ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : New Love
2…New Love
“มึง~ เจย์หายปายหนาย~~~”
“ไปไหนกูจะรู้มั้ยเล่า เลิกแดกได้แล้ว มันจะเมา”
“เอ๊ะ! ไอนี่แดกเหล้ามันก็เมาสิ ไม่เมาแล้วจะแดกทำเกลืออะไรเล่า โว๊ะ!”
ชานได้แต่เอามือดึงแก้วเหล้าออกจากปากเพื่อนที่กระดกเอากระดกเอา แต่ก็ห้ามอะไรไม่ได้ ก็อยู่ๆเมียเค้าก็หายไปนี่นา จริงๆชานก็รู้จักและค่อนข้างสนิทกับเมียเค้านะ แต่ในเมื่อพี่เค้าไม่บอกไว้แล้วจะตอบยังไงล่ะ
“กูทำอะไรผิดมึงรู้มั้ย?? ทำไมอยู่ๆก็หายไปอ่ะ??”
ทำไมน่ะหรอ? แม้แต่ชานที่สนิทกันมากก็ยังไม่รู้เลย อยู่ๆเจย์ก็ไปแต่เค้าไม่ได้บอกแทคสักคำ ก่อนหน้านั้นพอแทคไปเคาะประตูห้องพอเจย์เปิดมาเจอหน้าแทคก็ปิดประตูใส่ โทรหาก็ไม่รับ แทคไปเฝ้าหน้าห้องทั้งวันก็ไม่ออกมา พอแทคกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาก็ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว เก็บของไปเกลี้ยงเลย
“ไม่รู้เว้ย! นี่มึงก็ตามหาไปทั่วโซลแล้วไม่ใช่หรอ? เกือบสองเดือนแล้วยังไม่เจอเลย พอเถอะมึง จะเปิดเทอมมะรืนนี้แล้ว เลิกทำตัวเหลวไหลได้แล้วน่า”
“หรือเค้าจะไม่อยู่เกาหลีแล้ว? หรือเค้าจะกลับอเมริกา มึงรู้มั้ยว่าบ้านเค้าที่อเมริกาอยู่ไหน?”
ยังสติลตั้งคำถามต่อไปไม่สนใจที่ชานพูด นี่ถ้าชานบอกว่าบ้านเจย์อยู่ไหนของอเมริกาอิแทคมันคงบินไปเดี๋ยวนี้แล้วทิ้งการเรียนไปเฉยๆแน่
“ไม่รู้~”
“เค้าต้องโกรธอะไรกูแน่เลย แล้วกูทำอะไรผิด T^T”
แทคกระดกเหล้าแก้วสุดท้ายของค่ำคืนนี้เข้าปากไปอย่างยากเย็น ก่อนจะตายคาโต๊ะเลยทีเดียว เป็นแบบนี้แทบทุกคืนมาเกือบ2เดือนแล้ว ชานใช้แทบทุกมุกก็ยังห้ามอะไรไม่ได้
ชานนั่งมองเพื่อนนอนอยู่บนโต๊ะที่มีขวดเหล้าเรียงรายไปหมดได้สักพักก็มีโทรศัพท์เบอร์แปลกๆเข้ามา เลยเดินออกไปรับข้างนอก
“ครับ?”
(ชาน)
“พี่เจย์!!!”
(อืม)
“พี่อยู่ไหนเนี่ย!?”
(เมกา)
“ทำไมถึงไป? ทำไมถึงทิ้งไอแทค? ทะเลาะอะไรกันหรือป่าว? หรือมันทำให้พี่ไม่พอใจอะไร? พี่ทิ้งมันไปพี่จะเลิกกับมันใช่มั้ย? รู้มั้ยว่ามันเสียใจมากขนาดไหน? มันเดินตามหาพี่ทุกคืนจนทั่วโซลแล้ว พอไม่เจอมันก็เข้าผลับกินเหล้าจนเช้า พอส่างก็เดินตามหาต่อ แล้วชีวิตมันก็วนอยู่แค่นี้ พี่กำลังทำให้มัน...”
(พอเถอะน่า ไปบอกมันด้วยว่าพี่ไม่ได้โกรธอะไร พี่รักมันเหมือนเดิม แต่ตอนนี้พี่อยู่กับมันไม่ได้จริงๆ เอ้อ!! แล้วแกไม่ต้องบอกมันนะว่าพี่อยู่อเมริกา แค่อยากให้ไปบอกเฉยๆว่าพี่รักมันมากที่สุด และมันไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วก็ไม่ต้องบอกด้วยว่าพี่โทรมาหาแก ไปปลอบมันเฉยๆก็พอ)
“พี่เจย์ แต่ผมสงสารมัน”
(สงสารพี่ด้วยก็ได้ พ่อแทคไม่พอใจพี่นิดหน่อย พี่ก็เลยไม่ขออยู่ต่อดีกว่า)
“พี่ไปเพราะพ่อแทคหรอกหรอ?”
(อื้ม แกอยู่บ้านเดียวกับมันมาก็นาน พ่อมันเป็นยังไงแกก็รู้)
“อื้ม ผมเข้าใจแล้ว ขนาดป๊อบปี้เลิฟของไอแทคกะองมันยังโดนพ่อส่งไปเรียนที่เมกาเลย แล้วนี่พ่อมันคงรู้แล้วทำอะไรพี่ใช่มั้ย!!!?”
ชานตะคอกถามอย่างโมโห นี่พ่อแทคทำอะไรพี่เค้าหรือป่าว
(ไม่ได้ทำ ใครจะทำอะไรพวกเราได้ล่ะ เพียงแต่ก็มีคำพูดของพ่อแทคให้เก็บมาคิด ถึงจะรักมากแต่เพื่อมันพี่ยอมถอยก็ได้ เฮ้ย!! แค่นี้ก่อน ตังค์หมดแล้ว พี่โทรตู้ บาย)
พอวางสายชานก็ถึงบางอ้อเลยทีเดียว นี่พี่เจย์รักแทคมากจนยอมขนาดนี้เลยหรอ พ่อแทคไม่ปลื้มรสนิยมของลูกชายสักเท่าไหร่ พ่อเค้าเคยจะจับแทคหมั้นกับผู้หญิงที่บ้านรวยและมีอิทธิพลมากเพราะจะได้ยิ่งใหญ่กว่าเดิม แต่เพราะแทคชอบผู้ชายมากกว่า เลยทำให้งานพังไม่เหลือชิ้นดี
พอวางสายได้สักพักชานก็เข้าไปแบกแทคออกมาจากผับมาขึ้นรถแล้วขับกลับบ้าน
“ลุงครับลุง มาช่วยพามันเข้าบ้านที”
ชานแบกเพื่อนตัวสูงฟันยื่นที่เมาแอ๋เข้าบ้านอย่างทุลักทุเล โดยมีลุงที่บ้านแทคออกมารับ
“ครับคุณชาน”
“ถึงแล้วหรอวะ?” ขณะที่แทคโดนหามเข้าบ้านมันก็ได้งัวเงียพูดขึ้นมา
“เออดิ เดินดีๆดิ ตัวอย่างกับควาย จะทิ้งน้ำหนักมาเยอะแยะไรนักหนาวะ”
เมื่อจัดการจัดท่าไอแมวยักษ์ขึ้นไปนอนบนโซฟาห้องรับแขกเรียบร้อยแล้ว คุณจินยองหรือพ่อของแทคก็เดินออกมาพอดี
“สวัสดีครับคุณจินยอง”
ชานโค้งคำนับให้อย่างเคารพ
“คุณจินยองอะไรกันล่ะ เรียกคุณลุงเฉยๆก็ได้ บอกตั้งแต่เล็กจนโตทำไมไม่ยอมเรียกให้ติดปากซะที”
“ครับคุณลุง ผมไม่ค่อยได้กลับบ้านคุณลุง เลยไม่ได้เรียกจนติดปากสักที”
ชานกะแทคปกติจะพักอยู่คอนโดใกล้ๆกับมหาลัย แต่นี่ปิดเทอมแล้วพ่อแทคก็พึ่งจะกลับมาจากอเมริกาเลยพึ่งเจอกัน นานๆทีจะเจอจริงๆ
“แล้วนี่ต้นเหตุที่ทำให้เจ้าแทคอย่างนี้โทรหาชานบ้างยัง?”
จินยองกระซิบถามชานกลัวแทคได้ยิน เพราะเค้าหมายถึงเจย์
“โทรมาแล้วครับ ลุงครับ ผมว่า...”
“เอาเถอะน่า ลุงก็ไม่ได้เกลียดเค้าอะไรมากมาย ถึงอยู่ที่โน่นลุงก็อุตส่าหางานให้ทำแก้เซ็ง”
“งานอะไรครับ”
“ตามใครบางคน หึๆ ลุงได้ข่าวว่ามันอยู่ที่นั่น เลยหางานให้เค้าทำ บ่ายสองไม่น่าจะทำให้ลุงผิดหวังมั้ง”
“ลุงรู้!? ว่าพี่เค้าเป็น...”
“ขนาดชานลุงยังรู้ แล้วคนนั้นลุงจะไม่รู้ได้ไง” หรือว่านี่ก็เปนเหตุผลหนึ่ง
ที่จินยองไม่อยากให้เจย์อยู่กับลูกชายเค้า“เออ ชานมาก็ดีแล้วลูก ลุงมีธุระให้ช่วยสะสางพอดี”
“ป๊า คร้าบ ป๊า ลูกชายป๊าอยู่ทางนี้ หวัดดีครับป๊า”
“เออๆ หวัดดี”
“ป๊า ผมเป็นลูกป๊านะ ไม่ใช่ไอชานสักหน่อย เมื่อไหร่ป๊าจะว่างมาสนใจผมบ้างเนี่ยฮ้า?”
“ก็เมื่อแกเลิกทำตัวไร้สาระ มีงานมีการทำแบบเจ้าชานนั่นแหละ ให้ทำอะไรก็ไม่ทำสักอย่าง ให้ไปเฝ้าบ่อน ดูแลบัญชีให้ก็ไม่ไป ให้ไปคุยกับลูกค้าให้ก็ไม่เอา จะให้หมั้นหมายกับลูกสาวผู้มีอิทธิพลคุ้มหัวพ่อแกได้แกก็ทำงานพัง”
“ป๊าอ่ะ! เลิกบ่นได้แล่ว แค่นี้ชีวิตผมก็แย่เกินพอแล้ว”
จินยองแอบยิ้มนิดหน่อยที่แย่ก็คงเพราะเจย์หายไปสินะ ก็ฝีมือเค้านี่ ได้ผลดีแล้วจะไม่ปลื้มได้ไง
“เดี๋ยวลุงไปรอที่รถนะ ไปหาเสื้อผ้ามาใส่ให้เรียบร้อย เดี๋ยวลุงจะพาเราไปคุยงานที่ร้านอาหารกับลูกค้าคนสำคัญ”
“ครับ”
พอคุณจินยองเดินออกไปขึ้นรถชานเองก็จะรีบวิ่งขึ้นไปหาเสื้อผ้าใส่เหมือนกัน แต่ก็โดนเสียงนกเสียงกาชวนคุยก่อน
“ไอชาน! แกเป็นใครของแกวะ ป๊าฉันถึงได้สนใจแกจัง”
“เป็นลูกเมียน้อยป๊าแกมั้ง? ไปและ”
จากคำว่าเมียน้อยทำให้แทคได้แต่เอาสมองอันน้อยนิดคิดไปว่า ชาน...เป็นลูกเมียน้อย มันจะเป็นไปได้ไงว้า? ในเมื่อตอนที่พ่อชานมาเข้ามาทำงานที่นี่แม่ชานมันก็เสียไปแล้วนี่หว่า มีแต่ไอชานที่เดินตามพ่อมันมาต๊อกๆ เมียน้อยหรอ? หรือว่าพ่อมันกิ๊กกะป๊าวะ? ไม่จริงอ่ะ
“ม่ายเจ๊งงงงงงงง”
“ก็ไม่จริงอ่ะดิไอฟาย กูไปละนะ เฝ้าบ้านดีๆล่ะมึง”
ชานหาเสื้อใส่เสร็จก็วิ่งลงมาเจอไอแทคเพ้อว่าไม่จริงพอดีก็เลยตอบข้อสงสัยให้
“ไอห่า กูเป็นเจ้านายมึงนะ เคยให้เกียรติกูบ้างมั้ย?”
“ไม่ และยังไม่คิด จบป้ะ ไปและ บาย”
“เชี่ย! มึงมันเหี้ย!!”
ชายหน้าเข้มผู้เป็นลูกคุณหนูเอาแต่ใจที่ไม่ได้แมทกับใบหน้าได้แต่สบทออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะถึงแม้เค้าจะเป็นพวกเอาแต่ใจ แต่ไม่ค่อยมีใครตามใจสักเท่าไหร่ เค้าถูกเลี้ยงมาคู่กับชานตั้งแต่ช่วงตอนที่เป็นเด็กกำลังย่างเข้าสู่วัยรุ่น ชานจึงใกล้ชิดสนิทสนมกับแทคมากเป็นพิเศษ ถึงแม้ชานจะเป็นแค่ลูกของลูกน้องพ่อแทค แต่ดูเหมือนชานจะเอาการเอางาน มีสาระ และได้รับความอบอุ่นจากพ่อชานมาตลอดก่อนที่พ่อเค้าจะเสีย ผิดกับแทคสิ้นดี แม่แทคเสียตั้งแต่แทคยังเด็ก พ่อแทคเอาแต่ทำงานและไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเท่าไหร่ สิ่งที่พ่อมีให้แทคคือเงิน และความสะดวกสบายต่างๆ และถ้าแทคจะเป็นคนแบบนี้ก็คงไม่แปลก แต่เห็นแบบนี้ถ้าอยู่กับคนที่ชอบล่ะก็ขี้อ้อนไม่มีใครเกินนะผู้ชายคนนี้
วันต่อมาแทคนอนอยู่บ้านนิ่งๆหนึ่งวันตามที่คนในบ้านขอไว้ เพราะพรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วสภาพแทคยังดูไม่จืดเลย ส่วนคนที่ไม่นิ่งช่วงบ่ายสองก็เห็นจะเป็นชานที่ไปจัดการธุระที่คุยกันไว้เมื่อคืนกับพ่อแทค พ่อแทครู้ว่าชานเป็นใครยังไม่พอ แถมยังเป็นลูกค้าคนสำคัญอีกซะด้วย จ้างชานบ่อยมาก นับว่าเลวใช้ได้จริงๆ
พอชานจัดการธุระเสร็จก็กลับมาพบกับสภาพเพื่อนอีกรอบ ดูแทบไม่ได้เลยเว้ย
“พักใจอยู่บ้านพร้อมกลับคอนโดยังวะ?”
“คืนนี้ห้องกูก็ไม่มีเจย์อะดิ T^T”
“เออดิ ทำใจเถอะมึง เดี๋ยวกูให้เค้าเอาของขึ้นรถให้นะ”
“เออ”
ชานกับแทคย้ายกลับมานอนคอนโดอีกครั้ง เฮ้อ~ คนที่มองห้องนี้ได้น่าสลดสุดๆก็เห็นจะเป็นแทค คอนโดแทคมีห้องนอนใหญ่ๆห้องเดียว มีเตียง 2 ตัว ฉะนั้นเจย์ก็นอนเตียงแทคเป็นประจำ แต่คืนนี้มันไม่มี สลดอย่างแรง T^T
เช้าวันต่อมา เป็นวันเปิดภาคเทอมวันแรก แค่วันแรกก็ต้องรากสังขารแทคมามหาลัยแล้ว แทคนั่งนิ่งบนรถปอร์เช่ของเค้ามาตลอดทาง โดยมีชานขับมาให้ ถ้าให้มันขับเองคงได้ตายโหงกันแน่แท้
แทคย้ายมาเข้าปีสามที่มหาลัยใหม่แห่งนี้ เนื่องด้วยเมื่อตอนปีสองไปสร้างเรื่องไว้กับมหาลัยเก่าเยอะแยะมากมาย กว่าจะออกจากมหาลัยนั้นได้ก็ทุลักทุเลเอาการ ทั้งใต้โต๊ะ ทั้งใช้เส้น ทั้งข่มขู่ เพื่อให้ออกมาได้โดยเสียประวัติน้อยที่สุด ชานเองทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิดก็ต้องออกมาเป็นเพื่อนแทคด้วย แถมที่นี่ยังเป็นที่สุดท้ายในโซลแล้วจะรับคนอย่างไอแทค ถ้าหลุดจากที่นี่ก็คงต้องไปเรียนต่างจังหวัดกันแล้ว
เนื่องด้วยมาเข้าใหม่ ย่อมเป็นจุดสนใจของสาวๆ หล่อทั้งคู่ แถมนั่งมาในรถปอร์เช่สุดหรูสีเขียวมะนาวแสบตาสุดๆ แทคสั่งทำซะด้วย มันเด่นจนไม่รู้จะเด่นยังไงแล้ว
แต่ทันใดนั้นสายตาแทคก็ไปสะดุดกับใครบางคนที่ทำให้อ้าปากค้างได้เลย ขาวจั๊ว สูง ขายาว ดั้งโด่ง ใบหน้าเรียวสวยใช้ได้ เฮ้ย!! มหาลัยใหม่มันดีอย่างนี้เองหรอวะ?
“ชาน! ชาน! ชาน!!”
“ไร?”
“จอด เว้ย จอด!”
เอี๊ยดดด!!!
ขับๆมาอย่างแรง แค่แทคบอกให้จอดชานก็เบรกสุดตีน แต่แทคก็ไม่ได้สนอะไรแม้หัวตัวเองจะทิ่มยังไง แค่รถจอดได้มันก็วิ่งไปม่อใกล้ๆคนที่เค้าปิ๊งนั่นแล้ว แล้วก็ยืนมองสถานการณ์สักพัก ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ
“Excuse me, where is business class???”
นิชคุณเดินถามหาตึกเรียนของเค้าไปตั้งหลายคนเพราะไอป้ายเจ้ากรรมดันเป็นภาษาเกาหลีไปหมด แต่ก็มีแต่คนยิ้มให้ที่หน้าตาดีมาก แต่ไม่ได้คำตอบจากใครสักคน เนื่องด้วยสำเนียงที่ดีเกินไป ความเขินอายของสาวๆที่นิชคุณไปถาม และถ้านิชคุณถามผู้ชาย เค้าก็จะเดินหนีเพราะไม่กล้าตอบเพราะอายสำเนียงภาษาอังกฤษที่เค้าเป๊ะได้ไม่เท่า หรือบางคนก็ถึงขั้นแปลไม่ออก ฟังไม่เข้าใจเลยทีเดียว
อยู่ๆก็มีมือหนาเข้ามาโอบไหล่แล้วชี้นิ้วให้มองไปทางตึกโน้น
“That’s our class ^____^”
นิชคุณมองหน้าไอหมอนี่แปลกๆ อยู่ๆก็เดินมาโอบไหล่โน้มตัวลงมากระซิบข้างหูแล้วชี้ไปทางตึกๆหนึ่ง แล้วบอกว่าห้องเรียนของเรา อะไรของมัน
“What?”
“Are you business student?”
“Yeah!”
ตอบด้วยใบหน้างงๆ มือก็ยังไม่ปล่อย ตีสนิทกันง่ายๆแบบนี้เลยหรอ?
“Oh! Me too ^_____^”
อ๋อ มันเรียนคณะเดียวกันนี่เอง สำเนียงเค้าก็ใช้ได้นี่ แต่ดูท่าทางไม่เบา ดูจากมือไม้ที่วางบนไหล่คนที่ไม่รู้จักด้วยง่ายๆ
“What’s your name?”
“Nichkhun”
“What?”
แทคทำหน้าอึนแดก
“Nichkhun”
“Ni-Cha-Khun?”
“No!”
อิแทคมันไม่รู้ว่าต้องออกเสียงยังไง ชื่อไม่คุ้นหูเอาซะเลย
“How to spell????”
นิชคุณหยิบปากกาขึ้นมาเขียนชื่อลงกระดาษยิกๆแล้วส่งให้อ่าน
“ah!~ Nichkhun~(นิคคุณ)”
อ๋อออ นิคคุณ นิคคุณอย่างนั้นเหรอ ไม่ใช่ซักหน่อย
“No My name’s Nish-sha-khun!”
“This is Nichkhun(นิคคุณอีกแล้ว)”
นิชคุณเริ่มมองหน้าตาขวาง ก็นี่มันชื่อกูมึงจะมาเถียงทำไมกันนะ? แทคเอาปากกาขีด Nich แล้วบอกว่าอ่านว่า นิค ch มันออกเสียงแม่กก
“Nish-sha-khun!!”
นิชคุณพยายามบอกชื่อตัวเองอย่างใจเย็นแล้วเน้นๆอีกครั้ง
“Your name is Nik-khun!!(นิคคุณ)”
“นิคคุณบ้านป้าแกดิ!!!”
นิชคุณแหกปากภาษาไทยที่ชัดเจนอย่างถนัดกอกใส่หูไอสูงนี่เต็มรูหูจนมันเอ๋อ ไอบ้านี่จะมายุ่งอะไรกับชื่อเค้า ก็บอกว่าชื่อนิชคุณไงล่ะโว่ย
“Hey!! Hey!! Nik-khun where’re you go??”
“Go away!!”
“Hey! Our class is here!!”
“อย่ายุ่งกับกู!!!”
สุดจะอดทน วุ่นวายกับเค้าเกินไปแล้ว ภาษาไทยได้แค่ความสะใจ แต่แม่งฟังไม่รู้เรื่องก็ไม่รู้เชี่ยไรเลยจริงๆ
เหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงเหมือนกันกว่าจะเข้าเรียน นิชคุณเลยเลือกที่จะเดินหนีไอบ้านี่ไปไกลๆก่อน ถ้าอยู่คงมีน้ำโหแน่
แทคเองก็อยากจะวิ่งตามแต่คิดไปคิดมา เรียนคณะเดียวกันนี่หว่า เดี๋ยวก็เจอ เลยตัดสินใจเดินกลับรถที่ชานจอดรออยู่
“ไงวะ?”
“น่ารักสัสๆ”
“แล้วพี่เจย์กูอ่ะ??”
“อยู่ในใจกูเสมอ”
“แหวะ”
“กูจะชอบผู้หญิงก็คราวนี้ล่ะว่ะ กูชอบคนสูงๆ ขาวๆ ขายาวๆเรียวๆมึงก็รู้ นั่นน่ะ ผู้หญิงคนแรกเลยที่ขายาวได้ใจกูมาก”
“เมื่อกี๊มึงวิ่งตามผู้หญิงหรอกหรอ?”
“อื้อ น่าร๊ากกกกก เป็นชาวต่างชาติด้วยมึง พูดภาษาอังกฤษชัดชิบ”
เนื่องด้วยมหาลัยนี้ไม่มียูนิฟอร์ม ใส่อะไรมาก็ได้ขอให้เรียบร้อยเป็นพอ เลยทำให้ชานเริ่มมึนว่าคนเมื่อกี๊ผู้หญิงเหมือนที่แทคบอกจริงหรอ แต่ชานนึกว่าผู้ชายนี่หว่า หรือว่าทอม? ใส่เสื้อเชิ้ตกะเสื้อยืดสีดำ กะกางเกงยีนมาเรียน แถมใส่สร้อยมันดูเท่ห์มากเลย แถมซอยผมยาวๆอีก แต่หน้าก็หว๊านหวาน แต่ถึงชานจะมึนไปกับแทคว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่คนอื่นเค้าก็มองออกว่าผู้ชาย หรือนี่จะเรียกว่าความรักทำให้แทคตาถั่ว?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น