คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 รักครั้งแรก
บทที่ 7 รักครั้งแรก
กึก กึก กึก กึก
‘ทำไมรู้สึกเหมือนมีใครเดินตามเลยนะ’ มีนาคิดในใจ แล้วเหลียวมองไปทางด้านหลังก็พบชายแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังเดินตามหลังเธอมา แต่ห่างประมาณ 10 เมตร
‘เอ๊ะ คนนี้เห็นตั้งแต่ตอนลงจาก BTS แล้วนี่นา แถมยังมองหน้าเราแปลกๆ ด้วย’ มีนาเริ่มไม่ไว้ใจ จึงกระชับกระเป๋าสะพายไว้แนบอก ก่อนจะพยายามก้าวเท้าให้ยาวขึ้นแต่ไม่ให้ดูผิดปกติ
‘โชคดีนะที่วันนี้เราไม่ได้แบกโน้ตบุ๊คกลับจากออฟฟิศลูกค้า ไม่งั้นต้องเดินช้ากว่านี้แน่’
“ว้ายยยย” มีนาอุทานเมื่ออยู่ดีๆ ก็มีมือใครไม่รู้มาโอบไหล่เธอ จากด้านหลัง
“จุ๊ๆ มีน เราเอง” มีนาหันหน้าไปมองต้นเสียงด้านหลัง แล้วก็ดีใจมาก
“พีท” ก่อนจะถอนหายใจ “เฮ้ออออ ตกใจหมดเลย”
“เดินต่อไปมีน อย่ามีพิรุธ” พีรพัฒน์กระซิบเบาๆ แล้วโอบไหล่หญิงสาวพาเดินไปเงียบๆ โดยตัวเองคอยชำเลืองมองด้านหลังไปที่ชายแปลกหน้าคนนั้นเป็นระยะๆ แต่ดูเหมือนชายแปลกหน้าผู้นั้นจะทำไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อไปถึงด้านหน้าตึกอพาร์ตเม้นท์ของพวกเขา พีรพัฒน์ก็ปล่อยมือแล้วให้หญิงสาวเดินนำเข้าด้านในตึกไปก่อน
...
หลังจากวันที่ได้ไปทานอาหารกลางวันด้วยกันวันนั้น มีนาและพีรพัฒน์ก็พูดคุยกันมากขึ้น บางครั้งถ้ากลับมาถึงอพาร์ตเม้นท์พร้อมๆ กันก็ได้ไปกินอาหารเย็นด้วยกันบ้าง บางทีแต่ละคนมีอาหารหรือขนมอะไรก็นำมาแบ่งให้อีกคนหนึ่ง โดยเฉพาะพีรพัฒน์เป็นคนชอบทำอาหารจึงนำมาแบ่งให้มีนาชิมเป็นประจำ
พีรพัฒน์ทำอาหารเป็นหลายอย่าง และอร่อยมากแตกต่างจากมีนาซึ่งทำเป็นแค่หุงข้าว และทอดไข่เจียวแถมบางทีก็ไหม้อีกด้วย เธอเคยชิมอาหารที่พีรพัฒน์ทำให้ทานบ่อยๆ ยังจำได้ว่าตอนพีรพัฒน์นำอาหารที่ทำมาแบ่งให้ครั้งแรก เธอยังชื่นชมเขายกใหญ่
“โห พีททำอาหารเป็นด้วยเหรอ เก่งจังเลย”
“ก็พอทำอะไรง่ายๆ ได้น่ะ” ชายหนุ่มถ่อมตัว
“แต่เราว่าเก่งนะ ดูเราสิทำอย่างอื่นไม่เป็นเลย ทำข้าวไข่เจียวได้อย่างเดียว”
“มีนอย่าเอาตัวเองเป็นมาตรฐานสิ เราน่ะไม่ได้เก่งหรอก แต่มีนน่ะไม่มีความสามารถมากกว่า 555”
“โอเคๆ เรามันแย่เอง” มีนาบ่นกระปอดกระแปด
ถึงจะสนิทสนมกันมากขึ้นแต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ยังคงเป็นเพียงเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันเท่านั้น
...
“พีท มาได้ยังไง” มีนาเอ่ยถามขณะที่ทั้งสองอยู่ในลิฟท์
“เราเห็นมีนที่หน้าปากซอย เรากำลังเดินออกจากเซเว่นฯ พอดี”
“ตอนแรกเรากำลังจะทักมีน แต่เห็นมีนดูรีบร้อนๆ ก็แปลกใจ แล้วเราก็เลยเห็นผู้ชายคนนั้นกำลังตามมีนอยู่ เราเลยรีบตามมีนไป”
“อืม ขอบคุณนะ ไม่งั้นเมื่อกี้แย่แน่เลย เรากลัวมาก”
“มีนทำงานเลิกดึกๆ แบบนี้ต้องระวังตัวนะ”
“จ๊ะ” หญิงสาวรับคำ
“ถ้าต่อไปมีนเดินกลับดึกๆ คนเดียวแบบนี้อีก โทรหาเรานะ เดี๋ยวเราไปรับที่ BTS” ชายหนุ่มกล่าวเป็นประโยคสุดท้ายแล้วเปิดประตูเข้าห้องไป
12 กันยายน 2550
สวัสดีตอนดึกค่ะคุณไดอารี่
วันนี้มีนคิดว่ามีนกำลังมีความรักครั้งแรกแล้วล่ะค่ะ…
ความคิดเห็น