คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : chapter 5
“ไอชาน มึงไม่ไปเรียนไง๊?”
แทคเดินออกจากห้องที่เจ้าตัวใช้ให้ชานลุกมาปลดล็อกให้ตอนเที่ยงคืนเพราะปวดฉี่ แต่ตอนนี้มันหกโมงเช้าแล้วยังนอนหลับกันยกบ้านอยู่เลย
“หื๊มมมมม~?”
“ตื่นได้แล้วไอตูดหมึก”
แทคเดินเข้ามาตีก้นน้องทีนึงแล้วดึงผ้าห่มออกจากชาน แต่ก็ดึงแทบจะไม่ออกเพราะมันมีตัวจุนโฮซุกอกชานพันอยู่ใต้ผ้าห่ม แต่เพราะคิดว่าชานทับผ้าจนดึงไม่ออกแทคเลยออกแรงดึงเต็มที่และพอดึงออกมาได้ก็บอกได้คำเดียวว่าจุนโฮขาวมากกกกกกกกกกกกกกก
“ไอแทค!! หลับตา หันไปเลย!!”
ชานรีบโวยแล้วใช้เท้าผลักให้พี่ชายที่ยืนจ้องตัวขาวๆของจุนโฮตาแทบถลนให้หันหลังไป
“แบ่งๆกันดูไม่ได้ไงวะ หวงไปได้ ดูเฉยๆมันไม่สึกหรอกน่า”
“พี่คุณไม่ขาวไง๊ ไปไกลๆเลย”
“ขาว ขาวมากด้วย รายนั้นเค้าหวงเนื้อหวงตัวจะตาย เมื่อคืนก็ปิดไฟ ได้ดูเต็มๆแบบนี้ซะที่ไหน”
“ไปดูในหนังไป วุ่นวายจังเลยไอพี่บ้า ไป!”
“โห่ย~!!”
แทคเดินหนีไปอาบน้ำ ส่วนชานมุดเข้าใต้ผ้าห่มไปหาจุนโฮแล้วนอนต่อ
5นาทีผ่านไป
“ไอชาน ไปเรียน! ปลุกจุนโฮด้วย เค้าต้องไปทำงาน”
แทคอาบน้ำเสร็จก็มาดึงผ้าห่มที่คลุมหัวน้องอยู่แล้วเขกกะโหลกไปทีนึงให้น้องตื่น แต่ชานก็เอาแต่ทำหน้ายุ่งๆ
“เค้าไม่ตื่นหรอกน่า พึ่งได้นอนเมื่อเช้าเอง”
“แล้วแกอ่ะ”
“ไม่ไป~”
พูดจบชานก็ดึงผ้าห่มมาคลุมหัวไว้เหมือนเดิมแล้วกระชับกอดจุนโฮให้แน่นเข้าไปอีก
“เออๆ จะจบอยู่แล้วช่วยตั้งใจหน่อยก็ไม่ได้นะมึงเนี่ย”
แทคเดินไปหาเสื้อผ้าใส่ในห้องแล้วปลุกคุณ
“ตัวเล็ก ตื่นเร็ว”
“…”
“ช้ากว่านี้เดี๋ยวสายนะ”
“ไม่ไปดีกว่า เจ็บ ลุกไม่ไหว เหนื่อย เพลีย”
“นี่ก็เบาแล้วนะ รอบเดียวด้วย ฉันเป็นคนออกแรงแท้ๆยังลุกไหวเลย”
“ใช่สิ ให้ฉันเสียบแกบ้างมั้ยเล่า เจ็บจะตาย!”
พอโดนคุณตวาดใส่แทคก็เงียบและไม่กล้าปลุกต่อเดี๋ยวโดนระเบิด
“โอเค คร้าบ ไม่ไปก็ไม่ไป แทคก็ไม่ไป โอเค้~”
ร่างสูงที่พึ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเด้งตัวขึ้นไปนอนกอดคุณแน่นอยู่บนเตียงแล้วซุกจมูกโด่งไว้ตรงซอกคอขาวแล้วสูดลมหายใจเสียงดัง คนบ้าอะไรไม่อาบน้ำยังหอมเลย
“อย่าสิ ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
“ยังหอมอยู่เลยนี่นา”
ว่าแล้วก็ขโมยหอมไปอีกฟอดใหญ่
“อย่า จะนอน”
“คร้าบ”
พอโดนดุก็สลดไปอีกรอบก็เลยได้แต่นอนกอดคุณนิ่งๆ ไม่งั้นเดี๋ยวเจอดาร์กโหมดแล้วจะหื่นไม่ออก
....................................................................................................................................
“ไอชาน! ไอชาน! ไอชาน!”
มือเล็กฟาดร่างใหญ่ของชานที่นอนทับตนอยู่แบบไม่ยั้ง จนชานต้องตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจแล้วก็ต้องร้องโอดโอยเมื่อมือเล็กยังฟาดไม่หยุด
“โอ๊ย! โอ้ย โอ่ย อะไรที่ระ... โอ๊ย! ที่รัก อะไร? โอ๊ย!!”
“ทำไมไม่ปลุกฉันห้ะ โหยนี่มันเย็นแล้วนะ ทำไมแกไม่ปลุกฉัน”
“ก็เห็นกว่าจะนอนก็เช้า เลยไม่อยากปลุก กลัวเสียสุขภาพ”
“สุขภาพฉันไม่เสียหรอก มันเสียงานนะเว่ย”
“ก็ชานบอกแล้วไงว่ากว่ามันจะทำงานใหม่ก็อาทิตย์โน่นแหละ ตัวเองไม่มีงานหรอกน่า ไม่เชื่อลองโทรไปดิ”
“ถ้าฉันโทรไปแล้วฉันพลาดงานล่ะน่าดู!!”
จุนโฮเอื้อมมืออกมานอกผ้าห่มแล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาพาร์ทเนอร์ทันที
“ฮัลโหล หมวด วันนี้มีคดีอะไรป่าว”
(มีครับ เป็นพวกบ่ายสองเหมือนกัน แต่ไอการฆ่าแบบนี้มันหายไปเป็นปีแล้วนะ แต่วันนี้มันกลับมาแล้วครับ ผมเข้าไปดูสถานที่เกิดเหตุมาแล้วแหละ โทรหาผู้กองตั้งแต่บ่ายๆแล้วแต่ผู้กองไม่รับ)
“หรอ โทษทีแล้วกัน งั้นเดี๋ยวผมไปเดี๋ยวนี้เลย”
(ครับๆ)
“ไอชาน!!”
โฮชี้หน้าชานแล้วเดินไปหาเสื้อผ้าใส่ให้เรียบร้อย
“ทำไมอ่ะตัวเอง?”
“งานอ่ะดิ ไอพวกบ่ายด้วย ไอชาน แกจำไว้เลยนะ”
พูดจบโฮก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งชานอึ้งและงง ชานก็ไม่ได้ไปไหน เฮียก็นอนโรงบาล แล้วจะมีงานได้ไง
“ฮัลโหล เฮียอยู่ไหน?”
(โรงบาลดิวะ แกไปไหนเนี่ย ไม่คิดจะมาดูฉันบ้างหรือไง)
“ไปๆ เดี๋ยวผมไป อ๋อ~”
(อ๋ออะไร?)
“เดี๋ยวเจอกันเฮีย”
“ไอแทค ฉันไม่กลับนะ”
ชานสั่งเสียแทคจบก็เดินหยิบเสื้อคลุมแล้วแว้นรถออกไปหาเฮียทันที
..............................................................................
“เฮียๆๆๆๆ มีคนทำงานให้เราอ่ะ วันนี้ผมไม่ไป เฮียก็อยู่นี่ ผมว่าพี่เจย์แน่เลย”
“ก็โทรหาดิวะ”
“เนี่ย ผมก็มาเอาโทรศัพท์เฮียโทรเนี่ย เผื่อไม่ใช่ก็แสดงว่าพี่เค้าอยู่เมกา แพงตาย”
“โถ~ ไอน้องเขย ไอขี้งก”
ซูยื่นโทรศัพท์ให้ชานแล้วนอนรอฟังผลอย่างใจเย็น
“ฮัลโหล ฮยองอยู่ไหน”
(อยู่อินชอน กำลังจะกลับเมกา)
“เฮ้ยๆๆ มาทำไม? เมื่อไหร่? อย่าพึ่งกลับดิ ทำงานกับผมก่อน ผมไม่มีเพื่อนเลยไม่ทำ”
(ก็...เดี๋ยวมะรืนมาใหม่ก็ได้ พ่อแทคเรียกพบตัวพรุ่งนี้เว่ย)
“เรียกทำไม?”
(ไม่รู้ว่ะ ตอนแรกก็ว่าจะไปหาแกนั่นแหละ แต่คงไม่ทัน แค่นี้ก่อนนะ จะขึ้นเครื่องแล้ว)
“คร้าบ”
“ว่าไง?”
“พี่เจย์มา”
“เฮ้ย ให้เค้ามาหาฉันบ้างดิ คิดถึง”
“แต่ไปแล้ว”
“อ้าวววว”
“เค้าบอกว่าพ่อไอแทคเรียก ถ้าจะมาเดี๋ยวจะมามะรืน”
“อือ”
“แล้วเป็นไงมั่งอ่ะเฮีย ตายมั้ย?”
“โห่ ตายมั้ง นอนคุยกับแกอยู่เนี่ย”
“แล้วเป็นไงมั่งอ่ะ?”
“ก็ดี ตอนเย็นๆเจ้าบวมมันจะมาหาฉันทุกวันเลย ไม่เหมือนแกหรอก หายหัวไปเลย!!”
“นี่ๆๆ อย่าเวอร์ เฮียพึ่งมานอนได้แค่3คืนเอง ผมก็พึ่งหายไปเมื่อวาน หายไปสวีทกับน้องชายเฮียมา ฮิฮิ”
“นี่! หลังฉันเป็นแผลเป็นแน่เลย ไม่หล่อเลย”
“เฮียเอาหลังโชว์ชาวบ้านแทนหน้าหรือไง? หน้าเฮียออกจะหล่อ ใครจะไปสนหลัง”
“ไม่เนียน ไม่น่าขบแน่เลย เฮ้ยๆ รอยสักฉันเสียหายบ้างป้ะ”
จุนซูว่าพลางถกเสื้อแถวไหล่ด้านหลังให้ชานดูให้
“ไม่ๆ ไม่โดน”
“โฮ่ย แล้วไป นึกว่าจะได้สักใหม่ซะแล้ว”
“เฮอะ เฮียอ่ะ ทุกอย่างนี่มันฝีมือเฮียทั้งนั้นเลยนะเนี่ย สร้างความเสียหายเก่งจริงๆเลย”
“ชมใช่ป้ะ? ฝีมือฉันก็จริง แต่ถ้าฉันไม่เข้าไปช่วยบวมฉันก็คงไม่โดน แล้วถ้าฉันไม่ช่วยบวมก็ตาย”
“แล้วใครให้เฮียเล่นอะไรบ้าๆกับอูยองห้ะ? เฮียก็รู้ว่าอูยองมันไม่รู้เรื่องหรอกว่าเฮียจะลองระเบิด ถ้าเฮียจะลองทำไมเรียกผมไปช่วย ผมอ่ะ วิ่งหนีเอาตัวรอดได้ จะได้ไม่มีใครเจ็บ”
“เออ ก็เห็นมันเซ็งเลยให้ช่วย”
“แล้วนี่ยังไงเนี่ย ไว้ใจเค้าจังนะ ใจคอจะฝากผีฝากไข้แล้วจะบอกความจริงเลยหรือไง?”
“ไม่อ่ะ จีบไม่เป็นก็ทำให้เด็กนั่นสนใจฉันไว้ก่อน ทำตัวน่าค้นหา อะไรประมาณนั้น”
ชานถึงกับสำลักขำออกมา พี่เขยเค้าคิดอะไรได้แง่งมาก เฮ่อ~
“คร้าบๆๆ พี่เขย งั้นคืนนี้ผมเฝ้าเฮียแล้วกัน”
“แล้วพรุ่งนี้จะไปเรียนมั้ยวะ?”
“ไปดิ เดี๋ยวค่อยกลับห้องเช้า ถ้าหยุดอีกวันคงต้องมีโดนเทศน์กันบ้างแหละ”
“แกไปหาอะไรไว้กินไป”
ซูว่าแล้วก็มองนาฬิกา มองประตู แล้วก็มองหน้าชาน
“เดี๋ยวค่อยไปก็ได้”
“ไปซะ!!”
“เอ๊ะ ไล่ทำไมว้า?”
“เฮีย! โอ๊ะ ชานอยู่ด้วยหรอ หวัดดี นี่เฮีย ผมซื้อผลไม้มาเยอะเลย มีต๊อกป๊กกี้ที่สั่งด้วย แล้วก็ขนมมาเยอะเลย เยอะกว่าที่เฮียสั่งไปอีก ชานกินด้วยกันมั้ย?"
อูยองยิ้มร่าหน้าตาเบิกบานสดใสเดินเข้ามาในห้องอย่างอารมณ์ดี ทำเอาชานอ๋อเลยว่าไอเฮียนี่ไล่ทำไม
“มันไม่กินหรอก มันกำลังจะลงไปหาอะไรกินข้างล่างพอดี น่าอร่อยนะชาน แต่ถ้าแกอยากไปและเกรงใจฉันก็คงห้ามไม่ได้ โชคดีนะ บาย~”
“อ๋อๆๆๆๆ ใช่ซี่! ไปก็ได้ ผมเกรงใจ๊เกรงใจอ่ะอูยอง ทานให้อร่อยนะ”
“นี่อยากกินแอ๊ปเปิ้ลอ่ะ”
“คร้าบๆๆ ปอกอยู่”
“เอาต๊อกป๊กกี้มายัดปากฉันก่อนก็ได้ หิว”
“คร้าบๆๆ อ้าปาก”
จุนซูอ้าปากรับต๊อกป๊กกี้แล้วเคี้ยวๆๆๆ
“เอาไอนั่นมากินหน่อยดิ ในถุงอ่ะ”
ต๊อกป๊กกี้ก็ยังไม่หมดปาก ก็อ้าปากสั่งอันใหม่อีกแล้ว
“คร้าบๆๆ”
ด้งเดินไปหยิบขนมในถุงมาป้อนให้อีกรอบ แล้วก็หันมาปอกแอปเปิ้ลต่อ
“นี่แอ๊ปเปิ้ลใกล้ได้ยัง?”
“ใกล้ละๆ”
“ไปเอาแตงโมมาก่อนได้ป่าวอ่ะ? มันปอกมาแล้วนี่”
“คร้าบๆๆ”
“เอาๆองุ่นๆ อยากกินองุ่น”
“คร้าบ”
“นี่แอปเปิ้ลใกล้ยัง”
“จะแล้วครับ”
“เอาส้มอ่ะ อยากกินส้ม”
“งั้นรอผมปอกส้มแป๊บ”
“งั้นไม่เอาละ นายปอกแอปเปิ้ลให้เสร็จก่อน”
“เอา...”
“เฮ้ย!! หยุดก่อนได้ป่ะเฮีย เป็นเครื่องจักรไง๊ ยัดเอายัดเอา ป้อนไม่ทันโว่ย รอแอ๊ปเปิ้ลแป๊บ แล้วผมจะให้กินทุกอย่างเลย นอนหุบปากเงียบๆไปเลยนะ”
“คร้าบ”
................................................................................
“หมวด นี่คนตายอ่อ??”
จุนโฮมองศพไร้เลือดที่นอนอยู่กลางย่านเศรษฐกิจอย่างอึ้งๆ ที่นี่คนเดินพลุกพ่านแทบจะชนกันตาย แต่ไอหมอนี่ตายแบบไม่มีเลือดเปื้อนสักนิดแล้วนอนตายไปเฉยๆ พอเช็คกล้องคนที่น่าสงสัยที่สุดก็มีแค่ผู้ชายตัวเล็กๆใส่ฮู้ดที่เดินผ่าน พอเค้าเดินผ่านไอหมอนี่ก็ร่วงลงเลย อะไรวะ? แค่ดาบกับปืนก็พอจะทน แต่นี่โผล่อะไรมาอีกวะ?
“ครับ ตามร่างกายก็มีแค่รอยบริเวณลำคอที่เหมือนนิ้วกดจุดลงไปน่ะครับ”
“กดแล้วหยุดหายใจเลยหรอ?”
จุนโฮอ้าปากค้าง อะไรมันจะง่ายขนาดนั้น
“ครับ”
“อืม เก่ง”
“นี่ผู้กองชื่นชมเค้าหรอ?”
“ก็ผมทำไม่เป็นนี่หว่า เค้าทำได้ก็เก่งดี”
“นึกว่าผู้กองอยากทำบ้าง”
“อยากลองทำกับหมวดนั่นแหละ”
“รักผมมากถึงขนาดอยากลองทำอะไรยากๆให้ผมเลยหรอ?”
“ผมมีผัวแล้ว”
“ผมรู้แล้วไม่ต้องย้ำวันละหลายๆรอบหรอกน่า”
“เออน่า หมวดก็เก็บๆหลักฐานไปแล้วกัน ผมไปรอที่รถนะ”
“มาสายแล้วยังให้ผู้น้อยกว่าทำงานคนเดียวอีก ชิ”
“ทำๆไปเถอะน่า อย่าบ่น ทำงานเยอะๆเก่งๆเดี๋ยวยศมันก็เลื่อนเองแหละ”
“คร้าบๆ ไปรอที่รถเถอะครับ เดี๋ยวผมทำให้”
“ขอบคุณน้า~”
หน้าที่จุนโฮก็คือเก็บหลักฐาน ลงพื้นที่ ตรวจสอบที่เกิดเหตุ แล้วก็ตรวจสภาพแวดล้อม แต่ถามว่าจุนโฮเคยทำอะไรเองบ้าง? ก็แค่เดินวนไปวนมาแล้วก็ใช้หมวดที่เป็นพาร์ทเนอร์ทำ ทั้งๆที่ตัวเองก็มีหน้าที่หลักอยู่แค่คดีเดียวนี่แหละ แต่ก็ยังไม่ค่อยจะทำ เพราะทำไปก็แค่นั้น ไม่เห็นจะได้อะไรขึ้นมาเลย ให้ใครทำก็เหมือนกันแหละ
แต่ก็มีบางทีที่ทำเองนะ ก็ตอนที่ผู้กำกับ หรือพวกยศใหญ่ๆมีอำนาจมากๆแวะมาดูพื้นที่ด้วย ตอนนั้นแหละ จุนโฮยืนหน้าเคร่งเครียดและเดินหาหลักฐาน ดูศพ ตรวจศพใหญ่เลย เหงื่อแตกพั่กๆ จริงๆจุนโฮทำงานเก่งมาก แต่เพราะทำแล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรขึ้นมาเลยไม่ทำ พอผู้ใหญ่ไปกันหมดก็ ‘หมวด ทำต่อให้ที ผมเหนื่อยแล้ว’ นี่แหละตำรวจดีเด่น
“ผู้กองทำไมสายล่ะวันนี้ เอ่อ ไม่ใช่สิ ทำไมมาเย็นล่ะ? ผมจัดการเองไปเยอะแล้วนะเนี่ยกว่าผู้กองจะมา”
พอหมวดทำงานเสร็จก็เดินตามจุนโฮมาขึ้นรถแล้วชวนคุย
“หมวดก็รู้ว่าผมมาผมก็ใช้หมวดทำอยู่ดี”
“เออเนอะ แต่คนตายคนนึงไม่ได้มีเราทำงานกันแค่สองคนนะ คนอื่นเค้าก็มาทำหน้าที่เค้า ผมกลัวคนอื่นเค้ามองผู้กองไม่ดีไง”
“แล้วผมดีหรอ?”
“ไม่เท่าไหร่”
“ช่างเถอะ ผมแคร์ใครที่ไหน อย่าให้ตำรวจชั้นผู้ใหญ่รู้แค่นั้นก็พอ”
“เฮอะ!”
“เฮอะอะไรฮะ? จะไม่ช่วยผมทำมาหากินหรือไง?”
“เออ ผมก็ช่วยมาตลอดนั่นแหละ ผมไม่ใช่คนที่ผู้ใหญ่เอ็นดูแบบผู้กองนี่ ชาติไหนจะเลื่อนยศก็ไม่รู้”
“เอาน่า หมวดทำงานเก่งจะตาย ทำๆไปเถอะน่า มีงานทำก็ทำไปเถอะ”
“ถ้าไม่รักผมไม่ทำให้หรอกนะ”
“หมวดรักผมก็ขอบคุณนะ แต่ก็อย่างที่บอก”
“ผู้กองมีผัวแล้ว เอาเถอะน่า ก็ผมรักของผมนี่”
“ขอบคุณคร้าบ ^_________^”
จุนโฮว่าแล้วก็ยิ้มให้หมวดจนตาหยี รอยยิ้มสดใสแบบนี้แหละ ที่ทำเอาตาหมวดนี่หลงหัวปักหัวปำ ก็ไม่ได้หลอกให้ทำนะ ก็บอกอยู่ปาวๆว่ามีผัวแล้ว แต่ตาหมวดนี่ก็ยินดีเองนี่นา
“ผมรักหมวดก็ตรงรอยยิ้มนี่แหละ”
“รักผมไปนานๆนะ ผมขี้เกียดทำงาน”
“ผมก็มีประโยชน์แค่นี้แหละเนอะ”
“ผมก็รักหมวดนะ หมวดน่ารักดี กลับสน.กันเถอะน่า~ เอาไว้ผมจะยิ้มให้เป็นรางวัลบ่อยๆ”
“คร้าบ กำลังใจก็อยู่ตรงนี้แหละ”
“^___________^”
รอยสักอะไรหนอ? หลายคนสงสัย เดี๋ยวก็รู้นะจ๊ะ
สรุปว่าเคะเรื่องนี้จอมมายาและใช้เสน่ห์ตัวเองให้เป็นประโยชน์กันทุกคนจ้า~ 555555
สรุปแล้วพี่เจย์มาทำงานให้ แล้วก็จะลับมาอีก แล้วก็พรุ่งนี้พ่อแทคเรียกตัว เรียกไปทำไมวะ?
ตาเฮียห่วงหลังไม่สวยกลัวด้งไม่กล้าขบ ประมาณนั้น แต่ถึงจะชอบยังไงแต่ก็ยังใช้ด้งจนมือเป็นระวิงเหมือนเดิม
แต่ละคู่จะลงเอยและมีจุดจบกันยังไง ต้องชม!
ความคิดเห็น