My Dear Diary บันทึกรัก

ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 18 คำตอบของมีนา

บทที่ 18 คำตอบของมีนา

หลังจากวันที่ทินกรขอมีนาเป็นแฟนแบบสายฟ้าแลบ เธอก็พยายามหลบหน้าเขาตลอด เวลาที่เขาโทรศัพท์มาชวนเธอไปไหนเธอก็มักจะปฏิเสธโดยอ้างว่างานยุ่ง หรือติดธุระเป็นประจำ บ่อยครั้งเข้าชายหนุ่มจึงต้องให้น้องธีออกหน้าแทน เพราะรู้ว่าเธอคงไม่กล้าปฏิเสธน้องธีแน่ๆ

…

25 มีนาคม 2552

คุณไดอารี่ขา

พรุ่งนี้มีนก็จะแก่ เอ้ย โตขึ้นอีกปีแล้วนะคะ วันเกิดปีนี้มีนจะได้อะไรเป็นของขวัญกันน้า^^

…

มีนาตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ในวันเกิดเพื่อไปทำบุญที่วัด และโทรศัพท์ไปหาคุณแม่และพี่ชายของเธอเพื่อขอคำอวยพรและทวงของขวัญวันเกิดเหมือนที่เคยทำเช่นเดียวกับทุกปี ก่อนจะออกมาทำงาน มีนาเกิดวันที่ 26 มีนาคม 2528 ณ ตอนนี้เธอก็อายุ 24 ปีเต็มแล้ว

“สวัสดีค่ะคุณเล็ก” มีนารับโทรศัพท์จากทินกร

“สุขสันต์วันเกิดนะครับมีน” ชายหนุ่มอวยพรวันเกิดให้เธอเสียงนุ่มจนมีนาเองก็อดยิ้มเขินไม่ได้

“คืนนี้ให้ผมฉลองวันเกิดให้มีนนะครับ”

“เอ่อ…” มีนากำลังจะหาทางปฏิเสธ

“อย่าปฏิเสธผมนะครับ ผมรู้นะว่ามีนยังไม่มีนัด” ชายหนุ่มรีบพูดดักคอมีนาก่อนที่เธอจะทันเอ่ยอะไรออกมา

“คุณเล็กรู้ได้ยังไงคะ มีนนัดกับเพื่อนที่ทำงานเอาไว้แล้วค่ะ ไปกันตั้งสิบกว่าคน” มีนารีบเถียงทั้งๆ ที่เธอก็ยังไม่มีนัดกับใครจริงๆ นั่นแหละ เพราะเธอเกิดช่วงเดือนมีนาคมซึ่งเป็นเดือนที่ผู้สอบบัญชีอย่างเธอมีงานเข้ามามากเป็นพิเศษ แถมปีนี้วันเกิดของเธอยังตรงกับวันพฤหัสบดีซึ่งเป็นปลายสัปดาห์ทุกคนคงจะเร่งทำงานกันให้เสร็จทันก่อนวันศุกร์ซึ่งเป็นวันส่งงาน เธอจึงไม่คิดจะนัดใครเพราะเธอรู้ว่าทุกคนต่างกำลังยุ่งกับงานกันอย่างมาก

“ถ้างั้นผมจะไปด้วย คุณจองที่เผื่อผมได้เลย” ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้

“เอ่อ คุณเล็กจะไปทำไมคะ มีนไปกันแต่เพื่อนๆ คุณเล็กไม่รู้จักใครหรอกค่ะ ไปก็ไม่สนุก” มีนายังคงโกหกต่อไป ถึงแม้เธอจะดูออกว่าทินกรไม่เชื่อเธอเลยสักนิด

“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่รู้จักก็ทำความรู้จักกันได้ มีนจะแนะนำว่าผมเป็นแฟนมีนก็ได้” ทินกรพูดหน้าตาย แต่หารู้ไม่ว่าตอนนี้มีนาหน้าแดงเป็นลูกตำลึงไปเรียบร้อยแล้ว มีนานิ่งไปเมื่อถูกทินกรไล่ต้อนจนมุมด้วยคำพูดจึงได้แต่คิดบ่นในใจ ‘คนบ้า เจ้าเล่ห์นักนะ ต้อนชั้นซะจนมุมเลย ชั้นไม่ใช่ลูกความคุณนะ’

“คุณปฏิเสธผมมาหลายครั้งแล้วนะครับ แต่วันนี้วันเกิดคุณยังไงผมก็ไม่ยอมแน่ๆ” ชายหนุ่มประกาศชัดเจนจนหญิงสาวอึกอัก “เอ่อ คือ…”

“นะครับมีน มีนไปดินเนอร์กับผมนะครับ” ชายหนุ่มออดอ้อน

“ก็ได้ค่ะ” มีนายอมตกลงในที่สุด จริงๆ หญิงสาวก็ไม่ได้รังเกียจอะไรชายหนุ่ม แต่ที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงเขาเพราะเธอกลัวว่าเขาจะต้องการคำตอบ ‘เรื่องนั้น’ จากเธอ ซึ่งเธอคิดว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะให้คำตอบเขา

ทินกรพามีนามารับประทานอาหารค่ำสุดหรูบรรยากาศสุดแสนโรแมนติกที่ชั้นบนสุดของโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง เธอมองเห็นภาพวิวของกรุงเทพยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงไฟประดับประดาไปทั่วเมืองอย่างประทับใจ แต่มันก็ทำให้มีนานึกย้อนกลับไปถึงวันวาเลนไทน์ปีที่แล้วที่มีนาไปดินเนอร์กับพีรพัฒน์แตกต่างกันแค่ในวันนั้นเธอกับพีรพัฒน์ไปในฐานะเพื่อน ถึงแม้ว่าเธอจะคิดกับพีรพัฒน์มากกว่านั้น ส่วนวันนี้เธอกับทินกรมาในฐานะอะไร เธอก็ยังตอบไม่ได้

“สุขสันต์วันเกิดครับมีน” ทินกรอวยพรขณะที่ยื่นกล่องของขวัญให้มีนา “แกะดูสิครับ”

“ขอบคุณค่ะ” มีนารับกล่องของขวัญกล่องเล็กขนาดเท่าฝ่ามือของตัวเองมาแกะออกอย่างทะนุถนอม เมื่อเปิดกล่องกระดาษออกเธอก็พบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงิน เธอเงยหน้ามองเขาอย่างตกใจ ก็เห็นชายหนุ่มอมยิ้มแล้วพยักเพยิดให้เธอเปิดต่อ

‘อะไรกัน นี่จะขอเราแต่งงานเหรอ’ มีนาเปิดไปลุ้นไปแต่สุดท้ายก็ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

‘โธ่ สร้อยข้อมือนี่เอง’ มีนาโล่งอก แต่ก็ยังรู้สึกไม่อยากรับของชิ้นนี้ไว้อยู่ดีถึงมันจะเป็นแค่สร้อยข้อมือไม่ใช่แหวนแทนใจแบบที่เธอกังวล แต่มันก็เป็นสร้อยทองคำขาวที่ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ ทั่วทั้งเส้นจนเธอรู้สึกเกรงใจที่จะรับของราคาแพงแบบนี้เอาไว้

“ผมเห็นมีนถอนหายใจ เสียดายที่ไม่ใช่แหวนแต่งงานเหรอครับ” ชายหนุ่มแกล้งล้อ

“บ้า” หญิงสาวบ่นอุบอิบหน้าแดง

หลังจากที่ชายหนุ่มขอเธอเป็นแฟนแบบไม่ทันตั้งตัวในวันนั้น เธอก็สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงไปของเขา จากเดิมที่เธอเห็นเขาในมาดนักกฎหมายที่สุขุม เยือกเย็น เป็นผู้ใหญ่ และมองเธอด้วยสายตาอบอุ่น แต่ตอนนี้เธอกลับเห็นเขาเหมือนกับชายหนุ่มเจ้าเล่ห์ ที่คอยหาโอกาสหยอกเย้าและส่งสายตาเป็นประกายให้เธอวางตัวไม่ถูกอยู่เสมอ

“ผมใส่ให้นะครับ” ชายหนุ่มรีบเสนอตัว

“คือมีนว่าคุณเล็กให้ของขวัญมีนแพงเกินไป” มีนาพูดอย่างเกรงใจไม่ยอมยื่นมือให้กับเขา

“ผมให้มีนเพราะผมเห็นว่ามันสวยเหมาะกับมีน และสำหรับผมก็ไม่มีอะไรที่จะมีค่ามากไปกว่ามีน มีนอย่าปฏิเสธน้ำใจของผมเลยนะครับ” ชายหนุ่มพูดอย่างน้อยใจ

คำพูดของเขาทำให้มีนาต้องยื่นมือไปให้เขาใส่สร้อยข้อมือให้ เมื่อเขาใส่ให้เธอเสร็จแล้วเธอก็ยกมือไหว้ขอบคุณเขา แต่มีนาก็ยังคงกังวลใจ เธอรู้สึกว่าถ้าเธอไม่บอกความรู้สึกของเธอออกไป ทินกรอาจจะทุ่มเทให้กับเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งไม่เป็นการดีแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นมีนาจะรู้สึกว่าเธอกำลังเอาเปรียบเขา และคนภายนอกก็อาจจะเข้าใจผิดว่าเธอกำลังหลอกทินกรก็เป็นได้ ในที่สุดเธอจึงตัดสินใจให้คำตอบกับทินกรในวันนี้

“คุณเล็กคะ เอ่อ.... เรื่องเมื่อวันก่อนน่ะค่ะ” มีนาเอ่ยขึ้น

“ครับ?” ทินกรกระตือรือร้น จ้องมองมีนาอย่างดีใจ

“คือมีนอยากจะบอกว่ามีน...เอ่อ...” มีนายังคงอึกอัก ไม่กล้าพูด

“ว่ายังไงครับ?” ชายหนุ่มกระตุ้น

“มีนเป็นแฟนกับคุณเล็กไม่ได้ค่ะ” มีนารีบตอบออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอรู้สึกผิดเมื่อเห็นสายตากระตือรือร้นของทินกรหมองลงไปทันที

“มีนขอโทษนะคะ มีนคิดกับคุณเหมือนพี่ชายเท่านั้น” มีนาพูดต่อเสียงอ่อยอย่างรู้สึกเสียใจ

“ไม่เป็นไรหรอกครับมีน เรื่องของหัวใจเราไม่สามารถบังคับกันได้” ชายหนุ่มพูดอย่างเข้าใจ “แต่ผมขออะไรมีนอย่างนึงได้มั้ยครับ มีนอย่าหนีหน้าผมเลยนะครับ ให้ผมได้คอยดูแลมีนต่อไปอย่างนี้ อย่างน้อยก็จนกว่ามีนจะมีใครจริงๆ สักคนมาดูแล” ชายหนุ่มขอร้อง

“เอ่อ...” มีนายังคงลังเล ‘เอาไงดีล่ะมีนา เป็นแบบนี้จะดีเหรอ’

“นะครับ” แล้วชายหนุ่มก็ยิ้มให้กับหญิงสาวด้วยสายตาอบอุ่นอ่อนโยนเช่นเคย

“ค่ะ” มีนายิ้มให้เขาและตอบรับในที่สุด