รักนายชานมไข่มุก

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ถ้าใช้ภาษาไม่สุภาพขอโทดด้วยนะครับบ

เนื้อเรื่อง

ตอนที่1

 

 

ทุกวันเสาร์แบบนี้  ผมจะต้องไปนั่งเรียนพิเศษที่สถาบันกวดวิชาแห่งหนึ่งในโซล  ยานที่พลุกพล่านไปด้วนผู้คนมากมาย  ให้ตายสิ วันนี้ผมออกมาสายกว่าทุกวันจะทันม่ายยยยยยยยยยย

 

"ไอ้ฮุนๆ  ทางนี้ "  เสียงเรียนของไอ่เพื่อนตัวแสบบบ  ไอ้เบรคยอน มันเรียกให้ผมรีบไปนังข้างๆมัน ผมงี้เดินไปอย่างหัวเสีย  ก็ดูคนในห้องสิครับเค้าตั้งใจเรียนอยู่  ไอ่นี่ดันเรียกผมสะดัง

"นี่มึงเกรงใจคนอื่นหน่อยได้มะ ไอ่เบรคยอนคนอื่นเค้าตั้งใจเรียนกันอยู่"

"  เค้าพึ่งเริ่มเอง " มันพูดพลางกระซิบ 

"อ่่าวๆตั้งใจฟังกันหน่อยยครับบนักเรียน " อาจารย์ สอนพิเศษ พูดเตือนสติทุกคนวันนี้ทั้งวันผมต้องมานั่งเรียนพิเศษวิชาคณิตศาสตร์ซึ่งเป็นวิชาที่ผมโปรดปรานมากๆ  ผมอยากจะเข้าคณะ วิศวะ ผมเลยต้องมาเน้นพวกวิชา คณิต ฟิสิก  อะไรแบบนี้ ผมเรียนอยู่โรงเรียนมัธยมในกรุงโซลครับ  โดยมีเพื่อนเป็นไอ่เบรคยอน และซุนโฮ  ตอนนี้ไอ่ซูโฮ ก็เรียนพิเศษอยู่ที่ตึกเดียวกัน  แต่มันเรียนชีวะอยู่  มันบอกว่ามันอยากเรียนหมอ  ผมว่ามันต้องเอน  ติดหมอแน่ๆ  เพราะมันเรียนเก่ง มากกกก  

 

เลิกเรียน

    

"ไปไหนกันต่อดี" ไม่มีใครที่อยากจะหาเรื่องเที่ยวเท่าเบรคยอนอีกแล้ว มันทำ ท่าเริงร่าสุดๆ  หลังจากเมื่อเช้าได้ยืมยางลบ ดีโอไป  (มันแอบชอบดีโออยู่) ดีโอ  เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนกวดวิชาที่ พวกเราเรียนกันอยู่ และเป็นเพื่อนร่วมชั้น กับ พวกเรา  แต่ดูท่าดีโอไม่ค่อยจะสุงสิงกะใคร แต่เค้าก็เอาบัตรส่วนลดค่าเรียนพิเศษ มาให้พวกเรา

 

"มึงนี่เริงร่าผิดปกตินะไอ่เบรค เป็นอะไร ของมึง" ซูโฮ ทำท่าทางสงสัยอยู่ ส่วนไอ่เบรคก็ยื่นยิ้มเริงร่าน่าแดงเป็นคำตอบให้ ไอ่ซูโฮ 

 

"ก็วันนี้ ไอ่เบรค มันขอยืม ยางลบ ดีโอ แล้วเค้าก็ให้มัน แค่เนี๊ยะ ไอ่เบรคก็ตีโพยตีพายไปว่า ดีโอมีใจให้มัน " เซฮุนทำหน้าเซงๆใส่เพื่อนที่อยู่ตรงหน้า

 

"55555 มึงก็ ความสุขของไอ่เบรคมัน ปล่อยให้มันเพ้อไป"

"55555" เสียงหัวเราะของเซฮุนกับซูโฮทำให้ คนที่ยืนหน้าเริงร่าอยู่ หงอยชั่วขณะ 

 

"พวกมึงไม่เข้าใจหรอก  ไอ่พวกไม่รู้จักความรัก ไอ่พวกไม่มีหวใจ"  เบรคยอนพูดพลางทำหน้า ดราม่าใส่เพื่อนทั้งสอง 

"โอเคๆ ไอ่คนมีความรัก 555555"เซฮุนแซว

 

 

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเราจะไปเมียงดงกัน โดยที่ไอ่ซูโอเป็นคนเสนอ พวกผมก็เลยสนองโดนที่ไอ่เบรคยอน ก็อยากจะมาแหล่สาวด้วยย (ตกลงมันชอบดีโอจิริงป่ะว่ะ)

 

"ไปหาราเมนกินกัน หิวล่ะ"เบรคยอนเอามือจับท้องทำหน้าเหมือนเด็กหิวนมอยู่ตรงหน้าเพื่อนทั้งคู่  มื้อเที่ยงแบบนี้พวกเราต้องไปกินร้านราเมน เจ้าประจำ ที่มาเมียงดงที่ไร เราก็จะมากินกัน

"เออๆ ไมต้องทำน่าแบบนั้นด้วยว่ะไอ่เบรคเห็นแล้วขนกูลุกหมด" ซูโฮทำท่าทางใส่เบรคยอน 

 "เอองั้นเดี๋ยวกูตามไปที่ร้านนะ จะไปซื้อชานมไข่มุกสักหน่อย  พวกมึงเอาอะไรมะ" เซฮุนถามเพื่ิอนทั้งสอง

 "ไม่อ่ะ กูเห็นมึงกินทุกวันกูก็เอียนล่ะ"รีบไปรีบมาอ่ะ พวกกูรออยู่" เบรคยอนทำท่าทางหงุดหงิดเพราะเพราะมันหิววววว

"เออกูเอาเหมือนเดิมนะ สั่งให้กูด้วย"  เซฮุนบอกเพื่อน 

 

เซฮุนเดินแยกออกมาจากพองเพื่อน  เพื่อไปซื้อชานมไข่มุกเจ้าประจำที่ชอบมาบ่อยๆจนสนิทกับป้าเจ้าของร้านไปแล้ว  ป้ามักจะแถม ไข่มุกให้เซฮุนเยอะๆ ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่เคยจะปฏิเสธซะด้วย เซฮุนเดินมาหยุดที่ร้านขายชานมไข่มุกโดยยืนต่อแถวอยู่  โชคดีที่คนไม่เยอะมาก 

 

"ป้าครับ เอาเหมือนเดิมครับ" ระหว่างที่สั่ง เซฮุนก้มหยิบเงินในกระเป๋าตังโดยที่ไม่ได้ดูเลยว่าคนข้างหน้าที่สั่งไม่ใช่ป้า  แต่เป็น...

"อะไรคือเหมือนเดิม " เสียงเด็กพูดชายที่ท่าทางจะรุ่นราวคราวเดียวกับเซฮุน ตอบกลับมาทำให้เซฮุนน่าหงาย  ให้ตายสิ นี่มันไม่ใช่คุณป้าขายชานมนิ  เค้าเป็นใครกัน  สำเนียงดูจะแปลกๆด้วยย

เซฮุนและเด็กหนุ่มตรงหน้ามองหน้ากัน เออ เหมือนเค้าส่องกระจกอยู่รึป่าว หน้าตาคล้ายกันมากๆ 

"เอาชานมไข่มุกแก้วใหญ่แก้วนึงครับ" เซฮุนสั่ง ออเดอร์กับพนักงานตรงหน้า พลันมองหน้าอย่างสงสัยว่าทำไม คุณป้าไม่อยู่ (คืออยากได้ไข่มุกเยอะๆ) และสงสัยว่าเด็กคนนี้เป็นใครเพราะ เคยถามคุณป้าว่าทำไมไม่จ้างพนังานมาขาย แต่คุณป้ากลับบอกว่าสมัยนี้ไว้ใจคนยากกก  

 

"เป็นไงบ้างลู่ห่าน ขายของวันนี้เหนื่อยมั๊ยลูก" เสียงคุณป้าขายชานมนิมาแว้วววว

"อ่าวเซฮุนน"คุณป้ายิ้มให้ผม

"ครับคุณป้า" ผมกะคุณป้าเราสนิทกันครับ  เพราะผมกินชานมไข่มุกร้านคุณป้า มาจะ3ปีได้แล้วคุณป้าเลยรู้จักผม และให้ไข่มุกผมเยอะเป็นพิเศษด้วย

"มาๆเดี๋วแม่ทำเอง ลู่ไปนั่งพักก่อนไปลูก คนนี้ลูกค่้าประจำต้องให้เยอะเป็นพิเศษหน่อย"คุณป้าคุยกับเด็กผู้ชายคนนั้นซึ่งก็คือลูกของคุณป้านั้นเองว่าแต่ชื่อแปลกๆนะลู่ห่าน  ไม่ใช่คนเกาหลีแน่ๆ ลู่ห่านหลีกทางให้แม่พร้อมกับรับออเดอร์คนต่อไป โดยช่วยคุณป้าต่อ 

 

"นี่จ่ะ" คุณป้าส่งแก้วชานมไข่มุกให้ผม  ผมยื่นตังให้คุณป้า 

"พอดีลูกป้าย้ายมาจากจีนนะ  ย้ายมาอยู่ที่นี่ เรียนโรงเรียนเดียวกับเซฮุนน่ะ ยังไงป้าฝากหน่อยนะ "

คุณป้าพูดกับผมระหว่างที่กำลังหยิบเงินทอนให้ผม

"ได้ครับป้า" ผมยิ้มให้ป้าอย่างเคย  และหันไปยิ้มให้ลู่ห่านที่กำลังมองมาทางผมที่คุยกะคุณป้าอยู่

 

เซฮุนเดินมาเรื่อยๆ  ระหว่างทางก็ดูดชานมไข่มุกไป  มันช่างสุขใจอะไรเช่นนี้ 

ตอนที่1

 

 

ทุกวันเสาร์แบบนี้  ผมจะต้องไปนั่งเรียนพิเศษที่สถาบันกวดวิชาแห่งหนึ่งในโซล  ยานที่พลุกพล่านไปด้วนผู้คนมากมาย  ให้ตายสิ วันนี้ผมออกมาสายกว่าทุกวันจะทันม่ายยยยยยยยยยย

 

"ไอ้ฮุนๆ  ทางนี้ "  เสียงเรียนของไอ่เพื่อนตัวแสบบบ  ไอ้เบรคยอน มันเรียกให้ผมรีบไปนังข้างๆมัน ผมงี้เดินไปอย่างหัวเสีย  ก็ดูคนในห้องสิครับเค้าตั้งใจเรียนอยู่  ไอ่นี่ดันเรียกผมสะดัง

"นี่มึงเกรงใจคนอื่นหน่อยได้มะ ไอ่เบรคยอนคนอื่นเค้าตั้งใจเรียนกันอยู่"

"  เค้าพึ่งเริ่มเอง " มันพูดพลางกระซิบ 

"อ่่าวๆตั้งใจฟังกันหน่อยยครับบนักเรียน " อาจารย์ สอนพิเศษ พูดเตือนสติทุกคนวันนี้ทั้งวันผมต้องมานั่งเรียนพิเศษวิชาคณิตศาสตร์ซึ่งเป็นวิชาที่ผมโปรดปรานมากๆ  ผมอยากจะเข้าคณะ วิศวะ ผมเลยต้องมาเน้นพวกวิชา คณิต ฟิสิก  อะไรแบบนี้ ผมเรียนอยู่โรงเรียนมัธยมในกรุงโซลครับ  โดยมีเพื่อนเป็นไอ่เบรคยอน และซุนโฮ  ตอนนี้ไอ่ซูโฮ ก็เรียนพิเศษอยู่ที่ตึกเดียวกัน  แต่มันเรียนชีวะอยู่  มันบอกว่ามันอยากเรียนหมอ  ผมว่ามันต้องเอน  ติดหมอแน่ๆ  เพราะมันเรียนเก่ง มากกกก  

 

เลิกเรียน

    

"ไปไหนกันต่อดี" ไม่มีใครที่อยากจะหาเรื่องเที่ยวเท่าเบรคยอนอีกแล้ว มันทำ ท่าเริงร่าสุดๆ  หลังจากเมื่อเช้าได้ยืมยางลบ ดีโอไป  (มันแอบชอบดีโออยู่) ดีโอ  เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนกวดวิชาที่ พวกเราเรียนกันอยู่ และเป็นเพื่อนร่วมชั้น กับ พวกเรา  แต่ดูท่าดีโอไม่ค่อยจะสุงสิงกะใคร แต่เค้าก็เอาบัตรส่วนลดค่าเรียนพิเศษ มาให้พวกเรา

 

"มึงนี่เริงร่าผิดปกตินะไอ่เบรค เป็นอะไร ของมึง" ซูโฮ ทำท่าทางสงสัยอยู่ ส่วนไอ่เบรคก็ยื่นยิ้มเริงร่าน่าแดงเป็นคำตอบให้ ไอ่ซูโฮ 

 

"ก็วันนี้ ไอ่เบรค มันขอยืม ยางลบ ดีโอ แล้วเค้าก็ให้มัน แค่เนี๊ยะ ไอ่เบรคก็ตีโพยตีพายไปว่า ดีโอมีใจให้มัน " เซฮุนทำหน้าเซงๆใส่เพื่อนที่อยู่ตรงหน้า

 

"55555 มึงก็ ความสุขของไอ่เบรคมัน ปล่อยให้มันเพ้อไป"

"55555" เสียงหัวเราะของเซฮุนกับซูโฮทำให้ คนที่ยืนหน้าเริงร่าอยู่ หงอยชั่วขณะ 

 

"พวกมึงไม่เข้าใจหรอก  ไอ่พวกไม่รู้จักความรัก ไอ่พวกไม่มีหวใจ"  เบรคยอนพูดพลางทำหน้า ดราม่าใส่เพื่อนทั้งสอง 

"โอเคๆ ไอ่คนมีความรัก 555555"เซฮุนแซว

 

 

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเราจะไปเมียงดงกัน โดยที่ไอ่ซูโอเป็นคนเสนอ พวกผมก็เลยสนองโดนที่ไอ่เบรคยอน ก็อยากจะมาแหล่สาวด้วยย (ตกลงมันชอบดีโอจิริงป่ะว่ะ)

 

"ไปหาราเมนกินกัน หิวล่ะ"เบรคยอนเอามือจับท้องทำหน้าเหมือนเด็กหิวนมอยู่ตรงหน้าเพื่อนทั้งคู่  มื้อเที่ยงแบบนี้พวกเราต้องไปกินร้านราเมน เจ้าประจำ ที่มาเมียงดงที่ไร เราก็จะมากินกัน

"เออๆ ไมต้องทำน่าแบบนั้นด้วยว่ะไอ่เบรคเห็นแล้วขนกูลุกหมด" ซูโฮทำท่าทางใส่เบรคยอน 

 "เอองั้นเดี๋ยวกูตามไปที่ร้านนะ จะไปซื้อชานมไข่มุกสักหน่อย  พวกมึงเอาอะไรมะ" เซฮุนถามเพื่ิอนทั้งสอง

 "ไม่อ่ะ กูเห็นมึงกินทุกวันกูก็เอียนล่ะ"รีบไปรีบมาอ่ะ พวกกูรออยู่" เบรคยอนทำท่าทางหงุดหงิดเพราะเพราะมันหิววววว

"เออกูเอาเหมือนเดิมนะ สั่งให้กูด้วย"  เซฮุนบอกเพื่อน 

 

เซฮุนเดินแยกออกมาจากพองเพื่อน  เพื่อไปซื้อชานมไข่มุกเจ้าประจำที่ชอบมาบ่อยๆจนสนิทกับป้าเจ้าของร้านไปแล้ว  ป้ามักจะแถม ไข่มุกให้เซฮุนเยอะๆ ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่เคยจะปฏิเสธซะด้วย เซฮุนเดินมาหยุดที่ร้านขายชานมไข่มุกโดยยืนต่อแถวอยู่  โชคดีที่คนไม่เยอะมาก 

 

"ป้าครับ เอาเหมือนเดิมครับ" ระหว่างที่สั่ง เซฮุนก้มหยิบเงินในกระเป๋าตังโดยที่ไม่ได้ดูเลยว่าคนข้างหน้าที่สั่งไม่ใช่ป้า  แต่เป็น...

"อะไรคือเหมือนเดิม " เสียงเด็กพูดชายที่ท่าทางจะรุ่นราวคราวเดียวกับเซฮุน ตอบกลับมาทำให้เซฮุนน่าหงาย  ให้ตายสิ นี่มันไม่ใช่คุณป้าขายชานมนิ  เค้าเป็นใครกัน  สำเนียงดูจะแปลกๆด้วยย

เซฮุนและเด็กหนุ่มตรงหน้ามองหน้ากัน เออ เหมือนเค้าส่องกระจกอยู่รึป่าว หน้าตาคล้ายกันมากๆ 

"เอาชานมไข่มุกแก้วใหญ่แก้วนึงครับ" เซฮุนสั่ง ออเดอร์กับพนักงานตรงหน้า พลันมองหน้าอย่างสงสัยว่าทำไม คุณป้าไม่อยู่ (คืออยากได้ไข่มุกเยอะๆ) และสงสัยว่าเด็กคนนี้เป็นใครเพราะ เคยถามคุณป้าว่าทำไมไม่จ้างพนังานมาขาย แต่คุณป้ากลับบอกว่าสมัยนี้ไว้ใจคนยากกก  

 

"เป็นไงบ้างลู่ห่าน ขายของวันนี้เหนื่อยมั๊ยลูก" เสียงคุณป้าขายชานมนิมาแว้วววว

"อ่าวเซฮุนน"คุณป้ายิ้มให้ผม

"ครับคุณป้า" ผมกะคุณป้าเราสนิทกันครับ  เพราะผมกินชานมไข่มุกร้านคุณป้า มาจะ3ปีได้แล้วคุณป้าเลยรู้จักผม และให้ไข่มุกผมเยอะเป็นพิเศษด้วย

"มาๆเดี๋วแม่ทำเอง ลู่ไปนั่งพักก่อนไปลูก คนนี้ลูกค่้าประจำต้องให้เยอะเป็นพิเศษหน่อย"คุณป้าคุยกับเด็กผู้ชายคนนั้นซึ่งก็คือลูกของคุณป้านั้นเองว่าแต่ชื่อแปลกๆนะลู่ห่าน  ไม่ใช่คนเกาหลีแน่ๆ ลู่ห่านหลีกทางให้แม่พร้อมกับรับออเดอร์คนต่อไป โดยช่วยคุณป้าต่อ 

 

"นี่จ่ะ" คุณป้าส่งแก้วชานมไข่มุกให้ผม  ผมยื่นตังให้คุณป้า 

"พอดีลูกป้าย้ายมาจากจีนนะ  ย้ายมาอยู่ที่นี่ เรียนโรงเรียนเดียวกับเซฮุนน่ะ ยังไงป้าฝากหน่อยนะ "

คุณป้าพูดกับผมระหว่างที่กำลังหยิบเงินทอนให้ผม

"ได้ครับป้า" ผมยิ้มให้ป้าอย่างเคย  และหันไปยิ้มให้ลู่ห่านที่กำลังมองมาทางผมที่คุยกะคุณป้าอยู่

 

เซฮุนเดินมาเรื่อยๆ  ระหว่างทางก็ดูดชานมไข่มุกไป  มันช่างสุขใจอะไรเช่นนี้