คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 23 การกลับมา
บทที่ 23 การกลับมา
“สวัสดีค่ะพี่พาย” มีนาตอบรับสายโทรศัพท์จากพี่พาย
“พอดีพี่มีเรื่องอยากคุยกับน้องมีนนิดหน่อยน่ะ เย็นนี้น้องมีนออกมาเจอพี่หน่อยได้มั้ย”
“คุยกันทางโทรศัพท์ก็ได้นะคะพี่พาย ช่วงนี้มีนเลิกงานดึกน่ะค่ะ” มีนาเสนอ เพราะว่าช่วงสัปดาห์นี้เธอทำงานหนักมาก ต้องเลิกงานไม่ต่ำกว่าสามทุ่มทุกคืนจึงเกรงว่าจะไม่สะดวกไปพบพี่พาย
“เหรอ…เอ่อ...แต่พี่ไม่ค่อยอยากคุยทางโทรศัพท์น่ะจ๊ะ เอาไว้วันเสาร์อาทิตย์ก็ได้นะมีน”
“เรื่องสำคัญมากเหรอคะ” มีนาถามอย่างกังวล
“เอ่อ...ก็ทำนองนั้นแหละจ๊ะ”
“งั้นมีนไปหาพี่พายวันนี้เลยก็ได้ค่ะ” มีนาตัดสินใจรับนัดเพราะเธอคิดว่าพี่พายคงมีเรื่องสำคัญที่จะคุยกับเธอจริงๆ เธอควรจะไปเจอพี่พายก่อน ส่วนเรื่องงานเธอยังสามารถมาจัดการในวันถัดไปได้
“จ๊ะๆ งั้นเราเจอกันประมาณทุ่มนึง ที่ร้าน...นะ” พี่พายเอ่ยชื่อร้านอาหารบรรยากาศดีแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากอพาร์ตเม้นท์ที่เธอพักมากนัก
...
‘พี่พายมาถึงหรือยังนะ’ มีนาพูดกับตัวเองหลังจากเดินเข้ามาในร้านอาหารแห่งนั้น
‘นั่นไง เอ๊ะ นั่นพี่พายนั่งอยู่กับ...’ มีนาเตรียมตัวหันหลังกลับเมื่อพบว่าพี่พายซึ่งนัดเธอมาในวันนี้ ไม่ได้มาเพียงคนเดียว แต่เธอมากับชายหนุ่มที่มีนาจำเขาได้ดีถึงแม้เขาจะนั่งหันหลังให้เธอก็ตาม
“น้องมีน ทางนี้จ๊ะ” พี่พายเรียกเธอไว้ได้ทันก่อนที่มีนาจะหันหลังกลับ พร้อมกับชายหนุ่มผู้นั้นที่หันหลังมามองเธอด้วยเช่นกัน
“สวัสดีค่ะพี่พาย สวัสดีค่ะคุณเล็ก” มีนากล่าวทักทายและยกมือไหว้ชายหนุ่มหญิงสาวรุ่นพี่ทั้งสองคนอย่างมีมารยาท
“มีนนั่งก่อนสิครับ” ทินกรเดินมาเลื่อนเก้าอี้ด้านข้างพี่พายให้หญิงสาวผู้มาใหม่นั่งอย่างเป็นสุภาพบุรุษ ทำเอามีนาซึ่งไม่คาดคิดว่าจะได้เจอเขายังคงมึนงง
‘คุณเล็กมาทำไม’ เธอได้แต่นึกถามตัวเองอยู่คนเดียว ‘เราหาทางรีบกลับดีกว่า’
“มีนสั่งอะไรก่อนสิ” พี่พายยื่นเมนูอาหารมาให้
“เอ่อไม่เป็นไรค่ะ มีนว่าคุยกับพี่พายเสร็จแล้วมีนจะกลับไปเคลียร์งานต่อน่ะค่ะ พี่พายมีเรื่องอะไรเหรอคะ” มีนาโกหกเพื่อเร่งเร้าพี่พายทางอ้อม ทำให้พี่พายได้แต่มองหน้ามีนาอย่างอึดอัดใจไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ส่วนทินกรก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรซักคำ จนสุดท้ายพี่พายก็ทนไม่ไหวต้องเฉลยออกมา
“เอ่อ จริงๆ แล้วคนที่อยากคุยกับมีนคือคุณเล็กน่ะ”
“พายว่าเล็กมีอะไรจะคุยกับน้อง เล็กก็พูดเองเถอะนะ เดี๋ยวพายขอตัวก่อนละกัน” พี่พายหาทางชิ่งทันที
…
“เอ่อ ถ้าคุณเล็กไม่มีอะไรจะพูด มีนขออนุญาตกลับก่อนนะคะ” มีนาพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที ภายหลังจากที่ทินกรเอาแต่นิ่งเงียบอยู่พักใหญ่หลังจากที่พี่พายชิ่งหนีไปเรียบร้อยแล้ว
“เดี๋ยวก่อนครับมีน” ชายหนุ่มรั้งไว้ มิใช่รั้งด้วยคำพูดเท่านั้นแต่เขายังยึดข้อมือหญิงสาวเอาไว้แน่นเลยทีเดียว ทำให้มีนาต้องยอมนั่งลงเหมือนเดิมพร้อมกับมองมือของเขาที่เกาะกุมข้อมือของเธอไว้ จนเขาจำต้องปล่อยในที่สุด
“ผมอยากขอโอกาสมีนอีกครั้ง”
“โอกาสอะไรกันคะ” หญิงสาวตั้งคำถามกลับ
“ผมขอโอกาสดูแลมีนอีกครั้งได้มั้ยครับ”
‘ดูแลเรางั้นเหรอ ครั้งนึงเค้าก็เคยบอกกับเราแบบนี้ แล้วเค้าก็ทิ้งเราไป แล้ววันนี้ทำไมยังมาพูดแบบนี้อีก’ มีนารำพึงอย่างไม่เข้าใจและน้อยใจชายหนุ่ม
“ขอบคุณนะคะคุณเล็ก แต่มีนไม่จำเป็นต้องให้ใครมาดูแลแล้วล่ะค่ะคุณเล็ก หลังจากที่คุณเล็กไปแล้ว มีนก็ดูแลตัวเองมาตลอด แล้วมีนก็คิดว่ามีนทำได้ดีด้วย” หญิงสาวตอบปฏิเสธพร้อมกับประชดชายหนุ่มไปด้วย ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เธอตอบเขาไปแบบนั้น ทั้งที่ปกติมีนาไม่เคยพูดจาประชดประชันใครเลย
“มีน ผมขอโทษนะ ผมผิดเองที่ไม่รักษาสัญญา ทั้งๆ ที่ผมเคยบอกมีนไว้ว่าผมจะดูแลมีน แต่สุดท้ายผมก็ยังเลือกที่จะไปทำงานที่นั่น” ชายหนุ่มกล่าวคำขอโทษ
“คุณเล็กไม่ผิดหรอกค่ะ คุณเล็กต้องเลือกความก้าวหน้าในหน้าที่การงานน่ะถูกแล้วค่ะ” มีนากล่าวอย่างยอมรับความจริง ถึงแม้เธอจะไม่อยากให้เขาไปทำงานที่ต่างประเทศ แต่เธอก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่ได้ทำความผิดอะไร เขาทำสิ่งที่ถูกต้องเพื่ออนาคตของเขาแล้ว
ความรู้สึกที่แท้จริงของเธอก็แค่เธอเสียใจที่เขามีคู่ควงคนใหม่ทันทีหลังจากที่ทิ้งเธอไปเพียงไม่กี่วัน และน้อยใจที่เขาหายไปเหมือนตายจาก ไม่เคยติดต่อเธอกลับมาเลยสักครั้งเดียวตลอดเวลาเกือบสองปีที่ผ่านมา
“มีนครับ จริงๆ แล้วที่ผมตัดสินใจไปอังกฤษ ไม่ใช่เพราะเรื่องความก้าวหน้าอะไรเลย แต่เพราะผมเสียใจเรื่องมีน” ทินกรแก้ความเข้าใจของหญิงสาว
“เสียใจเรื่องมีน?” มีนาย้อนคำพูดของเขาอย่างมึนงง
“ครับ จริงๆ แล้วก่อนหน้านั้นผมตั้งใจจะปฏิเสธที่สำนักงานใหญ่ไปแล้ว แต่จนกระทั่งวันแต่งงานของกอล์ฟกับพาย ผมถึงได้ตัดสินใจว่าจะตอบรับ”
มีนายังคงนั่งฟังทินกรอธิบายต่อไป แต่สีหน้าของเธอแสดงให้เห็นว่าเธอมีแต่ความสงสัยมากขึ้นๆ
“ในวันงาน ผมเห็นมีนกับพีทกอดกัน ผมเลยตั้งใจจะตัดใจจากมีน”
“กอดกันเหรอคะ คุณเล็กเอาอะไรมาพูด” มีนาพูดแทรกขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ‘เราเนี่ยนะกอดกับพีท เค้าตาฝาดรึป่าว’
“ที่หน้าห้องน้ำไงครับ ตอนที่มีนออกไปห้องน้ำ ผมเห็นมีนออกไปนาน ผมเป็นห่วงเลยตามไปดู ผมถึงเห็นมีนกับพีทกำลังกอดกันอยู่หน้าห้องน้ำ ผมถึงเข้าใจว่ามีนกับพีทตกลงใจจะคบกันแล้ว” ชายหนุ่มบอกความจริงที่เห็นจากมุมของเขา ซึ่งแตกต่างจากความจริงในมุมของเธอ
“โธ่...คุณเล็กคะ วันนั้นมีนสะดุดล้ม พีทเค้าเลยช่วยประคองมีนไว้เท่านั้นเองค่ะ”
“เรื่องแค่นี้เองทำไมคุณถึงคิดไปไกลขนาดนั้นได้คะ” มีนาถามอย่างอ่อนใจหลังจากเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น
“เพราะผมรู้ไงว่ามีนแอบรักพีทอยู่ แล้วพอผมมาเห็นภาพนั้นจะให้ผมเข้าใจเป็นอย่างอื่นไปได้ยังไงล่ะ” ชายหนุ่มอธิบาย
“คุณเล็กรู้ได้ยังไง” มีนาถามทันที ‘แม้แต่คุณเล็กก็ดูออกเหรอว่าเราแอบรักพีท’
“จริงๆ แล้วผมก็พอดูออกอยู่แล้วว่ามีนมีใครในใจ มีนถึงปฏิเสธผมตั้งแต่แรก แต่ผมก็หวังว่าซักวันมีนจะรักผม ผมถึงยังวนเวียนอยู่กับมีนมาตลอด”
“จนวันที่คุณป่วยแล้วผมไปดูแลคุณที่อพาร์ตเม้นท์วันนั้นผมก็...” ทินกรเริ่มเสียงอ่อยลง จนมีนาต้องจ้องหน้าเขาอย่างสนใจ
“ผมก็เห็นไดอารี่ของมีน ผมเลยแอบอ่าน” ทินกรสารภาพ
“คุณเล็ก!” มีนาอุทานอย่างตกใจ
“ผมขอโทษครับ เพราะผมแอบอ่านไดอารี่ของมีน ผมเลยรู้ว่ามีนรักพีทมาตลอด” ชายหนุ่มกล่าวอย่างรู้สึกละอายใจ ทำให้มีนาได้แต่นิ่งอึ้งไปนานก่อนจะให้อภัยเขาในที่สุด
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณเล็ก เรื่องมันผ่านไปตั้งนานแล้ว”
…
“ตกลงมีนว่ายังไงครับ” ทินกรทวงถามคำตอบจากมีนาอีกครั้ง หลังจากที่ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันไปเมื่อสักครู่แล้วอาหารที่สั่งก็มาส่งพอดี ทินกรจึงให้โอกาสหญิงสาวได้มีเวลาครุ่นคิดที่คำถามของเขาระหว่างที่ต่างคนต่างทานอาหารกันไปเงียบๆ จนเสร็จเรียบร้อย
“เอ่อ คุณเล็กแน่ใจเหรอคะว่าคุณเล็กอยากดูแลมีนจริงๆ” มีนาถามกลับไป
“แน่ใจสิครับ ทำไมมีนพูดแบบนั้นล่ะ”
“ไม่รู้สิคะ มีนไม่แน่ใจว่าคุณเล็กอยากดูแลมีนเพียงคนเดียว หรือยังอยากดูแลคนอื่นอีกด้วย” มีนาตัดสินใจถามเขาให้แน่ใจ เพราะเธอยังไม่ลืมภาพเขาควงคู่กับสาวสวยคนนั้น
“มีน หมายความว่ายังไง” ทินกรถามอย่างร้อนรน
‘เอาไงดี จะถามเค้าเรื่องผู้หญิงคนนั้นดีมั้ย แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เราก็คุยกับเค้าให้หมดทุกเรื่องเลยแล้วกัน ถึงแม้เรากับเค้าจะไม่ได้ลงเอยกัน อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องค้างคาใจไปตลอดชีวิต’ มีนามัวแต่ครุ่นคิดถกเถียงกับตัวเองในใจจนชายหนุ่มถามย้ำ
“มีนมีอะไรอยากจะถามผม มีนถามมาให้หมดเลยครับ”
มีนาตัดสินใจเล่าเรื่องที่เธอเห็นเขาและสาวสวยคนหนึ่งควงคู่กันอย่างสนิทสนมก่อนที่ทินกรจะขึ้นเครื่องเพียงไม่กี่วัน และชายหนุ่มก็ตอบทุกคำถามของเธออย่างจริงใจที่สุด เพื่อนของทินกรแนะนำให้เขาและเธอผู้นั้นรู้จักกัน ซึ่งเธอผู้นั้นก็แสดงความสนใจในตัวทินกรพอสมควร
“ผมขอโทษครับมีน ผมยอมรับว่าผมเคยออกเดทกับเธอคนนั้นเพราะผมตั้งใจจะตัดใจจากมีน แต่มันก็จบแค่นั้นแหละครับเพราะผมรู้ว่าผมไม่สามารถหาใครมาแทนที่มีนได้ แล้วหลังจากนั้นผมก็ไปอังกฤษแล้วเราก็ค่อยๆ ห่างกันไป”
...
“คุณเล็กคะ มีนขอยังไม่ตอบคำถามคุณแล้วกันนะคะ” มีนาเอ่ยขึ้นในที่สุดหลังจากที่เธอและทินกรได้ปรับความเข้าใจกันในวันนี้ เธอยังคงมึนงงและตั้งตัวไม่ถูกกับสิ่งที่เธอได้รับรู้ และเธอเองต้องการเวลาที่จะทบทวนความรู้สึกของเธออีกครั้งก่อนที่จะตัดสินใจอะไรออกไป
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”
...
สุดท้ายมีนาก็ยังคงไม่ยอมให้คำตอบกับทินกรจนกระทั่งถึงวันที่ชายหนุ่มต้องเดินทางกลับไปทำงานที่ประเทศอังกฤษอีกครั้ง
มีนามาส่งทินกรที่ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิก่อนเวลาที่ชายหนุ่มจะเดินทางเข้าไปยังด้านในของส่วนตรวจหนังสือเดินทางเพียงเล็กน้อย
“คุณเล็กคะ เดินทางปลอดภัยนะคะ มีนให้คุณค่ะ” มีนาอวยพรให้เขาพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญเดิมที่เธอไม่ได้ให้เขาตั้งแต่เกือบสองปีที่แล้วและสมุดไดอารี่ของเธอ
ความคิดเห็น