คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 10 สารภาพรัก
บทที่ 10 สารภาพรัก
“แกจะให้ชั้นสารภาพรักกับพีทจริงๆ เหรอ” มีนากำลังคุยโทรศัพท์กับเกศกาญจน์เพื่อนรัก
“ใช่สิ ชั้นว่าทั้งแกทั้งพีทมัวแต่อ้ำอึ้งแบบนี้ ก็คงไม่มีวันพัฒนาไปเป็นแฟนได้หรอก”
“แต่ถ้าเค้าไม่ชอบชั้นหล่ะ ชั้นไม่อยากมองหน้าเค้าไม่ติดทีหลังนะ”
“แต่เท่าที่แกโทรรายงานชั้นมาตลอดเนี่ย ชั้นฟันธงได้เลยว่านายพีทก็มีใจให้แกเหมือนกัน”
“แกลองคิดดู เค้าดูแลแกดีไม๊ ทำอาหารให้กิน เวลาแกกลับดึกก็เดินไปรับ แถมเมื่อวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมายังพาแกไปดินเนอร์อีก” แม่หมอเกศกาญจน์พยายามโน้มน้าวต่อไป
มีนานึกตาม...
วันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา พีรพัฒน์ msn มาหามีนาในระหว่างทำงาน
Pete says
มีน
March Meena says
พีท มีอะไร
Pete says
วันนี้วันวาเลนไทน์ มีนมีนัดกับใครรึป่าว
March Meena says
ไม่มีหรอก แฟนก็ไม่มีใครจะมานัดล่ะ
Pete says
พอดีเราเล่นเกมที่ออฟฟิศ แล้วได้ voucher ดินเนอร์ของโรงแรม... มาน่ะ มีนไปดินเนอร์กับเรานะ
March Meena says
อืม แล้วเจอกันตอนเย็น
มีนาพิมพ์ตอบกลับไปอย่างพยายามไม่แสดงความรู้สึกอะไร ทั้งๆ ที่ตอนนั้นเธอดีใจมาก ตลอดทั้งวันเธอทำงานไปยิ้มไปจนพี่ๆ ในทีมสงสัย แต่ก็พอเดาออกว่าเธอเป็นอะไร เพราะวันวาเลนไทน์แบบนี้ใครๆ ที่มีความรักก็ยิ้มแย้มมีความสุขกันทั้งนั้น
มีนากลับไปที่อพาร์ตเม้นท์ตั้งแต่ 6 โมงเย็น เพื่อแต่งหน้าแต่งตัวอย่างพิถีพิถันที่สุด ใจหนึ่งก็แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าพีรพัฒน์จะสารภาพรักเธอในวันนี้ แต่สุดท้ายดินเนอร์สุดหรูมื้อนั้นก็จบลงแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
...
“มีน ยังฟังอยู่รึป่าว” เสียงเกศกาญจน์ดังขึ้นมาทางหูโทรศัพท์ ทำให้มีนาตื่นจากภวังค์
“จ๊ะๆ ฟังอยู่” มีนาตอบกลับไป “แต่ว่าวันนั้นเค้าแค่ได้ voucher โรงแรมมาโดยบังเอิญนะ แล้ววันนั้นก็ไม่มีอะไรเลยด้วย กินเสร็จแล้วก็กลับไม่มีอะไรโรแมนติกเลยซักนิด”
“ชั้นว่าพีทเค้าอาจจะเขินเลยไม่กล้าบอกว่าตั้งใจพาแกไปดินเนอร์ก็ได้” เกศกาญจน์ยังหาเหตุผลต่อไป
“อย่าหาว่าชั้นยุแกเลยนะ แต่ชั้นว่างานนี้ถ้าผู้ชายไม่พูด แกก็พูดเองเถอะ แกก็ดูออกนี่ว่านายพีทเค้าเป็นคนขี้อายแค่ไหน”
‘อย่างนี้แหละ เค้าเรียกว่ายุ’ มีนาคิดในใจขำๆ
“แต่ชั้นยังไม่แน่ใจเลยนะ ว่าตกลงพีทเค้ามีแฟนรึยัง เดี๋ยวชั้นหน้าแตกทำไง” มีนายังคงไม่มั่นใจ
“ก็ชั้นอุตส่าห์ไปสืบให้แล้วนี่ว่าพีทเค้าเลิกกับแฟนไปนานแล้ว เพราะแฟนเค้าไปมีคนใหม่ตั้งแต่เพิ่งไปเรียนเมืองนอกน่ะ” เกศกาญจน์พูดต่อ “ชั้นว่าแกลองดูเถอะ สารภาพตอนวันเกิดพีทก็ได้ วันพุธหน้าน่ะ”
“โอเคแก ชั้นจะลองดู” มีนาตัดสินใจ เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น
“ดีมากเพื่อนรัก ขอให้แกสมหวังในความรักนะ” เกศกาญจน์อวยพรก่อนจะวางสายไป
...
มีนานั่งดูกล่องของขวัญที่เธอไปเลือกซื้อมาให้พีรพัฒน์ พร้อมกับนั่งอ่านการ์ดที่เธอเขียนความในใจอีกรอบแล้ววางลงไปบนกล่อง เธอคิดว่าเธอคงไม่กล้าพูดกับพีรพัฒน์ตรงๆ ตลอดชีวิตเธอไม่เคยคิดว่าจะสารภาพรักผู้ชายก่อนด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเธอจึงเลือกที่จะเขียนการ์ดนี้แนบไปดีกว่า
...
26 กุมภาพันธ์ 2551
คุณไดอารี่คะ
พรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดของพีทแล้ว มีนจะสารภาพรักกับพีทค่ะ เอาใจช่วยมีนด้วยนะคะ...
...
ตอนเย็นหลังเลิกงานมีนาเดินมากำลังจะถึงห้อง เห็นว่าหน้าห้องพีรพัฒน์มีรองเท้าวางอยู่จึงรู้ว่าพีรพัฒน์กลับมาแล้ว แต่เธอเห็นรองเท้า 2 คู่ คู่หนึ่งเป็นของพีรพัฒน์ แต่อีกคู่เป็นรองเท้าผู้หญิง เธอเดินเข้าไปใกล้จนกระทั่งได้ยินเสียงพูดคุยดังออกมาจากห้องพีรพัฒน์ เพราะเขาไม่ได้ปิดประตู และแอบฟังอยู่ตรงนั้น
“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไม๊” เสียงผู้หญิงดังขึ้น
“แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะ แป้งบอกพีทเองนะว่าแป้งเลือกเค้า” พีรพัฒน์ตอบกลับไป
“แป้งขอโทษนะพีท แป้งยอมรับว่าตอนแป้งไปอยู่ที่นู่นแรกๆ แป้งเหงามาก แต่ตอนนี้แป้งรู้ตัวแล้วว่าแป้งยังรักพีทอยู่นะ แป้งเลยตั้งใจบินกลับมาเมืองไทยเพื่อมาหาพีทในวันเกิดนะ”
พีรพัฒน์นิ่งเงียบไปพักใหญ่
“พีทก็ยังรักแป้งอยู่” พีรพัฒน์ตอบกลับไปในที่สุด
“จริงๆ เหรอ งั้นพีทรอแป้งนะ ปลายปีแป้งก็จะเรียนจบแล้ว แล้วเราก็จะได้อยู่ด้วยกันซะที” หญิงสาวผู้นั้นตื่นเต้นดีใจ
“อืม พีทจะรอแป้ง”
สิ่งที่มีนาได้ยินยังไม่เจ็บปวดเท่าที่เห็นพีรพัฒน์เดินโอบกอดสาวสวยนามว่าแป้งคนนั้นออกมาแล้วพากันเดินไปทางลิฟท์ มีนาหาที่หลบมุมเพราะไม่อยากให้พีรพัฒน์เห็นเธอ เมื่อทั้งคู่ลับสายตาไปแล้ว เธอจึงเข้าห้องไปพร้อมกับความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เธอรู้ว่าเธอเสียใจ แต่ก็ไม่มีน้ำตาไหลออกมาซักหยด
อีกซักพักหนึ่งเธอก็ได้ยินเสียงพีรพัฒน์เปิดประตูห้อง เธอจึงเปิดประตูห้องออกไปทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มที่สุด
“สุขสันต์วันเกิดนะพีท” พร้อมกับยื่นกล่องของขวัญให้พีรพัฒน์ แน่นอนว่าเฉพาะกล่องของขวัญเท่านั้น ส่วนการ์ดเธอได้ทิ้งมันไปเรียบร้อยแล้ว
ความคิดเห็น