คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : รักนี้...เสถียร 11
ตอนที่ 11
“พี่ธวัช ค่อยๆเดินครับ เจ็บแผลไหม? ต้น มันแย่จริงๆ เมาจนไม่รู้เรื่อง ผม..”
“มันไม่ใช่ความผิดต้นนะ พี่เองแหละที่ไม่ทันระวัง คนแก่ก็อย่างงี้แหละต้น อย่าโทษตัวเองเลย เห็นเราเป็นแบบนี้ พี่ไม่ชอบเลย กลับมาเป็น ต้น คุณหนูขี้บ่นดีกว่า”
“พี่ธวัชก้อ ชิ ยังมีหน้ามายิ้มหวานให้ต้นอีก ตั้งแต่เช้าแล้วนะ ต่อไปนี้จะไปไหนก็ต้องบอกต้นจะไปเป็นเพื่อน ไม่นับเมือคืนนะ มันสุดวิสัยไปนิด ไม่น่าดื่มหนักเลย ว่าแต่พี่ไปทำอีท่าไหนถึงได้เดี้ยงมาขนาดนี้ละครับ อีกนานหรือเปล่ากว่าพี่จะหาย พี่จะคุมแล๊ปเด็กไหวไหมเนี้ย ไหนจะคุมสอบที่ใกล้จะถึง เดินทางไปทำงาน พายัยหนูนิดไปโรงเรียน กลับบ้าน เดินไปทานข้าว เดินไปนู้นนี้นั้น พี่ธวัช ทำไมพี่ไม่ระวังเลยครับ ดูซิ เลือดยังไหลอยู่เลย ยัยพยาบาลนั้นล้างแผลพี่สะอาดหรือเปล่าก็ไม่รู้ ”
รุ่นพี่ได้แต่ยิ้มหวานแทนคำพูดกลับไปให้ บรรดาอาจารย์ท่านอื่นที่เห็นร่างบางทั้งสองเริ่มตะโกนทักทาย ทำให้รุ่นน้องข้างกายหยุดกล่าวคำตักเตือนรุ่นพี่ร่างบางที่แสนอบอุ่น เมื่อเช้าตื่นมา เห็นรอยเลือดที่ซึมออกมาจากผ้าปิดแผล ทำเอาเขาเองสร่างเมาในพริบตา ทำอะไรไม่ถูก ความคิดแวปแรกที่เข้ามาให้หัวคือ ทำไมถึงไม่ดูแลรุ่นพี่ให้ดี ให้สมกับที่เขาดูแลและปกป้องเรา มือเรียวนุ่มแต่อบอุ่นอยู่เสมอของรุ่นพี่เข้ามาสัมผัสไรผมซอยสั้นก่อนจะลูบอย่างเบามือเป็นจังหวะที่ศีรษะ เรียกสติให้กลับมา พร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่นนั้นบ่งบอกว่า ไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้น ทำให้ตนเองสงบลง
“ต้น เราไปเล่นน้ำกับพวกอาจารย์ท่านอื่นเถอะ พี่ดูแลตัวเองได้ นั่งอยู่ตอนนี้สบายดี วิวก็สวย เรา
ไปเล่นสนุกเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงพี่ ดูซิพวกอาจารย์สาวๆ เขารอดูกล้ามขาวๆของต้นอยู่น๊า”
“ไม่เอาครับ เดี๋ยวพี่ธวัชก็ไม่ระวังอีก ต้นจะอยู่กับพี่ นั่งข้างๆพี่นั้นแหละ”
“ต้น เรามาพักผ่อนนะ อย่าทำให้พี่เป็นสาเหตุให้เราไม่สนุกเลยนะ มันจะพลอยทำให้คนอื่นไม่สนุกไปด้วย เชื่อพี่สิ ใครๆก็รอถ่ายรูปกับเรา พี่เองก็อยากเห็นกล้ามขาวๆของต้นเหมืนกันนะ ฮาๆๆ พี่สัญญาจะนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนเลย จะนั่งมองกล้ามปูเราตรงนี้ จริงๆ”
“พี่ธวัช ต้นไม่ได้มีกล้ามปูนะ กล้ามของต้นมันพอดี ไม่มากเกินไม่น้อยไป ”
ไม่พูดเปล่ารุ่นน้องขี้บ่น จัดแจงถอดเสือเชิ้ตขาวบางออก แสดงหลักฐานให้ดูถึงเนื้อหนังใต้ร่มผ้าให้รุ่นพี่ข้างกายได้ชม ก่อนแสดงท่าทีลังเลที่จะปล่อยให้รุ่นพี่คนสนิทไว้คนเดียว จนร่างบางต้องพูดกล่อมต่ออีกสักพัก ในที่สุดรุ่นน้องหยิบกล้องประจำตัวเตรียมออกไปเก็บภาพบรรยายกาศ โดยไม่ลืมที่จะหันมาสั่งคำสั่งอีกสองสามอย่าง ให้รุ่นพี่ที่นั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆชายหาด รุ่นพี่ร่างบางได้แต่ยิ้มและหัวเราะไปกับใบหน้าอันจริงจังของรุ่นน้องคนสนิท ใครมันจะไปกล้าบอกละ เพราะจินตนาการอันล่ำเริดของตนนั้นเป็นเหตุให้ต้องเจ็บตัว ต้องขอบคุณ ร่างสูงเจ้าของใบหน้าที่นิ่งเงียบ ที่ช่วยชีวิตเขาไว้ วงแขนอันแข็งแกร่งที่โอบอุ้มร่างของเขาไว้ อกที่หนาแน่นที่ปกป้องเขา ให้ความรู้อบอุ่น สายตาที่คมเข้มจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตาในห้องตรวจ ทำให้ก้อนเลือดในอกทั้งเต้นแรงและร้อน อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน น้ำเสียงที่คุยกับเขาช่างก้องกังวาน ให้ความรู้สึกที่มั่นคง ทุกสิ่งอย่างในตัว ผู้ชายคนนั้น ผู้มีพระคุณของเขา ช่างมีเสน่ห์ และ สง่างาม
“นั่งอยู่คนเดียวไม่เหงาหรอครับ ”
“อ้าว แพท เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหม ”
อาจารย์ธวัช กล่าวทักทาย อาจารย์คนใหม่ของภาควิชา อาจารย์แพท ชายหนุ่มร่างสุงใหญ่ในชุดลำลองสบายๆ เข้ากับลำตัวที่หนาและกล้ามแขนใหญ่โต แสดงถึงการดูแลเอาใจใส่ในการดูแลรักษาหุ่นของตนเอง ชายหนุ่มนั่งลงบนทรายสีขาวข้างๆรุ่นพี่ที่มากด้วยเสน่ห์ และยิ้มตอบให้ ถึงแม้รอยยิ้มเขาจะอบอุ่นไม่เท่าชายหนุ่มร่างบาง แต่เขาก็มีความจริงใจที่เต็มร้อยให้กับร่างบางนี้ สายตาชำเลืองมองผ้าพันแผลรอบๆเท้าบาง ไวกว่าความคิด มือหนาสัมผัสข้อเท้าอย่างเบามือ คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันก่อนจะส่งสายตาเชิงตั้งคำถามให้กับ ชายร่างบางที่ยิ้มให้เขา
“ดูท่าทางจะเย็บหลายเข็ม หมอคงห้ามโดนน้ำอีกหลายวัน แย่เลยนะครับ มาทะเลทั้งทีอดเล่นทะเลด้วยกันเลย.... รู้ไหมครับว่า ผมเป็นห่วงอาจารย์ธวัช ยิ่งเห็นอาจารย์เป็นอย่างงี้ยิ่งเป็นห่วงมากกว่าเดิม”
“ขอบคุณนะแพท พี่จะระวังให้มากขึ้น แต่เอ๊ะ เราเรียกพี่ว่าพี่ธวัชเหมือนเจ้าต้นมันก็ได้นะ ไม่เอาๆดีกว่า เรียกพี่ว่าพี่นั้นแหละ”
ไม่ว่าวันเวลาจะเปลี่ยนไปขนาดไหนรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของอาจารย์ธวัชยังคงเหมือนเดิม หรืออาจจะเพิ่มมากขึ้นไปด้วยกระแสของความอบอุ่นที่ใครต่างก็สัมผัสได้ อาจารย์ทั้งสองต่างพูดคุยกันสนุกสนาน
“มาเที่ยวทะเลทั้งที แพทยังไม่ลงเล่นน้ำเลย มัวแต่คุยเป็นเพื่อนพี่”
“ผมอยากอยู่เป็นเพื่อนพี่ธวัชครับ แค่นี้ก็คุ้มแล้ว แล้วพี่ธวัชอยากเดินไปดูน้ำทะเลใกล้ๆไหม ผมจะพาไป ไปกับผมปลอดภัยครับ”
“อย่าเลยครับแพท ขอบใจนะที่จะอยู่เป็นเพื่อนพี่ แต่ยิ่งแพททำอย่างงี้พี่ยิ่งไม่สบายใจ พี่ไม่อยากเป็นภาระให้ใคร พี่นั่งมองทุกคนสนุกสนานอยู่ตรงนี้ก็มีความสุขแล้ว พี่เองก็อยากเห็นแพทยืนอยู่ตรงนู้น เล่นน้ำสนุกสนานไปกับคนอื่นมากกว่านะ พี่สัญญาครับว่าจะไม่ลุกไปไหน จะนั่งมองแพทอยู่ตรงนี้ ”
“พี่ธวัช.... นั้นผมลงไปแปปนึงแล้วจะขึ้นมานั่งกับพี่ต่อนะครับ ห้ามปฎิเสธ ผมติดใจนั่งตรงนี้แล้ว สบายใจดีแถมเพลินอย่างที่พี่บอก อ้อ อีกอย่างผมจะหันมามองพี่เป็นระยะๆ พี่ต้องมองผม
ตลอดเหมือนที่พี่บอกผมนะครับ”
*************************************************************
บรรดาเหล่าอาจารย์ทั้งชายและหญิงที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี ต่างพากันสลัดคราบอาจารย์ที่เคร่งขรึม เหลือเพียงแต่บรรยากาศอันสนุกสนาน ต่างคนต่างพากันยิ้มแย้มและหัวเราะ เข้ากับสายลมที่พัดและเสียงคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งเป็นระยะๆจากท้องทะเล บ้างก็เล่นน้ำ บ้างก็วิ่งเล่น ถ่ายรูป ล้วนแต่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม อาจารย์ต้น รุ่นน้องคนสนิทเป็นที่ชื่นชมของบรรดาสาวๆ ทั้งเล็ก ใหญ่ ด้วยหุ่นที่ไร้ไขมันแต่กล้ามที่ดูดีรับกับร่างกายอันเปราะบาง เสมือนสีของงาช้างทำให้เป็นที่จุดสนใจของใครๆ แถมด้วยใบหน้าและดวงตาที่สง่างาม ดูหยิ่งผยองแต่มีเสน่ห์ พ่วงด้วยชายหนุ่มน้องเล็ก อาจารย์แพท อาจารย์คนใหม่ ชายหนุ่มสุภาพ เป็นมิตร ถึงแม้จะเพิ่งเดินลงไปสมทบกับบรรดาอาจารย์ที่เหลือ แต่จุดความสนใจก็ไม่น้อยหน้าเช่นกัน ทุกคนต่างต่อคิวแย่งตัวถ่ายรูปกันให้วุ่น แต่เจ้าตัวก็ไม่ลืมที่จะหันหน้ามามอง และ ส่งยิ้มให้ ร่างบางที่นั่งอมยิ้มให้เป็นระยะ ความอบอุ่นที่ถึงแม้จะอยู่ห่างกัน แต่เพียงสายตาคู่นั้นของร่างบางมองมา ก็สามารถสัมผัสได้
ถึงแม้จะไม่ได้ลงเล่นน้ำทะเลเหมือนใครๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ อาจารย์ธวัช เบื่อหน่ายหรือหมดสนุก ในทางตรงกันข้าม ร่างบางกับสุขใจที่ได้มองเห็นทุกคนมีความสุข ต้น เองถึงแม้จะยอมลงไปร่วมสนุกกับคนอื่น แต่ก็ไม่วายค่อยมองด้วยความเป็นห่วง ทำให้ร่างบางต้องค่อยยิ้มและโบกมือให้รุ่นน้องสบายใจ ส่วนอาจารย์แพท กว่าจะไล่ให้ไปเล่น ก็แทบแย่ ทำให้ร่างบางเผลออมยิ้มให้ความน่ารักของรุ่นน้องคนใหม่โดยไม่รู้ตัว
“เอ๋ ใครโทรมานะ....”
ทันทีที่อาจารย์ธวัชละสายตาจากอาจารย์น้องใหม่ กลับมองดูเสียงมือถือของตน เบอร์มือถือเบอร์เดิมที่ ช่วงนี้มักจะโทรเข้าหาเสมอในช่วงหลายอาทิตย์มานี้ ไม่ได้ทำให้ร่างบางรู้สึกรำคาญหรือเบื่อหน่าย แต่กลับสร้างรอยยิ้มบางๆให้อีกด้วย
“สวัสดีครับ อาจารย์ ชนา”
เสียงตอบรับอันคุ้นเคย ถึงแม้จะเพิ่งรู้จักกันไม่นานแต่ทว่า อาจารย์ ชนากร กลับจินตนาการออกได้ว่า ร่างบางนี้กำลังอมยิ้มให้เขาเป็นแน่
“อาจารย์ ธวัช กำลังทำอะไรอยู่ครับแล้ววันนี้มีไปไหนหรือป่าวครับ”
“วันนี้ไม่ได้ไปไหนครับ แล้วอาจารย์ ชนา ละครับ ประชุมเป็นอย่างไรบ้างครับ ”
ตั้งแต่วันที่ดูหนังด้วยกัน อาจารย์ ชนา มักจะโทรมาหา ร่างบางทุกวัน จนกลายเป็นกิจวัตนประจำใหม่ของทั้งสอง ทุกครั้งที่โทรคุยกัน อาจารย์คณะวิศวะร่างใหญ่ มักจะค่อยรายงานกิจวัตรของตนแลกเปลี่ยนกับกิจวัตรของร่างบาง จึงไม่แปลกอะไรที่อาจารย์ ธวัช จะทราบว่าร่างใหญ่นั้นมีประชุมของภาควิชา ต่างกับตนที่มาพักผ่อนกับภาคเช่นกัน
“เรียบร้อยดีครับ ดีเอาซะมากๆ แต่อาจารย์ ธวัช ยังไม่ได้บอกผมเลยว่าทำอะไรอยู่”
ร่างบางไม่ตอบ แต่กลับหันมือถือที่ขนาบข้างแก้มพวงชมพูของตน ไปทางทิศข้างหน้า ให้ร่างสูงได้รับฟังเสียงคลื่นที่ซัดเข้าฝั่ง และ เสียงหัวเราะ พูดคุยส่งเสียงดัง จากบรรดาคณาจารย์
“ทายสิครับ”
“พักผ่อนเผื่อผมด้วยนะครับ คนดี..... เมื่อคืนมีปาร์ตี้หลังประชุมครับ ดึกเลยไม่ได้โทรหา อาจารย์ ธวัช ไว้วันจันทร์เราไปทานข้าวด้วยกันนะครับ ไม่ได้เจอหน้าอาจารย์ ธวัช เลย ผมคิดถึงอาจารย์จัง”
ร่างบางคลี่ยิ้มเบาๆ แล้วมองผ้าพันแผลอันใหม่แต่ยังคงมีรอยเลือดซึมออกมาเล็กน้อยเป็นวง ถ้าร่างใหญ่เห็นคงเป็นห่วงไม่ต่างจากคนอื่นๆเป็นแน่ ยิ่งตอกย้ำให้ ร่างบางระลึกถึงสาเหตุกจากการได้บาดแผลนี้มา ยิ่งคิด สองแก้มบางก็ยิ้งมีสีแดงระรื่นขึ้น
“ค.....ครับ”
อาจารย์ ธวัช มุดหน้าลงด้วยความเขินอาย กดริมฝีปากเบาๆ แล้วค่อยๆกลับมาคลี่ยิ้มอีกครั้ง และหัวเราะอย่างสนุกสนาน เหมือนจะไม่สนใจเหตุการณ์รอบตัวอีก
การกระทำ ทุกความเคลื่อนไหว ของร่างบางนั้นอยู่ในสายตาของ สาม คู่.......
หนึ่ง...... อาจารย์น้องใหม่ล่าสุดของภาควิชา อาจารย์ แพท ถึงแม้จะลงไปชายหาดสมทบกับคณาจารย์ที่เหลือ แต่ก็ไม่ลืมหันมามองร่างบางตลอดเวลา
“พี่ ธวัช คุยกับใครกัน.....”
สอง........................................
ชายหนุ่ม ร่างสูง เจ้าของสายตาคมที่ใครๆต่างพากันกลัว ผมสั้นหยักศกไหวเบาๆตามกระแสลม ชายหนุ่มยืนห่างจาก ร่างบางไม่ไกลนัก ยืนจ้องมองร่างบางอย่างไม่ละสายตา บรรยากาศเริ่มร้อนเป็นทวี เมื่อร่างบางข้างหน้ายังคงพูดคุยหยอกเล่นกับคนทางไกลจากเครื่องมือสื่อสาร หากใครสังเกตเห็น ร่างหนุ่มร่างสูง หุ่นอันกำยำของ ตุลย์ อธิปไตย ยืนจ้องมองร่างบางที่แผ่รัศมีอบอุ่น คงคิดเห็นแน่ว่า เหมือนซาตานหมายจะจัดการเทวดาตัวน้อย ดวงตาคมเข้มยังคงจ้องมองอย่างไม่ลดลา สายตามองตรงเหมือนริมฝีปากที่ยังคงยืดตรงแต่กลับกระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินหันหลังกลับไป อย่างไม่สนใจใยดีอีก
และ สาม........
“แพท มันจะขยันมอง พี่ ธวัช ของฉันมากไปแล้วนะ”
ต้น รุ่นน้องคนสนิท ถึงแม้จะถ่ายรูปให้บรรดาอาจารย์และตัวเอง ก็ไม่ลืมจะสังเกตเห็น รุ่นน้องคนใหม่ที่ขยันมอง ขยันสังเกต พี่ ธวัช ของตนเอง จนรู้สึกหมั่นไส้ หมายจะตรงไปจัดการ ก่อนที่เดินตรงไปหาเป้าหมาย ที่ไม่ได้สนใจลูกบอลเลย์หรือทีมตัวเอง ต้น ก็ไม่ลืมที่จะหันไปมอง รุ่นพี่ของตน ที่คุยโทรศัทพ์ อย่างสนุกสนาน ไม่สนใจบรรยากาศเช่นกัน
“ เอ๋ พี่ ธวัชคุยกับใคร ตาน้องนิดหรอ หรือ ค....ใคร”
ไวกว่าความคิด สายตาที่มองดู รุ่นพี่ กลับ สังเกตเห็น ร่างสูงใหญ่อันโดดเด่น ไม่ห่างจากรุ่นพี่นัก ถึงแม้จะเห็นจากระยะทางที่ไม่ใกล้มาก แต่เพียงแค่แวปเดียวก็นึกออกว่าใคร จะมีสักกี่คนที่มีเสน์ห่โดดเด่น ทั้งหน้าตา รูปร่าง มากไปกว่า..... ตุลย์ อธิปไตย
“ตายแล้ว พี่ฉันนนน ไปก่อเรื่องอะไรมาอีกกกก”
#####################################################
หายไปชาติกว่าๆๆ รอติดตามนะค่ะ ^^
ความคิดเห็น