ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : งานเทศกาลวาตะนากาชิและคำสาป
“ว้าว ตุ๊กตาตัวนั้นน่ารักจังเลยยย” เรนะผู้คลั่งไคล่ของน่าร้ากเริ่มออกอาการโหมดจาเอากลับบ้านเสียแล้ว
“จะเอากลับบ้าน~~”
“ตุ๊กตาหมีใหญ่นั่นน่ะเหรอ” เคอิจิชี้ไปที่ตุ๊กตาหมีสีขาวตัวใหญ่ๆ ซึ่งถ้ามองตามเด็กผู้หญิงจะดูแล้วมันก็น่ารักมาก
“ใช่ๆ น่ารัก~~” เรนะต้องการอยากได้แบบสุดขาดดิ้นเลย เคอิจิถอนหายใจอย่างยิ้มๆแล้วก็ลูบหัวเรนะ
“เอ้า ช่วยไม่ได้นะฉันจะเอามาให้เธอละกัน” แล้วเคอิจิก็เตรียมปืนมาสอยรางวัลตุ๊กตาน้องหมีตัวโตนั่นทันทีพร้องมิองเองก็คอยช่วย(ใครอ่านบทปีศาจลักซ่อนจะเป็นคุณโทมี่มาช่วยเคอิจิสอยเจ้าหมีมาให้เรนะ)
“เคย์อิจิคุงสู้ๆน้า~~” เรนะคอยเชียร์เคจิกับมิองเสมอเพราะอยากได้ตุ๊กตาและอยากให้เพื่อนๆชนะด้วย
“คุณหนูครับ ไม่มีอะไรที่อยากได้บ้างหรือขอรับ?” ซากุโระถามบ้างขณะที่ฮิมิดกะกำลังมองงานอย่างน่าสนใจ แล้วมองไปทางซากุโระ
“ฮึม อะไรที่อยากได้เหรอ ... เอาตุ๊กตาได้ไหมล่ะ”
“ขอรับ ได้ทั้งนั้นล่ะขอรับ” ซากุโระตอบรับแล้วฮิมิโกะก็มองตามตุ๊กตาหมีอย่างเลือกไม่ถูกเพราะมันน่ารักหลายตัวมากเลย
“ตุ๊กตา..งั้นเหรอ..จะเอาตัวไหนดีน๊า นี่ซากุโระคิดว่าตัวไหนเหมาะกับฉันล่ะ” แล้วหันมาอย่างยิ้มๆในร้านขายเร่ตุ๊กตาที่คุณหนูไม่ต้องออกแรง ฮา..
“เอ่อ ..ตุ๊กตาหมีตัวสีชมพูตัวนั้เหมาะกับคุณหนูนะครับ” แล้วซากุโระก็หยิบตุ๊กตามาให้ดูแล้วเธอก็มอง
“งั้นเอามาให้ฉันหน่อยก็แล้วกันนะ”
“ครับ ตามความประสงฆ์เลยขอรับ”
ทฮิมิโกะเดินไปพร้อมซากุโระและเดินถือตุ๊กตาไป พร้อมๆกับทำกิจกรรมชมรม..แล้วสายตาก็ไปมองที่จุดๆหนึ่งเข้า
“เอ๊ะ 2คนนั้นใครเหรอคะ ริกะ”
“ไหนค่ะ?”
“2คนนั้นที่ว่าผู้ชายถือกล้องกับผู้หญิงชุดสีเขียวน่ะค่ะ” ฮิมิโกะว่าพลางชี้ไปทางจุดที่เธอถามนั่นเอง
“อ๋อ เขาคือคุณโทมิทาเกะกับคุณทาคาโนะค่ะคุณทาคาโนะเป็นพยาบาลประจำคลินิกของคุณหมออิริเอะ ส่วนคุณโทมิทาเกะเป็นนักท่องเที่ยวที่ชอบมาถ่ายรูปที่นี้นะค่ะมี๊ แต่ว่าอย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลยนะค่ะ พวกเขากำลังมีเวลาส่วนตัวอยู่ด้วยกันทั้งที”
ฮิมิโกะไม่ฟังแถมโผล่ไปทักทายอีกเสียแล้ว แล้วทาคาโนะก็ทักทายตามภาษาผู้ใหญ่ที่พบกับเด็กเล็กๆ
“อ้าวสวัสดีจ๊ะ เธอคือ เซกาว่าจัง สินะจ้ะ”
“ค่ะ เซกาว่า ฮิมิโกะค่ะยินดีที่ได้รู้จัก” ทาคาโนะยิ้ม แล้วเริ่มทักทายตัวเองและคนข้างๆให้กับเด็กน้อยบ้าง
“จ้ะฉันชื่อทาคาโนะ มิโยะ แล้วนี่คุณโทมิทาเกะจิโระจ้ะ”
“สวัสดีนะ ฮิมิโกะจัง”
“ค่ะ” เธอยิ้มทักทาย แล้วทั้ง2ก็มองฮิมิดกะเพราะเวลาพูดจาอะก็ดูคล้ายๆริกะดีเหมือนกันแล้วมิโยะก็ยิ้ม
“หนูสนุกกับงานวาตะนากาชิไหมจ้ะ”
“ค่ะ สนุกมากๆเลยค่ะแล้วคุณมิโยะไม่ไปเที่ยวเหรอคะมาทำอะไรแถวนี้” ทาคาโนะมองแล้วยิ้มแบบมาดผู้ใหญ่
“โฮะๆ ช่างสังเกตจังนะจ้ะ ฉันมาทัศนศึกษาและมาค้นคว้าเรื่องคำสาปของท่านโอยาชิโระจ้ะ” โอยาชิโระ คำสาปของท่านโอยาชิโระน่ะเหรอ-ฮิมิโกะคิดแล้วมองทาคาโนะแบบอยากรู้อยากเห็น
“แล้วมันเป็นยังไงเหรอคะ ไอ้คำสาปที่ว่าเนี่ย” โทมิทาเกะและทาคาโนะมองหน้ากันซักพักแล้วโทมิทาเกะก็ลูบหัว
“ฉันว่าหนูอย่าฟังเรื่องนี้เลยนะมันสยองเกินไป” สยองเหรอ-เธอคิดในใจแล้วก้คะยั้นคะยอถามอีก
“แล้วมันยังไงล่ะคะ ถ้าหนูไม่รู้ก็ไม่ใช่คนในหมู่บ้านถาวรดิคะ”
“เฮ้อ เอาไงดีล่ะทาคาโนะซัง” พลางไปถามทาคาโนะทั้งๆที่รู้ดีเลยว่าคำตอบจะออกมาเป็นยังไงแล้วทาคาโนะก็ยิ้ม
“เล่าไปเลยสิคะก็เด็กมันอยากรู้นี่นา”
“เฮ้อ เธอหนิ” แล้วทาคาโนะก็หัวเราะแล้วก็เริ่มสาธยายให้ฮิมิโกะฟังบ้าง
“ก็นะหลังจากงานวาตะนากาชิปีนั้นว หัวหน้าก่อสร้างเขื่อนก็ถูกฆ่าตายโดยถูกแยกส่วนออกเป็นชิ้นๆมีแต่แขนขวาเท่านั้นที่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอและผู้ก่อการร้ายก็หายสาบสูญไป”
ฮิมิโกะฟังแล้วเหมือนเคยเจอในคอลัมเกี่ยวกับข่าวสยองในฮินามิซาวะมาบ้างแล้วแล้วทาคาโนะก็เริ่มเล่าต่อทันที
“ต่อมาอีกปีมี เกิดอุบัติเหตุสามีภรรยาพลัดตกน้ำตายที่บึงหน้าผานั้นซึ่งพบเจอแต่ศพสามี ศพภรรยาหายสาบสูญ”
“แล้ว...ยังมีอีกรึปล่าวคะ”
“อืมปีต่อมาเจ้าอาวาสฟุรุเดะจู่ๆก็ตายแบบไม่มีสาเหตุ...แล้วภรรยาก็โดดน้ำตายป่านนี้ยังไม่พบศพ และต่อมาอีกปีหนึ่งแม่บ้านซึ่งเป็นน้องสาวของสามีภรรยาคู่นั้นถูกทุบตีจนตาย เด็กที่หายสาบสูญไปคือ โฮโจ ซาโตชิ อ้ะแต่ก็กลับมาแล้วนี่นาหึหึ”
“เอ๋ คุณซาโตชิ?”
“คุณหนูครับ!” แล้วซากุโระก็วิ่งมาตามเธออย่างรวดเร็วฮิมิดกะสะดุ้งโหยงหันมาทางซากุโระทันที
“อ้าว ซากุโระคุง”
“คะ ครับ..”
“มีอะไรเหรอ” ฮิมิโกะถามขณะที่เสียดายที่ยังไม่ทันถามไปให้หมด แล้วซากุโระก็ก้มหน้าลงตอบทันที
“คือว่าริกะจังจะแสดงแล้วนะครับ เรารีบไปกันเถอะครับ” เธอตกใจเพราะลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทแล้วโบกมือลาโทมิทาเกะและทาคาโนะตามมารยาทโดยไม่ลืมที่จะขอบคุณเรื่องที่อุตส่าเสียเวลาเล่าให้ฟัง
“อ้ะงั้นเหรอ ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะคะคุณโทมิทาเกะ”
“เอะ?..ข้อมูล?” ซากุโระหันมามองเธอทันทีสงสัยที่ว่าคงไปได้ยินอะไรแปลกๆมารึปล่าวกันนะ
“ข้อมูลของคำสาปน่ะ”
“คะ ค คำสาป?..อะ ไม่ได้การ เรารีบไปเถอะครับ” แล้วซากุก็จูงมือฮิมิโกะไปฮิมิโกะหน้าแดงเป็นเจ้าเข้าแต่กฌพูดแบบอายๆและอ่อนโยนว่า
“มือของซากุโระอุ่นจัง”
“อะ เอ๋?” ซากุโระค่อยๆหันไปมองขณะที่พบว่ากำลังจับมือฮิมิโกะอยู่นั้นเองแล้วฮิมิโกะรีบปล่อยมือพลางหันไปสนใจทางสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเพื่อทำให้เลิกเขินอาย
“ว้าว ริกะแสดงแล้ว” ริกะซึ่งกำลังแสดงในชุดมิโกะพลางถือจอบขนาดใหญ่ในการใช้ในการทำพิธีเป็นจอบสีทองและมีกระดิ่งติดอยู่ด้านล่างของจอบไม่ไกลจากจอบมากนักและผูกด้วยด้ายสีแดงบางๆแล้วฮิมิดกะก็ตบมือซากุโระก็เช่นกัน
“เก่งจริงๆเลยนะริกะตัวเล็กนิดเดียวเอง” ฮิมิโกะพูดพลางยิ้ม ซากุโระเริ่มหน้าแดงไปถึงหูแล้วตอบกลับอย่างอายๆ
“คะ ครับ..”
“ไปกันเถอะไปลอยนุ่นกัน” แล้วเธอก็คว้าแขนของซากุโระไว้แล้วเดินไปทำกิจกรรมต่อไปทั้งๆที่ท่าทียังอายต่อกันและกัน
“ครับ”
“เฮ้อทุกคนกลับกันหมดแล้วแฮะ เดินมืดแบบนี้น่ากลัวจัง ขนลุกเรื่องคำสาปจังเลย” ขณะที่กลับบ้านทุกคนก็ได้แยกย้ายกันกลับ ฮิมิโกะพูดอย่างหนาวๆขณะที่ยังขนลุกกับเรื่องคำสาปที่ทาคาโนะเล่า
“ไม่ต้องกลัวครับคุณหนู มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกครับ”
“ฮื่อ หนาวจังเลย ฮะๆร่างกายอ่อนแอแบบนี้ไม่ไหวเลยจริงๆน๊า ชั้นนี่” ซากุโระปลอบแล้วจู่ๆฮิมิโกะก็รู้สึกถึงอากาศหนาวเพิ่มขึ้นแล้วใช้มือกอดตัวเองเพื่อให้อุ่นขึ้นมาบ้าง ซากุโระมองอย่างเป็นห่วงเช่นกัน
“คะ คุณหนู..”
“หืม”
“เอาเสื้อผมไปใส่ก่อนก็ได้นะครับ”
“อ้ะ ขอบคุณนะ” แล้วรับเสื้อมาใส่แม้จะเป็นเสื้อที่บางแต่ฮิมิโกะใส่แล้วกับรู้สึกอบอุ่นมาก ขณะนั้นก็ถึงบ้านพอดี
“อ้ะถึงบ้านซะที ซากุโระ ..” ฮิมิโกะและซากุโระเดินขึ้นไปข้างบนพร้อมกัน ฮิมิโกะมองซากุโระ
“ไปพักเถอะนะ”
“ขอรับ”
“คุณหนูครับ วันนี้อธิฐานเรื่องอะไรล่ะครับ?”
“อธิฐานขอให้มีความสุขในทุกๆวันเลยล่ะ”
“ครับ กระผมก็หวังแบบนั้น”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น