คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : chapter 2
“ฮัลโหล ตัวเอง ตอนนี้เค้ามีธุระด่วนมากเค้าพึ่งโทรมาตามตัวชานเมื่อกี๊เอง ตัวเองอยู่ไหนแล้ว”
(วันนี้ฉันอุตส่าเป็นฝ่ายมารอแกถึงห้อง แต่แกจะมาสายหรอชาน?)
“โธ่~ ด่วนจริงๆ จะพยายามให้เสร็จไม่เกินบ่ายสาม”
(ธุระอะไรนักหนาฮะ? เห็นช่วงนี้นายดูยุ่งเหลือเกินนะ)
“เหอะน่า เดี๋ยวชานไปนะที่รัก แค่นี้ก่อน”
พอวางสายชานก็สติลซุ่มดูเหยื่อของตัวเองต่อไปอีกเป็นชั่วโมงๆ
“จะแดกไรกันนักหนาวะ? เข้าห้องน้ำซักทีเด้! พวกแกมาคุยงานกันหรือมาแข่งหน้าเครียดเอาถ้วยกันวะ? จะตายอยู่แล้วยังทำเป็นเครียดอีก ตายไปหน้ายุ่งศพไม่หล่อนะเว่ย”
ชานบ่นงึมงำๆอย่างนี้เป็นประจำที่ไม่ได้อย่างใจ ก็ดูดิ นัดคุยงานที่ร้านอาหารกันตั้งแต่บ่ายโมง จนนี่บ่ายสองกว่าแล้วยังไม่เสร็จ ไม่เข้าห้องน้ำ ไม่ขึ้นรถ ไม่ทำไรซักอย่าง จะเข้าไปจัดการเลยคนก็เยอะไป สิ่งที่ทำได้คือรอให้มันมาเข้าห้องน้ำ ไม่ก็รอจัดการตอนมันขึ้นรถไปเลย
“มาแล้วๆ นั่งเข้าไปได้ไงเป็นชั่วโมง คุยกันอยู่ได้ ชิ!”
เหยื่อชานในที่สุดก็เลือกที่จะเข้าห้องน้ำก่อน ชานเลยล่วงหน้าไปจัดการให้คนที่อยู่ในห้องน้ำสลบไปก่อน ก่อนที่ตัวเองจะโหนตัวขึ้นไปบนฝ้าเพดาลแถวหน้าประตูห้องน้ำเพื่อรอดักเหยื่อ
พอเหยื่อชานมาถึงหน้าห้องน้ำก็ตกใจและรับรู้ว่ามีคนสลบในห้องน้ำนี่มันกลิ่นไม่ดีแน่ๆและเตรียมหันหลังกลับ แต่ชานโดดลงมาขวางประตูไว้ แล้วปิดประตูล็อกซะ
“จะไปไหนล่ะครับคุณนักธุรกิจใหญ่ รู้มั้ยว่าผมรอคุณเคลื่อนไหวอยู่เป็นชั่วโมงๆ คุณไม่สงสารผมหรือไง ผมต้องโดนแฟนด่าเพราะไปช้านะเว่ย! ฆ่าคุณมันก็ไม่กี่วิ แต่แม่งลีลากว่าจะมา เสียเวลาชิบ”
“ป...ปล่อยผมไปเถอะ เค้าจ้างคุณ
เหยื่อชานถึงกับอึ้ง ทึ่ง ช็อก และละล่ำละลักพูดเสนอเงื่อนไขให้ชานทันที ก็ชานมันมายืนพูดอยู่ปาวๆว่าจะฆ่าคนตรงหน้า ใครจะไม่ช็อกล่ะ
“ไม่เอาอ่ะ ผมมาแล้ว เสียเวลา รู้มั้ยถ้าคุณมาเร็วกว่านี้ผมอาจจะรับข้อเสนอ แต่คุณมาช้าไปแล้ว แฟนรอด่าหัวผมอยู่ ฉะนั้น กู๊ดบาย~”
ชานชักดาบอาวุธคู่กายที่ใช้เป็นประจำขึ้นมาแล้วแทงไปที่อกเหยื่อแบบไม่มีพลาด เลือดไหลนองและกำลังแผ่วงกว้างไปเรื่อยๆ ชานยืนมองศพด้วยความพอใจ เพราะในที่สุดงานก็เสร็จเสียที มารออยู่เป็นชั่วโมงเพื่อฆ่าไอบ้านี่ในเวลาไม่กี่วิเนี่ยนะ? แม่ง สมควรตาย
ก่อนไปชานก็หยิบกล้วยมายัดๆใส่ปากตัวเองเพราะใช้พลังงานไปมากแล้วก็หิวด้วย พอกินหมดก็ปาเปลือกกล้วยใส่หน้าลูกค้าอย่างไม่ใยดี เสียเวลาจริงๆ
ก๊อกแก๊ก ปึ้ง! ปัง!!!
ชานเริ่มรับรู้ได้แล้วว่ากำลังมีคนพยายามพังประตูเข้ามา และก็เริ่มรู้ชะตาตัวเองแล้วด้วยว่าจะไม่ได้เดินออกทางประตูดีๆอีกเช่นเคย
ฟิ่ว
ชานเก็บดาบแล้วหยิบปืนที่พกติดมายิงไปที่พัดลมระบายอากาศตัวใหญ่ทางด้านบนของผนังให้พัดลมหยุดทำงาน จากนั้นก็โหนตัวไว้บนขอบประตูห้องน้ำแล้วใช้เท้าถีบๆพัดลมให้ล่วงลงไปอีกฝั่ง แล้วโดดออกช่องนั้นตามพัดลมลงไป โชคดีที่ร้านนี้จัดบรรยากาศให้เหมือนสวน ด้านหลังก็เลยยังคงคอนเซ็ปสวนให้ชานวิ่งหายไปอย่างง่ายดาย
ชานซองรีบขับมอไซค์สีดำคันใหญ่ด้วยความเร็วสูงไปหาจุนโฮที่คอนโดให้เร็วที่สุดก่อนที่เค้าจะงอนแล้วกลับไป ถ้าเป็นแบบนั้นต้องรอเจอกันอีกทีก็อาทิตย์หน้า ไม่ก็สองอาทิตย์ ไม่แน่ก็สามอาทิตย์ ถ้ายุ่งมากจริงๆ สี่อาทิตย์ยังเคยเลย ไม่ยอมอ่ะ
นี่ชานรีบจนลืมแม้กระทั่งจะเอาของไปเก็บก่อนด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าโฮเลย
“จุนโฮ แฮ่กๆๆ แฮ่ๆ - o - V นาย ยังอยู่จริงๆด้วย ฉันมาทันใช่มั้ย?”
ชานวิ่งมาเปิดประตูออกแล้วเกาะขอบประตูหอบแฮกๆทักโฮทันทีที่ยังเห็นว่าโฮยังอยู่
“ฉันกำลังจะไปทำงานต่ออยู่แล้วชาน วันนี้เราคงไปดูหนังด้วยกันไม่ทันแล้ว”
“ห้ะ? โธ่~ ตัวเองไม่ได้ทำอะไรต่อซักหน่อย งานก็เลิกแล้ว แต่ที่นายจะไปนายก็แค่งอนฉันแค่นั้นเอง ใช่มั้ยล่ะ?”
“ใช่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะชาน นาย
“จุนโฮ ที่ร้ากกกกกกกกกก ไม่เอาๆ อย่าเป็นแบบนี้เดะ ตัวเองสำคัญที่สุดน้า แล้วที่เค้าทำไปก็เพราะตัวเองเป็นคนสำคัญของเค้าไง”
ร่างสูงรวบคนตัวเล็กมากอดไว้เบาๆ โห~ วันนี้จุนโฮมานิ่มแต่ความน้อยใจกระแทกหน้าชานเต็มๆ
“มาสายเนี่ยนะ? เห็นว่าฉันสำคัญเลยมาสายงั้นหรอ”
“ไม่ใช่นะ ที่มาสายก็เพราะไปทำเรื่องสำคัญไง พอเถอะน่า อย่าไปพูดถึงมันเลย”
“ชานซอง นายทำอะไรอยู่กันแน่?”
“ป๊าวววววนี่ ไปดูหนังไม่ได้ งั้นนอนเล่นกันบนเตียงดีกว่า สนุกกว่าหนังอีกเนอะ”
“ชาน!! นายยังไม่ตอบฉันเลย!”
“ชานไม่ตอบอะไรทั้งนั้นแหละ ถ้าตัวเองต้องรู้เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
“อะไรของนาย
“ไม่เห็นต้องเข้าใจเลย เข้าใต้ผ้าห่มกันดีกว่า”
ร่างสูงโถมตัวเข้าใส่ร่างบางให้ลงไปนอนบนเตียง กอดคนตัวเล็กไว้แน่นๆแล้วเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาบนเตียง
“ไอชาน ไอทะลึ่ง อย่าเบี่ยงประเด็น ฉันยังไม่เคลียร์เลย”
“อยากเคลียร์ก็ต้องถอดให้หมดไงตัวเอง เคลียร์แน่ ขาวสะอาดหมดจดเลย เคลียร์มากกกกก”
ชานมัวแต่พยายามเล่นพยายามเอาใจโฮเลยทำให้ลืมเรื่องของตัวเองไป ว่ายังไม่ได้เอาอะไรไปเก็บซักอย่าง พอเอาตัวไปใกล้ไปเล่นไปเบียดกับโฮมาก โฮก็เริ่มสัมผัสอะไรบางอย่างได้ และกระชากมันขึ้นมาจากเอวชาน
“ชาน!”
จุนโฮหยิบปืนสีเงินเงาสวยลับกับแสงไฟบนหัวเตียงเป็นอย่างดีขึ้นมาจ่อปลายกระบอกปืนไปที่หน้าอกชานแบบแนบชิดหัวใจเลยทีเดียว ทำให้ชานเลิกเล่นแล้วเริ่มถอย
“เฮ้~ จุนโฮ ใจเย็นดิที่รัก”
ชานลงมายืนกับพื้นห้องแต่จุนโฮก็ยังไล่จ่อไม่เลิก และชานจำเป็นต้องเดินหนีวิถีกระสุน แต่จุนโฮก็ไล่จ่อไม่ลดละ
“ชานซอง! นายพกมาทำบ้าอะไรห้ะ?”
“แหะๆ คือ...แบบ ก็พกไว้เท่ๆ เล่นกับเพื่อน ปืนปลอม”
ฟิ่ว
สิ้นคำว่าปืนปลอมโฮก็ยิงชานทันทีแบบไม่ต้องคิด ชานเบี่ยงตัวหลบเท่าที่จะหลบได้ แต่ก็ยังโดนแขนอยู่ดี ถ้าไม่หลบก็คงโดนเต็มๆ
“อื้ม...ปืนเงียบซะด้วย ฉันพึ่งรู้ว่าปืนปลอมทำนายเลือดออกได้นะชาน”
“ตัวเอง...เค้าขอคืนเถอะ ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่เอาของพ่อมาพกเล่นๆ กับเพื่อน แค่นั้นเอง จริงๆ”
“ของพ่อ?”
“อ่าฮะ ^^”
“แล้วพ่อนายเป็นใครไม่ทราบ ถึงได้มีปืนรุ่นเทพๆแบบนี้อ่ะ นี่มันจุแม็กได้สองเท่าของปืนทั่วไปเลยนะเว่ย แรงดันเมื่อกี๊ที่ยิงไปก็ไม่ใช่เล่นๆ แถมยังสวยอีก สีเงินเงาสะท้อนกับแสงไฟสวยจะตาย อยากได้อ่ะ”
โฮหมุนปืนชานไปมาสำรวจรอบๆแล้วจิ๊ปากอย่างถูกใจ ไม่ได้พูดเล่นนะ อยากได้จริงๆ ปืนชานมันเทพมากเลย แต่นี่มันก็ปืนพ่อชานจริงๆนั่นแหละ นี่แหละปืนที่พ่อชานใช้
พอได้จังหวะโฮกำลังมองปืนชานก็รีบไปฉวยกลับ แต่โฮก็ไวกว่าชักมือหนีไปได้อย่างหวุดหวิด ชานกำลังเล่นกับตำรวจอยู่นะเนี่ย
“อยากได้คืน?”
“อื้อ” ชานเอามือกุมแขนที่มีเลือดไหลข้างหนึ่งแล้วพยักหน้างึกงัก
“ไม่ให้!”
โฮเก็บปืนชานไว้ที่ขอบกางเกงด้านหลัง แล้วเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาพาดไหล่และจะเดินออกจากห้อง
“โธ่! ที่รัก ชานขอคืนเถอะ”
ชานจะไม่ขอคืนเลย ถ้าไม่ได้ใช้ปืนนี้ร่วมก่อเหตุไปหลายที่แล้ว แล้วก็พึ่งใช้ไปล่าสุดด้วย ปลอกกระสุนก็ตกอยู่แถวนั้นแหละ ถ้าโฮนึกบ้าๆจะเอาปืนนี้ไปตรวจล่ะก็...หึหึหึ เต็มๆ
“ไม่!! เอ้อ อีกอย่าง เมื่อกี๊ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างตรงต้นขาอ่ะ”
“อะไร ไม่มี๊~”
ชานทำท่าหันหลังและจะเดินหนี แต่โฮก็เดินมาเอาปืนตัวเองจี้หลังชานให้ชานหยุดเดิน แล้วให้ชานอยู่นิ่งๆ ชานรู้ว่าโฮกล้ายิงจริง เมื่อกี๊ก็ยิงไปแล้วเลย
ขาซ้ายที่โฮสำรวจไปก็ไม่มีอะไร แต่ขาขวานี่ดิ โฮหยิบมันขึ้นมาแล้วก็พบว่ามันเป็นดาบที่ยาวใช้ได้เหมือนกันแต่มันเป็นแบบพกพาและหดลงได้ สวยใช้ได้เลยล่ะ เป็นดาบโลหะเงายาวเรียวสวย มีลายสลักบนด้ามด้วย เป็นสีเงินทั้งเล่ม สวยพอๆกับปืนนั่นเลย
“ขอนะ”
“เฮ้ย!”
โฮเก็บดาบไว้กับตัวเองแล้วลดปืนลงจากเอวชานและหันหลังเพื่อจะเดินออกจากห้อง แต่ระดับฮวางชานซองจะจบแบบนี้ได้ไง? ง่ายไปมั้ง
ชานซองหยิบเข็มยาสลบในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาแทงไปที่ต้นคอของจุนโฮที่กำลังหันหลังจะเดินออกจากห้อง และจุนโฮเองก็น็อกกลางอากาศทันที ชานซองไม่ได้มีจุดจบง่ายขนาดนั้นหรอก
ชานอุ้มโฮกลับเตียงแล้วเอาของตัวเองคืนให้หมด ยานี่มันก็จะทำให้มึนๆ เบลอๆ ลืมๆ ได้เหมือนกัน โฮตื่นมาถ้าไม่เห็นอะไรที่มันสะกิดให้นึกถึงเรื่องนี้โฮก็คงจะไม่สนใจและคงจะลืมมันไปเลย
วันนี้ชานก็เซ็งนิดหน่อยที่เกิดเรื่อง ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่จะได้มานอนเล่นกันอีก อาทิตย์ สองอาทิตย์ สามอาทิตย์ หรือเดือนนึง โห่ เพราะไอนั่นคนเดียวเลย เสียฤกษ์หมด ชิ!
ชานเช็ดเลือดตัวเองออกจากพื้นให้หมดจะได้ไม่เหลืออะไรให้โฮนึกถึงก่อนจะชิ่งไปโรงพยาบาลไปเอากระสุนออกจากแขน จุนโฮนี่ใจเหี้ยมใช้ได้เลยนะเนี่ย ยิงแบบไม่คิดยับยั้งเผื่อๆสุนให้ชานหลบได้เลย ถ้าชานเป็นคนธรรมดาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับการใช้ปืนคงหลบไม่ได้และตายทันทีแน่
แล้ววันข้างหน้าจะเป็นยังไงต่อนะ ผัวเป็นโจร เมียเป็นตำรวจ เหี้ยมทั้งคู่ จะได้อยู่กันมั้ยนะ?
ตอนนี้ไม่มีอะไรจะทอร์คมาก มีประโยคสั้นๆที่อยากจะบอก
“เรื่องนี้มีคนตาย” แค่นี้แหละที่อยากจะบอก ส่วนคนตายจะใช่ชานหรือป่าว? แล้วมีใครตายบ้าง?
ฝากติดตามด้วยจ้า
ความคิดเห็น