คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : รักนี้...เสถียร 7
ตอนที่ 7
“โหย แก ไม่อยากจะเชื่อว่า คุณ ตุลย์ อธิปไตย จะมาเป็นอาจารย์พวกเราจริง คนอะไร หล่อมากๆ อย่างกะ นายแบบ แถม รวยก็รวย ที่สำคัญฉลาดอีก”
“ตอนเขาสอนนะ ฉันละเคลิ้ม แต่ฟินไม่สุดก็ตอนที่พี่แกสั่งงานเนี้ยและ….. ”
คาบเรียนสุดท้ายของวัน จบลง อย่างราบรื่น บรรดานักศึกษาทุกคนต่างลงมติเป็นเอกฉันท์ว่า อาจารย์คนใหม่ นอกจากชื่อเสียงด้านความเก่งแล้ว เรื่อง รูปร่างหน้าตาอันหล่อเข้มจนใครๆต่างหมายปอง ก็เป็นเรื่องจริง ตลอดเวลาที่สอน อาจารย์พิเศษคนใหม่นั้น นิ่ง เงียบ ดูลึกลับน่ากลัว ทว่ามีเสน่ห์ ไม่มีท่าทีของการพูดล้อเล่น ยิ้มแย้ม หรือ ร่าเริงใดๆทั้งสิ้น น้ำเสียงที่ก้องกังวาน ประกอบกับสายตาที่คมกริบ ทำให้ทุกคนตั้งใจฟัง เคารพ และนับถือ ทันที นอกจากนั้น ร่างสูงยังสอนให้นักศึกษาเข้าใจ แล้วมองภาพออก ด้วยการยกตัวอย่าง พร้อมการสอนยังเป็นไปในเชิง การออกความคิดเห็นและการตีปัญหา
อาจารย์พิเศษคนใหม่ของคณะ เดินออกจากห้องทันทีที่หมดเวลา ถึงตนเองรับหน้าที่เป็นอาจารย์พิเศษ แต่ถึงบอกใครก็ไม่เชื่อ เพราะ เจ้าตัวเหมือนนายแบบที่หลุดออกมา มากกว่า บรรดานักศึกษาหญิงหลายคนต่างพากันเขินไปตามๆกัน
“เฮ้อ”
ชายหนุ่ม เดินออกนอกอาคารใหญ่ แล้วเดินลัดต่อไปอีก จนถึงด้านหลังตึกเก่าๆ ที่ไร้ผู้คน ร่างอันกำยำยืนพิงกำแพง มือสอดเข้าไปในกระเป่าทั้งสองข้างลำตัว พ่นลมหายใจ หลับตาปลอดปล่อยความคิด อากาศตอนเย็นที่ไร้แสงแดดอันร้อนระอุ บวกด้วยที่ตรงนี้เป็นมุมสงบไร้คนก่อกวน
ใครจะไปคิดว่า การสอนหนังสือ มันจะเหนื่อยและดูดพลังมากขนาดนี้ เรียนเอง เข้าใจเอง มันง่ายกว่า ถ่ายทอดเป็นกอง แถมต้องสอนให้รู้เรื่องอีก ดีนะ ที่อยู่เมืองนอกมานาน เลยประยุกต์วิธีการสอนที่เคยเรียนมา เขาไม่ชอบวิธีการเรียนแบบท่องจำ จริงอยู่การท่องจำ มันจำเป็น แต่ถ้าเอาแต่ท่องจำแล้วไม่รู้จักคิดต่อ ตั้งคำถามต่อ หรือ ประยุกต์ใดๆ แล้วจะคิดอะไรใหม่ๆได้ยังไง
น่าสูบบุหรี่ชะมัด
ไม่รอช้า ชายหนุ่มคาบบุหรี่ด้วยริมฝีปากหนา ก่อนจะหาไฟแช็ค ร่างสูงพ่นควันหนักๆหลังจากที่อัดสารนิโคตินเข้าอย่างเต็มปอด ก่อนจะเริ่มอัดนิโคตินเข้าปอดอีกครั้ง..........
คิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย ก่อนสายตาอันคมกริบจะก้มมองไปยังมือบางปริศนาที่อยู่ๆ ปิดปากตน ร่างสูงมองมือเจ้าปัญหาเพียงชั่วขณะ เบี่ยงสายตาอันคมกริบ เพื่อจับจ้อง เจ้าของมือปริศนาที่ปิดปากตน ร่างสูงยกคิ้ว เชิงตั้งคำถาม มองตรง ชายหนุ่มร่างบางข้างหน้า ที่ ยิ้ม ให้เขา
“ตรงนี้ เขาห้ามสูบบุหรี่นะครับ”
ชายหนุ่มร่างบาง สูงแค่ระดับคาง ทั้งรอยยิ้ม และ ดวงตากลมสะเทือนถึงความจริงใจ และ
มีเสน่ห์ ร่างสูง มองด้วยสายตาที่เน้นหนัก บรรยายกาศโดยรอบเริ่มคุ ร่างสูงหนายืนแทบจะ
ปิดร่างบางมิดนั้น ยืนมอง เชิงตั้งคำถาม และ ไม่พอใจ ทว่า รอยยิ้ม จากร่างบางตรงหน้า ทำให้ล้าถอย เขายักคิ้วเล็กน้อย แล้วปล่อยมวนบุหรี่ที่ถือค้างไว้ตกลงอย่างไม่ใยดี แววตาไม่สะท้อนอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น ร่างบางปริศนาเมื่อเห็นดังที่ต้องการ ก็ส่งยิ้มที่อบอุ่นตอบให้ มันทำให้ โลก หยุดหมุน ชีวิตที่มีแต่สีดำตลอดเวลา เหมือนจะมีสีสันเข้ามาชั่วขณะ ที่ รอยยิ้มนั้น ส่งมา
ตุลย์ ตวัดสายตา เบี่ยงกายเพื่อไม่ต้องการสบสายตากับร่างบางอีก เรียกสติให้กลับเข้าหา แล้วหันหลังเดินจากไป ไม่สนที่จะทำความรู้จัก หรือ แม้แต่พูดคุยใดๆทั้งสิ้น
“ เดี๋ยวก่อนครับ”
แรงกระตุกเบาๆ ด้านหลังชายเสื้อคุม ทำให้ตุลย์หยุดเดิน แล้วหันหลังกลับมา
อีกครั้งของวันที่ ทำให้ ตุลย์ เจ้าของธุรกิจมหาศาล ดีกรีบัณฑิตนอกชื่อดัง ต้องขมวดคิ้ว
แล้วส่งสายตาอันคมกริบเป็นเชิงตั้งคำถามให้กับร่างบาง....
ร่างบางคนเดียวกับที่ขัดขว้างไม่ให้ตนสูบบุหรี่ แล้วตอนนี้ก็กำลังขัดขว้างตนไม่ไปเดินอีก
“คุณ ลืมของครับ”
ร่างบางยิ้มให้แทน ก่อนจะจัดการคว้ามือหนาของร่างสูง แล้วเดินตัวลอยไป อย่างไม่สนใจร่างสูงใหญ่ ที่ยืนนิ่ง มือกำเศษบุหรี่แน่น .......
ไม่ว่าใครก็ตามถ้าเจอสายตาอันคมกริบของตนต่างพากันไม่กล้าสบตา บ้างก็กลัว แต่นี้
ใครกันนะ
ดวงตายิ่งมองลึกไปทางร่างปริศนา ริมฝีปากหยักขึ้นเพียงเลี้ยววินาที ....
น่าสนใจ
##########################################
“ว่าแต่ห้องพักอาจารย์ ภาควิชาเครื่องกลอยู่ไหนกัน”
อาจารย์ธวัช เดินวนไปมา มือกอดมือถือไว้แน่น ท่ามกลางบรรดาตึกต่างๆที่รายล้อมรอบตัว การมาเยือนต่างคณะ ถึงแม้คณะจะอยู่ติดกัน เขาก็ไม่สามารถชำนาญการ รู้ทุกตึกได้
อาจารย์ธวัช นึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ที่หลังตึกเก่าใกล้ๆกับคณะตน เขาไม่ชอบคน สูบบุหรี่ แถมยังสูบในสถานศึกษา คนอะไร ดูดีก็ดูดี ไม่น่าสูบบุหรี่ เลย ถึงจะเท่ ก็เถอะ
ไม่สงสารปอด สงสารถุงลมเลยหรือไง แถมก้นบุหรี่ คิดจะทิ้งก็ทิ้ง ไม่นึกถึงสิ่งแวดล้อมเลย
ถ้านก กระรอก หรือสัตว์เล็กๆคาบไปกินละ จะว่าไป เขาทำถูกแล้ว ที่ปิดปากเจ้าคนตัวใหญ่ ตางี้มองดุๆใส่ตลอด ..... ว่าแต่ ห้องพักอาจารย์อยู่ทางไหน?
“อ้าว พี่ธวัช สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันนาน มองหาอะไรอยู่ ให้ผมช่วยไหมพี่”
“เจอเราก็ดีแล้ว ช่วยพี่ที พี่กำลังหาทางไปห้องพักอาจารย์ของภาคเครื่อง เรารู้จัก
อาจารย์ชนากร ไหม ห้องพักเขาอยู่ตึกไหน”
“อ้อ อาจารย์ ชนากรใครๆก็รู้จักครับพี่ ห้องพักอาจารย์อยู่ตึกข้างหน้าตึกภาคเครื่องครับ ชั้น 12 ”
ทักทายกันพอเป็นพิธี ก่อนจากลากัน ถือว่าเป็นโชคดีของอาจารย์ ธวัช ที่เจอกับคนรู้จัก
ช่วยบอกทาง ให้ ไม่ต้องกอดมือถือเดินหลงในต่างถิ่นเช่นนี้
อาจารย์ต่างคณะ เดินไล่อ่านป้ายชื่อหน้าห้อง ตั้งแต่ห้องแรกจนใกล้จะครบทุกห้อง ยังไม่เห็นวี่แวว ของชื่อ ชนากร สักห้อง เหลือแต่ห้องริมสุด ห่างจากทุกห้องพัก
ผศ.ดร.ชนากร ก้องพิบูรณ์
“หัวหน้าภาควิชาวิศวกรรมเครื่องกล”
มือบางไร้ตามตัวอักษรสีทอง เขายิ้มสลับหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึง คนตัวโต ที่แสน
จะใสซื่อ ใครจะไปคิดว่าเป็นถึงขนาดหัวหน้าภาควิชา เพราะเวลาอยู่ด้วยกัน มักจะทำให้เขา หัวเราะ แล้ว อมยิ้มตลอดเวลา ร่างบางมัวแต่จมอยู่ในห้วงความคิด
ร่างหนาก้าวเท้าประชิดถึงตัว ลมหายใจอุ่นๆ เสมือนเรียกให้ร่างบางหันกลับมาสนใจ
เจ้าของลมหายใจนี้
“สวัสดีครับ อาจารย์ ธวัช”
เจ้าของห้อง ดีกรีเป็นถึงหัวหน้าภาค บัดนี้มาปรากฏกายอยู่ใกล้ ... ใกล้จน สัมผัสถึงลมหายใจ
ที่เป่าอยู่ข้างหู
“อาจารย์ ลืม มือถือไว้ที่ห้องผมครับ”
“ขอบคุณครับ ผมเนี้ยแย่จริงลืมของสำคัญได้ไง นั้นผมขอเลี้ยงไอติมตอบแทนนะครับ
ของขึ้นชื่อของคณะเลย ปะ ผมพาไป”
ไม่พูดเปล่า ร่างหนาจูงมือพาอาจารย์ต่างคณะเดินตามตน โดยไม่สนว่าร่างบางจะออกความคิดเห็นอะไร ร่างบางสั่นหัว พร้อมทั้ง อมยิ้ม ให้กับร่างหนาอีกครั้ง
###############################
เวลาลุล่วงไปนาน บรรยากาศโรงอาหารแทบจะไม่มีเสียงดัง หรือแออัดไปด้วยนักศึกษา เหตุเพราะ เวลาที่เย็นมาก บรรดาร้านค้าต่างพากันเก็บทำความสะอาด บ้างก็เปิดรอขายอยู่ อาจารย์หนุ่มร่างใหญ่ ถือถ้วยไอศครีม ที่อัดแน่นไปด้วย ท๊อปปิ้งสีสันชวน ลิ้มลอง ยื่นให้อาจารย์ต่างคณะ ที่นั่งรออยู่สุดมุมของโรงอาหาร
“วันนี้ ที่ร้านเขาเหลือแต่รสโยเกิร์ต กับ กล้วย อาจารย์ ธวัชอยากชิมรสไหนดี”
“นั้นผมขอกล้วยแล้วกัน เดี๋ยวโยเกิร์ตของอาจารย์ชนา ผมขอชิมมั้งนะครับ”
“ถ้วยผมมีสตอเบอรี่ด้วย ผมให้อาจารย์นะครับ อ่า ..อ้าปาก”
ทั้งสองคุยกันสนุกสนาน อาจารย์ชนา ยังคงเหมือนเดิมเช่นทุกครั้ง ขยันหาเรื่องเล่าสนุก ขบขัน เรียกเสียง หัวเราะให้ร่างบางตลอด สลับกันแลกท๊อปปิ้ง หรือไม่แลกการชิมไอศครีม
ในถ้วยของกันและกัน
“เอ.... อาจารย์ชนาครับ”
“คะ ครับ”
“กินเลอะจังเลยนะครับ”
นิ้วเรียวเบายื่นมาเช็ดเบาๆที่ข้างแก้มเนียนของร่างสูง อาจารย์ ชนา ได้แต่นั่งนิ่งตามองตรงร่างบางข้างหน้า ที่อมยิ้มให้กับตัวเอง อยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ เขายังไม่สามารถหาคำจำกัด
ความของความรู้สึกนี้ได้ รู้แค่เขามีความสุขที่อยู่ใกล้ๆ คนตรงหน้า
“อาจารย์ ธวัช ศุกร์นี้ประมาณ 5 โมงว่างไหมครับ”
“คงไม่น่าจะติดอะไร มีอะไรหรอครับ”
“อาจารย์ ธวัช ลืมได้ไงครับ ศุกร์นี้ มีแข่งบาสเกตบอลของคณะเราสองคนไง
ต้องมาเชียร์ ผมนะ ผมลงแข่งด้วย ”
“เอ๋ ? แข่งบาสระหว่างคณะ? วิทยา กับ วิศวะ ?”
อาจารย์หนุ่มต่างคณะ ครุ่นคิดอย่างลืมตัว แม้แต่กระทั้งช้อนตักไอศครีม ร่างบางยังคาบไว้
อย่างลืมตัว คิ้วขมวดเข้าหากัน ใครผ่านมาเห็นคงคิดว่า ร่างบางกำลังคิดแก้ปัญหาโจทย์วิชาการเป็นแน่
คณะเรามีแข่งบาสกับคณะวิศวะ ตั้งแต่เมื่อไรกัน ?
เอ๋.......... จริงสิ เมื่อสองปีที่แล้ว ต้น ก็เคยลงแข่งบาส ต้องเรียกว่าโดนบังคับ
เราก็ไปดูด้วย ขำแทบตาย ต้นวิ่งหอบรอบสนาม ฝ่ายตรงข้ามเล่นเก่งมาก
มาจากคณะวิศวกรรมศาสตร์นี้เอง มิน่า
“ผมนึกออกและ รุ่นน้องผมก็เคยลงแข่ง ตั้งแต่นั้นมา ต้นไม่เคยไปยุ่งการแข่งเลย แถมลากไม่ให้ผมไปอีก ห้ามพูดถึงด้วย ผมเลยลืมไปเลยว่า มันมีการแข่งกีฬาทุกปี”
“ตกลง อาจารย์ ธวัช ไปเชียร์ผมนะ”
“ได้ไงครับ ผมก็ต้องไปเชียร์คณะผมสิ”
“คณะก็ส่วนคณะสิ ผมพูดว่า ไปเชียร์ผมไม่ใช่ให้ไปเชียร์คณะสักหน่อยสัญญานะครับว่าจะไป ”
“โอเคครับ”
################################
ลงครบแล้วจ้าค่ะ ^^ ขอบคุณทุกคอมเมนนะค่ะ ชื่นจัยฟุฟุ มีแรงฮึดแต่งต่อมากมาย
ความคิดเห็น