ชีวิตจริงจากฉันเอง #ตอนที่2

ฉันได้คุยกับแม่เสร็จ  ฉันได้พาลูกชาย กับกรุงเทพอีกโดยที่ที่ไม่บอกพ่อของลูก  และและฉันได้กับไปที่แคมคนงาน

แล้วบอกแฟนว่า จะไปหาแม่ตอนนี้ติดต่อแม่ได้แล้ว ฉันดีใจมาก ก่อนที่จะเจอแม่ ฉันอุ้มลูกขึ้นไปหาแม่ พอไปถึง ฉันร้องไห้

คิดว่าแม่คงไม่รักเราแล้ว ที่ทิ้งเราสองพี่น้องไป ฉันเคยเกียจแม่ เคยโกดแม่ ที่แม่ทิ้งไป เพราะฉันกับน้องลำบากมาก

พอมาวันนึงฉันมีลูก ฉันเลยเข้าใจว่าที่แม่ทิ้งไปเพราะอะไร ฉันไม่เคยมีแม่เหมือนคนอืนเขา วันแม่ฉันไหว้ครู หรือไม่ก็ไม่ได้ไป 

โดนเพือนว่า ว่าลูกไม่มีพอไม่มีแม่ วันนี้ฉันได้เจอแม่แล้ว ถึงแม้ความผูกพันเราแม่ลูก จะไม่ค่อยมี แต่วันนี้ฉันโชคดีที่มีแม่ให้กอดเหมือนคนอืนเขา และฉันก็ได้ไปเห็นที่แม่อยู่ แล้วแฟนของแม่ ก็คือ พ่อน้า ของฉัน เขาดีมาก ฉันดีใจที่แม่มีคนดีๆเข้าในชีวิต

ตอนแรกที่ฉันเห็นแม่ แม่ฉันสวย ต่างจากฉันตอนนั้น ดำเหลือเกิน ลูกชายก็ขาว พออยู่แคมคนงาน ลูกชายดำมาก

ฉันก็เล่าให้แม่ฟังมาฉัน ไปอยู่ที่ใหนมา ทำไรมา ฉันก็เล่าให้แม่ฟัง  

ฉันขอแม่ แม่หนูขอมาอยู่ด้วยได้ไหม หนูไม่อยากเอาลูกไปลำบากที่แคมคนงานอีก สงสารลูก

แม่บอกได้ เดี๋ยวไปเก็บของแล้วมาอยู่ด้วยกัน จากชีวิตที่ฉันคิดว่าวันนึงฉันตายให้ใครก็ได้เผาฉันเลยไม่ต้องตามหาญาต เพราะฉันตัวเดียว   ความคิดนั้นหายไป ฉันมีความหวังใหม่อีกครั้ง ฉันบอกแม่ว่า ขออยู่สักพัก อะไรๆลงตัวแล้วฉันจะไป 

คำพูดของคนเป็นก็บอกเราว่า อยู่ด้วยที่นี่กับแม่ ก็ได้ ฉันดีใจนะ แล้วปีนั้นก็เป็นปีแรก ที่ได้กราบแม่