฟาอยู่ทั้งคืนเผื่อเพื่อนยังไม่ได้กินอะไรกลับมาจะได้ช่วยอุ่นอะไรให้กิน แต่เพื่อนก็เงียบจนถึงเช้าเลย
“โทรศัพท์ก็ไม่ได้ปิดนี่หว่า จะห่วงทำไม”
“ก็แกไม่รับ”
“ไม่ว่างว่ะ”
“แล้วทำไรอยู่”
“ดื่มน่ะ”
“วันหลังอย่าหายเงียบนะเว่ย ฉันมีแกเป็นเพื่อนที่รักแล้วก็สนิทที่สุดอยู่คนเดียว ฉันห่วงแกมากนะรู้ป่าว”
มินจุนเดินมานั่งข้างๆนิชคุณที่โซฟาแล้วมองหน้าเพื่อนครู่หนึ่ง ก่อนจะเม้มปากแน่นพลันน้ำตาไหลออกมาซะอย่างนั้นจนนิชคุณตกใจที่อยู่ๆเพื่อนก็ร้องไห้ แล้วรีบเข้าไปกอดเพื่อนอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย เป็นไร...”
“แกรักฉันมากเลยหรอวะ”
“มากดิ ถ้าแกไม่ใช่รุ่นเดียวกับฉันฉันจะคิดว่าแกเป็นพี่ชายแท้ๆ หรือไม่ก็น้องในไส้ไปเลยล่ะ”
“แกอย่ารักฉันมากได้ไหม...”
มินจุนกระชับกอดกับเพื่อนซบหน้าลงบนไหล่เพื่อนอย่างเหนื่อยล้า นิชคุณได้แต่ไม่เข้าใจในสิ่งที่มินจุนพูด
“เป็นบ้าอะไรวะไอมินจุน แกจะมาห้ามไม่ให้ฉันรักแกทำไม”
มินจุนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะผละร่างออกจากเพื่อนแล้วเดินหนีเข้าห้องนอนไป ทิ้งนิชคุณไว้ที่โซฟาเพียงคนเดียวเท่านั้น
“เป็นบ้าอะไรของมันวะ...”
....................................................................
“เห้ยๆๆ แกมาเหยียบบริษัทฉันทำไมห๊ะ”
คุณพ่อประชดประชันลูกชายเข้าให้เมื่อเห็นแทคยอนเข้าบริษัทมาในช่วงสายๆ ร้อยวันพันปีจะเข้ามาสักที เข้ามาแต่ละทีก็ใช่ว่าเข้ามาเพื่อตั้งใจมาทำงานโดยตรง มาเพราะหลบอะไรบางอย่าง ไม่ก็มาเพราะเบื่อชีวิตไร้สาระของตัวเองทุกที
ใบหน้าเข้มของลูกชายงอง้ำเข้ามาตั้งแต่เข้ามา พอมาถึงก็กระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้แขกของโต๊ะท่านประธานอย่างหงุดหงิด
“พ่อ เอาแฟ้มงานมา เดี๋ยวผมเอาไปทำให้”
“ทำให้? โถ ไอ้ลูกเวร ทำให้อะไรของแก งานแกทั้งนั้นแหละ ดองไว้จนเห็ดราจะขึ้นอยู่แล้ว”
“พ่ออย่าพึ่งมาประชดประชันผมสิ ผมมาก็บุญแล้ว”
“แล้วทำไมถึงมา”
“ไม่มีที่ไป”
ก็แหงสิ จะไปหาแจบอมตอนนี้เค้าคงถามไม่หยุดว่าไปไหนมา จะไปหานิชคุณรึเค้าก็คงอยู่กับมินจุน แทคยอนไม่พร้อมจะสู้หน้าใครสักคน หลังจากตื่นมาพร้อมกับอาการปวดหัวตื้อเพราะอาการแฮงก์เพียงคนเดียวบนเตียงเพราะมินจุนกลับก่อน แต่ถึงอย่างนั้นสมองก็เริ่มค่อยๆประมวลเหตุการณ์ได้ทีหลังอยู่ดี
“แกอย่ามาด้วยเหตุผลอย่างนี้ได้ไหม แกเป็นลูกเจ้าของบริษัทนะ เจ้าของคนต่อไปก็ต้องเป็นแก แกช่วยสนใจงานสนใจบริษัทของแกหน่อยสิ"
“โธ่ พ่อ มันไม่ใช่ในเร็ววันนี้หรอกน่า ขอเวลาผมเต็มที่กับชีวิตในช่วงวัยก่อนสามสิบหน่อยเถอะ”
“แกขอมาสองสามปีแล้วแทคยอน ยังไร้สาระไม่พออีกหรือไง”
“ไม่อ่ะ เอาเถอะน่า ผมก็มาช่วยอยู่นี่ไง เลิกพูดเรื่องงานเถอะพ่อ ผมจะแวะมาให้บ่อยขึ้น โอเค๊?”
“เออ”
“พ่อ...” แทคยอนเรียกท่านประทานที่ละสายตาจากลูกชายไปแล้วให้หันมาหาตนอีกรอบ นิ้วของแทคยอนเคาะไปมาบนโต๊ะอย่างชั่งใจ ว่าจะเอาเรื่องไรสาระของตัวมาปรึกษาพ่อดีหรือไม่ “สมมุตินะพ่อ... สมมุติว่าพ่อมีแฟนแล้วคนนึง แต่พ่อดันรู้สึกรักคนอีกคนนึงขึ้นมา ไม่พอ อยู่มาวันนึงคนอีกคนดันโผล่เข้ามาในชีวิตพ่อด้วยการมีเซ็กส์ด้วย ทั้งที่ตอนแรกพ่อไม่คิดอะไร แต่พอมาคิดดีๆแล้วพ่อกับติดใจเซ็กส์แบบความรู้สึกแปลกใหม่ของคนสุดท้ายมากกว่า พ่อคิดว่าพ่อจะทำยังไง”
ท่านประธานละสายตาจากเอกสารงานอันมีค่าเป็นเงินเป็นทองมามองหน้าลูกชายตัวเงินตัวทองอย่างพินิจและนิ่งไปครู่หนึ่ง
“แกใช่ไหม...”
แทคยอนไม่ตอบอะไร นิ่งเงียบไปแล้วเอาแต่จ้องมองหน้าพ่ออย่างยังคงต้องการคำตอบ
“อย่ามาทำนิสัยอย่างนี้นะพ่อไม่ชอบ”
“แต่...พ่อ ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้นะ พวกเค้าเข้าหาผมเอง ผมไม่ได้เริ่มก่อนเลยนะ”
“เฮอะ แกหล่อเลือกได้นักหรือไง แกก็ม่อไม่แพ้กันหรอกวะ อย่าไปโทษคนอื่น”
“ก็นั่นแหละพ่อ ผมก็ผิด ผมจะทำยังไงดีอ่ะ”
“ไอสามคนที่แกพูดถึงพ่อไม่รู้หรอกนะว่าใครเป็นใคร แต่พ่อชอบนิชคุณ ดูเป็นเด็กเอาการเอางานดี หน้าตาก็ดี พาออกสังคมเชิดหน้าชูตาได้ ทำงานก็คล่อง พ่อเอาคนนี้แหละ”
“ไม่ได้เลือกให้มาทำแม่ผมนะพ่อ ไม่ต้องปลื้มออกนอกหน้าขนาดนั้นก็ได้ ผมไปทำงานห้องผมนะตอนบ่ายผมก็ไปละ สวัสดีครับ~”
แทคยอนสวัสดีพ่อล่วงหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้คุณพ่อเอาแต่ส่ายหน้ากับความไม่เอาไหนของลูกชายตัวดี
“เจ้ครับ เอาแฟ้มงานไปให้ผมที่ห้องด้วยนะ ผมจะรอ”
แทคยอนเดินผ่านโต๊ะเรขาของพ่อแล้วก็สั่งแบบผ่านๆก่อนจะเดินไปห้องทำงานของตัวเอง เขาไม่ได้ดูดีมีความรับผิดชอบอะไรขนาดนั้น ห้องทำงานที่ว่านี่ก็นานๆจะถูกใช้สักที แต่ต้องมีคนมาทำความสะอาดทุกวันไม่อย่างนั้นวันดีคืนดีเฮียแทคยอนนึกจะเข้ามาก็เข้ามาแต่ห้องไม่สะอาดเฮียจะวีนเอาเสียง่ายๆ
แทคยอนเดินสำรวจห้องตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์นักและรอเวลาคุณเจ้เรขาของพ่อเอาแฟ้มมาให้และจะฝากไปวีนแม่บ้านด้วย พอประตูถูกเปิดออกแทคยอนก็อ้าปากเตรียมตะคอกทันที
“เจ้!!... คุณ? มาได้ไง...”
แทคยอนปรับอารมณ์แทบไม่ทันเมื่อเห็นคนที่ถือแฟ้มเอกสารกองเท่าภูเขาพยายามเอาตัวดันประตูเข้ามาในห้องเป็นนิชคุณ ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปช่วยถือแล้วเอาไปโยนไว้บนโต๊ะทำงานแบบสุมๆทันทีก่อนจะเลิกใส่ใจมันแล้วมาสนใจคุณแทน
“นายยังไม่ได้ตอบฉันเลยว่ามาได้ไง”
“ก็พ่อนายโทรมาบอกฉันไงว่านายเข้ามาทำงาน แล้วถามว่าฉันไม่เข้ามาด้วยทุกทีเหรอ ฉันว่างพอดีก็เลยมาหา”
ร่างบางว่าพลางเดินไปนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่อีกฝั่งของโต๊ะทำงานแทคยอน และตามมาด้วยร่างสูงที่เดินมานั่งประจำตำแหน่งตัวเองเช่นกัน
“แล้ว... ไม่โกรธฉันแล้วหรอ เมื่อคืนนายดูโมโหฉันน่าดู จนป่านนี้ถ้านายไม่มาฉันยังไม่กล้าไปหานายเลย”
“เมื่อคืนฉันคงใช้อารมณ์ไปหน่อย ทั้งที่รู้ว่ามันยาก นายคงต้องการเวลา ฉันไม่ควรไปกดดันนายแบบนั้น”
“เข้าใจฉันด้วยหรอ... ดีจัง”
แทคยอนยิ้มกว้างให้แล้วเอื้อมมือไปลูบแก้มของนิชคุณเบาๆก่อนจะยื่นตัวข้ามโต๊ะไปหอมซ้ำอีกที
“นี่มันที่ทำงานนะแทคยอน อย่าทำแบบนี้สิ”
“ก็นี่มันห้องฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้”
ฟอด~~
แทคยอนไม่เปล่า พูดจบก็หอมแก้มคนรักไปอีกหนึ่งที เรียกมือเล็กให้ฟาดลงบนต้นแขนของแทคยอนอย่างแรงได้ไม่ยากเย็น
“แทคยอน! ถ้าใครเปิดประตูมาจะว่าไง!?”
“ว่าไร? ก็ว่าไปสิ เอาไปโฆษณาให้เค้ารู้กันทั้งบริษัทได้ก็ยิ่งดี นั่นแหละจุดประสงค์ฉันเลย”
“นี่ อย่าไร้สาระนักเลย งานน่ะจะสะสมไว้ทำหนอนกิมจิหรือไง ทำงานไป”
แทคยอนทำท่าอิดออดเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำแต่โดยดีเพราะมีคนสวยนั่งหน้าดุอยู่ กองเอกสารที่ถูกแทคยอนเอามากองสุมในตอนแรกกเริ่มถูกมือบางจัดการให้มันกองเป็นระเบียบมากขึ้น
“มาเดี๋ยวฉันจัดกองแยกประเภทเอกสารไว้ให้ จะได้จัดการให้มันเป็นเรื่องๆ”
“อื้ม... เออ นี่ พ่อดุฉันแล้วว่าฉันไม่ค่อยเข้าบริษัท ถ้าฉันเข้าฉันคงไม่ได้ออกไปไหนกับนาย นายสนใจจะมาทำงานประจำเป็นเรขาฉันมั้ย... ตอนนี้ฉันไม่มีเรขาเพราะฉันเข้าบริษัทตามอารมณ์ แต่ถ้าต่อไปฉันทำงานจริงจังขึ้นฉันต้องมีเรขาสักคนนะ”
“เรขาหรอ... ก็น่าสนนะ”
แม้นิชคุณจะพูดอยู่ แต่ก็ทำงานไปด้วย มือยังคงเปิดแฟ้มอ่านเอกสาร ตาก็อ่านรายละเอียดแล้วแยกประเภท ผิดกับแทคยอนที่พูดมากอย่างเดียว ส่วนตาก็เอาแต่มองนิชคุณ
“ช่ายยย มันน่าสนใจนะ นายยังทำงานที่ร้านได้เพราะนายทำงานที่นั่นไม่กี่ชั่วโมง นายเข้างานที่นี่ตอน9โมง เวลาของนายยังเหลือ แต่นายมีเงินใช้มากขึ้น แถมเวลาที่ได้อยู่กับฉันยังมากขึ้นด้วย”
“แทคยอน อันนี้กำหนดส่งบ่ายวันนี้แล้ว อ่านอันนี้แล้วรีบจัดการมันก่อนเร็ว”
นิชคุณวางงานให้แทคยอนที่ยังเอาแต่ฝอยไม่หยุด แล้วมองหน้าแทคยอนแบบดุๆให้รีบทำงาน
“ตอบฉันหน่อยสิว่าจะตกลงมั้ย... ฉันรอคำตอบอยู่นะ”
“ก็น่าสน... แต่งานที่ร้านก็รายได้ดีอยู่แล้ว อีกอย่าง ถ้าฉันทำงานกับนายแล้วมินจุนล่ะ? ฉันมีกันอยู่แค่สองคนนะ ถ้าฉันหนีมาทำงานเพิ่มอยู่คนเดียวมันจะไม่ดูยังไงไปหน่อยหรอ เวลาว่างของเรา ไม่นอนเล่นก็ดูหนังด้วยกันตลอด อยู่ๆวันนึงฉันจะทิ้งเพื่อนมาทำงานได้ไง”
“ก็งานที่ร้านไง นายก็ทำด้วยกันเหมือนเดิม”
“มันไม่เหมือนเดิมไงแทคยอน เรื่องนี้เอาไว้ก่อนนะ ฉันว่านายรีบเคลียร์งานเถอะ”
“แต่...”
“อันนี้เบิกงบเข้าแผนกนะแทคยอน เค้าขอมาตั้งแต่6วันก่อนแล้ว เอาไปอ่านแล้วเซ็นๆซะ บริษัทเจริญช้าก็คงจะเพราะนายนี่แหละ”
ร่างบางโยนแฟ้มอันใหม่ให้แทคยอนแล้วทำท่าไม่ใส่ใจแทคยอนอีกครั้งแทคยอนจะได้รีบสนใจทำงานสักที การมีนิชคุณเข้ามาช่วยทำงานทำให้ช่วยลดความอืดของแทคยอนไปได้มาก แทคยอนไม่ชอบงานบ้าอะไรที่อ่านๆเซ็นๆแบบนี้เลย เขาจบวิศวะเขาก็อยากทำงานในแบบที่เขาเรียนมาแต่พ่อของเขาไม่ยอมนี่สิ ยังไงแทคยอนก็ต้องเป็นนักธุรกิจและเป็นเจ้าของกิจการคนต่อไป
“โอ๊ย เบื่อแล้วอ่ะคุณ เลิกทำเถอะ”
“ไม่ได้! ทำให้มันเสร็จ แฟ้มกองนี้เช็คบัญชีเดี๋ยวฉันเช็คเอง ถ้ามันถูกนายก็แค่เอาไปเซ็น อย่าทำให้มันดูยุ่งยากไปหน่อยเลย ถ้ามันจะน่าเบื่อมันก็เป็นเพราะนายดองมันไว้นี่แหละ”
“ฉันอยากกลับอเมริกา อยากไปหางานทำในแบบที่ฉันอยากทำอ่ะคุณ ถ้าฉันหนีพ่อไปนายจะไปด้วยป๊ะ?”
“อย่าไร้สาระน่า...”
“ฉันพูดจริงๆนะ ฉันแค่หยิบตังไปก้อนหนึ่งไปตั้งตัว เราก็ขึ้นเครื่องไปกันสองคน พอเครื่องแลนดิ้งเราก็จะพบชีวิตใหม่”
“เราหรอแทคยอน? ถามฉันยัง?”
“ก็ถามอยู่นี่ไง”
“ไม่-ไป”
นิชคุณเน้นเสียงให้ชัดถ้อยชัดคำให้แทคยอนได้ฟังชัดๆ ว่าเขาไม่ไป
“โธ่~”
“ก่อนนายจะคิดไปไหนนายควรทำงานตรงหน้านี่ให้มันประสบความสำเร็จก่อนเถอะ นายมีเรื่องให้รับผิดชอบแค่นี้นายยังทำไม่ได้เลย แล้วจะนับประสาอะไรกับเรื่องไปหางานทำเอง”
“ถ้านายไม่ไปฉันจะชวนแจบอมไป”
“เชิญ”
แทคยอนพูดเล่นแต่ดูเหมือนจะได้รับคำพูดตอกกลับเป็นคำสั้นๆง่ายๆที่ดูไม่ใส่ใจเขาเอาเสียเลย แต่ถึงนิชคุณไม่อยากไปอย่างไร... อย่างไรเสียแทคคงจะหนีบคนที่เขารักสักคนไปอเมริกาด้วยให้ได้!
เห? เหตุการณ์มันกำลังเชื่อมโยงอะไรบางอย่างในอินโทรไหมจ๊ะ?
คิคิคิ สปอยเหตุการณ์ในอินโทรซะเบาๆ
แชปนี้แทคคุณน่ารักมากเลยเนอะ>///<
ผ่อนคลายกันเบาๆ ไม่อยากให้รีดเดอร์เครียดมากเกินไป 555
แต่ก็อย่างที่บอกว่าฟิคเรื่องนี้มันดรามา
มันจะโรแมรนติคคอมเมดี้ได้สักกี่นาที คึคึคึ
จะเป็นอย่างไรต่อไป TBC นะจ๊ะ
ความคิดเห็น