คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1
8ปีต่อมา หลังจากแรคคูนซิตี้ถูกลบออกจากแผนที่ ในที่สุดวันสิ้นโลกก็มาถึง... ไวรัสที่เป็นผลมาจากการทดลองของบริษัทอัมเบรลล่าคอร์เปอเรชั่นถูกปล่อยสู่ชาวโลก ทั่วโลก ทำให้มนุษย์กลายสภาพเป็นซอมบี้ ก่อน3ปีที่แล้ว ทั่วโลก ในประเทศต่างได้ทราบข่าวเรื่องไวรัส ทางรัฐบาลทุกประเทศได้หาวิธีป้องกันประเทศของพวกเขา แต่ก็ป้องกันไม่อยู่ บ้างประเทศก็ป้องกันอยู่ แต่ก็ได้ชั่วคราว
ที่ประเทศไทย Bangkok ซิตี้เป็นสถานที่เดี่ยวในเมื่องไทยที่ปลอดภัย จากไวรัส หนังสือพิมลงข่าวการฆ่าด้วยปาก มันเป็นหัวข้อข่าวในหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ ฉบับล่าสุด ไม่ซิฉบับสุดท้าย กล่าวไว้ว่า ระวังคนที่ติดเชื้อด้วยมีอาการหิวเลือดหรือเนื้อสดๆ ฉันชื่อพลอย บุตรของตระกูล ชาตรี ฉันตามหาน้องสาวที่ชื่อ ซิน เธอไม่ติดต่อกับฉัน 2วันมาแล้ว
"มันเกิดขึ้นเหมือนวันปกติทั่วไป ไม่มีใครกล้าเผชิญหน้า กับพวกมันและไม่มีกำลังเพียงพอที่จะทำลายพวกมันได้ ชั้นนึกว่าพวกมันจะรู้สึกเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะการกระทำของพวกมัน แต่...พวกมันไม่มีแม้แต่ความสำนึกผิด เมื่อวงล้อแห่งโชคชะตาได้เริ่มหมุนขึ้น ไม่มีใครสามารถหยุดพวกมันได้.....ไม่มี มันเป็นโอกาสสุดทัายของประเทศและโอกาสสุดท้ายของฉัน การหลบหนีครั้งสุดท้าย"
สถานีตำรวจเริ่มถูกจู่โจมจากซอมบี้จำนวนมากไม่มีแต่สถานีตำรวจอย่างเดียวทั่วทั้งประเทศ ตำรวจหลายคนถูกฆ่าและได้รับบาดเจ็บ....อุปกรณ์สื่อสารถูกทำลาย..รวมถึงแม่ของฉันที่ทำงานเป็นตำรวจ ทีมหญิงเหล็ก แต่แล้วภายในเวลาไม่นานท่านก็ได้ตายลง
ประชาชนในเมืองได้ตั้งฐานเปิดฉากปะทะกับฝูงซอมบี้จำนวนมากที่หน้าสถานีตำรวจ แต่ต้านทานเอาไว้ไม่ได้ ถูกฆ่าตายทั้งหมด
บ้างคนก็หลบหนี้
ฉันได้หลบหนีออกมาจากอพาร์ตเมนท์ของน้องสาว ซึ่งได้เกิดระเบิดขึ้นจนไฟลุกท่วมไปทั่ว ฉันวิ่งหนีฝูงซอมบี้มาถึงถนนแห่งหนึ่ง และแล้วซอมบี้ก็ได้ทำการล้อมฉันไว้ ฉันถอยไปติดกับกำแพง ฝูงซอมบี้ตรงเข้าใกล้เรื่อยๆ ฉันเห็นประตูอยู่ใกล้กับกำแพงจึงพยายามเปิดแต่ปรากฎว่า ประตูได้ถูกล็อค ฉันพุ่งชนประตู 2-3 ที จนมันเปิดออก จากนั้นก็วิ่งหลบหนีเข้าไปในตรอกทางเดินนั้นไปจนถึงสถานที่แห่งหนึ่ง มันเป็นบ้านฉันเอง ฉันเข้าไปหลบอยู่ได้ไม่กี่ชั่วโมง เพราะอากาศก็ร้อน และอาหารก็ไม่มี มีหวังอดตายแน่!! ฉันเคยอยากฆ่าตัวตายต้องหลายคร้งแต่มันก็ทำไม่ได้ เพราะความกลัวเนี่ยแหละมันทำให้ฉันไม่กล้า ที่จะทำ
ฉันขึ้นไปชั้นบนของบ้านฉัน ฉันเห็นขวดยานอนหลับ เลยหยิบมันมา ทานมันซะประมาณ 7-8เม็ด เอาแบบว่าจะนอนตายแบบไม่หลับ ทานมันแล้วนอน ซักพัก ฉันรู้สึกว่าทำไหมยามันหวานเหมือนลูกอมเลย ฉันลุกขึ้นแล้วกลับไปดูที่ขวดยา บ้าไปแล้วนี่มันเป็นลูกอมที่น้องสาวทำขึ้นเพื่อหลอกเราว่าเป็นยานอนหลับ ฉันยิ้ม คำตัวเองมาก ที่โดดน้องหลอก พูดถึงน้องสาวที่ไรก็คิดถึงเธอมากๆๆ ฉันอยากจะเจอเธออีกซักครั้งก่อนตาย เอาล่ะ ฉันต้องสู่กับมันอีก เพื่อเอาชีวิตรอดและเพื่อตามหาน้องสาว ฉันออกไปจากบ้านทั้นที่ในเวลานั้น บรรยากาศข้างนอกมันไม่เหมือนเดิม มันไม่เสียงพวกติดเชื้อ
หลังจากพลอยที่เดินออกจากบ้าน พลอยเดินตามทางซอยออกไปที่สี่แยก แต่ดันไปเห็นร้านขายท่อและอุปกรณ์ต่าง มันเป็นร้านเล็กๆ มีปืนวางบนโต๊ะข้างประตูเหล็ก พลอยเดินเขาไปพยายามจะเอื้อมไปจับปืน แต่ก็ไม่ถึง มันว่างไกลเกินไป เธอตัดใจแล้วเดินออกไปจากหน้าร้านนั้น แต่ดันไปพบกับ หมาที่ติดเชื้อไวรัสอยู่ทางสามแพร่ง ตรงหน้าเธอ เนื้อตัวดูไม่ได้น่ากลัวมาก มันมาสามตัว ตัวหนึ่งวิ่งมาโจมตีเธอ เธอหันไปจับท่อเหล็กยาวมาท่อนึง แล้วเอาด้ามแทงลงไปที่คอหมาตัวที่พุ่งมาหาเธอทั้นที่ หมาตัวนั้นตกลงไปที่พื้นถนนแต่ยังไม่ตาย กลิ่นคาวเลือด โครตเหม็น เธออยากจะอาเจียนออกมา หมาตัวนั้นไม่สามารถกลับมาโจ่มตีได้อีก ส่วนอีกสองตัว ดูมันจะไม่โจมตีหรือจู่โจม ใดๆเลย
พลอยยืนตัวตรงไม่เคลื่อนที่ไปไหน มองตรงไปที่หมา หมาสองมองสบตาพลอย พลอยมองลงมาที่ปากหมา เห็นน้ำลายหมาไหลลงพื้นไม่หยุด(เธอนึกถึงสุนัขที่เธอรัก มันน้ำลายไหลเหมือนกัน เธอคิดถึงมัน มันตายเพราะติดเชื้อ หลังที่ติดเชื้อร่างของมันหายไป) เธอนึกขึ้นได้ว่าหมาของเธอมีปลอกคอสีแดง สลากชื่อว่าลักกี้ และหมาที่อยู่ตรงหน้าเธอก็คือ หมาของเธอ "ลักกี้" เธอพูด ใช้แล้วเธอคงไม่กล้าฆ่าหมาที่เธอรักได้ลงคอ แต่อย่างไรเธอก็ต้องฆ่า
ในช่วงเวลานั้นพลอยดึงมีดออกมาแล้ววิ่งหนีไปยังสี่แยกใหญ่ หมาสองตัวก็วิ่งตามพลอยไป มันเห่าเสียงดัง หมาตัวนึงพุ่งเข้ามาพยายามกัดแขนข้างซ้ายของเธอ แต่เธอเอามือข้างซ้ายหลบทัน เมื่อตั้งสติได้ก็เอามีดแทงลงไปที่หมา จนมันล้มลง มันคงตายคาที่ ด้วยดาบซามูไร
ดาบซามูไรนั้นเธอได้มาจาก อพาร์ตเมนท์ของน้องสาว น้องสาวเป็นอินเทรนด์ เรื่องญี่ปุ่น จริงแล้วมันหน้าเสียดายมากเลย ในอพาร์ตเมนท์ของน้องสาว ยังมีอุปกรณ์ป้องกันตัวและอาหารเพียงพอที่อยู่รอดได้ แต่อพาร์ตเมนท์มันระเบิดไปเสียแล้ว พลอยไม่สามารถเข้าไปได้อีก ป่านี้ไฟคงลุกไปทั่วอพาร์ตเมนท์แล้ว
ส่วนอีกตัวมันเห่าแต่ไม่จู่โจม หมาตัวนั้นมันเป็นของเธอเอง ไวรัสนั้นคงไม่เจริญสมบรูณ์ในตัวลักกี้ มันยังจำเจ้านายมันได้ หลังจากนั้นลักกี้ก็แยกเคี้ยวใส่พลอย "ลักกี้จำฉันได้ไม่" พลอยพูด ทั้นใดนั้นลักกี้ก็พุ่งมาหาเธอ ต้อนนั้นเธอนึกว่ามันจะไม่ทำลาย แต่มันกัดลงไปที่มือข้างขวาที่ถือดาบ พลอยร้องเสียงดัง เธอเจ็บปวดมาก ช่วงนั้นเวลานั้นเธอคิดว่า เธอคงไม่รอดแน่ๆ แต่แล้วก็มีเสียงปืนดังขึ้นสี่นัด เธอลืมตาขึ้นหลังจากได้รับรู้แห่งควมเจ็บปวดที่สุนัขของเธอกัด ลักกี้ตายแล้ว มันไม่ขยับเขยื้อนใดเลย
"น้องสาวเป็นอะไรป่าว" ผู้ชายที่ช่วยพูด
"ไม่เป็นอะไร ขอบคุณ" พลอยตอบ
"สวัสดี ฉันดีทอยด์ ผู้ชายที่ช่วยพูด
"อย่าฆ่าฉันเลยนะ!!!" พลอยขอร้อง (พลอยรับรู้ว่าถ้าติดเชื้อ มีทางเดียวยิงที่หัวเลย ตอนที่มีชีวิต เพื่อเป็นการยับยั้งการระบาดของเชื้อไวรัส แม่ของเธอก็ถูกยิงที่หัวเหมื่อนกันตอนที่อยู่ในสถานีตำรวจ เพื่อนของแม่เป็นคนยิง พลอยเห็นกับตาตนเองในตอนนั้น)
"ฮาฮาฮา" ดีทอยด์หัวเราะใส่พลอย
"น้องสาว ไม่ต้องกลัว เดียวพี่จะช่วยเธอเอง เห็นอะไรไหม ตรงข้างสี่แยกใหญ่" ดีทอยด์บอก
พลอยหันไปมอง เธอเห็น ร้านขายอุปกรณ์ร้านขนาดใหญ่ราวกับคฤหาสถ์ อยู้ข้างถนนสี่แยก
"นี่ดีทอยด์แล้วจะช่วยฉันอย่างไร" พลอยถาม
ดีทอยด์ขำอีกครั้ง "ที่สถานที่แห่งนั้น พวกเราได้ทำเป็นศูนย์ปฏิบัติการและผู้ติดเชื่อที่ยังสามารถรักษาได้ เรามียาต้านไวรัส"
"นี่คุณ ร้านขายอุปกรณ์ร้านขนาดใหญ่ราวกับคฤหาสถ์ นั้นยังมีคนหรอ" พลอยถาม
"ใช่แล้วตัวเอง" ดีทอยด์พูด
แล้วพลอยกับดีทอยด์ก็รีบวิ่งเข้าไปที่ ร้านขายอุปกรณ์ร้านขนาดใหญ่ราวกับคฤหาสถ์นั้น ประตูร้านมันเป็นแบบอัตโนมัต มันเปิดอยู่
"บ้าจัง แล้วจะเข้าไปอย่างไรล่ะ เรียกคนข้างในหรอเพ่" พลอยพูดประชดเล่นๆ
"โท่น้อง พี่มีบัตร " ดีทอยด์ตอบ แล้วเขาก็เอาบัตรเปิดประตู มันเปิดขึ้นประตูอย่างแบบอัตโนมัต แล้วพวกเขาก็เข้าไป ข้างในมีผู้หญิงสองคนกำลังทำอะไรไม่รู้กับคอมพิวเตอร์ พวกเธอใส่ชุดคุมสีขาว ทาให้พลอยคิดถึง ตัวเธอตอนสมัยเรียนแพทย์ ที่มหาลัย มันให้อยากกับไปตอนสมัยนั้นอีก พวกหลอนหันหน้ามาที่พลอยกับดีทอยด์
"อ่าว ดีทอยด์นั้นใคร ล่ะ ผู้ติดเชื้อหรอ" ผู้หญิงคนนึงถาม
"ใช่แล้ว เอ็มม่า" ดีทอยตอบ แล้วทอยด์ก็เดินไปหยิบยาต้านไวรัส มาให้พลอย ฉีดลงไปที่เส้นเลือดของพลอย ทันที่
"พลอย รู้ไหมว่า เอ็มม่ากับเวนนี่เป็นกะเทย" ดีทอยด์กระซิบ พลอยสะดุ้ง
"ฮะอะไรนะพวกเธอไม่ใช้ผู้หญิงหรอ" พลอยถาม
พลอยมองลงไปที่เอ็มม่ากับเวนนี่ เห็นที่ต้นขาของพวกเธอ มีขนดกเหมือนผู้ชายเลย
"ฮาๆๆๆจริงด้วยกะเทย" พลอยพูด
"นี่เธอเชื่อฉันหรอน้องสาว" ดีทอยด์ตอบ
"นี่แสดงว่าคุณโกหกฉัน คุณรู้ไหมว่าคุณจะเป็นอย่างไรเมื่อโกหกฉัน" พลอยบอก แล้วก็ตบไปยังแขนของดีทอยด์สองสามที
"โท่แค่ขำๆๆน่าพลอย" ดีทอยด์พูด
"นี่มันไม่ขำนะในช่วงสถานการณ์แบบนี้ นะทอยด์" เอ็มม่าบอก
"นี่คงจะนินทาเรื่อง ฉันกับเวนนี่เป็นกะเทย อีกนะซิ "
เอ็มม่ากับเวนนี่ตอนสมัยเด็ก พวกเธอถูกเพื่อนๆทั้งหญิงทั้งชายเรียกพวกเธอว่า น้องตุด ทุกครั้ง ทั้งๆที่เธอเป็นผู้หญิงแท้ๆ จิตใจของเธอทั้งสองรู้สึกเจ็บปวด จนนะบัดนี้ มันเป็นเรื่อง ชิวๆๆๆไปแล้วล่ะ
ความคิดเห็น