My cool devill ! ฮิบาริxสึนะ 1827 (จบแล้วนะจ๊ะ ^^)

ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1 : พูดเล่นใช่มั้ยรีบอร์น ?

Chapter 1 : พูดเล่นใช่มั้ยรีบอร์น ?

"สึนะ....สึนะ"
..................
"สึนะ....."
ร่างบางได้ยินเสียงเรียกแผ่วเบาของใครคนนึงที่เค้าคุ้นหู เรียกชื่อเขาต่อเนื่อง...
นี่เขาเป็นอะไรไปนะ ? 
ตาหนักอึ้งชอบกล...
"อือ..."
"สึนะ...พื้นแล้วเหรอ"
"ระ...รีบอร์น"
สึนะค่อยๆปรือตาขึ้นมามองอาจารย์สอนพิเศษตรงหน้า 
"เกิด....อะไรขึ้น"
"นายโดนเจ้าพวกนั้นเล่นงานน่ะ....เป็นไงบ้าง"
เจ้าพวกนั้น ?
ใช่แล้ว... เจ้าพวกที่ทำร้ายยามาโมโตะ!!
"รีบอร์น!! ยา...ยามาโมโตะล่ะ!! เป็น...เป็นไงบ้าง"
"โกคุเทระเพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี๊ อาการสาหัสอยู่ เพราะโดนไปเต็มๆ อยู่ในขั้นโคม่า..."
ให้ตายเถอะ!! ยามาโมโตะ เป็นอย่างนี้เพราะเขาแท้ๆ ! ถ้าเจ้าพวกนั้นไม่ตามล่าเขา ยามาโมโตะคงไม่โดนแบบนี้เป็นแน่!!
น้ำตาของร่างบางเริ่มไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลอมส้ม...
ไหลอvกมา....ด้วยความรู้สึกผิด....และ..เสียใจ
ผัวะ!!!
"โอ้ย!"
"สึนะ!! หยุดขี้แยได้แล้ว!! เมื่อไหร่นายจะเข้มแข็งฮะ!!"
"มันเจ็บนะรีบอร์น"
ผัวะ!!
อีกหนึ่งดอก...
"คนอ่อนแออย่างนาย ฉันว่าฉันหยุดฝึกนายรอให้เจ้าพวกนั้นหยุดตามล่านายก่อนดีกว่า..."
"..."
"เอาล่ะ ฉันจะฝากนายไปอยู่กับเจ้าหมอนั่นละกันนะ"
เอ๊ะ ! คนที่รีบอร์นพูดคงไม่ใช่....
ยังไม่ทันขาดคำ เสียงมอเตอร์ไซค์ ดังแว่วมาแต่ไกล ก่อนจะหยุดลงที่หน้าบ้านสึนะ และร่างสูงของใครบางคนโผล่หน้าเข้ามา ใช่แล้วล่ะ...คนที่เขานึกเมื่อกี๊และเป็นคนเดียวที่จะเข้ามาทางนี้....
ตายยากชะมัด...
"ฉันจะให้นายไปอยู่กับฮิบาริละกัน ดูถ้าหมอนี่จะพึ่งพาได้ดีที่สุดละ"
ดีกะผีสิ... โดนทอนฟาฟาดหัวไม่ต่ำกว่าสามสิบครั้งต่อวันแหงแซะ...
"เฮ้ย...รีบอร์น นายพูดเล่นใช่มั้ย? ทำไมถึงเป็นคุณฮิ....อุ้บ"
ยังไม่ทันที่จะพูดจบ เสียงไม้พลองเหล็กตีกระทบที่หัวร่างบางอย่างจัง....
ทำให้ร่างบางที่เพิ่งหายจากการต่อสู้ หมดสติไปอย่างไม่ต้องคิด
"รำคาญเจ้าสัตว์กินพืชนี่จริงๆ"
"ฝากเจ้าขี้แยนี่ด้วยนะ ดูแลมันให้ดีๆล่ะ"
"อืม...ยังไงฉันก็อยากจะสร้างบุญคุณกับแกอยู่แล้ว"
ฮิบาริยิ้มเย็น แล้วอุ้มสึนะ(ท่าแบกกระสอบ - -*)กระโจนออกหน้าต่างไปทันที

.........

ตอนเย็น ........

"สึนะ...กินข้าวลูก"
นานะ แม่ของสึนะเอ่ยเรียกลูกชายเพื่อให้ลงมาทานอาหารด้วยกัน
แต่...ไร้เสียงตอบรับ....
"สึนะ กินข้าวลูก"
นานะ ตะโกนอีกครั้ง ได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆของใครบางคนเดินลงบันไดมา... ตนนึกว่าเป็นสึนะ แต่กลับเป็นครูสอนพิเศษที่ตนจ้างมานั่นเอง...
"อ้าว รีบอร์น สึนะไปไหนล่ะ"
ผู้เป็นแม่ถามร่างจิ๋วที่ทำหน้าตาใสซื่อ
"ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะครับ สึนะไปเที่ยวอิตาลีกับโกคุเทระน่ะครับ จะกลับเมื่อไหร่ไม่รู้ครับ"
ร่างจิ๋ว เอ่ยด้วยใบหน้าที่ปั้นให้เนียนสุดๆ
"ตายจริง! สึนะเนี่ย ไม่บอกกันเลยนะ จะไปก็ไป เฮ้อ! เจ้าลูกคนนี้นี่ ถ้ามาจะบ่นให้หุแตกไปเลย!"
นานะบ่นอุบอิบ แล้วจัดการงานบ้านของตนต่อให้เสร็จ
รีบอร์นถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่รู้ว่าจะปิดผู้เป็นแม่ของสึนะไปได้ถึงเมื่อไหร่...

..............

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอโทษที่ตอนนี้อาจดูสั้นๆไปหน่อยนะคร๊ะ!  >..<  แม่ไล่ไปอาบน้ำ เดี๋ยวมาแต่งตอนสองต่อนะจ๊า ^_^"

ขอบคุณสำหรับทุกคนที่เข้าชมค่ะ จุ๊บ ~ ^3^~