ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 반가워
3...반가워
ชานออกรถต่อไปจอดที่ตึกเรียนเค้า พอจอดแล้วก็มองหน้าแทคที่ลั้นลากับผู้หญิงคนนั้นอยู่ดีๆแต่ตอนนี้กลับนิ่งแบบตอนนั่งรถมาตอนแรกอีกแล้ว
“มึงเจอใหม่ก็ดีแล้ว จะมาเศร้าทำส้นตีนอะไรอีกวะ?”
“แล้วถ้ากูยังไงต่อกับผู้หญิงคนนั้นแล้ววันนึงเจย์กลับมาล่ะ?”
“ให้มันได้ก่อนเถอะแล้วมึงค่อยคิด แล้วพี่เจย์ก็ไม่รู้จะกลับมาป่าว มึงลุยไปเลยก็ดีนะ”
“จริงป้ะ?”
“อื้อ”
จากนั้นพี่แทคแกก็เดินลงจากรถไปอย่างเริศๆ เชิดๆ อย่างมั่นใจลงรถไป เล่นเอาชานยิ้มได้เลยทีเดียว ก็มันเล่นทำตัวนิ่งๆเครียดมาเกือบสองเดือน วันนี้ท่าจะเป็นวันปล่อยผีน่ะ
ชานเองก็เดินตามไปติดๆ เล่นเอาสาวๆมองตามกันเป็นแถบๆ ก็ผู้ชายสองคนหน้าตาดี หุ่นนายแบบกล้ามโต ตัวสูงโย่งกำลังเดินเริศๆเชิดๆไปอย่างเท่ๆ มันบาดใจสาวๆพวกนี้แท้หลาว
“ชานมึงว่าคนเมื่อกี๊เค้าจะอยู่ไหนวะตอนนี้?”
“ไม่รู้ว่ะ ที่นี่กูก็ไม่คุ้นด้วย”
“ง่ายๆว่าตั้งแต่มาก็รู้จักตึกคณะอย่างเดียวเพราะกูตั้งใจดูทางแล้วเอาคำตอบไปบอกเค้า >///<”
“เออ อาการดีขึ้นเป็นกองเลยนี่มึง”
“ถ้าพี่เจย์กลับมากูจะทำไงวะเนี่ย? กูกำลังมีความรักครั้งใหม่ แถมกูกำลังเปลี่ยนแนวแล้วด้วย”
“มึงแน่ใจนะว่าผู้หญิง”
“ไม่แน่ว่ะ แต่หน้าหวานมากมาย มองหน้าอย่างเดียวกูก็ไม่มองอย่างอื่นแล้วว่ะ”
“พี่คะ เรียนคณะอะไรกันหรอ?”
ในขณะที่สองหนุ่มกำลังเดินคุยกันไปเรื่อยๆ อยู่ๆก็มีสาวตัวเล็กหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มคนนึงเดินใจกล้าเข้ามากระแซะชาน มาเบียดชานแล้วก็ถามว่าเรียนคณะอะไรซะอย่างนั้น ถ้ากระแซะชานก็มาไม่ผิดแล้ว ชานวางมือบนไหล่นางแล้วโอบแม่สาวตัวเล็กคนนั้นแล้วเดินต่อไปทันที ก่อนจะเตรียมหันหน้ามาตอบ
“เรียนคณะ...”
~Back Back Back 2u~”
ยังไม่ทันจะตอบก็มีโทรศัพท์เข้ามาหาชานพอดี ทำให้ชานหยุดเดินแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แต่มืออีกข้างก็ยังโอบไหล่ผู้หญิงคนนั้นอยู่อย่างนั้น
“เฮ้ย!!!”
ชานรีบเอามือออกจากไหล่ผู้หญิงคนนั้นแล้วรีบลากแทคเดินหนีออกไปทันทีเมื่อเห็นชื่อที่โทรมาบนจอโทรศัพท์ เฮี้ยนแท้หลาว แค่โอบๆกันแป๊บเดียวก็โทรมาพอดี พอสลัดผู้หญิงคนนั้นเสร็จก็กดรับโทรศัพท์ทันที
“คร้าบบบบบบ”
(รับช้ามากนะ)
“อ๋อ ผมกำลังเดินสำรวจกับมหาลัยใหม่นิดหน่อยเลยไม่ได้ดูโทรศัพท์เท่าไหร่อ่ะ แห่ะๆ”
(สำรวจมหาลัยหรือสำรวจสาวๆอยู่กันแน่ อย่าคิดนะว่าฉันรู้ไม่ทันนาย)
“โธ่ ผมรักจุนโฮคนเดียว อย่าได้กังวลไปเลยคร้าบฝ่าบาท”
(ทำเป็นพูดดี ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายกำลังทำอะไรอยู่ แต่อย่าให้ฉันรู้แล้วกัน ไม่งั้นเรื่องใหญ่)
“คร้าบผม ผมดีใจนะที่โฮหวงผมขนาดนี้ ผมรู้ว่าผมหน้าตาดี จุนโฮก็ต้องห่วงและหวงเป็นธรรมดา”
(ถุย) / ”ถุย”
ทั้งแทคและโฮแม้จะไม่ได้คุยโทรศัพท์กันแต่ก็ถุยออกมาได้พร้อมเพรียงกันมาก ทำเอาชานเหวอไปเลย ทำไมล่ะ ไม่จริงหรอ? ประมาณนั้น
(แค่นี้ก่อนนะ จะไปอ้วกก่อน ตั้งใจเรียนล่ะ)
“คร้าบ”
พอวางสายทั้งคู่ก็เดินหน้ามุ่งขึ้นตึกแล้วเดินไปเข้าห้องเรียน พอเข้าไปในห้องก็พบกับใครคนนึงที่แทคหวังจะเจออยู่พอดี ที่นั่งรอบๆเค้าเต็มไปด้วยสาวๆหมดแล้ว แทคเองก็เริ่มไม่แน่ใจว่าหญิงหรือชาย ทำไมสาวๆถึงได้อัดแน่นขนาดนั้นล่ะ แถมนิชคุณยังเลือกนั่งเกือบจะหลังสุดอีก เล่นเอาข้างหน้าโล่งโจ้งเลย เลยทำให้ผู้มาทีหลังอย่างสองคนนี้ต้องได้นั่งหน้าซะงั้น
แถมที่นั่งข้างหน้ายิ่งใกล้เวลาเรียนผู้ชายที่ชอบมาช้าก็เดินมานั่งหน้ากันอย่างหน้าตาเลิ่กลั่กแบบงงๆ ปกติผู้ชายพวกนี้เคยได้นั่งหน้าที่ไหนกัน งงกันเป็นแถบ
ไม่นานอาจารย์ผู้สอนก็เดินเข้ามาและเริ่มโน่น นี่ นั่น ไปเบาๆ แถมด้วยบทเรียนเริ่มต้นที่ยังไม่หนักมากแต่ทุกคนก็ตั้งหน้าตั้งตาเลชเชอร์ เว้นก็แต่นิชคุณที่นั่งหน้าเซ็ง แถมยังบึ้งเป็นตูดดูแล้วไม่สบอารมณ์เอามากๆ นอกจากนั้นก็ยังมีแทคยอนอีกคนที่เอาแต่มองหน้าคุณแทบจะตลอดเวลา ไม่ได้สนใจเลชเชอร์อะไรเล้ยยยย~
สักพักนึงแทคก็ตัดสินใจหันกลับมาเขียนอะไรบางอย่างลงบนสมุดที่เค้าควรจะใช้จดงานและอุดมณ์ไปด้วยความรู้ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้แมวกำลังจะได้กำเนิดบนแผ่นกระดาษหน้าแรกของอ๊คแคทเรียบร้อย
ไม่นานรูปแมวยิ้มล่าตัวใหญ่ระยะสองร้อยเมตรก็เสร็จ พร้อมกับมีข้อความทักทายด้วย
‘Hi~ Nichkun Nice to meet u~ Plz smile ^_________^ smile like me’
กระดาษแผ่นนี้ถูกยกขึ้นให้นิชคุณที่นั่งว่างๆดู ดูเหมือนนิชคุณจะเห็นแล้วแล้วก็โค้งให้นิดหน่อยแบบทักทาย แต่ก็ไม่ได้ยิ้มแล้วก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
สักพักแมวตัวใหญ่ตัวอ้วนมากๆปากมอมแมมเปื้อนขนมก็มาเป็นระรอกที่สอง
‘Will you have lunch with me?’
พอคุณเห็นก็ยิ้มให้ก่อนจะก้มลงไปเขียนบนกระดาษตัวเองเหมือนกัน
‘No’
ตัวใหญ่และหนาระดับ500เมตรก็เห็น
สักพักรูปแมวร้องไห้ก็ถูกหันไปให้คุณดูอีกแล้ว
‘You makin’ me cry T^T WHY!!???’
แทคมันไม่เคยโดนใครปฏิเสธก็โมโหเล็กๆ นอกจะไม่เคยปฏิเสธยังโดนชวนให้วุ่นแถมสาวๆพวกนั้นก็ยินดีจะขายบ้านขายรถมาเลี้ยงแทคได้เลย แต่มันไม่ใช่ทางของแทคเค้าก็เลยเคยแต่ปฏิเสธคนอื่น หรือนี่จะไม่ใช่ทางของคุณเหมือนกันเลยปฏิเสธเค้า หรือนิชคุณเป็นทอมชอบผู้หญิงจริงๆนะ จิตใจแทคยังหมกมุ่นและวุ่นวายอยู่อย่างนั้น
“นิสิตคนนั้น!! ทำอะไรน่ะ”
อาจารย์หันมาดุแทคที่พยายามชูสมุดให้คุณดูแต่คุณทำเป็นไม่ใส่ใจ เลยทำให้แทคพยายามยืดจนอาจารย์เห็น
“โอ๊ย~ ผมจดที่อาจารย์พูดจนเมื่อยครับก็เลยพยายามยืดเส้นยืดสายอยู่”
แทครีบหันมาวางสมุดเล่มนั้นก่อนที่ชานจะเนียนเปลี่ยนสมุดตัวเองให้แทคเพราะอาจารย์คงต้องถามอะไรบางอย่างแน่
แล้วมันก็จริง อาจารย์ถามสิ่งที่พูดมาตอนช่วงเมื่อกี๊ ทำให้แทคกวาดตาหาข้อมูลบนสมุดชานแล้วตอบออกไปอย่างมั่นใจ แล้วมันก็ถูกซะด้วย อาจารย์เลยไม่ได้อะไรแล้วก็เรียนกันต่อ
ชานดึงสมุดตัวเองไปจดต่อ ส่วนเจ้าแทคก็หันหน้าไปเบะให้คุณแต่ก็ไม่ได้รับความสนใจมันเลยวาดรูปแมวแหกปากร้องไห้ พร้อมกับข้อความ
‘NICHKHUN!! baby you hurting my heart! T~T’
แล้วแปะไว้บนเสื้อด้านหลังของตัวเองเพื่อจะให้คุณเห็ย ก่อนจะฟุบหน้าลงไปบนโต๊ะ ทำเหมือนคนร้องไห้ แต่จริงๆแล้วมันหลับ ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้!
พอหมดคาบก็ได้เวลาไปพักกลางวันพอดี ชานพอหันหน้ามาเจอแทคหลับก็ถึงกับเอือม ก่อนจะแหกปากเรียกยังไงก็ไม่ตื่น เลยต้องเขกหัวแทคไปเต็มๆหนึ่งดอก
แทคพอตื่นมาก็ทำปากแจ๊บๆ เอามือคลึงหัวตัวเองแบบงงๆ แล้วก็หันซ้าย หันขวา หันหลัง ปรากฏว่าโล่งทั้งห้อง หันซ้ายก็เจอแค่ไอชานคนเดียว
“เฮ้ย!! ไปไหนกันหมดอ่ะ”
“ไอฟาย~ เค้าแดกข้าวกันจนจะอิ่มอยู่แล้ว มึงยังไม่ตื่นเลย”
“งั้นเค้าก็ไปแล้วอ่ะดิ”
แทคลุกพรวดพราดขึ้นมาแต่ก็ยังอุตส่านึกถึงกระดาษบนหลังตัวเองได้แล้วดึงออกไป ก่อนจะวิ่งออกไปมุ่งหน้าไปโรงอาหารอย่างรวดเร็ว
“ชานเร็ว!”
“เออ”
ชานเดินตามอย่างหน่ายๆ ไอบ้านี่มันนึกจะทำอะไรก็ทำจริงๆ
พอวิ่งไปถึงโรงอาหารแล้วก็วิ่งไปทั่วโรงเพื่อตามหานิชคุณ แต่หายังไงก็ไม่เจอ เลยรีบซื้ออะไรยัดๆใส่ปากก่อนจะรีบวิ่งขึ้นห้องเพื่อไปรอเรียนภาคบ่ายอีกวิชานึง
แทครอรอรอรอรอรอ รอจนอาจารย์เข้ามาสอนก็ยังไม่มี นิชคุณไม่เข้าเรียนภาคบ่าย หน้าสวยๆอย่างนั้นโดดเรียนเรียนเป็นด้วย แทคอดทนนั่งจนหมดคาบแล้วก็ถึงกับเซ็ง คุณไม่มา ทั้งๆที่แทคตั้งใจจะFollow เค้าแท้ๆ แต่ความหวังเล็กๆก็หายไป
“ชาน กูไปหาเจย์ก่อนนะเว่ย”
“เฮ้ย!! นี่มึงยังไม่เลิกอีกหรอวะ? พอเถอะ นี่เปิดเทอมแล้วนะเว้ย”
“ตอนแรกกูว่าจะตามคนนั้น แต่ตอนนี้ไม่มีเค้าแล้วอ่ะ กูไปตามหาเจย์ก่อนนะ”
แทคเดินคอตกออกจากห้องไปอย่างเศร้าๆ ชานเองกำลังช็อกอยู่ว่าเป็นแบบนี้อีกแล้วหรอ ทั้งๆที่อาการนี้มันหายไปแล้วกลับมาอีกแล้วหรอ?
“เฮ้ยๆๆๆ แทคๆๆๆๆ พี่เจย์ไม่ได้.........อยู่ที่โซลแล้ว”
บอกทันซะที่ไหนแทคมันเดินๆๆไปอย่างเดียวเลย ชานก็เลยปล่อย ส่วนตัวเองก็นั่งรถแท็กซี่กลับคอนโดไป
แทคขับรถของเค้าวนไปเรื่อยๆๆๆๆ เรื่อยๆจริงๆ ที่ทุกที่แทคไปมาหมดแล้ว เข้าไปถามทุกหอ ทุกอาพาร์ทเม้น ทุกคอนโด ทุกโรงแรม ไม่ได้หาก็แต่บ้านคน มันคงไม่หน้าด้านไปถามทีละบ้านแน่
หาจนมืดแทคก็กลับมาผับเดิมที่เค้าเข้าปกติ แต่ทันใดนั้นเค้าก็เจอคนที่เค้ารอเดินสวนออกมาแล้วคุยโทรศัพท์อยู่ด้วย ท่าทางคุยด้วยอารมณ์น่าดู
“พ่อ คุณอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก ทำไมพ่อต้องส่งคุณมาที่นี่ด้วย ทำไมไม่ส่งไปประเทศที่มันพูดภาษาอังกฤษกันฮะ! ส่งคุณไปนิวซีแลนด์ อเมริกาคุณก็ไม่ว่า แต่นี่ส่งมาเกาหลี คุณจะอยู่ยังไง คุณพูดไม่ได้ซักคำ”
(ก็มันใกล้ตัวคนที่ลูกกำลังหนีไง ยิ่งใกล้มันก็ยิ่งปลอดภัย ป่านนี้มันคงส่งคนไปหาที่อเมริกาให้วุ่น แต่ตอนนี้ลูกกลับอยู่เกาหลี แถมมหาลัยที่ลูกอยู่มันยังเป็นมหาลัยที่ไม่ได้ดีซักเท่าไหร่ ออกแนวเดนๆ พ่อรู้ดีว่ามันปลอดภัย แล้วมันคงไม่คิดว่าพ่อจะส่งไปมหาลัยพันธุ์นั้นแน้ ตั้งใจเรียนนะลูก)
“พ่อเอาอะไรมาพูดฮะ? ผมฟังไม่ออก พูดไม่ได้ แล้วจะเรียนยังไงฮะ!?”
(เรียนให้มันจบๆแล้วมาดูแลกิจการพ่อต่อ)
“ฮึๆ ผมจะโดนฆ่าตายต้องหนีไปเรื่อยเพราะธุรกิจพ่อนี่ยังจะให้ผมกลับไปรับอีกหรอ พี่ฌานเป็นลูกชายคนโตก็ยกให้พี่เค้าไปสิ!”
(ฌานมันไม่รักดี มันไปแล้ว พ่อตัดมันออกไปแล้ว เหลือแต่คุณ พ่อมีความหวังกับคุณนะ)
“พ่อฟังนะ คุณไม่เอา แล้วคุณก็จะไม่รักดีแบบที่พี่ฌานเป็นด้วย อีกอย่างนะ พ่อมาเอาไอการ์ดที่มันเดินตามคุณต๊อกๆนี่ไปด้วย คุณรำคาญ ถ้ามีพวกมันแต่คุณยังต้องหนีแบบนี้อยู่ พ่อจะส่งมันมาทำเกลืออะไร!”
(คุณ!!)
คุณไม่สนใจที่พ่อพูดกดสายทิ้งแล้วโทรหาอีกคน
“ฮัลโหล พี่ฌาน ทำไมพี่ทำแบบนี้ฮะ”
(ทำไร?)
“ทำไมพี่ไม่รับไปล่ะไอมรดกนี่อ่ะ มันยิ่งใหญ่มากนะ พี่เป็นลูกคนโต พี่ก็เอาไปสิ”
(พี่เป็นลูกคนโต ฉะนั้นพี่เสียสละให้คุณ)
“โว้ย! ผมไม่เอา!!! ผมจะทำทุกอย่างให้มันไม่ตกเป็นของผม พี่หนีไอมรดกบ้าๆนั่นได้ ผมก็หนีได้”
(คุณ จะทำอะไรน่ะ มันอันตรายนะ พี่อยู่ไทยพี่ก็ปลอดภัย แต่ถ้าคุณหนีไปทั้งๆที่อยู่ต่างประเทศอย่างนั้นมันอันตรายนะ)
“อะไรกัน? มาสนใจอะไรตอนนี้ ไม่สน คุณไม่สนอะไรทั้งนั้น พี่รู้ไว้เลยว่าผมก็ไม่เอา แล้วถ้าผมไม่เอาพี่ก็รับมันไปซะ!!!”
คุณวางสายแล้วปาโทรศัพท์ลงบ่อน้ำพุหน้าผับแล้วกระดกเหล้าเป็นขวดก่อนจะเดินออกไป เล่นเอาแทคที่ยืนดูอยู่ถึงกับอึ้ง ทึ่ง งง อ้าปากค้างซักพัก พอคุณหันหลังแทคก็รีบไปหยิบโทรศัพท์คุณมาใส่กระเป๋าแล้ววิ่งตามคุณไป
“Hi~ Nichkhun”
คุณที่กำลังเดินหน้านิ่วค้วขมวดแล้วก้าวเอาๆถึงกับหยุดเดินแล้วหันมามองแทคตาขวาง หงุดหงิดเรื่องของตัวเองก็หงุดหงิด แถมยังมาหงุดหงิดกับชื่อตัววเองที่ไอหมอนี่เรียกอีก อะไรนักหนาวะ?
“Hey! What happened??”
แทคไม่รู้หรอกว่าคุณพูดอะไรในโทรศัพท์ แต่มันทำให้คุณดูฉุนเฉียวและน่ากลัวไม่ใช่น้อย แต่ตาแทคก็ไม่หวาดหวั่น
คุณเองมองหน้าแทคสักพักแต่พอเห็นแทคทำหน้าจริงจังและสนใจเค้าจริงๆ ก็เลยหันไปกอดคอแทคแล้วปล่อยโฮออกมา น้ำตาไหลจนแทคเองก็รู้สึกว่าไหล่เปียก
สักพักดูเหมือนแทคจะสัมผัสอะไรได้บางอย่าง ผู้ชาย นิชคุณเป็นผู้ชาย!!
“ah~ You are a boy!! ^^”
คุณเองพอได้ยินก็ถึงกับรีบเช็ดน้ำตาแล้วผละออกจากกอดหันไปถามมันทันทีว่าพูดอะไรนะ?
“What you said!!???”
“you’re the man really!!!!”
แทคกระโดดกระดิ้นอุ้มคุณเขย่าๆๆๆ ด้วยความดีใจ ก็แทคชอบผู้ชายเป็นปกตินี่ ตอนแรกนึกว่าตัวเองจะเปลี่ยนแนวซะแล้ว แต่นิชคุณเป็นผู้ชาย!! ผู้ชายที่โหดเอาการด้วย แต่หน้าสวย สเป๊กอ๊คเลยอ้า~
จากนั้นทั้งคู่ก็สนทนาภาษาอังกฤษกันตลอดทาง
“ก็ใช่ดิ คิดว่าฉันเป็นอะไร?”
คุณตอบแบบเหวี่ยงๆ ไอบ้านี่ อยู่ๆก็มาดีใจที่เค้าเป็นผู้ชาย
“ฉันคิดว่านายเป็นทอม5555”
ตอบแล้วก็หัวเราะลั่น ฟามรักทำให้อ๊คตาถั่ว คิดไปได้ว่าคุณเป็นทอม
“นี่หน้าฉันหวานขนาดนั้นเลยอ่อ?”
คุณพูดแล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ แล้วก็กระดกเหล้าเป็นขวดเข้าปากต่อ
“อย่างหวานอ่ะ ถ้าเป็นผู้หญิงล่ะก็ สวยเวอร์ แล้วดู ผมนายก็ยาว น่ารักว่ะ”
“เอ๊ะ!! นายนี่อะไรวะ? ก็ฉันเป็นผู้ชายนายควรจะชมฉันว่าหล่ออะไรแบบนั้นดิ”
“ก็นายน่ารัก ขนาดนายกระดกเหล้ายังน่ารักเลย >///<”
“บ้า”
ว่าแล้วคนหน้าหวานที่แทคเอาแต่ชมก็เอาขวดเหล้ากระแทกหลังแทคแก้เขิน จริงๆกะจะฟาดหัวแทคด้วยซ้ำ แต่เสียดายเดี๋ยวเหล้าหก(ไม่ได้ห่วงหัวแทคเลยจริงๆ)
“ถ่ายรูปกัน”
“ฮึ?”
“ถ่ายรูปเร็ว”
“ถ่ายไมอ่ะ หน้าฉันมันน่าถ่ายขนาดนั้นเลอ?”
“มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“ไม่อาววว”
“ถ่ายเถอะ”
“เพื่อ?”
“1เก็บไว้ ว่าครั้งหนึ่งฉันเคยเจอผู้ชายอย่างนาย 2อวดเพื่อน!”
“หน้าอย่างนายมีเพื่อนด้วยอ่อ? ใครมันบ้าสมองกวงคบนายวะ?”
“ก็นายไง ^___________^”
“ชิ! ฉันไปเป็นเพื่อนด้วยตอนไหนวะ?”
“ตอนนี้ไง 1 2 3!”
แชะ!!
แทคเห็นหน้าคุณนิ่งๆก็เลยหันหน้ากวนเข้ากล้องบ้าง ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีแต่กวนตรีนใช้ได้เลย
“พักอยู่ไหนอ่ะ?”
พอถ่ายรูปเสร็จแทคก็เดินชวนคุยต่อ
“ทำไม จะขึ้นห้องฉันหรือไง?”
“ไม่ล่ะ จะได้ไม่เดินผ่าน”
“ไอ.........................!! นายชื่อไรวะ?”
คุยกันมาตั้งนาน ลืมถามชื่อแซ่อีกนิชคุณเอ๊ย
“อ๊ค แทคยอน เรียกฉันว่าแทคก็ได้”
“เรียกยอนไม่ได้อ่อ?”
“ประหลาดไป”
“แล้วถ้าเรียกอ๊คอ่ะ?”
“ก็ได้”
“งั้นฉันเรียกอ๊คแคทดีกว่า ดูเหมือนนายจะมีซัมติงกับแมว”
“เอ๊ะ! ซัมติงอะไรของนายวะ?”
“ในห้องเห็นนายวาดรูปแมวให้ฉันใหญ่เลย ชอบแมวอ่อ?”
“ไม่นิ่...กลัว”
“ตัวอย่างกับควายกลัวแมว? แล้ววาดแมวเล่นทำเป็ดอะไร?”
“ก็ชอบ”
“ตกลงชอบหรอไม่ชอบเนี่ยเฮ้ย!?”
“ชอบแต่กลัว”
“เอาเถอะเรื่องของนายน่ะ ช่างหัวนายเถอะ ฉันกลับแล้วนะ ดึกแล้ว”
“อยู่บ้านกับใครอ่ะ?”
“จะไปปล้นหรอ???”
“ป่าว ถ้าอยู่คนเดียวจะชวนไปนอนเล่นที่คอนโดฉัน ไปป่ะๆๆๆๆๆ?”
“อืม ก็น่าสน คืนนี้เลยหรอ?”
“อื้ม เนี่ย รถฉันจอดไว้แถวหน้าผับที่เราเจอกันเมื่อกี๊อ่ะ ถ้านายตกลงก็ลากขึ้นรถได้เลย”
“เอ๊า ไอบ้า แล้วนายพาฉันเดินมาตั้งไกลจากรถขนาดนี้ทำซากอะไร รู้ว่ารถอยู่โน่นก็เดินจังเลย ไปๆๆกลับๆๆ”
“ก็นายพาฉันเดินนี่”
“ยังจะมาเถียงอีก!!”
คุณรู้ว่าตัวเองเดินนำแทคเลย แทคเอาแต่เดินตามอย่างเดียว แต่ก็โทษคนอื่นไว้ก่อน คนเรามันต้องให้ได้อย่างนี้แหละ
คุณโยนขวดเหล้าทิ้งข้างทางอย่างไม่ใยดี จากนั้นก็เกาะไหล่แทคสองข้างแล้วดันให้เดินกลับทางเก่า
“ชอบนายจัง”
แทคบอกชอบคุณกะให้คุณตกใจที่อยู่ๆก็มีคนบอกชอบเค้า
“อื้มรู้แล้ว ใครๆก็ชอบฉันทั้งนั้นแหละ”
“ครับ -*-”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น