[END] RUIN พังรัก

ตอนที่ 1 : PROLOGUE + CHARACTER

เครดิตภาพ : Pinterest Tumblr Google Weheartit

JAOWNARA

:: PROLOGUE ::

รัก...ทำลายซึ่งทุกสิ่ง

-พู่ไหม-

@ทีเคผับ

“ไหม เดี๋ยวเล่นอีกเพลงก็พอนะ พวกเรามีธุระต้องรีบไป”

“อืม แล้วแต่” ฉันหันไปตอบ ‘เดียว’ มือกีต้าร์ของวงในช่วงที่ทำนองเพลงท่อนสุดท้ายจบและกำลังจะเริ่มเพลงใหม่

ตอนนี้ฉันอยู่ในสถานที่ที่เรียกว่าผับ และกำลังยืนบนเวที ปล่อยเสียงร้องไปตามทำนองและจังหวะของเพลง

ฉันชื่อ ‘พู่ไหม’ นักศึกษามนุษยศาสตร์เอกอังกฤษปีสี่ ทำงานพาร์ทไทม์เป็นนักร้องประจำอยู่ที่ทีเคผับ ประวัติครอบครัวไม่ได้ดีเด่อะไร ฉันไม่ใช่คนรวย ไม่ใช่คนดี ครอบครัวมีปัญหา จึงเป็นเหตุให้ต้องพาตัวเองออกมาอยู่ข้างนอก ทำงานเลี้ยงตัวเองและน้องสาว

‘ใหม่จีน’ คือชื่อน้องสาวแท้ๆของฉัน เธอเรียนอยู่มอ.หก อีกไม่นานก็ต้องเข้ามหา’ลัย เราย้ายมาอยู่ด้วยกันในบ้านหลังเล็กๆ มีคนแชร์ค่าที่อยู่ด้วยอีกคนหนึ่ง เขาทำงานในนี้ด้วยเหมือนกัน เป็นบาร์เทนเดอร์ชื่อ ‘ธีม’

“น้องไหมคนสวยยย ทำไมวันนี้ร้องน้อยจังคร้าบบ~”

“ร้องอีกสิ ร้องอีกสิ...”

เมื่อทำนองเพลงสุดท้ายจบลง กลุ่มผู้ชายโต๊ะหน้าสุดก็ตะโกนพูดเสียงอ้อแอ้ คนพวกนี้ฉันจำได้ ชอบมานั่งดื่มที่ผับเป็นประจำ ไม่ได้อันตรายอะไรก็แค่พวกขี้เมาและหรี่สาวไปวันๆ

ฉันส่งยิ้มในแบบที่ชอบทำใส่ลูกค้าให้พวกเขา ก่อนจะหันมารับเสื้อคลุมจาก ‘มัพ’ มือกีต้าร์อีกคนของวง

“ขอบใจ”

“ยินดีครับพี่สาวคนสวย” เขาฉีกยิ้มจนตาเป็นสระอี ผู้ชายคนนี้อารมณ์ดีได้ทุกวัน

วงฉันมีกันอยู่ห้าคน ฉันเป็นนักร้อง เดียวกับมัพเป็นมือกีต้าร์ ส่วยอีกสองคนที่เหลือก็คือ ‘ก๋า’ กับ ‘กันต์’ เป็นมือกลองและเบส พวกเขาล้วนเป็นรุ่นน้องฉันทั้งหมด เด็กพวกนี้เพิ่งเรียนอยู่ปีสอง แต่ก็มาตั้งวงเพื่อทำงานพาร์ทไทม์เล่นๆในระหว่างที่เรียนอยู่

“พี่กลับไง?”

“เดี๋ยวมีคนมารับ” ฉันตอบมัพขณะที่ก้าวลงเวที ภายในผับค่อนข้างมืด แม้จะมีแสงไฟวิบวับแต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย นอกจากนั้นมันยังทำให้ตาลายจนอยากอ้วก

“อ่อ ผมก็นึกว่ากลับคนเดียว ว่าจะชวนไปเที่ยว...” มัพพูดค้างไว้ ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้พลางเอามือป้องปากกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน “สวรรค์”

ป้าบ!

“โอ๊ย! เชี่ยก๋า! ตบหัวกูหาพ่อมึงอ่อ”

“เออ! จะตบให้ดังลั่นไปถึงสวรรค์เลยคอยดู ห่า...น้อยๆหน่อยมึงอ่ะ”

ที่ว่าจะชวนไปเที่ยวสวรรค์น่ะเขาแค่พูดเล่น ฉันรู้เพราะพวกเราค่อนข้างสนิทกัน ใครพูดเล่นพูดจริงก็ดูออก อีกอย่างมัพเคารพฉันที่สุดแล้วในวงนี้ มีแค่มัพกับก๋าที่เรียกฉันว่าพี่ ส่วนอีกสองคนนั้นก็แล้วแต่อารมณ์ บางครั้งก็เรียกพี่บางครั้งก็ชื่อเฉยๆ

ก็นะ...ไม่ได้ซีเรียสเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว

 “เสือกไรด้วย กูแค่พูดเล่น เข้าใจป้ะ? ‘เล่นๆ’ อ่ะ” มัพเท้าสะเอวพูดกับก๋าด้วยท่าทางกวนๆ “กูไม่ได้จะลามปามพี่ไหมจริงๆซะหน่อย”

“เออ จะเล่นกูไม่ว่า แต่มึงควรแหกตาดูข้างหลังด้วย” ก๋าบุ้ยปากไปยังข้างหลังเราสองคน ทีแรกก็ไม่ได้สนใจจะหันไปมอง แต่เสียงอุทานของมัพทำให้ฉันจำต้องหันกลับไปมองในวินาทีต่อมา

“เชี่ย...พี่ทาย”

ผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลัง เขายืนล้วงกระเป๋าจ้องหน้ามัพก่อนจะเบนสายตามาหาฉัน แววตาไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ ซึ่งนั่นก็ปกติของเขา

คนตรงหน้าชื่อว่า ‘เพทาย’ มีเรือนกายสูงโปร่ง ใบหน้าคมคาย ดวงตาทั้งสองขับเน้นให้เขาดูเป็นคนดุดัน ดิบเถื่อน ซึ่งมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ นอกจากนี้ยังมีดีกรีเป็นถึงเดือนแพทย์ ฐานะไม่ต้องพูดถึง...หน้าตาดี ชาติตระกูลดี เรียนเก่งติดท๊อปอันดับต้นๆของมหา’ลัย ทุกสิ่งที่พูดมามันช่างเพอร์เฟค...ว่างั้นมั้ย?

เรารู้จักกัน...และมีความสัมพันธ์บางอย่างที่มันค่อนข้าง ‘ลับ’

“ไง ทำไมวันนี้เล่นน้อย” เพทายเดินเข้ามาใกล้ เขาเข้ามายืนแทรกตรงกลางระหว่างฉันกับรุ่นน้อง แขนข้างหนึ่งถูกยกขึ้นพาดบ่ามัพที่ตอนนี้มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“มีธุระน่ะ กำลังจะรีบไป” คนตอบคำถามไม่ใช่มัพแต่เป็นเดียว จะให้มัพตอบตอนนี้ก็คงไม่ได้ไปไหนกันพอดี ดูทรงแล้วคงสั่นจนพูดไม่รู้เรื่อง

หลายคนกลัวเพทาย เพราะลักษณะภายนอกผลักดันให้ดูเหมือนคนมีอำนาจ น่ากลัว ทว่ากับเพศตรงข้ามเขากลับมีเสน่ห์ดึงดูด น่าค้นหา ภายใต้ท่าทีนิ่งเฉยผลักดันให้ผู้หญิงหลายคนลุ่มหลง พร้อมใจกันยอมสยบแทบเท้าเพื่อให้เขาได้เชยชม

แต่กลับไม่มีใครรู้เลยว่าเนื้อแท้ข้างในผู้ชายคนนี้โสมมแค่ไหน...

“หรอ” เขาตอบอย่างไม่ยินดียินร้าย

“ทำไม?” เป็นฉันเองที่ถาม หากปล่อยให้บรรยากาศอัดอึดแบบนี้ต่อไปคงแย่ ฉันเป็นห่วงมัพ เขาไม่ได้จริงจังอะไรแค่พูดหยอกล้อกันเล่นๆ

...แต่อีกคนคงไม่ ‘เล่นๆ’ ด้วย

“เปล่า” เขาเบือนหน้ามาตอบฉัน เรามองตากันเพียงเสี้ยววิก่อนเขาจะหันกลับไปหามัพอีกครั้ง “ไม่ว่างหรอน้องชาย”

“คะ...ครับ”

“อ่อ ก็นึกว่าว่าง...” แม้แสงไฟในผับจะค่อนข้างสลัว แต่รอยยิ้มร้ายตรงมุมปากเขาก็ใช่ว่าจะรอดพ้นสายตาฉันไปได้ “ว่าจะชวนไปเที่ยววัด”

“เฮือก”

มัพหน้าถอดสีตอนที่เพทายพูดอะไรแบบนั้น ฟังผ่านๆก็คงไม่คิดอะไร แต่ถ้าตั้งใจฟังจะรู้ว่าเพทายเน้นตรงคำว่าวัดมากแค่ไหน คำพูดของเขามีความหมายในทุกประโยค

“กลับได้แล้ว อย่ามัวแต่เล่น” ฉันดึงตัวเพทายนอกจากกลุ่ม เพื่อให้สี่คนนั้นหลุดจากภวังค์ความอึมครึ้ม

ด้วยความที่เป็นนักร้องจึงสามารถกลับได้เลยหลังจากขึ้นเวทีเสร็จ แต่ปกติฉันต้องรอให้ยาดาเลิกงานก่อน เพราะต้องไปส่งเธอที่หอ ยาดาเป็นพนักงานในผับที่ฉันสนิทด้วยมากที่สุดรองจากธีมและกลุ่มวง เธอไม่ค่อยมีเพื่อนและเกือบทุกๆวันที่ฉันไปส่งเธอ

ทว่าวันนี้ไม่จำเป็น เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของยาดาเป็นคนมารับเอง

“ได้ยินนะ ที่คุยกับมันเมื่อกี้” เอาแล้วไง

พอเดินมาถึงบริเวณพื้นที่จอดรถด้านหลังผับ เพทายก็เข้าเรื่องก่อนหน้านี้ทันที บอกแล้วว่ามัพแค่พูดเล่น แต่คนนี้ไม่เล่น เพทายหวงทุกอย่างที่เป็นของตัวเอง

“แล้วยังไง น้องเขาแค่พูดเล่น”

“แน่ใจว่าแค่พูดเล่น” เพทายทำเหมือนพยายามหาเรื่องกัน เขาเดินตามอยู่ข้างหลัง ในลานจอดรถนี้ปลอดผู้คน ต่อให้เราเถียงกันเสียงดังก็ไม่มีใครได้ยิน นอกซะจากว่าคนคนนั้นจะโชคร้ายเดินเข้ามาในเวลานี้ และอาจโดนพายุอารมณ์ของเพทายเล่นงาน

“คิดว่าโกหกรึไง?” ฉันหันมาเผชิญหน้ากับเขาเมื่อตอนที่เดินมาถึงตัวรถแล้ว เพทายหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน เรายืนชิดกันมากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เป่ารด

“ก็แค่ถาม...เผื่อเธออยากไปเที่ยวสวรรค์กับมันจริงๆ” เขายื่นหนัาเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเราบดเบียดกัน เอวฉันถูกแขนแกร่งรวบเข้าไปกอดจนระหว่างร่างกายเราไม่สามารถมีสิ่งใดเล็ดลอดผ่านไปได้ แม้แต่อากาศก็ไม่...

“ก็อยากไปอยู่...” พูดถึงตรงนี้ฉันก็วาดแขนโอบคล้องรอบลำคอเขา ช้อนสายตาขึ้นมองก่อนจะกระซิบชิดริมฝีปากด้วยทำนองเสียงแหบพร่า “แต่อยากไปกับคนนี้มากกว่า”

“หึ” เพทายกระตุกยิ้ม

จากนั้นเขาก็ผลักฉันเข้ามาในรถ พาตัวเองอ้อมเข้ามานั่งยังฝั่งคนขับก่อนจะพุ่งทะยานไปยังจุดหมายปลายทาง เมื่อมาถึงคอนโดเขา ฉันแทบไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากทำตัวนิ่งๆให้เพทายอุ้มตลอดทางกระทั่งเข้ามาในห้อง

พลั่ก!

“อื้อ” เพทายไม่ปล่อยให้เสียเวลา เขาผลักฉันติดผนัง บดจูบลงมาด้วยความรุนแรง มือไม้เขาอยู่ไม่เป็นที่ มันสะเปะสะปะไปทั่ว ทั้งลูบคลำขย้ำเป็นบางจุด “ใจเย็นสิ รีบร้อนไปไหน”

ฉันถามเขาอย่างยั่วยวนเมื่อเพทายถอนจูบเพื่อกำจัดเสื้อผ้าเราให้พ้นทาง

“อยากทัวร์สวรรค์ใจจะแย่แล้ว” เขาเอ่ยเสียงแหบต่ำระหว่างที่ก้มลงถอดรูดเศษผ้าชิ้นล่างของฉัน มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่บนร่างกาย ตอนนี้เราทั้งคู่ต่างก็เปลือยเปล่า เปิดเผยทุกสิ่งอย่างให้อีกฝ่ายได้เห็นอย่างไร้ยางอาย

“ก็ไม่เห็นต้องรีบร้อน มันไม่ไปไหนอยู่แล้ว” ฉันขยับเข้าใกล้เขา โอบแขนคล้องรอบต้นคอ มือข้างหนึ่งขยุ้มเส้นผมตรงท้ายทอยเพทาย เขาเองก็ไม่ต่าง ใช้ฝ่ามือลูบไล้ไปทั่วสะโพกและบั้นท้ายพลางกดแนบร่างกายเราจนบางอย่างแนบชิดกัน

“ไม่ได้กลัวมันหาย แค่เสียดายเวลา ถ้าช้าก็เหลือแค่ไม่กี่ชั่วโมง”

“หึ พรุ่งนี้ไม่มีเรียน...อนุญาตให้ยิงยาว” เราบิดยิ้มให้กันอย่างรู้ทันในทุกความหมาย

“แน่ใจ?” เพทายเลิกคิ้วถาม คล้ายไม่แน่ใจแต่ประกายตาแวววับอย่างหื่นกระหาย “รับได้หรอ อึดขนาดนั้นเชียว”

“ไม่ลองไม่รู้” ฉันลูบไล้หน้าอกเขา ลากปัดผ่านจุดอ่อนไหวบริเวณอกก่อนจะวกขึ้นไปคล้องรอบต้นคอดังเดิม “ไหนว่าเสียดายเวลา ช้าทำไม รีบลงมือสิ”

“ท้าเองนะ ถ้าคิดว่าอึดพอ งั้นก็ลองเดินขาถ่างดูสักวันสองวันแล้วกัน”

จบคำนั้นความเร่าร้อนรุนแรงก็เกิดขึ้น เพทายบดจูบลงมาอย่างหื่นกระหาย เขายกตัวฉันเพื่อที่ฉันจะได้ตวัดเรียวทั้งสองเกาะเกี่ยวรอบเอวสอบ เขาดันจนแผ่นหลังฉันแนบติดไปกับผนังที่แสนเย็นเฉียบ

สองมือตัวเองขยุ้มกลุ่มผมเขาจนยุ่งเหยิงเพื่อระบายอารมณ์วาบหวามที่ปะทุขึ้นเรื่อยๆ ฉันชอบในการกระทำของเขา ฉันชอบความป่าเถื่อนของเพทาย

ยิ่งเมื่อเวลาที่ร่างกายเราสอดประสานกัน ยามที่เขากระหน่ำตัวเองเข้ามาในตัวฉัน มันทั้งเจ็บจนทรมานและมีความสุขจนแทบล้นอก ผู้หญิงหลายคนอาจไม่ชอบในเซ็กส์ของเพทายแต่นั่นไม่ใช่กับฉัน ไม่ปฏิเสธว่าชอบในรสรักของเขา

ยามเมื่อเพทายรุกรานฉันด้วยความรุนแรงแสนป่าเถื่อนของเขา มันช่างมัวเมาให้รู้สึกดีอย่างแปลกประหลาด

“แอ่นหน่อย” เขาออกคำสั่งเสียงพร่า ร่างกายขยับรุกรานเร็วขึ้น

เพทายมีความลับอยู่หนึ่งอย่าง เขาเป็นพวกเสพติดเซ็กส์รุนแรง และใช่...เพราะอย่างนั้นฉันจึงติดใจในรสชาติเซ็กส์ของเขา ซึ่งแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่เข็ดขยาดมัน...

เพิ่งรู้ว่าตัวฉันชอบในความรุนแรงของเขา...ทุกการกระทำ

“ทำหน้าอย่างนั้น อยากให้แรงกว่านี้หรอ?” ฉันกระตุกยิ้มซึ่งเป็นอันรู้กันดี

สำหรับเซ็กส์ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดใด    ๆ เพราะแค่ร่างกายมันก็ตอบสนองแทนทุกคำพูดแล้ว

“จัดไปสิ...ชู้ที่รัก”

แผ่นหลังฉันนอนราบไปกับเตียงก่อนจะตามมาด้วยอารมณ์รุนแรงที่โหมกระหน่ำ เราต่างตอบรับซึ่งกันและกันผ่านความป่าเถื่อนที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทว่ามันก็ยังแฝงความอ่อนโยนไปด้วยโดยที่เราทั้งคู่ไม่เคยรู้ตัว ตลอดทั้งค่ำคืนมีเพียงเสียงกระทบกันของเราและเสียงเตียงขยับเสียดสีพื้นดังระงมไปทั่วทั้งห้อง เสียงคราญครางแทบกลืนหายไปกับจูบเผาผลาญ

ความรุนแรงที่แสนปวดร้าว...แต่ก็ช่างสุขใจ 

...LOADING

มีความอยากอัพ 55555 คู่นี้มัน..... เคี๊ยกๆๆ

ไปละๆๆๆ ไปเรียนก๋อยย อินายน์คืนนี้ละกันเนอะ (ขอเวลาปั่น)

เม้นต์ให้เค้าด้วยจิ ^.,^

CHARACTER

เพทาย : PHETHAY

IMAGES : SEHUN[EXO]

'เอากับชู้ รู้สึกดีกว่าตัวจริง...ไม่เชื่อก็ลอง'

พู่ไหม : PHUMAI

IMAGES : LIM BORA

'ชู้แล้วไง เร้าใจกว่าตัวจริงก็แล้วกัน...อยากรู้ต้องลอง'

ฟ้าคราม : FAHKHRAM

IMAGES : JAEN MOM

'หนูรักม๊านะ...'

ยี่หวา : YEEWHAA

IMAGES : PARK SORA

'ชู้ ไม่นานก็ถูกเขี่ย ตัวจริงต่างหาก...ที่เป็นนิรันดร์'

ชมพู : CHOMPHU

ใหม่จีน : MAIJEEN

IMAGES : BAEK SU MIN

IMAGES : JOY [RED REVET]

เปาโล : PAOLO

ธีม : THEEM

IMAGES : B.I[IKON]

IMAGES : JINWOO

เอาคาเลคเตอร์ไปก๋อยยย ที่เหลือจิตามมา

เรื่องนี้จะคาบเกี่ยวกับเรื่องของเอเชียแล้วก็นารายณ์นะ

มหากาพย์มากคู่นี้ โลดแล่นอยู่ในทุกเรื่องของ RETURN 555

แต่อิทายไม่มีเซตนาจา นางมาแบบเดี่ยวๆและจบแบบเดี่ยวๆ

ใครอยากจะเหมาเป็นเซคเดียวกับพวกรีฯก็ได้ ไม่ว่า

มีตัวละครจากเรื่องอื่นๆโผล่หน้ามาเยี่ยมเป็นบางช่วง

แล้วเจอกันนะครัชเชอร์

เจิมรอค่ะ