คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : chapter 3
“ไอชาน มาไมวะ? ไม่เรียนหรอ? แล้วนั่นแขนเป็นไร?”
จุนซูทักชานซองที่มีผ้าพันแผลหนาๆบริเวณต้นแขนทันทีที่เดินหน้ามึนๆเข้ามาในสตูดิโอเวลาแบบนี้ เวลาช่วงเช้าที่จุนซูเอาแต่ง่วนอยู่กับระบบคอม ส่วนชานมันก็ควรจะไปเรียน แต่วันนี้มันกลับโผล่หัวมาซะงั้น
“ก็น้องเฮียนั่นแหละยิงผม”
“เฮ้ย!! ยิงทำไมวะ? หรือไอตี๋รู้อะไร”
จุนซูหยุดใช้คอมแล้วหันมามองหน้าชานด้วยความอยากรู้
“ก็เกือบนั่นแหละ แต่ผมก็รอดอยู่แล้วนี่ เฮ่อ~”
ร่างสูงของชานซองทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวแล้วถอนหายใจอย่างแรง
“เป็นไรวะ? ก็แค่เกือบ ยังไงแกก็รอดอยู่แล้วฉันรู้ แล้วนี่ไม่ไปเรียนหรอ”
“ไม่ไปแล่วเฮีย หยุด พักผ่อน เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว แถมแขนยังมาเจ็บอีก”
“เออนี่ เท่าที่ฉันนั่งฟังมาตอนบ่ายๆเหยื่อเราจะไปประชุมกันแถวคังนัมแน่ะ แกจะอยู่นี่ถึงบ่ายมั้ย?”
“อื้ม”
“คือ...ตอนนี้มันเลยช่วงที่เค้าให้ออกมาฝึกงานมาแล้ว แล้วอูยองก็ต้องเข้าเรียน ฝากไปรับหน่อยดิ สงสารอ่ะ วันนี้หนาวจะตาย พอไปรับมาแล้วก็ฝากดูให้ด้วย อย่าให้เพ่นพ่านเข้าห้องมั่วนะเว่ย แค่ไปรับมาเพราะสงสารกลัวหนาวเฉยๆ”
จุนซูหันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาคีย์ข้อมูลเลขใส่คอมต่อแต่ก็ยังคุยไปด้วย
“แล้วถ้าเค้าไม่มานี่แล้วเค้าไม่มีที่ไปหรือไง?”
“ไม่มีหรอก กลับบ้านก็ยังไม่ได้เดี๋ยวแม่เค้ารู้ว่าต้องมาฝึกงานกับฉันต่อ ส่วนเพื่อนเค้าก็ไปเที่ยวกันต่อ เด็กคนนี้ไม่ชอบเที่ยวแบบนั้น ถ้าจะยังอยู่ในมหาลัยก็ไม่มีเพื่อนอยู่ เพราะเพื่อนไปกันหมด แล้วดูเด็กแต่ละคนในม. ก็อย่างที่รู้ เด็กนี่ก็ต้องออกมาเดินเล่นข้างนอก ไม่ก็เข้าร้านอะไรสักที่ แต่ก็นั่งนานไม่ได้เพราะใช้เงินเยอะไม่ได้อีก แม่เค้าดูความประพฤติอยู่เพราะรู้ว่ายังรู้จักและคบค้าสมาคมกับฉันอยู่ แม่เค้ากลัวว่าฉันจะหลอกเอาเงินเด็ก จะบ้าตาย!!”
จุนซูร่ายระบายยาวพร้อมกับสบถตบท้าย เรื่องมันยาว มันเป็นความอัปยศล้วนๆ
“นี่แม่เค้าเกลียดเฮียถึงขนาดนั้นเลยหรอ แค่อูยองรู้จักเฮียนี่ต้องคุมกันขนาดนั้นเลย?”
“เออดิ เค้าบอกหน้าฉันมันไว้ใจไม่ได้ ไม่มีมารยาท อะไรนักหนาก็ไม่รู้ หน้าตาไม่หน้าคบ โว๊ะ! ฉันคิดไม่ออกเลยว่าฉันจะคบอูยองได้ไง”
“แหม จะคบเค้ายังไม่เคยจีบเค้าซักครั้งเลยไม่ใช่งั้ย? อูยองนี่ก็น้า~ ถ้ารู้ว่ามายุ่งกับเฮียแล้วตัวเองเดือดร้อนขนาดนี้ทำไมยังยุ่งอยู่นะ”
“เค้าก็คงแค่เห็นบริษัทฉันดังเลยมาทำงานด้วย สิ่งที่เค้าต้องการก็คือใบฝึกงานไง ชื่อบริษัทดี มีชัยไปกว่าครึ่งนะเฟ่ย”
“โหย บริษัทเฮียดังแต่ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรเลยเว่ย ที่อื่นก็มีเยอะแยะ ทำงานได้สบายแม่ไม่มากันท่าดีกว่าที่นี่อีก ทำไมเค้าไม่ไป? แถมทำงานที่อื่นยังได้ฝึกงานไม่ใช่มาเช็ดกวาดปัดถูแบบที่นี่ด้วย”
“ก็ที่นี่ก็สบายนี่หว่า ทำความสะอาดแป๊บเดียวก็เสร็จ เสร็จแล้วก็มานั่งดูหนังเป็นเพื่อนฉัน พอตกเย็นก็กินข้าวเป็นเพื่อนกัน เห็นมะ? ดีจะตาย”
“ดีจริงอ่อ? ไม่ได้สาระอะไรเลยเนี่ยนะ?”
“ไม่รู้ว่ะ ก็ฉันขี้เกียดสอน แกก็รู้ว่าช่วงนี้เรายุ่งๆกับงานเราอยู่ ส่วนงานเพลงฉันก็ไม่ได้แตะมาหลายเดือนมากแล้ว จะเอาอะไรมาสอนเค้า”
“ก็สอนอ่ะเฮีย สอนไปเลย”
“ถ้าสอนเค้าก็รู้เรื่อง ถ้ารู้เรื่องเค้าก็ไปจากที่นี่ได้แล้วสิ ฉันยังไม่อยากให้ไปนี่หว่า”
“ถ้าเฮียจะเห็นแก่ตัวแบบนี้อ่ะนะ - -^ เลิกคุยเถอะ”
ชานนอนเล่นแล้วปล่อยให้ซูทำงานไปได้สักพักใหญ่ๆ อยู่ๆก็อยากพูดขึ้นมา
“เฮียว่า...นักฆ่า กับฆาตกรต่างกันมะ?”
“ต่างมั้ง? นักฆ่ามันมีแนวทาง ส่วนฆาตกรก็คือคนที่ฆ่าคน”
“แล้วเราเป็นนักฆ่าหรือฆาตกร?”
“ถ้าอยากเท่ก็เรียกตัวเองว่านักฆ่า ถ้าเอาตามความจริงอย่างเราก็เรียกว่าฆาตกรนั่นแหละ”
“แล้วเราทำไปทำไมวะ?”
“ก็พ่อเราทำ”
“แล้วทำไมเราต้องทำต่อ?”
“ก็อยากสืบทอด แล้วก็มีตังใช้ อีกอย่างตะกูลพวกเราก็มีชื่อเสียงด้านนี้กันในตลาดนักฆ่าอยู่แล้ว เราเลยมีคนจ้างและไว้วางใจเยอะ มีงานเยอะ มีตังเยอะ”
“แล้วถ้าเราโดนจับขึ้นมาตังพวกนั้นเราจะได้ใช้มั้ย?”
“ก็อย่าให้โดนดิ”
“แล้วเราหยุดกันไม่ได้หรอ?”
“เชื่อมั้ยว่าถ้าเราหยุดเราจะกลายเป็นเป้านิ่ง พรรคพวกของคนที่เราเคยฆ่าเค้าจะกลับมาฆ่าเรา เหมือนตอนที่พ่อเราหยุด”
“เออ เนอะ แล้วทำไมวันนั้นเราต้องทำต่อวะ?”
“ใครจะไปรู้วะว่าทำแล้วมันจะติดขนาดนี้ ก็ทำต่อมาเรื่อยๆแบบไม่รู้ตัวยังไงไม่รู้ว่ะ แล้วนี่ฉันนั่งทำไรอยู่ ฉันกำลังพัฒนาระบบให้คอมฆ่าคนได้นะเว่ย เห็นมั้ยล่ะ ฉันยังไม่รู้เลยว่าทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ ง่ายๆว่ามันเสพติด”
“หรอ? เลิกก็ไม่ได้เนอะ ติดแล้วด้วย แล้วเราก็รู้กันแล้วด้วยว่าเราคงจบไม่สวยกันแน่ แต่ก็ยังทำกันเนอะ จริงๆแล้วที่ผมทำไปก็แค่จะทำเพื่อจะได้มีตังเยอะๆไว้เลี้ยงโฮนั่นแหละ แต่ตอนนี้ผมก็กำลังคิดอยู่ว่า ผมอาจจะเหลือแต่เงินไว้ให้โฮใช้ แต่ตัวผมอาจจะไม่ได้อยู่กับโฮว่ะ”
“ก็คงงั้น”
“โห่! โคตรให้กำลังใจเลอ แต่พ่อก็อยู่นานอยู่นะ”
“แต่ก็จบเร็วกว่าคนอื่นไม่ใช่หรือไง รู้จุดจบตัวเองไว้ก็ดีแล้ว ก็เดินกันทางนี้ตั้งแต่ต้นแล้วยังไงก็หยุดไม่ได้”
“เฮ่อออออออออออออออออออ~”
ชานถอนหายใจเฮือกใหญ่มหึมา ชานซองไม่เคยกลัวความตาย แต่ที่ชานกลัวอยู่คือชานจะไม่ได้อยู่กับโฮต่างหาก แต่ก็ทำไปแล้ว ยังไงก็จะอยู่ให้มันนานที่สุดแล้วกัน
“ไอชาน แล้วแกมาพูดเรื่องนี้อะไรตอนนี้วะ? โว๊ะ บั่นทอนจิตใจว่ะ มีงานให้ทำก็ทำๆไปเถอะ”
“ก็มัน...เฮ่ออออ~”
ชานถอนหายใจเฮือกเล็กกว่าเมื่อกี๊อีกรอบ เหนื่อยและเพลียจิตสุดๆ
“งานเยอะว่ะ เหนื่อยละ”
“เออ! ไม่ได้โทรหาพี่เจย์เลยเนอะ คิดถึงอ่ะ โทรให้พี่เค้ากลับมาช่วยทำงานดีมั้ย? งานเยอะมาก”
“ก็โทรไปดิ ฉันก็คิดถึงเหมือนกัน”
“โทรศัพท์เฮียนะ มันแพง”
“เออ งกจังเว้ย ไอตี๋มันก็มีงานทำของมันน่า จะเก็บตังอะไรนักหนา”
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวผมจะให้โฮออก ถ้าขืนยังอยู่กันแบบนี้ซักวันโฮต้องจับผมแน่เลย”
“เออๆ เรื่องของพวกแกเถอะ ไปหยิบโทรศัพท์ฉันมาไป”
ชานเดินไปหยิบโทรศัพท์มาต่อสายหาแจบอมที่กลับอเมริกาไปเป็นปีแล้ว ไม่ได้คุยกันตั้งนานโข หายเงียบไปเลย
“ฮัลโหล พี่เจย์!!!!!”
(Yo!! What’s up Bro!!? How are you?)
“ก็ดีพี่ งานเยอะล้นมือจนจะทำไม่ทันอยู่แล้ว ทำไมพี่ไม่กลับมาช่วยเราบ้างอ่ะ?”
(งานพี่ที่นี่ก็ยังไม่เสร็จเลย ก็คิดถึงพวกแกอยู่)
“กลับมาหาพวกเราบ้างไม่ได้หรือไง?”
(ก็อยากกลับ ก็อย่างที่บอกงานยังไม่เสร็จ ตอนนี้ดูเหมือนงานจะยากขึ้นไปอีกด้วย เพราะคนที่พี่ตามอยู่ดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ที่นี่ว่ะ)
“พี่ตามใครอยู่??”
(จำชื่อไม่ได้ว่ะ แต่จำหน้าได้เพราะพี่มีรูป ส่วนชื่อมันก็เขียนอยู่หลังรูปอ่ะ แต่พี่ไม่ได้เอามา)
“อ้าว แล้วนี่พี่ทำไรอยู่?”
(ออกมากินข้าว)
“เหงามั้ยล่ะ? กินคนเดียวอ่ะดิ”
(เออดิ แล้วนี่แทคเป็นไงบ้าง?)
“ก็................”
(มีคนใหม่แล้วอ่ะดิ ไม่เป็นไรหรอก พี่เข้าใจ)
“แต่คนที่พี่ตามอยู่พี่ตามให้พ่อแทคไม่ใช่หรอ? มันคงจะเกี่ยวกับแทคอ่ะดิ แล้วพี่จะทำไปทำไม ในเมื่อพี่ต้องจบกับแทคไปโดยปริยายแล้วอ่ะ”
(นั่นดิเนอะ)
“ฉะนั้นกลับมาได้แล้ว”
(ไม่อ่ะ ไม่อยากอยู่ที่นั่นอีกแล้ว แต่ถ้าจะให้พี่ไปทำงานบ้างก็ได้ ไปแล้วกลับเลยอะไรแบบนั้นอ่ะ)
“แบบนั้นก็ยังดีพี่ พวกผมคิดถึงพี่นะ แค่เห็นหน้าพี่ก็ดีใจแล้ว”
(แล้วนี่ไอซูเป็นไงบ้างอ่ะ?)
“เฮียแกก็นั่งหมกมุ่นอยู่กับคอมอ่ะ พักหลังๆมานี้จะปล้ำกับคอมอยู่แล้ว”
“นี่! เวอร์ไปละ เอามานี่ดิ๊”
จุนซูแย่งโทรศัพท์มาคุยเองแล้วเลิกทำงานในคอมก่อนจะเดินไปนั่งคุยบนโซฟาดีๆ
(ไงจุนซู แกยังไม่คิดเรื่องระเบิดคอมอีกหรอ)
“จะเลิกคิดได้ไงพี่ ตอนนี้ผมเขียนโปรแกรมเสร็จแล้ว เหลือแต่ทดสอบ แล้วนี่พี่เป็นไงมั่ง? สบายดีป่าว? พี่ทำไรอยู่? กินข้าวยัง? หนาวมั้ย? ที่นี่โคตรจะหนาวเลย คิดถึ๊งคิดถึง งานก็เยอะโคตรเลย อยากให้พี่มาช่วยทำบ้างอ่ะ”
(จะให้คุยเรื่องไรก่อนล่ะเนี่ย? เยอะไปมั้ย?)
“คิดถึงผมมั้ย?”
(คิดถึง)
“กลับมาได้แล้ว”
(แกไม่ฟังที่ไอชานคุยกับฉันหรือไง ไม่เอาอ่ะไม่กลับ เอาไว้ฉันจะแวะไปช่วยทำงานแล้วกัน แต่ให้ฉันไปอยู่ที่นั่นเลยคงไม่ไป)
“โธ่ พี่อ่ะ งั้นเดี๋ยวผมส่งรายชื่อลูกค้าของเราทั้งหมดไปให้ทุกวันเลยแล้วกัน พี่จะเอาคนไหนก็จัดเลย ส่วนตัง ถ้าอยากได้พี่ต้องมาให้ผมเห็นหน้านะรู้ป่าว?”
(เออ ถ้าฉันอยากได้ตังอ่ะนะ ส่งมาเลยแล้วกัน เดี๋ยวฉันแวะไปทำเรื่อยๆแหละ ถ้าว่าง)
“เออแล้วนี่พี่มีแฟนใหม่ยัง ได้ข่าวว่าไอแทคมันควงคนใหม่แล้ว โอ๊ย!!! ไอชานนี่หัวพี่แกนะ”
จุนซูตะคอกใส่ชานที่ตบหัวตัวเอง แต่พอชานมองหน้าก็เริ่มคิดได้ว่าพูดอะไรออกไป ปากเสียอีกแล้วว่ะ
(เออ ช่างมันเถอะ พี่ลืมมันไปแล้ว กำลังหาแฟนใหม่อยู่)
“จริงป้ะ?/จริงดิ?”
ชานที่เอาหูมาแนบฟังด้วยถึงกับถามออกมาพร้อมจุนซูเลย อั๊ย!
(เออ แค่นี้นะ)
“คร้าบ”
“เฮีย ถ้าพี่เจย์ช่วยเราทำงานเราก็ไม่ต้องทำงานจนหัวหมุนขนาดนี้แล้วดิ ผมว่าพี่เจย์เทพกว่าเราตั้งเยอะแน่ะ”
“เออดิ มีพี่เจย์ในทีมเหมือนมีเครื่องจักร ขาดพี่เค้าแล้วดูเราทำงานกันดิ”
ขนาดเหลือแค่สองคนตำรวจโดยเฉพาะจุนโฮก็ยังปวดหัวกันอยู่เลย ถ้าเจย์กลับมาล่ะก็ตำรวจได้ทำงานหนักกว่าเดิมเยอะแน่
“แต่อย่างน้อยพี่เจย์ไม่อยู่เฮียก็ปล่อยให้งานถึงมือผม ผมชอบก็ตรงนี้แหละ”
“เฮอะ แล้วการเรียนของแกก็จะอนาถลง เกิดอะไรขึ้นมา หรือแกไม่จบฉันไม่รู้ด้วยนะ”
“อย่ามาทำเป็นพูดไปเลยเฮีย ตอนเฮียเรียนเฮียก็ไม่ต่างจากผมหรอก”
“ช่างมันเถอะ อย่าไปพูดถึงมันเลย ยังไงก็อย่าลืมไปรับอูยองตอนเที่ยงๆนะ ฉันโทรบอกเค้าแล้วว่าเดี๋ยวแกไปรับ วันนี้เค้ามี
เรียนคลาสเช้าอย่างเดียว ฉันไปทำงานและ กว่าจะไปถึงวันนี้ฉันคงต้องขับรถไปใกล้ๆก่อน มันไกล ไปละ บาย~”
“คร้าบ”
.
.
.
.
พอไปรับอูยองกลับมาอูยองก็ลุยทำความสะอาดก่อนเลย ขยันจริงๆ ส่วนชานก็นอนหลับพักผ่อนหย่อนใจแบบที่ต้องการอย่างสบายอารมณ์ จนเฮียกลับมา อูยองก็ทำงานเสร็จและนั่งเล่นที่โซฟาอยู่แบบเซ็งๆ วันๆก็มีงานให้ทำแค่นี้แหละ
“เบื่อหรออูยอง?”
“เออดิเฮีย สอนผมทำไรบ้างดิ ผมมาที่นี่ก็เพื่อมาเรียนนอกห้องเรียนนะ ไม่เห็นได้อะไรสักอย่าง ไม่งั้นเฮียก็น่าจะยกคอมให้ผมเล่นสักเครื่อง”
“บ้าหรือไง คอมใครเค้าเอาไว้เล่น?”
“เฮียดิบ้า คอมเค้าก็เอาไว้เล่น แล้วเฮียเอาไว้ทำไร?”
“แฮ็ก”
“ห้ะ?”
“เอางิ อยากเล่นนักใช่มะ? รอแป๊บ”
จุนซูเดินไปเซ็ตเครื่องคอมที่อูยองอยากเล่นนักหนานั่นแล้วเดินไปเปิดคอมสามสี่เครื่องในห้องคอมที่มีสายไฟเยอะๆมืดๆห้องนั้น แล้วดันหลังอูยองให้เดินเข้าไป
“นี่ ช่วยเฮียหน่อย นายคอยดูคอมเครื่องนี้นะว่าเป็นไงบ้าง แล้วนายก็ใช้คอมเครื่องนี้รายงานผลเวลาเฮียถาม”
“คร้าบ”
จุนซูทิ้งอูยองให้อยู่ในห้องคอมนั้น แล้วตัวเองก็เดินกับมาหาเครื่องแม่ในห้องที่ชานนอนอยู่
“วันนี้เราจะมาหาอะไรแก้เซ็งกันนะ เอาล่ะ อูยองได้ยินมั้ย?”
(ได้ยินคร้าบ)
“สมมุติว่าคอมสองตัวนี้ไม่เคยต่อกัน” แล้วจุนซูก็คีย์เลขอะไรบางอย่างลงไปก่อนหน้าจอจะมีเมสเสจสีเขียวขึ้นมา “สมมุติว่าฉันรู้แค่ไอพีเครื่องนั้น แล้วฉันก็...” จุนซูเม้มปากแล้วคีย์รหัสอย่างเมามันแล้วถามผลจากอูยอง “เป็นไงอูยอง เครื่องนั้นเป็นไง”
(ดับไปแล้วครับ)
“ลองเปิดใหม่ดิ๊”
(เปิดแล้วมันก็เหมือนไวรัสกินแล้วมันก็ดับไปแล้วครับ)
“อื้ม กระจอกว่ะ งั้นเอาใหม่ หันไปเครื่องข้างๆนาย”
จุนซูคีย์ใหม่อีกรอบด้วยรหัสที่ยาวและนานกว่าเดิม
(เฮ้ยเฮีย ทำไมเครื่องมันทำงานเสียงดังอ่ะ?)
“อื้ม รอแป๊บ....... ตอนนี้เป็นไงมั่ง?”
(ดับครับ)
“ลองเปิดใหม่หน่อยสิ”
(เปิดไม่ติดอ่ะ ดับสนิทเลย)
“นายลองจับที่เคสดิ๊”
(โอ๊ย!! ร้อน!!!)
“เฮ้ย ร้อนหรอ?”
จุนซูรีบวิ่งไปที่ห้องนั้นเพื่อถอดปลั๊กคอมเครื่องนั้นออกแล้วพยายามงัดแงะเคสออกมาแล้วก็พบว่าไฟไหม้ข้างใน ระบบมันรวนแล้วไหม้ไปเลย
“เอาล่ะ สำเร็จไปอีกเครื่อง ทีนี้นายนั่งดูเครื่องนี้นะ”
“ครับ”
จุนซูกลับไปหาเครื่องแม่ และนั่งยิ้มให้คอมสักพักก่อนจะเริ่มลงมือคีย์รหัสอีกรอบ ยาวกว่าเมื่อกี๊อีก
“เอาละ ระบบปฏิบัติการซอฟต์แวร์ จุนเคเอ็กซ์พี2012 ลูกพ่อ หึหึหึ”
(เฮียๆๆ ทำไมในเคสมันมีเสียงดังกว่าเมื่อกี๊อีกอ่ะ)
“อื้ม รออีกแป๊บ”
จุนซูเม้มปากแล้วตั้งหน้าตั้งตาคีย์รหัสหนักกว่าเดิม และในที่สุดก็มีแถบเมสเสจสีแดงขึ้นมาและเฮียก็กดโอเคไปแล้วด้วย
(เฮียๆ มันมีเสียง ติ๊ดๆ เหมือนเสียง...ระเบิดอะไรทำนองนั้นเลย)
“ตอนนี้หน้าจอคอมฉันก็กำลังนับถอยหลังอยู่เลย 8…7…6 เฮ้ย!!”
เออ ตาเฮียลืมไป ถ้ามันสำเร็จอูยองก็ตายสิวะ จุนซูรีบวิ่งไปเข้าห้องนั้นแล้วกระชากตัวอูยองออกจากเก้าอี้หน้าคอม แต่ก็เหลือไม่กี่วิ เลยเลือกที่จะหมอบทับตัวอูยองเพื่อบังเอาไว้
บึ้ม!!!!!!!!!
ชานซองที่นอนหลับอยู่บนโซฟาถึงกับสะดุ้งตื่นเพราะเสียงดังมากและรีบวิ่งไปดูที่ห้องคอม ก็พบว่าเฮียนอนจมกองเลือดอยู่ ส่วนอูยองที่อยู่ด้านล่างตัวเฮียก็ปลอดภัย บาดเจ็บนิดหน่อย
“เฮียเอ๊ย เล่นไรวะ?”
ชานบ่นพลางเอาเฮียพาดบ่าแบกไปขึ้นรถเพื่อจะไปโรงพยาบาล
“เล่นบ้านป้าแกดิ”
“เจ็บขนาดนี้ยังจะพูดอีก หุบปากไปเลย”
จุนซูเริ่มตั้งคอไม่อยู่จนเงยหน้าเอนลงไปกับเบาะและเริ่มหายใจเบาลง เลือดยังไหลไม่ยอมหยุด ใครมันจะไปรู้หมองูจะตายเพราะงู เลือดไหลเจิ่งนองขนาดนี้
ชานเหยียบรถเฮียซะเกือบมิดเลย ปกติที่ซูขับก็ว่าแรงแล้วนะ เจอชานเวลารีบร้อนนี่ถ้าชนใครคงตายคาที่อ่ะ แต่ในที่สุดก็มาถึงโรงพยาบาลจนได้ และเข้าห้องฉุกฉินไปอย่างรวดเร็ว
อูยองที่ทำความสะอาดเหล่ากองเลือดและล็อกห้องนั้นไว้ตามที่ชานบอกเสร็จก็รีบนั่งแท็กซี่ตามมาทันที ส่วนที่ชานให้ทำก็เพราะถ้าจุนโฮเห็นล่ะก็ได้มีสอบสวนกันยาวแน่ พออูยองมาถึงก็มาเดินวนไปวนมาหน้าห้องฉุกเฉินเป็นเพื่อนชาน บรรยากาศเคร่งเครียดสุดๆ
“อูยอง เฮียเค้าทำอะไรของเค้า แล้วทำไมนายอยู่ในเหตุการณ์ด้วย?”
“ก็เฮียเค้าใช้ฉันดูให้หน่อยว่าคอมเป็นไงมั่ง จนกระทั่ง เครื่องนี้แหละ”
“โธ่! เฮียเอ๊ย~ นี่ ห้ามไปบอกใครด้วยว่าเฮียใช้คอมทำเรื่องแบบนี้”
“อื้อ”
พอเฮียออกมาจากห้องฉุกเฉินชานก็ให้ย้ายไปห้องพิเศษทันที ชานยืนมองสภาพเฮียด้วยความเพลีย ท่าจะอาการหนักเอาการ ยังต้องให้เลือดอยู่เลย ผ้าพันแผลบริเวนลำตัวทั้งตัวนั่นอีก สภาพแย่สุดๆ ไหนเค้าบอกจะเอาไปฆ่าเค้า จะฆ่าตัวเองตายแล้วมั้ยล่ะ
“เมื่อกี๊ตอนฉันไปติดต่อเรื่องห้องหมอบอกอะไรนายบ้าง”
“ก็...โดนเศษคอมที่ระเบิดมันกระเด็นมากระแทกหลังอ่ะ เท่าที่ฉันรู้สึกก็หลายชิ้นเลยนะ ก็เลยมีเลือดอย่างที่นายเห็น ถ้าฉันยังนั่งอยู่หน้าคอมก็คือตายอย่างเดียวอ่ะ แต่นี่ก็ไม่เป็นไรมากหรอก หมอบอกว่านอนโรงพยาบาลไม่เกินอาทิตย์นึงก็กลับบ้านได้แล่ว”
“ฮะ? อาทิตย์นึง!! O[]o”
แล้วจะเอาอุปกรณ์ไหนไปทำงาน? แล้วใครจะแฮ็กข้อมูลเหยื่อมาให้? แล้วใครจะช่วยทำงาน?
“อื้อ แล้ววววว....”
“ว่า?”
“คือเฮียเค้าทำแบบนี้เพื่ออะไร”
“อย่ารู้เลย เอาไว้เดี๋ยวเฮียแกอยากเล่าเดี๋ยวก็เล่าเองแหละ ส่วนนายก็มีหน้าที่เงียบไว้ก็พอ”
“อื้อ”
“นี่ก็ดึกแล้ว กลับยังไงอ่ะ?”
“แท็กซี่”
“ฉันไปส่งมั้ย”
“อือ ก็ได้ แต่ขับเบาๆนะ ม๊าดุ”
“เอาน่า ฉันไม่ใช่เฮียนะ หน้าตาก็ดีกว่า ม๊านายไม่ดุหรอก”
“อื้ม”
พอชานไปส่งอูยองกลับมาก็มานั่งมองสภาพเฮียที่ยังหลับไม่ตื่น และตัดสินใจว่าจะนอนเฝ้าก่อนจะโทรหาแทค
“แทค วันนี้ฉันไม่กลับนะ”
(เออ ก็ดี ฉันจะได้มีเวลาอยู่กับคุณสองคนบ้าง)
“จะไม่ถามหน่อยหรอว่าทำไม?”
(เออ ทำไมวะ?)
“ไม่บอก แค่นี้นะ”
(เอ๊า ไอนี่กวนตี...ตื้ดๆๆๆ)
ไงล่ะ? ระบบปฏิบัติการ Jun.K XP 2012 ลูกพ่อ หึหึหึ เกือบฆ่าพ่อตัวเองตายแล้วมั้ยล่ะ?
แล้วอูยองจะรู้เรื่องอะไรมากขึ้นบ้างมั้ยนะ? แล้วถ้ารู้จะทำไง ก็ชานมันคอยปิดปากอยู่ อ่า~
ส่วนพี่เจย์ไม่ยอมกลับ แต่จะมาทำงานให้ จะมีผลอะไรยังไงแล้วจะได้เจอแทคบ้างหรือป่าว?
ฝากติดตามด้วยนะคร้าบบบบบบบ~
ความคิดเห็น