บันทึกร้อยวันฉันจะเขียนนวนิยายให้จบ

ลำดับตอนที่ #1 : วันที่ ๑ ...วันนี้ที่จะเริ่ม

วันที่ ๑ ...

วันนี้ที่จะเริ่ม

ฉันไม่บอกใครหรอกว่าตรงกับวันที่เท่าไหร่ แต่นี่เป็นวันแรก
ที่ี่ฉัน จะเริ่ม เขียนบันทึก เป็นบันทึกที่ฉันตั้งใจจะเขียนถึงนวนิยายที่ฉัน
อยากเขียนมา นานแล้ว และโชคดี ( ขอเน้นว่าโชคดี ) ฉันถูกให้ออก
จากงาน ( ภาษาสุภาพ ) ฉันไม่บอกใคร หรอกว่าเป็นเพราะเหตุผลอะไร
แต่ยังมีคนที่ดีใจมากกว่าฉันที่รู้ว่า ฉันตกงาน
         “ เออ ... ออกเสียได้ก็ดี ทนทำอยู่ได้ยังไง เงินเดือนแค่นั้น ฉันจ้าง
แกอยู่บ้าน เฉย ๆยังได้เลย ”
          ดาราพิสุทธิ์ เป็นชื่อของเพื่อนฉัน สนิทกันตั้งแต่เรียนชั้นมัธยมต้น
บ้านมันรวย
         ไอ้คำว่า มัน ที่ฉันใช้แทนชื่อเพื่อนเป็นภาษาที่ไม่เหมาะสม แต่ความ
สนิทสนม กันมาก จึงทำให้ความไม่เหมาะสมเป็นความ คุ้นเคย ไปได้อย่าง
น่า หมั่นไส้ และมันก็ เคย พูดเป็นเชิงตำหนิฉันเหมือนกันว่า
          “ แกนี่ก็แปลก เรียกเพื่อนว่ามัน ทีกับหมาฉัน ดันพูด เค้าอย่างโน้น
เค้าอย่างนี้ ทุเรศ ”          
          ยัยคนนี้ ความจริงก็เป็นเพื่อนที่สวยของฉันอยู่หรอก แต่ชอบพูด
สบถตามอารมณ์   ฉันเคยเตือน แต่มันกลับตอบว่า
          “ ก็ลองมาอยู่ในบ้านที่มีแต่ผู้ชายเจ็ดคนพร้อมกันสิวะ จะได้รู้ว่า
ที่ฉันพูดกับแกนะ มันสุภาพแค่ไหนแล้ว ”
          ฉันไม่เคยเตือนมันอีกเลย อยากพูดอะไรก็ ... ช่างมัน          ที่เล่าเรื่องเพื่อนคนนี้ให้ฟัง ก็เพราะ ฉันต้องอาศัยมัน

          “ ฉันจะหลบไปเขียนนวนิยาย แกหาบ้านที่ชายทะเลเงียบ ๆให้สัก
หลังสิ ”
          ยัยดาราพิสุทธิ์หัวเราะออกมาอย่างไม่ปิดบังความดูถูกเอาไว้เลย
เมื่อตอบว่า

          “ เรื่องบ้านฉันหาให้แกได้ แต่อย่าให้ถึงกับสร้างโรงพิมพ์ ให้กับ

หนังสือ ที่แกแต่งเลยนะ ”

          เออวะ... ขนาดเป็นเพื่อนซี้นะนี่ มันยังไม่ให้กำลังใจกันเลย

ฉันอยากผูกใจเจ็บ เอาคำดูถูก มาสร้างพลังใจในการเขียน
ให้สำเร็จ แต่ก็ดันเป็นคนที่มีจิตใจกว้างขวางพอที่จะอโหสิให้เพื่อนได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่มันโทรศัพท์มาบอกว่า

          “ บ้านอยู่ที่เกาะเขียวนะ เงียบสงบ ที่สำคัญ มีห้องสมุดให้แกค้น
ข้อมูลด้วย ฉันโทรสั่งคนเฝ้าที่โน่นเตรียมห้องไว้ให้แกแล้วจะไปวันไหน ให้โทรไปบอก เขาจะได้เอาเรือมารับ แล้วแกอยากได้โน้ตบุ้คติดไปด้วย สักเครื่องไหม ถ้าเอาฉันจะให้เด็กไปส่งให้ ”

            ก็มันเรื่องอะไร ที่ฉันจะต้องปฏิเสธ จริงไหม ?

          ตอนที่ฉันเขียนอยู่ขณะนี้ ฉันมาถึงเกาะเขียวแล้ว ห้องพักถูก
ใจฉันมาก นอนมองออกไปเห็นทะเลได้เลย แต่ก่อนจะมาถึงตอน

นี้ได้มัน ก็มี เรื่องที่ขลุกขลัก ไม่สบอารมณ์ฉันเหมือนกัน          

          เอาไว้ฉันจะเขียนลงบันทึกในวันต่อไป วันนี้ฉันเหนื่อยแล้ว
ขอไปนอนพล็อตเรื่องที่จะแต่งดีกว่า ......ราตรีสวัสดิ์