คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เปิดภาคเรียนที่๑ ฤดูร้อนโครต ตอนที่๒
"อึ้กๆ"sunny กำลังดืมน้ำอย่างกระหายน้ำมาก
"เฮ้ย! ซันนี่ใจเย็นเดี๋ยวก็สำลักน้ำหลอกเธอ" เพื่อนในแก็งค์เธอพูด
"ร้อน ร้อน..... ร้อน!!! ทำไมมันร้อนอย่างนี้"เจนพูด ส่วนซันนี่เอาแขนเสื้อเช็ดปาก
"นั้นล่ะซิ ร้อนจริงๆ โครตร้อนเลย" ซันนี่บอก
"ปัญหาน่าจะมาจากการตัดแต่งกิ่งไม้ของ ผอ.วิกันดา" ออยพูดพร้อมเอาสมุดพัด
"ตัดไปทำไมเนอะ" ซันนี่พูด แล้วเธอกระดกน้ำเข้าปากอีกรอบ
"เนี้ยต้นไม้โล้นทุกต้นเลย ไม่มีร่มไม้สักต้น เบื่อว่ะเซ็งเป็ด" เจนพูดจนน้ำลายกระเด็นมาโดนซันนี่ "อี๋---!!!!! --- "น้ำลายเธอ" "โทษทีเพื่อน"
"แม่นะแม่ทำไปได้ "เชอร์รี่บ่นพึมพำพร้อมเอาผ้าเช็นหน้าตัวเอง
"นั้นนะสิ"ทุกคนพูดพร้อมกัน
"ฮัดเช้ย!!!"
"สงสัยจะมีคนนินทาฉัน ไปหลบร้อนที่ห้องดีกว่า" ระหว่างที่ผอ.วิกันดาาจะขึ้นมาที่ห้อง ก็ได้ยินเสียงเพลงมาแต่ไกล
เมื่อเยือนถึงถิ่นที่เคยได้มา น้ำตกสาลิกานี้ยังตรึงตราใจมั่น จำได้ติดตาเห็นแล้วพาให้สุดตื้นตัน อกเอยยิ่งคิดยิ่งหวั่นนึกถึงวันมากับยอดชู้
ใต้เงาแสงแดดที่แผดและเผา วันหนึ่งสองเราได้มาเคล้าคลอกันอยู่
"แม้!!!....นึกถึงอดีตจัง" ผอ.วิกันดาเดินตามเสียงเพลง แบบเพ้อฝันอยู่ในโลกของตัวเอง
เสียงน้ำตกซ่าเหมือนเสียงเรียกหายอดพธู ให้รู้ว่าพี่คอยอยู่แต่ผู้เดียวที่สาลิกา
ดูเหมือนยังมีร่องรอยที่เหลือไว้ให้ มองเห็นเพื่อเตือนใจที่ใต้ร่มเงาพฤกษา ในธารน้ำตกสายลมและทิววนา ตามชะง่อนแก่งผานั้นล้วนที่มาแห่งความหลัง
เมื่อยามที่ขาดคู่เคียงกายมา
"อ๊ะ! นี้มันห้องฉันนิ!" ผอ.วิกันดาเปิดประตูเข้าแล้ววิกันดาเดินเข้าไปตามเสียงแบบเพ้อฝัน หมุนตัวเต้นรำอยู่คนเดียว
น้ำตกสาลิกาก็เหมือนน้ำตาที่หลั่ง ยามน้ำสาดซ่าไหลเซาะแก่งผาเกิดเสียงดัง ก็ขอให้น้องจงฟังดั่งเสียงพี่ครวญคร่ำถึงเธอ
"อ๊ะ!คุณวิกันดา" เลขาพนิดาตกใจ
"พนิดา ฉันรู้สึกนึกถึงวันวานแต่ก่อนจัง" ผอ.วิกันดาเอามือจับหน้าตัวเอง ตามองไปบนเพดานแล้วหันมามองพนิดาทำตาเป็นประกาย"วิ้งๆ"
พนิดายิ้มแย้ๆ
"ผอ.วิกันดาค่ะ คือ.... คุณ แจ วอน โทรมาค่ะ" เมื่อพนิดาพูดถึง เสียงเพลงฉันมีค่าไหมก็ขึ้นมา รู้ดีว่าเธอนะมันหลายใจ รู้ดีเธอมีใคร
รู้ดีว่าเธอไม่แคร์กันเท่าไหร่
"แจ วอน"
"ใครหรอค่ะคุณวิกันดา"
"เปล่าหลอก" วิกันดาพูดแล้วเธอก็เปลี่ยนเรื่อง "นี่! เลขาพนิดา เรื่องสระว่ายน้ำไปถึงไหนแล้ว?"
"ยังไปถึงไหนเลยค่ะ"
"เอ้า!! " วิกันดาทำหน้าเครียด
"คือว่างบก่อสร้างหมดค่ะ"
"เอ้า!! แล้วทำไมมาขอฉันล่ะ"
"ก็....ขอ คุณวิกันดาไปต้องหลายครั้งแล้ว แต่คุณวิกันดาไม่ยอมให้สักที"
"นี่เธอว่าฉัน งกเค็มหรอเลขาพนิดา!!!"
"ป่าวนะค่ะคุณวิกันดา พนิดาไม่ได้ว่าคุณนะค่ะ แค่...."
"เอาล่ะๆ แล้วจะขอเท่าไรล่ะ?"
"20,000ค่ะ"
"เออ.... ฮ่ะ!! อะไรนะ20,000เชียวหรอ?" แล้วคุณวิกันดาก็บ่นตะพึดต่อหน้าพนิดาที่ยิ้มแย้ๆจนเธอทนไม่ไหวจึงหัดหน้าหนีคุณวิกันดา
แล้วพูดเบาๆอยู่คนเดียว "งก เค็ม ขี้ตืด ตระหนี่ถี่เหนียว"
"เป็นอะไรของเธอ พูดอะไรอยู่คนเดียวฮ่ะ"
"เปล่าค่ะ"
"เอาล่ะๆ อะเงิน แล้วรีบไปดำเนินการเร่งทำเลยนะ ฉันอยากให้เสร็จจะหมดฤดูร้อน จะได้ว่ายสักที"
"ค่ะจะรีบไปดำเนินการเลยค่ะ" แล้วพนิดาก็วิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว ส่วนคุณวิกันดาเดินไปที่โต๊ะทำงาน นั้งลงเก้าอี้ราคาถูกๆของเธอ
"แจ วอน คุณโทรหาฉันเพื่อเหตุใดกันนะ" รู้ดีว่าเธอนะมันหลายใจ รู้ดีเธอมีใคร รู้ดีว่าเธอไม่แคร์กันเท่าไหร่ "เอ้าเพลงนี้ยังเล่นไม่จบหรอเนี้ย"
ผอ.วิกันดารำคาญเพลงจึงลุกเดินไปปิดเพลงที่พนิดาเปิดไว้ "แล้วมันเปิดอย่างไรเนี้ย!!!" ผอ.วิกันดางงกับคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ก เพราะเธอมัวแต่เค็ม
ไม่เคยใช้ของที่มีราคามากกว่า1,000บาทขึ้นไปเพราะเธอเค็ม ขนาดโทรศัพท์รุ่น ซีเม็น กว่าจะตัดสินใจก็เกือบชาติ หว่างที่ผอ.วิกันดาหาวิธีปิด
โน๊ตบุ๊กก็ดับ ทำให้ผอ.วิกันดาตกใจ "ซวยแล้วถ้าคอมของยัยพนิดาพัง ฉันก็.....ต้องซื้อใช้สิตายๆๆๆ มันต้องแพงมาก ๆๆๆ โอ้ยจะทอย่างไรดี
"เอ้าล่ะต้องตั้งสติไว้สิวิกันดา วิกันดาสู้ๆๆ"
ที่ห้องเรียนวิชาคณิตศาสตร์ ครูสมจิต
"นักเรียนทั้งหมดเคารพ"
"สวัสดีคับ/ค่ะคุณครู"
"นั่งลงได้นักเรียน"
"อืม... วันนี้เป็นวันที่ร้อนนักเรียนก็รู้"
"ค่ะคุณครู"นักเรียนคนหนึ่งส่งเสียงขึ้น
"ครูมีเพื่อนคนหนึ่งที่จะมาแนะนำให้รู้จัก มาจากโรงเรียนอื่น เขาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน"
"ฮ่ะนักเรียนแลกเปลี่ยน ใครกัน"นักเรียนต่างกันส่งเสียงพูดคุยกันทั่วห้อง
"เข้ามาได้ นายคมสัน" เมื่อนักเรียนแลกเปลี่ยนคนนั้นเดินเข้า ทุกคนในห้องก็ต่างจดจ่อนักเรียนแลกเปลี่ยนคน คนที่หน้าตาดีมักจะน่าประทับใจเมื่อแรกเห็น
ยูริยิ้มฝันหวาน มองคนคนนั้น เด็กคนนั้นหันหน้ามามองยูริแล้วยิ้ม
"เอาแนะนำตัวสิ"
"สวัสดีคับเพื่อน ผม คมสัน สินสาคับ เรียก คมก็ได้คับ" แล้วคมสันหันไปยิ้มให้เพื่อนทุกคนแต่กับยิ้มไปทางยูริมากกว่า
"ยูริ "
"ค่ะครู"
"ไปจัดสันหน้าที่นั่งให้ คมสันหน่อยสิ"
"ค่ะ" ยูริลุกขึ้น แต่ระหว่างที่เธอลุก ก็มีเพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นว่า "ไม่ต้องหลอกท่านคณะกรรมนักเรียน ยูริ หนูว่าคมสันมานั่งกับหนูดีกว่า"
เด็กคนนั้นที่พูดเป็นสาวสวยที่สุดในห้อง สวยมากกว่าผู้หญิงอีก เธอทำตาประกายแวววาวใส่คมสัน เพื่อนในห้องต่างหันไปมองยัย ท๊อปดี้
กระเทยสาว
"งั้นเธอไปนั้งกลับท๊อปดี้สิ"
"...... ครับผม"คมพูด พร้อมแสดงกิริยาอาการเคอะเขิน
"มาเร็ว สิจ๊ะคมสัน" ท๊อปดี้พูดพร้อมเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเก้าอี้ที่คมสันจะนั่ง ในหว่างนั้น เพื่อนต่างหัวเราะท๊อปดี้ แม้แต่ครูสมจิตยังยิ้ม
"ขอบคุณ"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ" ท๊อปดี้เขินอายเอามือจับหน้าคมสันแล้วสะบัดหน้าหนีคมสัน แล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง เหมือนจะกินทอมสัน เพื่อนต่างรู้สึกสยิว ขนลุก
*ถ้าหากใช้คำผิดพิมผิดก็ขออภัยด้วยคับ
ความคิดเห็น