My Dear Diary บันทึกรัก

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 วันวิวาห์

บทที่ 1 วันวิวาห์

 “แม่คะ” มีนาพลิกตัวไปโอบกอดคุณพิจิตราและซุกหน้าเข้าหาอ้อมอกของมารดาอย่างหาความอบอุ่น

“หืม ยังจะอ้อนแม่อีกเหรอ พรุ่งนี้ลูกสาวแม่คนนี้ก็จะต้องเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ จะมาอ้อนแม่เป็นเด็กๆ แบบนี้ไม่ได้แล้วนะ”

“ตั้งแต่มีนไปเรียนที่กรุงเทพ จนทำงานก็ไม่ค่อยได้กลับมานอนกับแม่เลย จริงๆ มีนอยากจะมาอยู่เป็นเพื่อนแม่มากกว่าอยู่กรุงเทพนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอกลูก ยังไงพี่สิงห์ก็อยู่กับแม่อยู่แล้ว โชคดีที่พี่สิงห์ได้ประจำที่โรงพยาบาลจังหวัดของเรานะ”

“คืนก่อนที่แม่จะแต่งงานกับพ่อ แม่ตื่นเต้นไม๊คะ”

“แม่ก็นอนไม่หลับ แล้วก็ต้องมานอนกอดยาย เหมือนมีนนี่แหละลูก หลับเถอะจ๊ะ แม่ไม่อยากให้แขกว่าเอาได้ว่า เจ้าสาวกับแม่เจ้าสาว ชื่อหลินปิง กับ หลินฮุ่ย”

‘โธ่ แล้วมาว่าเราเด็ก แม่นะแม่’ มีนาคิดในใจ และหลับตาลงในที่สุด

เช้าวันวิวาห์....

ขบวนขันหมากขบวนยาวที่มีทั้งพานใส่หมากพลู พานใส่ของหมั้นหมาย และขนมมงคลต่างๆ ถูกถือโดยญาติของฝ่ายเจ้าบ่าว อีกทั้งยังมีต้นกล้วยต้นอ้อย วงกลองยาวมาถึงบ้านเจ้าสาวตั้งแต่ก่อนเก้าโมง เนื่องจากฤกษ์หมั้นคือเวลา 9:29 น.

เสียงโห่ของขบวนขันหมากดังจนเจ้าสาวคนสวยในชุดไทยประยุกต์สีงาช้างที่เก็บตัวอยู่ในห้องนอนด้านบนได้ยิน เธอได้แต่แอบมองไปทางหน้าต่าง แล้วก็ยิ้มเขินเมื่อเห็นเจ้าบ่าวสุดหล่อ (ในสายตาเธอ) กำลังถูกแกล้งต่างๆ นานาโดยพวกเพื่อนๆ ของเธอที่กั้นประตูเงินประตูทองยาวไม่ต่ำกว่าสิบประตู เธอเห็นเจ้าบ่าวของเธอยื่นซองให้เพื่อนๆ ของเธอจนนับไม่ถ้วนกว่าจะผ่านไปได้แต่ละประตู

‘จะไถเจ้าบ่าวชั้นจนตั้งตัวได้เลยเหรอเนี่ย 55’ เธอคิดขำๆ

“มีน ได้เวลาลงไปด้านล่างแล้วจ๊ะ”

คุณน้าวิภา น้องสาวของแม่เธอขึ้นมาตามตัวเธอลงไปด้านล่างเพราะผู้ใหญ่ทางฝ่ายชายได้เจรจาขอหมั้นหมาย และผู้ใหญ่ทางฝ่ายหญิงได้พิจารณารับของหมั้นหมายไว้เรียบร้อยแล้ว

เมื่อเจ้าสาวก้าวลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย ทุกสายตาก็จ้องมองมายังเธอจนเธอรู้สึกประหม่า โดยเฉพาะเมื่อเธอสบตากับเจ้าบ่าวของเธอ แก้มชมพูระเรื่อที่ปัดด้วยบลัชออนอย่างเป็นธรรมชาติก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนลูกตำลึงเลยทีเดียว

เมื่อเจ้าบ่าวสวมแหวนให้เจ้าสาวเรียบร้อยก็มีเสียงเชียร์กันอย่างครึกครื้น

“หอมเลย หอมเลย หอมเลย ....”

เจ้าบ่าวจึงหอมแก้มเจ้าสาวตามแรงเชียร์ แถมยังต้องนิ่งอยู่ท่านั้นนานพอสมควรเพื่อให้ตากล้อง และเพื่อนๆ ของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก แล้วเจ้าสาวก็ยิ่งแก้มแดงมากขึ้น เมื่อเจ้าบ่าวถือโอกาสเวลานั้นกระซิบให้เจ้าสาวได้ยินว่า

“มีนสวยมากเลยครับ ผมว่าข้ามพิธีที่เหลือ แล้วส่งตัวตอนนี้เลยดีกว่า”

‘อร้ายยยยยย คนบ้าพูดอะไรก็ไม่รู้ แค่นี้ก็เขินจะแย่อยู่แล้ว’ เจ้าสาวได้แต่งึมงำอยู่ในใจและฝืนยิ้มแหยๆ ให้กล้องต่อไป…

หลังจากนั้นก็ถึงพิธีรดน้ำสังข์ จนกลางวัน นายอำเภอซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับคุณพ่อของเจ้าสาวก็เป็นผู้จดทะเบียนสมรสให้คู่บ่าวสาว และมีงานฉลองสมรสในโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดของจังหวัดในตอนกลางคืน และคืนนั้นก็มีการส่งตัวคู่บ่าวสาวในห้องสูทของโรงแรมนั้นเอง เนื่องจากหลังแต่งงานคู่บ่าวสาวจะต้องกลับไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพ ดังนั้นจึงไม่มีเรือนหอให้ส่งตัว

“ตอนนี้เราไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ เป็นหัวหน้าครอบครัวแล้ว ต้องทำตัวดีๆ เป็นหลักของครอบครัวนะ พ่อขอให้รักกันนานๆ นะ” คุณพ่อเจ้าบ่าวสั่งสอนลูกชายและอวยพรไปพร้อมๆ กัน

“อยู่ด้วยกันหนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันนะลูก แล้วมีหลานให้แม่อุ้มเร็วๆ เข้าใจไม๊” คำอวยพรของคุณแม่เจ้าบ่าวทำให้เจ้าสาวหน้าแดงอีกตามเคย

“แม่มีลูกสาวคนเดียว ต่อไปนี้แม่ฝากน้องด้วยนะ รักน้องให้มากๆ นะ” ปิดท้ายด้วยคำอวยพรแกมคำขอสัญญาจากเจ้าบ่าว

“ผมสัญญาครับแม่” เจ้าบ่าวสัญญาอย่างมั่นใจ

หลังจากนั้นผู้ใหญ่ของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวก็ออกจากห้องทิ้งให้เจ้าสาวได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง

“มีน เหนื่อยมั้ยครับ”

“เมื่อยมากกว่าค่ะ กว่าจะยืนไหว้แขกจนครบทุกคน ขาแข็งเลย จริงๆ มีนอยากได้งานที่เรียบง่ายกว่านี้และมีแต่แขกคนสนิทไม่กี่คนเท่านั้น แต่แม่บอกว่าคุณตากับคุณยายมีหน้ามีตาในจังหวัด รู้จักคนมาก หากไม่เชิญทั้งหมดอาจจะโดนตำหนิได้” เจ้าสาวหมาดๆ บ่น

“งั้นมีนอาบน้ำก่อนดีกว่าครับ จะได้รีบพักผ่อน”

‘ดีเหมือนกัน รีบอาบ รีบออกมานอน แล้วหลับไปเลยจะได้ไม่ต้อง.... อร้ายย เขิน ไม่กล้านึก’ เจ้าสาวคิดอย่างเริงร่า

“มีน คิดอะไรอยู่ในใจ ผมรู้นะ ผมหมายถึง เรารีบอาบน้ำพร้อมกันเลยต่างหาก มาผมถอดชุดให้” ว่าแล้วชายหนุ่มก็เข้ามาถึงตัวหญิงสาวอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ว้ายยย....” เสียงร้องอย่างตกใจของหญิงสาวหายไปเนื่องจากถูกริมฝีปากหนาปิดทับ พร้อมกับรูดซิปชุดเจ้าสาวและถอดออกจนเหลือแต่เพียงชั้นในสีขาวบริสุทธ์ และช้อนอุ้มร่างแบบบางนั้นเข้าไปในห้องน้ำทันที