So Love รักหมดใจนายช่างตื๊อ

1

กริ๊ง!!!

โอย เสียงนาฬิกาปลุกอันน่าสะเทือนใจแกจะร้องทำไมเนี่ย เฮ้อ!  ฉันเอี้อมมือไปกดปุ่มปิดเสียงนาฬิกาอย่างเหนื่อยหน่าย    ฉันลุกขึ้นบิดขี้เกียดด้วยความขี้เกลียดสุดๆแล้วก็ลุกไปชำระร่างกายให้เสร็จสับ                                                      เฮ้อ ตื่นตั้งแต่หกโมงเช้า ป่านนี้จะเจ็ดโมงอยู่แล้วยังแต่งตัวไม่เสร็จเลย เดี๋ยวลงไปทานอาหารเช้าไม่ทันแม่ต้องดุแน่ๆเลยวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกซะด้วย เฮ้อ อีกปีเดียวก็จบแล้ว                                                                                                            “นี่! ปังเนย แต่งตัวเสร็จรึยังเนี่ยเดี๋ยวก็ทานข้าวไม่ทันหรอก วันนี้แม่รีบนะ” พูดยังไม่ทันขาดคำเลยโดนดุซะแล้ว                                                              แม่ฉันทำงานเกี่ยวกับกระทรวงมีปรูดยังไม่ทันขาดคำเลยโดนดุซะแล้วชุมก็เกือบทุกวันแล้วก็กว่าจะกลับบ้านก็ดึกบางวันก็ดึกถึง ตีหนึ่ง ตีสอง   เราจะอยู่ด้วยก็แค่ตอนเช้าก่นฉันไปโรงเรียนเท่านั้น  ส่วนพ่อก็เลิกกับแม่แล้วย้ายไปอยู่อเมริกาตั้งแต่ฉันอายุสิบสอง      ตอนนี้ก็ผ่านมาตั้งหกปีแล้วแต่พ่อก็ยังคอยถามไถ่สารทุกสุขดิบและคอยส่งเงินมาให้ตลอด แต่ถึงยังไงมันก็ทดแทนความอบอุ่นที่ฉันควรจะได้รับไม่ได้เลยสักนิด

ฉันเดินลงบันไดมาถึงโต๊ะอาหาร ก็พบกับเมนูสุดพิศดาลที่มากองวางอยู่บนโต๊ะอาหาร                                                                        “แม่คะ นี่แม่เอาอ้วกม้า มาวางบนโต๊ะทำมัยคะ”                                                                                                        “นี่มันข้าวต้มกุ้งต่างหาก แม่ทำสุดฝีมือเลยนะ”สภาพมันไม่ต่างจากอ้วกม้าเลยนะ                                                                              “คือ…หนูว่าวันหลังแม่ให้ป้าน้อยทำให้ดีกว่า”                                                                                                            “ก็ ป้าน้อยลากลับบ้านที่ต่างจังหวัดตั้งหนึ่งอาทิตย์”โห แสดงว่าฉันต้องทนกินอ้วกม้าตั้งหนึ่งอาทิตย์เลยหรอ คิดแล้วกลุ้ม                                                                                                                                                              “งั้น…หนูขอไม่ทานแล้วค่ะ”                                                                                                    “งั้นก็ตามใจ วันนี้แม่รีบ รีบไปกันเถอะ”

                เฮ้อ ในที่สุดรถของเราก็มาจอด ณ โรงเรียน บีนคาร์ตอล โรงเรียนชื่อดังของเมืองนี้มีแต่เหล่าลูกคุณหนูมาเรียน และโรงเรียนนี้ก็มีระดับและเป็นแหล่งศึกษาชั้นนำแห่งหนึ่งของประเทศ     ดูท่าแม่จะรีบจริงๆ งั้นฉันลงจากรถดีกว่า

“ไปก่อนนะคะแม่  สวัสดีค่ะ”                                                                                                                                “เดี๋ยวลูก อย่าลืมหาอะไรทานด้วยนะ เดี๋ยวเย็นนี้ลูกกลับแท็กซี่เหมือนเดิมนะลูก”                                                                            “ค่ะ ไปแล้วนะ-คะ”                                                                                                                                                “โชคดีนะลูก”

                เมื่อลงจากรถ ฉันก็รีบสาวเท้าเดินไปบริเวณใต้ตึก ที่ฉันได้นัดกลับเพื่อนไว้เหมือนเมื่อปีก่อนๆ   อ่า เพื่อนฉันมากันเร็วกว่าที่คิดไว้อีก                                                                                                                                                                                           “นี่ กว่าจะมาได้นะปังเนย พวกเรานั่งรอจนเม้าส์ได้เป็นสิบเรื่องแล้วเนี่ย”                                                                                                   “โห เพิ่งเปิดเทอมเองมีอะไรให้เม้าส์นักหนาล่ะ ยัยแป้งร่ำชั่งเม้าส์”

“นี่ เธอยังไม่ รู้อะไรนะ ปังเนย”คราวนี้เพื่อนสนิทคนที่สองของฉันเป็นเอ่ยบ้าง แต่เรื่องใครจะรู้ถ้าไม่ถามล่ะ  จริงมั้ย                                                                                                                                                                                                “แล้ว…เรื่องอะไรล่ะ ไหม”                                                                                                                                                                                                                               “โอ๊ย!ยัยไหม เม้าส์ไม่มันส์หรอก ให้เราเมาส์ให้ฟังดีกว่า”                                     
“งั้น  จัดมา”                                                                                      
  “ก็มีกลุ่มเด็ก ม.ปลาย  ย้ายมาจากโรงเรียนอื่น อยากบอกว่าหล่อมากกก แถมยังย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับเราอีก  โชคดี สุดๆ อ่ะปังเนย”                                                                                                                                                                                                                                                                     “ก็แค่นั้น”  ไม่เห็นแปลกโรงเรียนนี้มีคนหน้าตาดีตั้งเยอะ  อาทิเช่น  ปังเนย คนนี้  (หลงตัวเองมาก)                                                                            “แต่เค้าหล่อมากเลยนะ  ไหมคนนี้ขอรัประกัน”                                                
“ช่างเถอะ   ขึ้นห้องเรียนกันเถอะใกล้เวลาเรียนแล้ว”