รักเธอเพราะสตอเบอร์รี่

ลำดับตอนที่ #1 : นี่มันของฉันนะ

ฉันอายาโมโต  นานะ อายุ 19 เป็นลูกสาวของประธานบริษัท อายาโมโตกรุ๊ป (บริษัทที่รวยที่สุดในประเทศญี่ปุ่นเท่านั้นเอง 555+ ล้อเล่นน่า เป็นบริษัทเกี่ยวกับคอมฯที่ใหญ่ที่สุดก็เท่านั้น) ตอนนี้ฉันกำลังมาซื้อของที่ห้าง และกำลังจะกลับแล้ว แต่ . . .อากาศร้อนแบบนี้กลับไปก็ไม่มีอะไรทำ  . . . อ้อ!จริงสิตรงโน้นมีร้านไอศกรีมเปิดใหม่อยู่นี่นา งั้นลองไปดูดีกว่า

                        

ติ้ง . . .ต่อง . . .

ว้าวบรรยากาศดีสุดยอด เอ๊ะ . . .นี่ไม่ได้มีแต่ร้านไอติมนี่นา มีInternet อยู่ในที่เดียวกันด้วย ตอนนี้ก็แค่บ่าย 2 เองอีกตั้งนานกว่างานเลี้ยงคืนนี้จะเริ่ม (อ้อ ลืมบอกไปคืนนี้จะมีงานเลี้ยงครบรอบ 15 ปี ของบริษัทและงานก็เริ่ม 2 ทุ่มฉันก็เลยมารับชุดที่สั่งตัดไว้) งั้นฉันไปสั่งไอติมแล้วนั่งเล่น Net ซักชั่วโมงดีกว่า

    “เอ่อ. . . เล่นอินเตอร์เน็ตชั่วโมงละเท่าไหร่คะ”ฉันถามพนักงาน

    “อ๋อ . . . ชั่วโมงละ 1500 เยนค่ะ จะเล่นกี่ชั่วโมงดีคะ”พนักงานถาม ฉันยืนคิดว่าจะเล่นกี่ชั่วโมงดี

    “เอ่อ  เอา 2 ชั่วโมงละกัน แล้วก็ขอไอติมสตอเบอร์รี่ เพิ่มครีมที่หนึ่งด้วยนะคะ”ฉันสั่ง

    “ค่ะงั้นนั่งโต๊ะเบอร์ So 5นะคะเดี๋ยวจะเอาไอติมไปให้นะคะ”พอเขาพูดจบฉันก็เดินไปนั่งที่เครื่อง So 5 พอนั่งเล่นไปประมาณ 5นาทีก็มีไอติมมาเสิร์ฟแล้วผู้ชายข้างๆฉันก็พูดขึ้น

    “ขอบคุณครับ . . .” -_-///??? (งง ครับท่าน)เฮ้ย !!! นั่น มาน ของ ช้าน น้า

    “เอ่อ . . . ขอโทษนะคะนั่นมันของฉันไม่เหรอคะ ฉันสั่งรสสตอเบอร์รี่เพิ่มครีมน่ะค่ะ” ฉันถามแบบกลัวๆ (ไม่รู้จะกลัวทำไม: นอนละเมอ)

    “ผมก็เหมือนกัน”เขาหันมาบอก ว้าวเขาหน้าตาดีจังเลย แต่ว่าเขาทำหน้าเย็นชาใส่ฉัน (บังอาจมากนะ)

    “แต่นี่ต้องเป็นของฉันสิ พนักงานเขาเอามาวางข้างฉันนะ”ฉันเถียง (ทั้งๆที่รู้ว่ามันฟังไม่ขึ้นเลย)

    “นี่ข้างคุณก็ข้างผมเหมือนกันนั่นแหละ แล้วก็ผมสั่งก่อนคุณนะ เพราะฉะนั้นนี่ของผม”เขาใช้เหตุผลที่เหนือกว่ามาพูดแต่จะว่าไปเขาฉลาดนะเนี่ยไม่เห็นเคยมีใครเถียงฉันแล้วชนะเลยแล้วดูสิว่านายจะชนะฉันได้มั๊ย (ที่ไม่เคยมีใครชนะเพราะว่าที่บ้านไม่มีใครกล้าเถียง 555+)

    “แต่ว่าคุณรู้จักคำว่า Lady First มั๊ย ผู้หญิงก่อนน่ะรู้จักไหมตามมารยาทน่ะ”ฉันบอกเขาแบบเร็วๆเพราะรำคาญ และพอฉันพูดจบปรากฏว่า    “ไอติมสตอเบอร์รี่เพิ่มครีมครับ”พนักงานเอามาวางและเดินจากไป  =_=(ผู้ชายคนนั้น) OoO (นานะ)

                     . . . . . . . . . .เกิดความเงียบชั่วขณะหนึ่ง . . . . . . . . .

    “เอ่อ . . . ขอ . . .ขอโทษค่ะ”ฉันขอโทษเขาแบบอายๆนิดๆ (ไม่นิดเลย) แล้วนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย (ซะเมื่อไหร่ล่ะ)

                        ตืด . . .ตืด . . .ๆๆๆๆๆๆๆๆ . . . . .(เสียงหมดเวลา)

    “อ๊ะ !!! บ่ายสามแล้วไปได้แล้วดีกว่า”   พรึ่บ . . .(เสียงฉันลุกจากเก้าอี้)

    “นี่คุณวันหลังอย่าไปพูดคำว่า Lady First กับคนอื่นจะดีกว่านะครับ”เขาบอกฉันแบบขำๆ

    “ทำไมล่ะ”ฉันถามแบบงงๆเพราะอยู่ดีๆเขาก็มาพูดด้วย ฉันก็เลย เอ๋อไปชั่วขณะหนึ่ง

    “เพราะว่า ถึงคุณพูดไปเขาก็ไม่สนใจหรอก น้ำเสียงคุณที่พูดน่ะดูไม่ค่อยจะเป็น Lady เท่าไหร่ จะดูเป็น Giant ซะมากว่า 555+”

อ๊า    นายบังอาจมากนะที่มาว่าฉันอย่าให้ฉันเจอนายอีกเลย เพราะฉันยังไม่อยากลงข่าวหน้าหนึ่งว่า ‘ลูกสาวนักธุรกิจใหญ่ฆ่าหั่นศพคน’



                        ณ บ้านอายาโมโตะ    เวลา 18 นาฬิกา 0 นาที 1 วินาที

“นี่นานะ ไปเปลี่ยชุดได้แล้วลูกงานเริ่ม 2 ทุ่มนะ แล้วพ่อมีคนจะแนะนำให้ลูกรู้จักนะอย่าเลทล่ะ”พ่อของฉันบอกแบบสบายๆ เฮ้อ เมื่อไหร่พ่อจะเลิกจับคู่ให้ฉันซะทีนะ ไม่รู้ว่าผู้โชคร้ายคนนี้จะเป็นใคร นี่คนนี้เป็นคนที่ 1 . . .2 . . .3 . . .4. . .5. . .อ้อเป็นแค่คนที่ 5 ในรอบ 3 เดือนเท่านั้นเอง(ใช้คำว่าแค่เนี่ยนะ: นอนละเมอ) แล้วแต่ละคนก็รวยๆทั้งน้าน (แล้วเธอไม่รวยหรือไงยะ: นอนละเมอ) แต่คนพวกนี้จะมีข้อเสียคือเป็นเพลย์บอยฉันเลยไม่อยากยุ่งด้วยสักเท่าไหร่

“ค่ะ แต่ว่าถ้าคนนี้ยังดูไม่ดีอีกหนูไม่เอาแล้วนะคะเบื่อ”ฉันตอบแบบเซ็งๆ แล้วไปแต่งตัว ชุดที่ไปเอาจากห้องเสื้อชื่อดังวันนี้เป็นชุดเกาะอกสีชมพูยาวลงไปไล่สีเป็นสีบานเย็น แล้วส่วนผมก็ปล่อยให้ยาวลงมาถึงกลางหลัง แล้วเดินไปดูกระจก ว้าว . . . ใครเนี่ยสวยจริงๆ (555+ ฉันเองล่ะ)   อ้ะ . . . ทุ่มครึ่งแล้ว ลงไปดีกว่า

            ณ บริเวณพิธี เวลา 19 นาฬิกา 35 นาที 15 วินาที

“อ้า นานะมานี่สิ นี่คุณทาฮาชิ เป้นประธานของ ทาฮาชิกรุ๊ปไง”คุณพ่อของฉันแนะนำ

“สวัสดีค่ะ คุณทาฮาชิ” ฉันทักทายอย่างสุภาพ (ปกติไม่สุภาพ) เพราะคุณพ่อมอง (เขม่น) อยู่ (ยังไม่อยากอายุสั้น)

“อ่าสวัสดีจ้ะ อีกเดี๋ยว ยู ก็มาแล้วล่ะเห็นบอกว่ารถติดน่ะ” คุณทาฮาชิ บอก

“นี่พ่อไปรับแขกก่อนนะ ลูกไปนั่งก่อนก็ได้นะ”พ่อหันมาบอกแล้วเดินออกไปรับแขก (เอ๊ะ ในงานมีแขกด้วยเหรอ เห็นแต่คนญี่ปุ่นนะ)

“เอ่อ พ่อครับผมมาแล้วครับ” เอ๊ะ เสียงมัน (กวน) คุ้นๆนะ แล้วฉันก็เลยหันไปดู แล้วก็ต้องงง เพราะนายกวนประสาทที่ร้านไอติมเดินมากับคุณทาฮาชิ แล้วเมื่อกี้เขาเรียกว่าพ่อ หมายความว่าคนที่พ่อฉันจะแนะนำให้รู้จักคือ. . .

“นี่นานะซัง นี่ลูกชายผมเองชื่อ ทาฮาชิ ยู ไปนั่งคุยกันก่อนนะเดี๋ยวผมไปคุยกับพ่อของหนูก่อนนะ” เขาบอกแล้วเดินจากไป

                     . . . . . . . . เงียบ  . . . . . . . .

“นี่คุณเป็นลูกชายของคุณทาฮาชิ จริงเหรอ  =3=”นานะถามแบบไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ (นี่ฉันไม่ใช่โจรนะ: ทาฮาชิ ยู)

“ใช่สิ ไม่งั้นจะมางานนี้ไดไงล่ะ เอางี้ผมยังไม่อยากถูกคุณพ่อไล่ออกจากบริษัท เรามาสงบศึกกันก่อนดีกว่า”เขาบอก

“เออ ก็ได้ค่ะ” ฉันตอบสั้นๆ (แบบกัดฟันพูด)

“งั้นผมก็ควรจะรู้ข้อมูลของคนที่จะเป็นแฟนในอนาคตของผมด้วย ใช่มั๊ย”เขาถามเสียงเรียบ แต่มีเลศนัย

“จะบ้าเหรอ ใครเป็นแฟนคุนกัน อย่ามามั่วนะ”ฉันตอบแบบอารมณ์เสีย (อย่างแรง)

“นี่เราก็ลองคบกันก่อนไง คุณอายุเท่าไหร่ ผม 21”เขาแบบมัดมือชก

“อายุ 19 น้ำหนัก 49 กก.สูง 169 ซม. รอเบเอว 24 นิ้ว เรียนอยู่ที่มหาลัย A กำลังจะจบโทสาขาบริหารธุรกิจ และเป็นเจ้าของกิจการ Spa ชั้นนำของญี่ปุ่น กำลังจะไปศึกษาต่อที่ประเทศอังกฤษค่ะ พอใจรึยังคะ คุณทาฮาชิ ยู”ฉันตอบไปแบบประชด (แฮ้กๆๆ เหนื่อย)

“พอใจแล้วครับ ผมทาฮาชิ ยู อายุ 21 ปีน้ำหนัก 60 กก. สูง 179 ซม. เรียนจบปริญญาตรีและโทจาก มหาลัย A และเอกจากประเทศอังกฤษด้วยเกียรตินิยมอันดับ 1 ปัจจุบันเป็นผู้บริหารของทาฮาชิกรุ๊ปครับ คุณอายาโมโต  นานะ”เขาร่ายซะยาว แต่เขาเก่งเหมือนกันนะเนี่ย(เพิ่งรู้เหรอยะ)



--------------------------------------------------จบ(ตอนที่ 1)---------------------------------------------------------------



สวัสดีคะทุกๆคนที่คิดถูกเข้ามาอ่านนะคะ นี่เป็นเรื่องที่ 2 ที่นอนละเมอเเต่งค่ะช่วยๆกันอ่านหน่อยนะคะ จะได้มีกำลังใจเเต่งต่อไปนะคะ เเล้วก็ถ้าดีไม่ดีก็ post มาได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------