คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 8 เปลี่ยนไป
บทที่ 8 เปลี่ยนไป
“อรุณสวัสดิ์ครับน้องมีน วันนี้แต่งตัวสวยจังเลย” เสียงพี่เป้ พนักงานแผนกจัดซื้อของบริษัทลูกค้า เดินยิ้มร่าเข้ามาทักทายในห้องประชุมที่ทีมของมีนากำลังนั่งทำงานกันอยู่
พี่เป้เป็นชายหนุ่มขาวตี๋อายุประมาณ 28 ปี เป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีถึงดีมาก แม้ว่าปกติพวกออดิทอย่างพวกเธอจะไม่ต้องติดต่องานกับแผนกจัดซื้อมากนัก แต่ห้องประชุมที่พวกเธอนั่งทำงานกันก็อยู่ติดกับแผนกจัดซื้อ อีกทั้งประตูห้องประชุมยังเป็นกระจกใส เหตุนี้พี่เป้จึงสามารถมองเห็นพวกเธอนั่งทำงานกันตลอด
เช้าวันนี้มีนาใส่ชุดเดรสสีเขียวอ่อนที่ชายกระโปรงเป็นผ้าฉะลุ ซึ่งมองผิวเผินชุดแบบนี้ก็ค่อนข้างที่จะ casual มากเกินไปหน่อยสำหรับอาชีพอย่างเธอ เธอจึงต้องสวมทับด้วยเสื้อสูทเข้ารูปสีครีมซึ่งเมื่อดูรวมๆ กันแล้วก็ทำให้ชุดดูเป็นทางการขึ้นมาทันที
“แหมๆๆ คุณเป้ นั่งกันอยู่ตั้ง 4 คน ใจคอจะทักน้องมีนคนเดียวเหรอคะ” พี่แก้วชิงพูดขึ้นมาขัดคอ
"นั่นสิคะ พี่เป้ มาหยอดน้องมีนทุกวันเลย คิดอะไรป่ะคะเนี่ย" พี่เจี๊ยบชงกลับไป
“ก็คิดว่าน้องมีน น่าร้ากกกอ๊ะ…” พี่เป้พยายามทำหางเสียงตลกๆ ทำให้ทุกคนในห้องหัวเราะกันครืน
“คอยดูเถอะ แก้วจะฟ้องคุณเหมียว PR” พี่แก้วสวนกลับไปทันที เพราะรู้ว่าพี่เป้เป็นแฟนอยู่กับประชาสัมพันธ์ของบริษัทชื่อคุณเหมียวซึ่งก็เป็นคนน่ารัก และไม่เคยหึงพี่เป้เลย ถึงแม้พี่เป้จะชอบไปแซวสาวๆ ทั่วบริษัท เพราะคุณเหมียวรู้ว่าพี่เป้เป็นคนอารมณ์ดีชอบพูดเล่นสนุกๆ เท่านั้นไม่ได้คิดจริงจังอะไร
“โธ่ เซ็งเลย ไปก็ได้ พรุ่งนี้พี่มาใหม่นะครับน้องมีน” ประโยคสุดท้ายรีบหันมาพูดออดอ้อนมีนาก่อนจะเดินออกจากห้องประชุมไป
….
28 พฤศจิกายน 2550
สวัสดีค่ะ คุณไดอารี่
คุณว่ามีนเปลี่ยนไปไม๊คะ มีคนบอกว่าความรักจะทำให้เราอยากเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นเพื่อคนที่เรารัก มีนก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ แต่ถ้ามันเป็นความจริง พีทคงเป็นคนทำให้มีนอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง…
“คุณเป้นี่จริงๆ เลย มากี่ปีกี่ปีก็ต้องคอยมาแซวน้องใหม่ของพวกเราอยู่เรื่อย” พี่แก้วพูดขึ้น
พี่แก้ว เธอทำงานบริษัทตรวจสอบบัญชีแห่งนี้มา 5 ปีแล้วปัจจุบันเป็นผู้ควบคุมงานทั้งหมดระหว่างที่ทีมงานของพวกเธอมาตรวจสอบบัญชีอยู่ที่บริษัทลูกค้า
“ปีนี้ เจี๊ยบเลยตกกระป๋องไปเลย 555” พี่เจี๊ยบรุ่นพี่ที่อายุงานมากกว่ามีนา 1 ปีเอ่ยขึ้นขำๆ เพราะเมื่อปีที่แล้ว เธอก็มาเป็นน้องใหม่แล้วโดนพี่เป้แซวทุกวันเช่นกัน
“แต่ก้อยว่าพักนี้น้องมีนก็ดูเปลี่ยนไปจริงๆ นะ ดูสิ แต่ก่อนตอนไปเข้ามาทำงานใหม่ๆ แต่งหน้าแค่นิดเดียวยังดูเป็นอาหมวยๆ อยู่เลย แต่เดี๋ยวนี้สวยมาทุกวัน” พี่ก้อยรุ่นพี่อีกหนึ่งคนอายุงานมากกว่ามีนา 2 ปีเอ่ยทัก
“มีอะไรดีๆ รึป่าวจ๊ะน้องมีน เล่าให้พวกพี่ฟังบ้างสิ” พี่เจี๊ยบถามแล้วหันมาจ้องหน้ามีนาด้วยตาเป็นประกาย
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แหมเป็นผู้หญิงนะคะ ไม่เคยได้ยินเหรอคะ ผู้หญิงอย่าหยุดสวยน่ะ” มีนารีบแก้ตัวพัลวัน
“แต่พี่ว่ามีนะ เมื่อวันเสาร์ที่แล้วพี่เห็นมีนกำลังกินข้าวกับหนุ่มหล่อล่ะ” พี่แก้วเอ่ยอย่างรู้ทัน
“จริงเหรอๆ พามาแนะนำบ้างสิน้องมีน” คราวนี้ทั้งพี่เจี๊ยบและพี่ก้อยหันมามองเธอตื่นเต้นกันใหญ่
“ไม่ใช่หรอกค่ะ ไปกับเพื่อนน่ะค่ะ เอ่อ เดี๋ยวมีนออกไปเอาเอกสารที่ลูกค้าก่อนนะคะ” มีนารีบตัดบท แล้วเดินออกจากห้องไปก่อนที่จะมีเสียงแซวกันไม่จบไม่สิ้น
...
‘พี่แก้วเห็นด้วยเหรอเนี่ย’ มีนาคิดในใจ วันนั้นเธอไปทานข้าวกับพีรพัฒน์ในร้านอาหารที่ห้างสรรพสินค้าแถวๆ อพาร์ตเม้นท์ เพื่อตอบแทนพีรพัฒน์ที่มีน้ำใจกับเธอในช่วงที่เธอเตรียมตัวสอบใบอนุญาตผู้สอบบัญชีรับอนุญาตเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว
“อ้าวไม่ได้ไปทำงานเหรอมีน” พีรพัฒน์เอ่ยทักทาย เมื่อกลับมาจากทำงานแล้วเห็นมีนาซึ่งอยู่ในชุดอยู่บ้านกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออยู่ในห้อง เนื่องจากตอนกลางวันห้องของมีนาได้รับแสงเต็มที่จึงทำให้ห้องร้อน เธอจึงเปิดประตูห้องไว้เพื่อให้อากาศถ่ายเทความร้อนออกไปบ้าง
มีนาเงยหน้าขึ้นมาก็พบชายหนุ่มที่เธอแอบหลงรักยืนอยู่หน้าห้อง
“จ๊ะพีท วันนี้เราลาหยุดมาอ่านหนังสือสอบน่ะ”
“ขยันจังเลยนะ”
“คราวนี้หวังไว้มาก เหลืออีกวิชาเดียวอยากจะสอบให้ผ่านไปเลย”
“แล้วนี่กินข้าวรึยัง จะสองทุ่มแล้วนะ”
“ยังเลย พรุ่งนี้จะสอบแล้ว ยังอ่านไม่จบเลย ไม่อยากลงไปน่ะ”
“แล้วจะไม่กินข้าวเย็นรึไง เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก”
“ก็ว่าเดี๋ยวจะกินขนมที่ตุนไว้ก็ได้”
“แล้วจะอิ่มเหรอ เดี๋ยวเราทำอะไรให้ทานดีกว่า” พีรพัฒน์เดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง
อพาร์ตเม้นท์แห่งนี้เป็นห้องชุดที่ค่าเช่าค่อนข้างแพงพอสมควร จึงมีส่วนที่เป็นครัวเล็กๆ ที่มีเตาไฟฟ้าอยู่ในห้องด้วย
...
“โห น่ากินจังเลย” มีนายื่นหน้ามาดูจานข้าวผัดแฮมตรงหน้า “อ้าว แล้วของพีทล่ะ” มีนาสงสัยว่าทำไมมีของเธอแค่จานเดียว
“เรากินมาจากแถวออฟฟิศแล้วน่ะ มีนกินเถอะ”
“ขอบคุณนะพีท เราเกรงใจจังเลย พีทกลับมาจากทำงานก็เหนื่อยแล้ว ยังจะต้องมาทำกับข้าวให้เราอีก”
“ไม่เป็นไรหรอก เราอยากทำให้” พีรพัฒน์ตอบแล้วชะงักไป “เอ่อ คือมีนจะได้ไม่ต้องเสียเวลาอ่านหนังสือไง” พีรพัฒน์ยิ้มเก้อๆ
‘อยากทำให้งั้นเหรอ หมายความว่ายังไงกันนะ’ มีนาคิดในใจแล้วอมยิ้ม
“พรุ่งนี้สู้ๆ นะมีน มีนทำได้อยู่แล้ว” พีรวัฒน์ให้กำลังใจ
“จ๊ะ สู้ๆ” มีนายิ้มรับแล้วชูมือเลียนแบบท่าทางนางเอกซีรี่ย์เกาหลีที่เธอชื่นชอบ
“พีท พรุ่งนี้เราสอบเสร็จแล้วให้เราไปเลี้ยงข้าวตอบแทนพีทนะ” มีนารีบพูดออกไปอีกขณะที่พีรพัฒน์กำลังเปิดประตูห้องตัวเอง
ความคิดเห็น