THAIBiohazard : วิบัติไวรัสถล่มไทย

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2

หลังจาก เหตุการณ์ข้างสงบลง ดีทอยด์ เวนนี่ เอ็มม่า และพลอย ก็ได้ออกจาก สถานที่นั้น พวกเขาทั้งหมดจะเดินจาก ไปที่ BANGKOK CITY มันเป็นสถานที่ปลอดภัยที่สุดของประเทศ มีอาหาร มียารักษา Bangkok city แต่อีกไม่นาน มันก็อาจจะเหมือน แร็คคูน ซิตี้

ก่อนที่พวกเขาจะไปก็ต้องเอาของสำคัญ 3 อย่างก่อนขึ้นรถ มี อุปกรณ์สื่อสารแบบสมัยเก่า คอมพิวเตอร์แบบเคลื่อนที่ ยาต้านไวรัส พอเสร็จแล้วพวกเขาก็เอาขึ้นรถ 95 HONDA CIVIC 3Dr  3Drเครื่อง VTIEC MT สีเทาดำ รุ่น CIVIC น่าจะปี 1995 มันเป็นรถของเวนนี่ เวนนี่รักรถคันนี้มาก  เวนนี่เป็นคนขับรถ เอ็มม่านั้งข้างหน้า ดีทอยด์กับพลอยนั้งข้างหลัง พวกเขาเดิดทางกันยังไม่ถึงไหนก็ต้องมาหยุดกลางทาง ข้างๆมีสถานีตำรวจเล็ก 

"เวนนี่เธอจอดทำไมล่ะ" เอ็มม่าถาม
"พอที ฉันเกลียด" อยู่ๆเวนนี่ก็ตะโกน
"เกลียดอะไรเวนนี่" ดีทอยด์ถาม
"เอ็มม่า!!! บอกเขาซิ" เวนนี่ตอบ
"คือ.... ดีทอยด์ เมื่อ3 ชั่วโมงก่อน พวกเราได้รับทราบเรื่องการยกเลิกความช่วยเหลือ จาก VT"
"อืมแล้วทำไม ต้องทำหน้าทำตาแบบนั้น แล้วทำไมเวนนี่ถึงเกลียด VT ล่ะ ก็ดีแล้ว เดี๋ยว ฮอลิคอปเตอร์จากกรุงเทพก็มารับเราแล้วนี้" ดีทอย พูด
"มันไม่เป็นอย่างนั้นดีทอยด์ ฮอลิคอปเตอร์ ไม่มารับหรอก" เอ็มม่าตอบ
"งั้น พวกเขาก็ส่งพวกเรามาตายนะซิ บ้าชะมัด!!!" ดีทอยด์ระเบิดอารมณ์ออกมาสุดขีด เขาเดินออกจากรถ ไปหลังกระโปรงรถ เขาไปสงบสติซักครู่  พลอยหันหน้าไปมองดีทอยด์ที่หลังรถ  เธออึดอัดใจมาก เธออยากออกไปหาดีทอยด์ แต่

"เดี๋ยว!!!! นั้นอะไร" เวนนี่พูด 
"ดีทอยด์!!!" พลอยพูด และกำลังจะออกจากรถ แต่
"อย่าออกไป" เอ็มม่าบอก พลอย
"ชู่..............อะไรบนรถ" เวนนี่ถาม
พลอยหันไปดูหลังรถ มีบางอย่างเหมือนลิ้น มันยาวมาก โผล่ออกมาจากด้านบนรถ สภาพลิ้นนั้นเลื่อนลงมาเรื่อยๆ รัดคอดีทอยด์แล้วตวัดตัวเขาขึ้นไปข้างบนรถ รถโยกไปโยกมา ภาพที่พลอยนั้นมันน่าขนลุกมาก เสียงดีทอยด์ร้องอย่างทรมาร เลือดเขาไหนลงมาหน้ารถ ให้เอ็มม่ากับเวนนี่เห็น เอ็มม่ากับเวนนี่ ตาโต ส่วนพลอย ขมวดคิ้วพร้อมกับเอามือปิดปากตัวเอง เวนนี่ทนดูไม่ได้เธอ เริ่มออกรถหนีทั้นที ร่างของดีทอยด์ร่วงลงพื้นถนน 

"มัน ออกไปจากรถฉันยัง" เวนนี่ถาม
"โอ้ไม่!!!! " พลอยร้อง 

ไอ้ตัวที่ฆ่าดีทอยด์มันสามารถเคลื่อนที่จากด้านข้างของรถ พุ้งเข้ามาด้านหน้ารถ โจมตีกระจกด้านหน้าแตก รถเสียหลัก ชนกับป้ายอะไรก็ไม่รู้ ตอนนั้นพลอยคิว่าตายไปแล้วแต่เธอรอดจากอุบัติเหตุนั้นได้

"เอ็มม่า เวนนี่เป็นอะไรป่าว เอ็มม่า!!! เวนนี่!!!เป็นอะไรป่าว" 
เอ็มม่าลืมตาขึ้น "ฉันไม่เป็นอะไร"
"เวนนี่ล่ะ บ้าจัง มืดชิบหาย" เอ็มม่าพูด "นี่เธอพอมีไฟฉายป่าว"
"ฉันมีแต่ไฟแช๊ก" เอ็มม่า จุดไฟขึ้นมา "โอ้ไม่ โอ้ไม๊ " เอ็มม่ามองเห็นร่างของเพื่อนเวนนี่ ตายอย่างน่ากลัว หัวเธอหลุดออกไป หัวตกไปอยู่ด้านหลัง ข้างๆๆพลอย 

พลอยกับเอ็มม่าออกรถโดยทันที่ พอเธอออก รถก็ไฟลุกและระเบิด พลอยกับเอ็มม่ารีบวิ่งให้ทันจากระเบิด เอ็มม่าล้มลง พลอยกลับไปพยุงเอ็มม่าขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปที่โรงเรียนแถวๆนั้นมัน สถานที เดี่ยวในแถวนั้น ประตูหน้าโรงเรียนเปิดอยู่นิดๆ พลอยพยุงเอ็มม่าพาเดินเข้าไป พบ ป้อมรักษาความปลอดภัยของโรงเรียน แต่พลอยรู้สึกไม่ไว้กับร่างกาย เธอล้มลง และสลบไป ในตอนนั้นเธอคิดว่าเธอคงตายแน่ๆ เธอตื้นขึ้นมาจากพื้นถนนที่โรงเรียนที่เธอสลบลง แต่พบกับความโดดเดี่ยว เอ็มม่าหายตัวไปเสียแล้ว

"เอ็มม่า!!!! เอ็มม่า เอ็มม๊า" พลอยตะโกนเรียกเอ็มม่า แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกับ เธอเดินเข้าไปโรงเรียนด้วยคนเดียว ในความมืด ไฟฉายก็ไม่มี ไฟแช็กก้ให้กับเอ็มม่าไปแล้ว 

"เอาล่ะ" เธอสร้างกำลังใจให้กับตนเอง แล้วเดินไปอย่างไม่กลัว มีแต่เสียงลม เสียงเสียดสี ดัง ไปทั้ว ไม่พบอะไรที่หน้ากลัวเหมือนกับที่เจอมาคร้งก่อน พลอยเดินเข้าไปเจอกับตึกเรียน ตึก 3 เธอเดินเข้าห้องธุรการ แต่มันถูกล็อก ด้านหลังของเธอมีห้องสมุด เธอลองเข้าไป ประตูไม่ล็อก เธอเข้าไม่ได้สัก 4 5 ก้าว ก็เห็นขาคน นอนอยู่เธอ นึกว่าเป็นศพ แต่มันเป็นร่างของหญิงใส่ชุด นักศึกษาวิชาทหารหญิง(นศท.) พลอยรู้สึกคุ้นๆตา เธอลองจับหน้าของศพนั้นให้เห็นหน้าตา มันกลับกลายเป็นหน้าน้องสาวของเธอ

"ซิน ไม่ อย่าตายนะ" พลอยพูดพร้อมร้องตะโกน "ไม่นะ"
ซินลืมตาขึ้น พลอยรีบเอามือพยายามจับหักคอ "อย่าฉันยังไม่ติดเชื้อ" ซินร้อง
พลอยสะดุ้ง น้ำตาไหลด้วยความดีใจ ไหลลงพื้นห้องสมุด "นี่พี่เอง ซิน"
"พี่ยังไม่ตายหรอ" ซินถาม แล้วพลอยก็พยุงตัวซิลขึ้นมา ซินยิ้มดีใจ มองหน้าพี่สาว และแล้วก็มีเสียงร้องดังมาจากห้องธุรการ........!!!!!