คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : คนพวกนั้น ? ใครกันนะ...
chapter 1 : คนพวกนั้น ? ใครกันนะ...
..............................................................................................................................
....หนึ่ง
ร่างบางของใครคนหนึ่งในห้องเรียนที่แสนจะน่าเบื่อ นับเลขเบาๆในใจ
.....สอง
ยังคงนับต่อไปเรื่อยๆ
'ใกล้...แล้ว'
ร่างบางคิด แล้วจึงนับต่อ....
.....สาม
"กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง !!!"
นี่แหละ เวลาที่จอมห่วยอย่างเขารอคอย...
"เอาล่ะ นักเรียนทุกคน อย่าลืมกลับบ้านไปทำการบ้านนะ โดยเฉพาะนาย ซาวาดะ สึนะโยชิ..."
"ครับ อาจารย์"
"อืม อาจารย์ไปล่ะ โชคดี"
ร่างสมส่วนก้าวออกจากพื้นห้องไป....
"รุ่นที่สิบคับบ กลับบ้านคั๊บบ"
เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวเอ่ยชวนร่างบาง
"อื้อ"
"เฮ้ยๆ รอฉันด้วยเสะฟะ"
เจ้าผมสีดำสั้นเกรียนเอ่ยอย่างขุ่นมัว
ทั้งสามเดินมาเรื่อยๆ....
ทั้งที่ร่างบางคิดว่า น่าจะเป็นเวลาที่เขาจะได้พักสมองแล้ว....
ตู้มมม!!
"อะ...อะไรน่ะ!!"
ร่างบางอุทานอย่างตกใจ
"ไม่ต้องกลัวนะครับ รุ่นที่สิบ"
โกคุเทระ เอาตัวของตนเองบังร่างเล็กของสึนะไว้
"หึ หึ... ถอยไปเถอะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว.... ส่งวองโกเล่รุ่นที่สิบมาให้ฉันซะดีๆ"
เสียงทุ้มต่ำที่ดุน่ากลัวของชายชุดดำที่ปกคลุมร่างกายจนไม่เห็นแม้แต่หน้า ดังขึ้นพร้อมชักปืนระเบิดที่ตนเคยยิงใส่พื้นเพื่อบอกการมาของเขา รอยยิงปินที่ยังมีควันลอยอยู่เห็นได้ชัดเจน
"ใครจะส่งให้โง่ล่ะ!! ยามาโมโตะ!! รีบพารุ่นที่สิบหนีไปซะ!!"
"ได้!"
แต่ไม่ทันที่ยามาโมโตะจะคว้าข้อมือของร่างบางเพื่อพาให้วิ่งไปกับตน... แต่ดันไปเห็นสิ่งหนึ่งซะก่อน...
"โกคุเทระ!! ระวังงงงงงงงงงงงง!!"
ยามาโมโตะกระโจนตัวกอดโกคุเทระ แต่ไม่ลืมที่จะผลักร่างบางให้หลบจากกระสุนยาสลบ ที่คนชุดดำอีกคนหนึ่งยิงเข้ามา ทำให้ตนได้รับปืนระเบิดที่หมายจะยิงใส่ตอนที่โกคุเทระเผลอ... แต่ตนดันมารับเองซะนี่ ทำให้ยามาโมโตะ ร่างชุ่มไปด้วยเลือด
"ยามาโมโตะ!!!!!!"
โกคุเทระ ตะโกนอย่างตกใจสุดขีด น้ำตาไหลพรากพลางเขย่าร่างของคนที่หมดสติไปตรงหน้า
ร่างบางหน้าซีดเผือด นี่เขาช่วยอะไรพวกเขาไม่ได้เลยหรือ ?
"โกคุเทระ!! รีบพายามาโมโตะไปโรงพยาบาลเร็ว!!"
สึนะตะโกน แล้วสวมถุงมือ x glove กระโจนใส่คนชุดดำทันที
"ครับ! รุ่นที่สิบ"
โกคุเทระพยักหน้ารับปาก แล้วอุ้มร่างของเด็กหนุ่มผมสั้นเกรียนสีดำออกไปทันที
ไม่ทันที่สึนะ จะได้ทำอะไร ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งก็กระโจนมาหยุดตรงหน้า
"แก..."
"ว่าไงครับ วองโกเล่รุ่นที่สิบ"
ร่างบางหน้าซีดหนักกว่าเดิม หมอนี่เป็นใครกัน!! ทำไมดูน่ากลัวอย่างนี้ !?!
"มากับผมเถอะนะ บอสผมต้องการตัวคุณ"
ร่างสูงใหญ่ แบมือ เหมือนให้เชื้อเชิญสึนะให้ไปกับเขา
"มะ...ไม่!!"
ร่างบางส่ายหน้า แล้วพุ่งใส่ร่างสูงใหญ่กึ่งกลัวกึ่งกล้า
แต่...ร่างสูงใหญ่กลับหลบได้อย่างรวดเร็ว
"แหม...ผมไม่อยากใช้กำลังเลยนะครับ"
ร่างสูงใหญ่ปล่อยแสงสีน้ำเงินที่พุ่งมาจากผ่ามือ ปล่อยใส่ร่างบางไม่ยั้ง
"อั่กก...!!"
ร่างบางที่พละกำลังด้อยกว่า ล้มลงกับพื้น ทรุดฮวบลงทันที
"...มากับผมซะเถอะนะ วองโกเล่รุ่นที่สิบ"
ไม่! เขาไม่ยอมไปกับพวกมันแน่ๆ
แต่สติของสึนะค่อยๆเลือนลางไปทีละนิด เพราะทนพิษบาดแผลจากแสงสีน้ำเวินนั่นไม่ไหว
แต่...เหมือนโชคจะเข้าข้างเขาอยู่บ้าง
"แกจะทำอะไรสึนะ"
รีบอร์น .... ครูสอนพิเศษตัวจิ๋ว เดินเข้ามาด้วยใบหน้าขรึม(หากแต่ตายังคงแบ๊วเหมือนเดิม -*-)
"ชิ...ยุ่งไม่เข้าเรื่อง"
ร่างสูงใหญ่หายวับไปกับตาพร้อมทั้งเหล่าคนชุดดำทั้งหลาย
"สึนะ! เป็นไงบ้าง!!"
ร่างบางไม่มีแรงแม้แต่จะตอบ สติของเขาค่อยๆเลือนไปหายไปทีละนิด...
......
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตัดฉับ!! อันนี้เป็นบทนำเริ่มต้นของความรักนะคะ -.,- ตอนต่อไปเตรียมชมให้ดีๆนะคะ
ใส่แนวบู๊ไปนิดหน่อย ใครไม่ชอบบอกได้นะคะ >/\< '
ถ้าสนุก อ่านต่อเลยเจ้าค่ะ ^.,^
ความคิดเห็น