คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 16 ไม่อาจตัดใจ
บทที่ 16 ไม่อาจตัดใจ
มีนากับพีรพัฒน์ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยนับตั้งแต่พีรพัฒน์ย้ายออกจากอพาร์ตเม้นท์แห่งนี้ไป แม้จะผ่านไปหลายเดือนแล้ว แต่มีนาก็ยังคงคิดถึงพีรพัฒน์ตลอดเวลา หลายครั้งที่เธออยากจะโทรศัพท์หาเขาแต่เธอก็ไม่กล้า เพราะเธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา และไม่รู้จะตอบเขาอย่างไรหากเขาถามเธอว่าโทรไปหาเขาทำไม เย็นวันนี้มีนารู้สึกเหงามากเป็นพิเศษ เธอจึงตัดสินใจไปทานอาหารและฟังเพลงร้านพี่เบส อย่างน้อยๆ ก็อยากไปในที่ที่เธอกับพีรพัฒน์มีช่วงเวลาดีๆ ร่วมกัน
“น้องมีนมาคนเดียวเหรอ” พี่เบสเข้ามาทักเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งอยู่โต๊ะมุมในสุดของร้าน “สั่งอะไรรึยัง”
“เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ”
“สั่งเต็มที่เลยนะ วันนี้พี่ให้กินฟรีเลย” พี่เบสพูดอย่างใจป้ำ
“ขอบคุณค่ะ”
“เสียดายจริงๆ ที่พีทกับน้องมีนไม่มาร้องเพลงที่นี่แล้ว ลูกค้าพี่ถามถึงตั้งหลายคน”
“จริงๆ พี่ก็เห็นใจนายพีทนะ มีแฟนขี้หึงมากเกินไป” พี่เบสบ่นต่อไปเรื่อย
“แหมก็เวลาพีทเล่นกีต้าร์ที ลูกค้าสาวๆ ก็เคลิ้มซะขนาดนั้น จะไม่ให้แป้งหึงได้ยังไงกันคะ” มีนาตอบอย่างเข้าใจความรู้สึกฝ่ายหญิง
“อ่าวนี่มีนไม่รู้หรอกเหรอ ว่าแป้งน่ะเค้าหึงมีนนะ เค้าถึงให้พีทเลิกเล่นน่ะ” พี่เบสแก้ความเข้าใจผิด
“ฮ้า หึงมีนเนี่ยนะคะ”
“ก็ใช่น่ะสิ พีทมาปรึกษาพี่ตั้งหลายครั้ง เพราะพีทเองก็ไม่อยากเลิกเล่น แต่สุดท้ายก็ต้องเลิกเพราะพีทกลัวว่าแป้งจะมาวีนใส่มีนน่ะ”
‘หึงเราเนี่ยนะ ไม่น่าเป็นไปได้ หรือว่าแป้งจะดูออกว่าเราชอบพีท แน่ๆ เลยเป็นผู้หญิงด้วยกันคงดูออกแน่ๆ’ มีนาคิดในใจอย่างร้อนตัว
“บอกตรงๆ นะ พี่เองตอนแรกก็คิดว่าพีทชอบมีนซะอีก พี่เห็นพีทท่าทางเอาใจใส่มีนมากเลย พอเห็นพีทกลับไปคืนดีกับแป้งพี่ก็ยังงงเลย”
‘นั่นสิก็เพราะพีทเอาใจใส่เรามากไง เราถึงได้คิดไปไกลแบบนั้น’ หญิงสาวคิดในใจอย่างเซ็งๆ
“พีทกับมีนเป็นเพื่อนกันแค่นั้นแหละค่ะ” มีนาแก้ตัว แล้วอาหารมาเสริฟหญิงสาวพอดี พี่เบสจึงขอตัว
“อาหารมาพอดี มีนตามสบายนะ เดี๋ยวพี่ไปดูลูกค้าโต๊ะอื่นบ้าง”
...
17 มกราคม 2552
คุณไดอารี่ขา
ทำไมมีนถึงตัดใจจากพีทไม่ได้ซะที…
…
“คุณป้าครับ นั่งนี่ก็ได้ครับ” มีนาชะงักหันไปตามเสียงที่คุ้นเคยก็เห็นพีรพัฒน์กำลังลุกให้คุณป้าคนหนึ่งที่เดินเข้ารถไฟฟ้าก่อนหน้าเธอนั่ง แล้วกำลังจะเดินมาบริเวณที่เธอยืนเกาะเสาอยู่
“อ้าว มีน” พีรพัฒน์ทักมีนาทันทีเมื่อสังเกตเห็นหญิงสาวกำลังมองเขาอยู่ “วันนี้เลิกงานเร็วนะ กำลังจะกลับอพาร์ตเม้นท์เหรอ”
“จ๊ะพีท” มีนาตอบรับรู้สึกดีใจที่ได้เจอเขา
“มีนกินข้าวยัง เราไปหาอะไรกินกันมั้ย” พีรพัฒน์ชวนทันที
แล้วทั้งคู่ก็ลงรถไฟฟ้าที่สถานีสยามเพื่อไปทานอาหารเย็น แต่เนื่องจากเป็นเวลาเย็นทำให้สถานีนั้นมีคนรอขึ้นรถเยอะมากและกำลังเบียดเสียดกันเพื่อขึ้นรถไฟฟ้าขบวนนั้น พีรพัฒน์จึงหันมาจูงมือมีนาเดินออกมาด้วยกันก่อนที่มีนาจะถูกดันกลับเข้าไปในรถไฟฟ้า
มีนาก้มลงมองดูมือของเธอที่ถูกพีรพัฒน์กุมไว้แล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้
...
หลังจากที่ทั้งคู่ทานอาหารร่วมกัน ความสนิทสนมและบรรยากาศของวันคืนเก่าๆ ก็กลับมาเหมือนเดิม ทั้งคู่พูดคุยสนุกสนานเหมือนตอนที่พีรพัฒน์ยังเป็นเพื่อนบ้านของเธออยู่ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ไปนั่งกินไอศครีมกันต่อ
“น้ามีนๆ” เสียงเรียกของเด็กชายตัวเล็กที่รีบวิ่งมาหาเธออย่างดีใจ
“อ้าวน้องธี มาได้ไงครับ” มีนาหันไปทักทายเด็กน้อย น้องธีจึงชี้นิ้วไปทางที่ทินกรยืนยิ้มอยู่
“พี่เล็ก สวัสดีครับ” พีรพัฒน์ยกมือไหว้ทินกร แล้วมีนาก็ทำตาม “สวัสดีค่ะ คุณเล็ก”
“พอดีพี่พาน้องธีเค้ามากินไอติม แล้วเค้าเห็นมีนน่ะ เลยวิ่งมาหา ขอโทษที่รบกวนเวลาส่วนตัวนะ” ทินกรพูดกับพีรพัฒน์
“ไปน้องธี” ทินกรจูงมือเด็กน้อยจะพาไปที่โต๊ะที่พนักงานเชิญไปนั่ง
“ไม่เอาน้องธีจะนั่งโต๊ะนี้” เด็กน้อยดื้อดึง
“อย่าไปกวนน้ามีนกับน้าพีทสิ” ทินกรดุ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณเล็ก นั่งด้วยกันนี่แหละค่ะ”
“นั่นสิครับพี่เล็ก เชิญตามสบายเลย” พีรพัฒน์สนับสนุน ว่าแล้วเด็กน้อยก็ปีนเก้าอี้ขึ้นมานั่งข้างมีนาทันที
“น้ามีน วันอาทิตย์หน้าวันเกิดน้องธี น้ามีนไปงานวันเกิดน้องธีด้วยนะครับ” เด็กน้อยพูดขึ้นหลังจากออดอ้อนให้หญิงสาวป้อนไอศครีมให้ทานจนหมดถ้วย มีนาเงยหน้ามองทินกรเป็นเชิงถาม ทินกรก็พยักหน้า
“ได้สิครับ น้ามีนไปแน่นอนเลย”
หลังจากทานไอศครีมกันเสร็จแล้วทินกรก็อาสาไปส่งมีนาที่อพาร์ตเม้นท์
“งั้นเราไปก่อนนะพีท บ้ายบาย” มีนาหันไปอำลาพีรพัฒน์
ความคิดเห็น