คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : บทที่ 21 กว่าจะรู้ใจตัวเอง (ก็สายเกิน)
บทที่ 21 กว่าจะรู้ใจตัวเอง (ก็สายเกิน)
“มีนดีใจมากเลยเหรอครับ” ทินกรเอ่ยถามขึ้นระหว่างขับรถพามีนากลับจากงานเลี้ยงฉลองงานแต่งงานของเพื่อนสนิทของเขาทั้งสองคน เมื่อมีนาเอาแต่ก้มมองดอกไม้แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาตลอดทาง
“แหม ก็ต้องดีใจสิคะได้ดอกไม้เจ้าสาวเนี่ยแปลว่าจะได้แต่งงานเป็นคนถัดไปนะคะ” มีนาตอบเขินๆ เมื่อคิดถึงคำพูดของเขาในงานเลี้ยง ‘ข้าพร้อมมานานแล้วเว้ย รอมีนอยู่เนี่ยแหละว่าเมื่อไหร่จะตกลงซะที’
‘เราจะบอกคุณเล็กเลยดีมั้ยว่าเรารักเค้า’ มีนาคิดในใจอย่างมีความสุข ในที่สุดมีนาก็รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง เธอเคยคิดว่าเธอยังรักพีรพัฒน์อยู่ แต่เมื่อวันนี้พีรพัฒน์มาสารภาพรักเธอ เธอกลับไม่มีความรู้สึกดีใจเลย แต่สำหรับทินกรที่เธอเคยคิดว่าเขาเป็นเพียงพี่ชายที่แสนดีของเธอคนหนึ่งเท่านั้น แต่ความดี ความเอาใจใส่ที่ทินกรมีต่อเธอ ก็ก่อเกิดความผูกพันจนกลายเป็นความรักในที่สุด
“มีนว่าคนเราจะแต่งงานกันอะไรสำคัญที่สุด” ทินกรถามต่อ
‘ถามแบบนี้คุณเล็กจะขอเราแต่งงานมั้ยน้า’ มีนานึกดีใจอยู่คนเดียว
“ความรักสิคะ คนเราถ้าไม่รักกัน แต่งงานกันไปก็ไม่มีความสุข” มีนาตอบ
“นั่นสิครับ ถ้าไม่รักกันแต่งกันไปก็ไม่มีความสุข” ทินกรย้ำคำตอบของมีนาด้วยเสียงเศร้าๆ ก่อนจะเงียบไปพักใหญ่
‘ทำไมคุณเล็กพูดแปลกๆ’ มีนานึกสงสัยก่อนจะตัดสินใจว่าเธอควรจะบอกความรู้สึกของเธอให้เขาฟังในคืนนี้
“คุณเล็กคะ/ มีนครับ” ทั้งสองเอ่ยขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ทันนัดหมาย
“มีน พูดก่อนเถอะครับ” ชายหนุ่มเปิดทางให้หญิงสาวก่อน
“คุณเล็กพูดก่อนดีกว่าค่ะ” มีนาบ่ายเบี่ยงเพราะเธอเองก็ยังเขินที่จะบอกรักเขา ‘ให้เค้าพูดก่อนดีกว่า เรายังไม่กล้าบอก’
“ต่อไปผมคงมาดูแลมีนไม่ได้อีก ผมกำลังจะไปทำงานที่สำนักงานใหญ่ที่อังกฤษ” ทินกรพูดขึ้นในที่สุด ทำเอามีนาอึ้งไปนานก่อนจะเอ่ยถามเสียงอ่อย
“คุณเล็กจะไปนานมั้ยคะ”
“ผมจะไปประจำที่นั่นเลย”
“เหรอคะ” มีนาถามเบาๆ แต่จริงๆ มันก็เป็นเพียงคำพูดที่ไม่ต้องการคำตอบใดๆ ทั้งสิ้น เพราะเธอได้รับคำตอบมาแต่แรกอยู่แล้ว
‘ไปประจำที่นู่น งั้นก็แปลว่าคุณเล็กจะไม่กลับมาอีกแล้วน่ะสิ นี่เค้ากำลังบอกเลิกเราเหรอ ไม่ใช่สิเราไม่เคยเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ ถ้าอย่างนี้เราคงไม่จำเป็นต้องบอกรักเค้าแล้วล่ะ ยังไงเค้าก็กำลังจะไปแล้ว เค้ากำลังจะมีอนาคตที่ดี เราไม่ควรจะเป็นตัวถ่วงเค้าหรอก’ มีนาคิดในใจอย่างเศร้าหมอง
“คุณเล็กจะเดินทางวันไหนคะ ให้มีนไปส่งได้มั้ยคะ”
“อย่าเลย ผมขึ้นเครื่อง flight ดึกน่ะ มีนมาส่งก็จะกลับลำบาก” ชายหนุ่มปฏิเสธน้ำใจของหญิงสาวทันที
“อ่อ...ค่ะ” มีนาตอบรับเสียงอ่อย ก่อนที่ทั้งคู่จะตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองต่อไปจนกระทั่งรถถึงหน้าอพาร์ตเม้นท์ของมีนา
“ขอบคุณนะคะคุณเล็ก ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง” มีนาเอ่ยขอบคุณจากใจเพราะตระหนักได้ว่าเธอคงไม่มีโอกาสได้พูดคำนี้อีกแล้ว
“ขอให้มีนมีความสุขกับคนที่มีนรักนะครับ” ทินกรเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะขับรถจากไป ปล่อยให้มีนายืนน้ำตาไหลพรากออกมา ‘มีนจะมีความสุขได้ยังไง ก็ในเมื่อคนที่มีนรักกำลังจะจากไปแล้ว’
...
14 มิถุนายน 2552
คุณไดอารี่คะ
คุณเล็กเค้าไปแล้วค่ะ...
...
“จริงเหรอมีน” เกศกาญจน์ถามขึ้นทันทีที่มีนาโทรศัพท์ไปเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันงานแต่งงานของพี่พายให้ฟัง
“อืม...”
“สรุปแกเลยไม่ได้สารภาพรักกับเค้าเหรอ”
“อืม ก็เค้าจะไปแล้วจะบอกหรือไม่บอกก็เท่านั้นแหละ”
“ชั้นว่าแกควรบอกเค้าไปนะ อย่างน้อยเค้าก็ควรจะได้รับรู้ว่าสิ่งที่เค้าทำให้แกทั้งหมดน่ะ แกเห็นคุณค่าและแกก็รักเค้า” เกศกาญจน์ยังคงโน้มน้าว
“ไม่ล่ะเกศ ชั้นคิดว่าจบแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ” มีนาปฏิเสธ เธอไม่อยากจะต่อความยาวไปทั้งๆ ที่มันก็ไม่มีผลอะไรอีกแล้ว
“มีน แกไม่เป็นไรนะ” เกศกาญจน์เป็นห่วง
“ไม่หรอกอีกซักพักชั้นก็คงทำใจได้เองแหละ”
“มีน ชั้นรักแกนะ” เกศกาญจน์พูดขึ้นเพราะอยากเป็นกำลังใจให้เพื่อนรัก
“อืม ขอบคุณนะเกศ ชั้นก็รักแก” มีนาตอบรับก่อนจะวางสายไป
ความคิดเห็น