ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    GOT7 ' Forprince ยังไงก็รัก '

    ลำดับตอนที่ #1 : INTRO

    • อัปเดตล่าสุด 13 มี.ค. 58











                     อาคารโบราณที่ใหญ่โตคล้ายสถาปัตยกรรมของเรอแนซ็องส์อยู่เรียงรายกับเต็มรอบพื้นที่ของอาณาเขตที่เรียกว่าโรงเรียน แม้จะดูเก่าแต่ก็มีรสนิยมใช่เล่น แต่มองไปมองมามันน่าจะเรียกว่า วิหารมากกว่า โรงเรียนเลยด้วยซ้ำ มีเสาหินอ่อนอันใหญ่สองต้นที่ค้ำประตูทรงโค้งมีลักษณะเหมือนเสาไอโอนิค มองเลยโดมที่ติดกับประตูที่มีการแกะสลักศิลปะโรมันบนฝาเพดานลวดลายพริ้วไหวสวยงามเข้าไปข้างในก็จะเจอ รูปปั้นที่ตั้งตระหง่านงามอยู่กลางน้ำพุเป็นชายแก่มีหนวดเครายาวจนแทบปิดริมฝีปาก ใส่ชุดสูทผูกไทด์และมีตำราเรียนในมือ

     

              นี่หรอ ? โรงเรียนที่ผมจะต้องเรียน โรงเรียนเซนต์ฟอปริ๊นซ์

     

     

     

              7 วันที่แล้ว

     

              “แบมแบม ลูกเป็นองค์รัชทายาทอันดับหนึ่ง ลูกรู้ใช่ไหมการที่ลูกไปเรียนโรงเรียนฟอจูนส์ ลูกจะถูกจับตามองจากคนมากหน้าหลายตา”

     

              “รู้ แต่มายบี ลูกแค่อยากจะสั่งสอนคนที่มันบังอาจมาท้าทายลูก”

     

              “แล้วที่ลูกไม่ยอมทำการบ้าน ลูกไม่ยอมเข้าเรียนตามตารางเรียนที่ทางโรงเรียนจัดไว้ให้ แถมลูกยังชวนสหายทั้งฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวาออกไปนอกโรงเรียนจะไม่ให้ทางโรงเรียนเรียกพ่อเข้าไปได้ได้ยังไง ? และที่สำคัญที่สุดของไปรังแกองค์ชายของเมืองไอเคโอเอ็น ดีที่เขาไม่เอาเรื่องกับลูกนะ”

             

              ผมหันกลับไปมองมายบีด้วยความตกใจ เป็นเวลาเดียวกับที่มายบียืนกระดาษเอสี่สีขาวที่มีตราสัญญาลักษณ์ของโรงเรียนฟอจูนส์ประทับตราเอาไว้ มันถูกเขียนมาในหัวข้อ

             

    ความประพฤติขององค์รัชทายาทแบมแบมแห่งราชอาณาจักรจีโอจีเซเว่น

     

              เน้อความในจดหมายเป็นเรื่องเกี่ยวกับความประพฤติทั้งหมดที่ผมได้ทำมาตลอดสามเทอมที่ศึกษาอยู่ที่โรงเรียนนั้น แถมยังลงท้ายด้วยลายเซ็นผู้อำนวยการหัวล้านลงพุง ผมยังไม่แนะนำตัวเลย ผมชื่อ แบมแบม เป็นรัชทายาทอันดับหนึ่งแห่งราชอาณาจักรจีโอทีเซเว่น มายบีที่เรียกเนี่ยคือเสด็จพ่อผมเอง ผมมีแค่มายบีไม่มีท่านแม่หรอกครับ มายบีบอกว่าแม่ของผมไม่ได้รักมายบี เขาต้องการมีชีวิตของเขา มายบีจึงป็นทั้งพ่อทั้งแม่ของผมฮะ

     

              “พ่อนี่เป็นพ่อที่แย่เนอะ ไม่เคยรู้เลยว่าลูกเป็นยังไง ทำอะไร ไม่สนใจลูกเลย ฮึกๆ”

     

              “มายบี หยุด! ลูกอยู่กับมายบีมากี่ปีตั้ง 17 ปีเชียวนะ อย่ามาบีบน้ำตาใส่ลูก”

     

              ผมออกคำสั่งทันที ที่เห็นมายบีกำลังจะทำน้ำตาสั่งได้ หน้าตาที่เสแสร้งแกล้งทำเศร้าเหมือนลูกไม่รักเพราะใส่ใจลูกไม่พอ บอกเลยตั้งแต่ผมเกิดมาสิบเจ็ดปี ผมเห็นแทบจะทุกครั้งที่เราคุยกันในทุกครั้งที่เรามีท่าทางเหมือนจะทะเลาะกัน มายบีจะใช้หน้าตาแบบนี้หลอกล่อผมให้ทำตามเสมอ จนตอนนี้ผมรู้ทันลักษณะหน้าของมายบีไปหมดละ

     

              “อะโด่วว” นี่แหละครับพ่อผม ยืนกอดอกยกคิ้วข้าวเดียวให้ผม

     

              “มายบีรีบพูดลูกจะรีบไปตามไอคิวกับไอเดีย ไปเล่นที่แปลงดอกไม้ของลูก”

             

              ไอเดียกับไอคิวเขาคือเพื่อนของผมเองฮะ เป็นลูกของอัครเสนาฝ่ายซ้าย ทั้งสองคนเป็นแฝด

     

              “พ่อจะส่งแบมแบมไปเรียนที่โรงเรียนเซนต์ฟอปริ๊นซ์ เป็นโรงเรียนสำหรับองค์ รัชทายาทที่จะสืบบัลลังก์ จะสอนทั้งการปกครอง การทหาร และที่สำคัญมันคล้ายกับเป็นที่ดัดสันดานของรัชทายาทที่ทำตัวเกเร อ้อ ! มันเป็นโรงเรียนประจำด้วยนะลูก พ่อจะอนุญาตให้ลูกพาฝ่ายซ้ายกับฝ่ายขวาไปเรียนด้วยแล้วกันแต่ถ้าลูกทำวีรกรรมที่โดดเด่นกว่าคนอื่นจนโดนเชิญออกอีก พ่อจะส่งลูกไปบวช !

     

              O_O  ดัดสันดาน โรงเรียนประจำ

             

              โอ้วม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

             

     

     

     

     

     

     

     

     

              และนั่นแหละคือเหตุผมที่ผมได้มายืนอยู่ตรงนี้ในเวลานี้ไงละ ได้ข่าวมาว่าเซนต์ฟอขึ้นชื่อถึงความเข้มงวดแถมยังมีผู้คุมกฎสองคนที่คอยคุมกฎของโรงเรียนแบ่งเป็น แบล็คโดม กับ ไวท์โดม

     

     Black Dome ผู้คุมกฎชื่อ หวัง แจ็คสัน เขาเป็นรัชทายาทอันดับสองของดินแดนต่างเมืองแต่ไม่รู้ชื่อประเทศ

               White Dome ผู้คุมกฎชื่อ มาร์ค ต้วน  ไม่ทราบประวัติ

     

              แล้วคนอย่างพี่แบมยิ่งเป็นที่ต้องการของทุกโดมแน่นอนเห้อ แต่ตอนนี้ทำไมไอเดียกับไอคิวยังไม่มาสงสัยเมื่อคืนใช้ให้ไปมาข้อมูลมาคงนอนดึกเอาเถอะเดี๋ยวก็มาเองนั้นแหละ

     

              “มัวแต่มายืนเพ้อเจ้ออะไรหน้าโรงเรียน ถ้าไม่เข้าเรียนตอนนี้จะถูกเช็คสายและยังโดนหักคะแนนความประพฤติสองคะแนนนะ”

     

              ผมหันขวับไปมองต้นเสียงแล้วต้องชะงัก มองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า บอกได้เลยเป็นผู้ชายที่หล่อมาก ดวงตาสีเขียวเข้ม ใบหน้าเรียวรูปไข่ ริมฝีปากแดงติดคล้ำเล็กน้อยผิวขาวราวกับกระดาษขาว    ผมยุ่งๆสีบรอนด์เทา แถมยังสูงเกินร้อยแปดสิบเซนติเมตรแน่นอน  เหอะหล่อแค่นี้สู้พี่แบมไม่ได้หรอก

     

              “ฉันคือองค์รัชทายาทของอาณาจักรจีโอทีเซเว่น พาฉันไปพบผู้อำนวยการหน่อยสิ”

     

              “องค์รัชทายาทควรมีมารยาทที่ดี ไม่ควรใช้คำพูดที่หยิ่งยโสกับคนอื่นทั้งที่ยังไม่รู้จักคนอื่นดีพอนะ”

     

              ผมได้แต่กัดฟันกรอด จ้องหน้าไอ้หน้าเสาหลักกิโลตรงหน้า สีหน้ามันยียวนกวนอารมณ์

     

              “ตัวแค่เนี่ยจะหาเรื่องหรือไง ?”

     

              “ตัวแค่เนี่ย มันแค่ไหนเนี่ยเขาเรียกว่าโตแล้ว” พูดจบพี่แบมก็เดินชนมันเดินเข้าไปในโรงเรียน

     

              เหอะ ทำไมผู้อำนวยการไม่ออกมาต้อนรับพี่แบมห๊ะ !! เอาเถอะ บางทีมายบีแจ้งมาแล้วแต่ทางโรงเรียนอาจไม่ทราบเรื่องทั้งหมดก็ได้ ตอนนี้รีบเดินไปเข้าเรียนก่อนดีกว่า    




    ลงอินโทรให้ดูก่อนนะคะ 
    คือเพิ่งแต่งครั้งแรก ช่วยเม้นติชมหน่อยนะค่ะ
    ควรปรับเปลี่ยนตรงไหน ขอบคุณค่ะ 








    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×