คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ 24 สุขสันต์วันเกิด
บทที่ 24 สุขสันต์วันเกิด
หลังจากทินกรบินกลับไปประเทศอังกฤษได้สองวัน เขาก็อีเมล์มาหาเธอเพื่อบอกว่าตอนนี้เขาเข้าใจความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาหมดแล้ว เพราะฉะนั้นตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเขาจะถือว่าเธอกับเขาเป็นคนรักกันแล้ว
‘คนบ้า ชอบทึกทักเอาเอง’ มีนาได้แต่อมยิ้มกับข้อความในอีเมล์ของเขา แล้วก็เอาแต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอดทั้งวันนั้น จนพี่ๆ น้องๆ ในทีมที่ทำงานกับมีนาคงจะสงสัยว่าเธอยังคงมีสติดีอยู่หรือไม่
...
หลังจากวันนั้นมีนาและทินกรก็ติดต่อกันทางอีเมล์อย่างสม่ำเสมอ อย่างน้อยๆ ก็วันละหนึ่งฉบับที่ทั้งคู่จะต้องส่งหากันเพื่อสอบถามสารทุกข์สุกดิบของอีกฝ่าย ความจริงแล้วมีนาอยากพูดคุยกับทินกรผ่านทาง Skype แบบที่เพื่อนๆ ของเธอหลายคนใช้เป็นช่องทางในการสื่อสารกับคนรักที่อยู่ห่างไกล โดยนัดมาล็อคอินพูดคุยกันในเวลาที่สะดวกซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นเวลาดึกๆ ดื่นๆ เนื่องจากโซนเวลาที่แตกต่างกัน ทำให้เธอเกรงใจทินกรเพราะเขาทำงานหนักมากอยู่แล้ว หากต้องรอเวลาจนดึกดื่นเพื่อ Skype กับเธอคงไม่ดีแน่ ดังนั้นเธอและเขาจึงติดต่อกันทางอีเมล์เท่านั้นเพราะไม่ต้องรอเวลาที่จะมาพร้อมกัน ใครคิดถึงก่อนก็สามารถส่งอีเมล์ไปได้ทันที เมื่ออีกฝ่ายมาเห็นก็ตอบกลับมาเอง
...
26 มีนาคม 2554
สวัสดีค่ะ คุณไดอารี่
สวัสดีวันเกิดปีที่ 26 ของฉัน...
…
วันเกิดของมีนาในปีนี้เธอได้รับคำอวยพรจากทุกๆ คนหมดแล้วทั้งแม่ของเธอ พี่สิงห์ เกศกาญจน์ พีรพัฒน์ และเพื่อนๆ ของเธอทั้งหลายทั้งที่โทรศัพท์มาหา ส่ง SMS มาให้ รวมทั้งอวยพรผ่าน facebook ก็มี ขาดก็แต่…
“ทำไมคุณเล็กยังไม่ส่งเมลมาอวยพรวันเกิดเราอีกนะ”
หลังจากที่ไปทำบุญวันเกิดกลับมาจากวัดในช่วงเช้า มีนาก็เข้าอินเตอร์เน็ตเปิดเช็คกล่องข้อความในอีเมล์ทันทีว่าทินกรอีเมล์มาหาเธอรึยัง เธอรอแล้วรอเล่าจนล่วงเลยเวลาหกโมงเย็นในประเทศไทยไปแล้ว
“ยังไม่ตื่นเหรอ ที่นู่นก็เกือบเที่ยงแล้วนะ คุณเล็กลืมรึป่าวเนี่ย” มีนาบ่นอย่างงอนๆ ในขณะที่มือก็พยายามเลื่อนเม้าส์ขึ้นลงเพื่อดูให้แน่ใจว่ายังไม่มีอีเมล์มาจากทินกรจริงๆ ไม่ใช่เธอมองไม่เห็นเอง
กริ้งงงงงง
เสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้นทำให้มีนาประหลาดใจ เพราะตั้งแต่พีรพัฒน์ย้ายออกจากอพาร์ตเม้นท์แห่งนี้ไป เธอก็ไม่ได้ติดต่อกับใครผ่านเบอร์ภายในนี้อีกเลย
“สวัสดีครับ คุณมีนา ห้อง 510 ใช่มั้ยครับ” เสียง รปภ ประจำอพาร์ตเม้นท์เอ่ยถามหลังจากที่มีนารับสาย
“ค่ะ”
“มีคนส่งพัสดุมาให้คุณครับ กรุณาลงมารับด้วยครับ”
…
‘คุณเล็กส่งของขวัญมาให้แน่ๆ เลย’ มีนาคิดอย่างลิงโลดขณะที่กำลังลงลิฟท์ ‘น่ารักจริงๆ ถึงว่าไม่ยอมเมลมาเลย...กะจะเซอร์ไพรซ์เราล่ะสิ’
แต่ความจริงที่มีนาได้ค้นพบหลังจากที่ลงมาถึงล็อบบี้ด้านล่างกลับทำให้เธอเซอร์ไพรซ์ยิ่งกว่าเมื่อเธอเห็นว่าบุรุษไปรษณีย์ที่มาส่งพัสดุให้เธอนั้นคือ...
“คุณเล็ก” มีนาอุทานอย่างดีใจเมื่อเห็นชายหนุ่มสุดหล่อที่ยืนถือช่อดอกกุหลาบสีโอลด์โรสสีโปรดของเธอกำลังส่งยิ้มมีเสน่ห์มาให้
“สุขสันต์วันเกิดครับมีน” ชายหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ให้เธอพร้อมอวยพรด้วยเสียงนุ่มทุ้มของเขาที่ทำเอามีนาถึงกับน้ำตาซึม ทั้งประหลาดใจและปลาบปลื้มที่เขาบินมาอวยพรวันเกิดให้เธอด้วยตัวเอง หญิงสาวรับดอกไม้มาไว้ในอ้อมกอดอย่างทะนุถนอม
“ขอบคุณค่ะ”
“ให้เกียรติไปทานข้าวกับผมซักมื้อนะครับคุณมีนา” ชายหนุ่มโค้งให้หญิงสาวพลางเอ่ยขออย่างสุภาพ จนมีนารู้สึกเขิน จะไม่ให้เขินได้อย่างไรในเมื่อชายหนุ่มหน้าหล่อในชุดสูทเต็มยศ กำลังโค้งให้หญิงสาวหน้ามัน ผมเผ้าก็มัดไว้รวกๆ แถมอยู่ในชุดอยู่บ้าน เสื้อยืดและกางเกงขาสั้นที่หาซื้อได้ตามตลาดนัดหลังตึกออฟฟิศทั่วไป ใครที่เดินผ่านมาเห็นเธอและเขาในเวลานั้นต่างก็อมยิ้มกันทั้งนั้น
“เอ่อ...ถ้าคุณจะรอดิฉันเปลี่ยนชุดได้ซักชั่วโมงนะคะ” มีนาตอบกลับไปอย่างเอียงอาย
“แน่นอนครับ ผมรอคุณได้เสมอ”
...
“ว้ายยยย หน้าเราเยินขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” เมื่อมีนากลับขึ้นมาบนห้องสิ่งแรกที่เธอทำคือไปดูหน้าตัวเองที่กระจก
“แย่แล้วๆ เมื่อกี้คุณเล็กก็เห็นหมดเลยน่ะสิ”
“โอ้ย แล้วจะใส่ชุดไหนยังไงเนี่ย คุณเล็กมาไม่ทันให้เราเตรียมตัวเลย”
มีนาบ่นไป มือก็ทั้งหยิบ ทั้งรื้อเสื้อผ้าทั้งหมดที่มีในตู้ออกมาแทบจะเรียกว่ากระจุยกระจายเลยทีเดียว
ความคิดเห็น