ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ยามเมื่อนักเรียกใหม่เข้ามา(แก้ไขแล้ว)
มิ้ง มิ้ง เสียงจักจั่นกรีดร้องในยามเช้า และฝีเท้าของเด็กหนุ่มที่กำลังเร่งรีบและวิ่งแล่นอยู่ในหมู่บ้านฮินามิซาวะ หมู่บ้านเล็กซึ่งเต็มไปด้วยความสงบสุขและเสียงของจักจั่นเล็กๆช่วยปลุกการหลับใหลของชาวบ้าน
"เคย์อิจิคุง อรุณสวัสดิ์" เสียงของสาวน้อยที่รอเด็กหนุ่มที่ชื่อมาเอะบาระเคอิจิเป็นคนที่น่ารักและมีนิสัยที่น่าประหลาด
"เรนะ มาเช้าจังเลยนะ"เคอิจิทักทายสาวน้อยที่ชื่อริวกุ เรนะบ้าง
"เรนะตื่นเช้าทุกวันอยู่แล้วล่ะนะ ล่ะนะ" เรนะทักทายด้วยรอยยิ้มและหัวเราะเล็กน้อยคำพูดของเธอจะติดปากคำหลังๆแบบนี้
"เรนะ รู้สึกเหมือนเธอจะโตขึ้นทุกวันนะ โดยเฉพาะ.." เคอิจิก็เริ่มแกล้งเรนะเสียแล้วและกำลังมองที่หน้าอกของเรนะทำให้เรนะออกอาการเขินอาย และตกใจ
"ว้าย เคย์อิจิคุงจ้องอะไรน่ะ"
"จ้องส่วนภูเขาไปฟของเรนะ เหอ เหอ"
"เคย์อิจิคุงคนลามก! " เรนะชกหน้าของเคอิจิคุง(คุง?) หน้าหงายเคอิจิถึงกับต้องเอามือปิดหน้าที่โดนชกไปหมาดๆเมื่อกี๊
"โอ้ยขอโทษเรนะชั้นล้อเล่นเฉยๆเองง่า"
"เคย์อิจิคุง ขอโทษนะ เรนะไม่ได้ตั้งใจ"
“ทำอะไรกันอยู่น่ะทั้ง 2 คน" เสียงของสาวน้อยดังมาข้างหลังนั่นก็คือเพื่อนร่วมชั้นของพวกเคอิจินั่นเอง และ เธอยังเป็นหัวหน้าห้องอีกตะหาก เรนะก็ทักทายเธอกลับบบ้าง
“มี๊จัง อรุณสวัสดิ์” เธอมีชื่อว่า โซโนะซากิ มิอง แต่ก็นะเรนะมักจะเรียกเธอสั้นๆว่ามี่ แต่ก็มีไม่กี่คนที่เรียกเธอสั้นๆแบบนี้ แล้วมิองก็เริ่มนึกได้ถึงเรื่องที่อยากจะพูดกับเคอิจิ
"เออใช่ๆเคจัง เรนะเหมือนจะมีนักเรียนใหม่ด้วยนะ" มิองมักจะเรียกเคอิจิว่าเคจังเพราะมันเรียกง่ายดีประมาณนั้น
"ใครกันน้า กันน้า?" เรนะเริ่มสนใจขึ้นมาบ้างแล้ว
"เห ผู้ชายหรือผู้หญิงกันน่ะ" เคอิจิก็เริ่มสนใจขึ้นมาบ้างเพราะนอกจากเคอิจิก็ไม่ค่อยได้มี น.รใหม่เข้ามาเลย
"แน่นอนว่าต้องผู้หญิง น่ารักมากๆเลยน๊า" มิองพูดกระตุกความน่ารักเข้า เรนะเริ่มออกอาการอยากเห็นของเรนะเอาเข้าเสียแล้ว
" ~~ อยากเห็นจังเลยๆๆๆ"
"เรนะคิดอะไรอยู่ล่ะสิ " เคอิจิเริ่มผวาเรนะ ในขณะที่กำลังจะเดินเข้าห้องเรียน แล้วก็เจอเพื่อนร่วมชั้นอีกคนเข้ามารับทั้ง 3 คนเป็นเด็กที่น่ารักและใจดี คนๆนั้นเธอก็คือ..
"ทุกคน ทำอะไรกันอยู่หรอมี๊?" เธอชื่อริกะ ฟุรุเดะ คำพูดติดปากก็คือมี๊ นิปา เป็นเด็กสาวที่อ่อนโยนใจดี และยังเด็กๆ ในโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่มีสายชั้นและเครื่องแบบนักเรียนที่ปนเปกันมั่วซั่ว เพราะงบประมาณของที่นี่ไม่มีที่จะสร้างโรงเรียนใหม่หรือเพราะชาวบ้านชอบแบบนี้ก็ไม่ทราบ
" กำลังจะเข้าห้องเลยน่ะ" เคอิจิ ตอบแล้วมองไปรอบๆประตูจึงทำให้น่าแปลกใจเพราะมันไม่เป็นอย่างที่เคยเป็น มิองเลยถามแทนให้
"เหะๆ วันนี้ซาโตโกะไม่วางกับดักเหรอริกะ"
"มู วันนี้ซาโตโกะบอกว่าเหนื่อยนะ" เสียงของเด็กหนุ่มอีกคน ที่โผล่มาจากที่ไหนไม่รู้ดังขึ้น เขาชื่อโฮโจซาโตชิ เป็นพี่ชายของซาโตโกะ
"อ้าว ซาโตชิคุง แล้ว..ชิองก็.." มิองตกใจทันทีแล้วเจ้าของชื่อก็โผล่มาด้านหลังของซาโตชิ
"ค่ะ ทุกคน วันนี้อากาศดีนะค่ะ" โซโนะซากิ ชิองน้องสาวแสนแสบ แสนตอแหล(ไม่ได้ตอแหลนะ-ชิอง)
"ชิอง!!! เธอย้ายมาแล้วเหรอ!!!" มิองมีสีหน้าตกใจเมื่อเห็นน้องสาวโผล่มาโรงเรียนนี้แล้วก็ยิ่งตกใจเข้าไปอีก
"พี่ล่ะก็ ฉันก็อยากอยู่กับซาโตชิคุงสิค้า" ชิองว่าแล้วกอดแขนซาโตชิแบบไม่อายคนรอบข้าง
"อะ..อะ..อะไรเล่า!!! จะย้ายมาก็บอกฉันก่อนเซ่หรือว่าเธอจะเป็นน.รใหม่" แทนที่มิองจะพูดแต่เคอิจิดันพูดแทนซะงั้น
"เคจัง นั่นมันคำพูดฉันตะหาก-3-" (มิอง)
"แหม ก็ใช่น่ะสิค่ะ"
"ไม่ใช่ซะหน่อยนะ.." จู่ๆก็มีเสียงปริศนาดังขึ้น ทำให้ทุกคนแทบจะหันไปหาต้นเสียงและชิองก็รีบแก้
"ฮะๆ ล้อเล่นค่ะ ว่าแต่คุณเป็นใครกันค่ะ?"
"ฉันเหรอ ฉันชื่อ..." เจ้าของเสียงเงียบไป แล้ววิ่งหนีออกจากห้องเรียนโดยที่เธอไปไหนก็ไม่รู้ เรนะถึงกับสงสัยมากยิ่งขึ้น ที่ไม่ออกอาการ “จาเอากลับบ้าน” คงเพราะยังไม่เห็นหน้าแน่ๆ
“ใครกันน่ะ? กันนะ”
"น.รใหม่คนนี้ค่อนข้างจะขี้อายแฮะ" เคอิจิว่าขึ้นบ้างเมื่อเห็นน.รใหม่ขี้อายวิ่งหนีออกไปนอกห้องเมื่อตนเองเงียบไปนานสองนาน
"นั้นสินะค่ะ ซาโตชิคุง สายแล้วนะค่ะ" ชิองเรียกให้ไปนั่งที่เพราะเป็นห่วงว่าซาโตชิจะสาย
"เอ้าน.รทุกคนนั่งที่ได้แล้ว เราจะมาแนะนำน.รใหม่" ครูจิเอะเป็นครูประจำชั้นของน.รทุกคนเดินเข้ามา แต่ละคนก็กลับไปนั่งประจำโต้ะของตนเองโดยไม่ลืมการขานตอบรับ
"ค่ะ/ครับ"
"เอ้ามาได้แล้ว ฮิมิโกะ .." ครูจิเอะเรียกชื่อ น.รใหม่ ฮิมิโกะเดินเข้ามาด้วยอาการอายและประหม่าแต่เธอก็พยายามคุมสติ(เหมือนฮานิวที่มาตอนแรกล่ะมั้ง)
" เอ๋?" ทุกคนอุทานออกมาอย่างสงสัย สาวน้อยคนนี้มีผมสีทองยาวไปถึงเอว หน้าตาสละสลวยผิวขาวผ่อง งดงามมาก และตาสีฟ้าอ่อนราวกับชาวฝรั่งเศส และชุดที่ใส่อยู่เป็นชุดน.ร. ร.ร.หญิงรวม ที่เป็นประโปรงทั้งชุดยาวถึงขา แขนเสื้อยาวประมาณถึงข้อมือ
"ค่ะ ฉัน เซกาว่า ฮิมิโกะ" เธอทักทายอย่างเขินๆกับสายตาที่จ้องเธอนั้น ทำให้เธอหน้าแดงไปหลายตลบ
" หือ?"
" ขะ..ขะ..ขอฝากเนื้อ ฝากตัว ฝากหัวใจ ฝากร่างกายไว้ในที่นี่ด้วยนะคะ" เธอพูดรเวปรื๋อ ทุกคนเองก็ยิ่งจ้องมองเข้าไปใหญ่ ฮานิวคงคิดว่าเป็นมุขเลยตอบมุขกลับซะอย่างนั้น
"อาอูววว อย่ามาฝากร่างกายไว้เลยค้าาาา"
"ฮะๆ น่ารักชะมัดเลย เรนะคงไม่..เอากลับบ้านสินะ" เคอิจิยิ้มขำเธอและพูดว่าคนข้างๆคงไม่เกิดอาการ แต่ที่ไหนได้
"จะเอากลับบ้าน~~~"
"เฮ่ย!!! เรนะเดี๋ยวๆ” เคอิจิรีบวิ่งไปห้ามเรนะทันทีเพื่อไม่ให้เธอมีข้อหาลักพาตัวเพราะความอยากเอากลับบ้าน (น่ากลัวจังเรนะ)
"ซาโตชิคุง เหม่ออะไรค่ะ ทำแบบนี้..."ไม่ได้นะค่ะ" " ชิองพูดท่าทางเขินๆอายๆอยู่บ้างเล็กน้อย
"เอ๋ ซาโตชิเฮ่ยมาช่วยหน่อยเด้!!" เคอิจิที่กำลังรั้งห้ามไว้อย่างสุดชีวิตก็ขอความช่วยเหลือ แต่ไม่วายไอ้คู่อริมันไม่อยากช้วย แถมน้องสาวก็ยังซ้ำเติมอีก(คู่อริเหรอ!?)
"นีนี่คะปล่อยไว้แบบนั้นก็ได้มั้ง" (ซาโตโกะ)
"มู~ ไม่เอาหรอก" ซาโตชิหันไปมองหน้าแฟนกับน้องสาว และแล้วช่วงเวลาผ่านไป..
กว่าจะสงบได้เคอิจิก็เล่นเอาเหนื่อย..
ในระหว่างที่สงบแล้วก็เป็นช่วงเวลาพักกลางวันพอดี และรวมตัวกันทานอาหารกลางวันอย่างสงบสุขโดยไม่ลืมเพื่อนคนใหม่
"ซาโตชิคุง เอาอ้าม~" ชิองแสนสวยกำลังป้อนอาหารซาโตชิอย่างร่าเริงคนเป็นพี่เลยแซวไปเล่นๆ
"เห? ชิอง เธอนี่ท่าทางจะรักซาโตชิมากเกินไปแล้วนะ "
"แหม..." ชิองทำท่าทางเขินๆและรอยยิ้มเอียงอาย(ที่เคยใช้ไปในเนื้อเรื่องหลัก ฮา...)
"มู~" ซาโตชิเองก็แทบจะหน้าแดงด้วยเหมือนกัน และในที่สุดคนที่เงียบมานานก็เอ่ยปากพูดบ้างแล้ว
"อะ เอ่อ จะดีเหรอคะที่ให้ฉันมานั่งด้วยแบบนี้"
"มี๊~ ดีสิค่ะ"
"ทำไมล่ะ มันน่าอายจังเลย ดีจัง...ฉันยังไม่มีเพื่อนเลยซักคนเลย ไม่รู้จะเข้ากันได้หรือปล่าวนะ" ฮิมิโกะเริ่มระแวงว่าทุกคนอาจจะไม่ชอบเธอแล้วบ้างก็ได้เพราะเธอก็กลัวว่าจะเป็นแบบนั้นอยู่เหมือนกัน
"พวกเราไงล่ะ เพื่อนๆของเธอ" ริกะเสริมบ้าง ทำให้ฮิมิโกะดีใจจนน้ำตาคลอและรีบขอบคุณพวกเขาทันที
"ขะ..ขะ..ขอบคุณมากๆค่ะ เพราะฉันเป็นเพียงลูกคุณหนู..อ้าย!!!..หลุดปากแล้ว" เธอหน้าแดงทันทีที่หลุดปากออกไป ทั้งหมดชะงักและสงสัยว่ายังมีคุณหนูนอกจากเคอิจิอีกเหรอ (และยังรวยกว่าด้วย)
"หือ? คุณหนูหรอค่ะ แล้วทำไมถึงย้ายมาเรียนโรงเรียนบ้านนอกแบบนี้ล่ะค่ะ" ริกะซักไซร้ถามเธอ
"เพราะ..เพราะว่า มันสนใจนี่นา แหม..." เธอว่าอย่างเขินๆ และหน้าแดง ฮานิวเลยแทรกขึ้นมาบ้าง
"อาอูวว ชีวิตชนบทมันดีกว่าสินะค่ะ"
"ค่ะ นั่นสิคะ ฮะๆๆๆ" จะบอกดีไหมนะ เธอคิด.. แล้วเงยหน้าขึ้นพูดแบบจริงๆจังๆ
"คุณริกะ คุณชิองคะ.."
"ค่ะ?/มี๊?" ทั้ง 2 สงสัย..
"ที่นี่น่ะ มีคำล่ำลือว่ามีคำสาปของท่านโอยาชิโระด้วยเหรอคะ"
"ค่ะ"
"ฮะๆ ช่างเถอะค่ะ ฉันสนใจนิดหน่อยค่ะ แต่ว่า.... ได้ยินมาว่าคุณมิองมีเกมส์ลงทันด้วยเหรอคะ..ในกิจกรรมชมรมน่ะค่ะ" แล้วเธอก็ปัดไปเป็นเรื่องอื่นเพราะตอนนี้เธออยากจะสนุกกับเรื่องตรงหน้ามากกว่า
"อ้ะ! ใช่ๆ ริกะเธอเตรียมสอนเด็กใหม่ให้ดีล่ะ"มิองนึกขึ้นมาได้ในคำพูดของฮิมิโกะ
"มี๊ รับทราบค่ะ" ริกะรับคำอย่างรวดเร็ว
"หึหึหึ เพราะเราเตรียมเกมลงทันไว้สำหรับคุณหนูแล้ว หึหึหึ" มิองหัวเราะด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์เล่นเอาฮานิวเสียวหลังวาบเหมือนกัน
"อาอูววว น่ากลัวจังค้า" แล้วความเป็นหัวหน้าของมิองก็กลับมาทันที แล้วเริ่มอธิบายอย่างรวดรัด รวดเร็ว
"แน่นอน!!! ใครที่แพ้จะต้องใส่ชุดแมวเหมียวเดินกลับบ้านเลยล่ะ !!!!"
ในระหว่างที่ผิดคาดจากความคิดของทุกๆคน..ดันกลายเป็นว่าคุณหนูได้ที1 แทนที่มิอง
"ว้าววว ในที่สุดมี๊จังก็แพ้นะ" เรนะพูดยิ้มทำเอามิองสลดนิดนึงแล้วก็มองไปที่ฮิมโกะ
"เฮ่ ลุงแพ้ได้ไงช่างมันเถอะไหนๆก็ไหนคุณหนูเลือกคนที่จะเกมลงทันต์เลย" ฮิมอโกะลนลานทันที
".. เอ๋ อ่ะ เอ่อ... ริกะล่ะกันนะคะ"
มี๊~~
"ริกะเธอต้องใส่ชุดแมวแล้วต้องถือของให้จนถึงบ้าน!!! แน่นอนต้องอุ้มด้วยนะ!!!~"
มี๊~~
"แหะๆ แค่ใส่ชุดแมวก็พอค่ะ เนอะริกะจัง” ฮิมิโกะว่ายิ้มเพราะเธอตัวใหญ่กว่าริกะแถมถ้าให้อุ้มเธอคงหนักตาย
"มี๊ ให้เราถือของหนัก เราก็ไม่โตสิค่ะ" ริกะเลยยิงมุขใส่มิองๆคิดได้และขำในความคิดตัวเอง
"ฮ่าๆ นั่นสินะ งั้นวันนี้ริกะต้องกลับบ้านกับฮิมิโกะจัง"
ในระหว่างที่ทุกคนกำลังจะแยกย้ายกันกลับนั้นเอง..
"คุณหนู!"
"ค่ะ คะ"
เสียงลึกลับที่ทุกคนต้องหันไปมอง ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นคนรับใช้ประจำตัวของฮิมิโกะ เป็นเด็กพอๆกับฮิมิโกะมีผมสีทอง ตาสีเดียวกับฮิมิโกะ(ออกแนวโชตะนิดๆ)แล้วเจ้าของเสียงก็พูดอย่างเป็นห่วง
"นี้มันเย็นมากแล้วนะครับ มัวทำอะไรอยู่ครับ เดี่ยวนายหญิงก็เป็นห่วงหรอก" ฮิมิโกะตกใจที่ได้ยินคำนี้
"เอ๋ ฉันขอกลับบ้านกับเพื่อนไม่ได้เหรอ" ฮิมิโกะพูดเสียงสลดนิดหน่อยแล้วริกะที่มองดูอยู่ก็เริ่มถาม
"คนๆนี้ ใครกันค่ะ?"
"คือ.. เป็นคนรับใช้ของบ้านนะค่ะ" เธอแนะนำเพียงแค่นั้นคนรับใช้จึงแนะนำตัวเองอย่างรวดเร็ว
"ครับ กระผมซากุโระ มิราอิ"
"ซากุโระกลับไปก่อนเถอะนะ เรากลับเองได้ไม่ต้องห่วง" เธอรีบคัดค้านซากุโระอย่างเร็วจี๋
playSound();
showPoll();
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น