~เส้นบางบางระหว่างเรา~

ลำดับตอนที่ #7 : ~ราเชล เพื่องสนิทผม 7- ม. 4-~

แล้วเราก้อแยกย้ายกันไปเตรียมตัว หายไปกันสัก ครึ่งชั่วโมงแล้วก้อกลับมารวมตัวกัน



“รถพร้อมแล้วคับ”     เจบอกพ่อผม   คราวนี้รถเป็นลีมูซีนสีขาว สวยจัง



“งั้นไปกันเลย”    ผมรีบดึงเรย์ไปขึ้นรถ แล้วเจก้อปิดประตูให้



ระหว่างทางก้อเช่นเคย ผมก้อมองแต่เรย์นั่นแหละ น่ารักจัง



ฉันมองไปข้างทาง สภาพแวดล้อมที่นี่น่าอยู่มาก ฉันรู้สึกว่าบรรยากาศมันเงียบๆ



เลยเอื้อมมือไปเปิดเพลง พอดีที่รถไม่มีซีดีเพลงฟังเลย เลยฟัง F.M.ผมกดหาคลื่นไปเรื่อยๆ



จนเจอกับเพลงนี้ ช่างไม่รู้อะไรเลย ของมอส



เข้าบรรยากาศนี้จิงๆ ฟังแล้วมันใจหายยังงัยก้อไม่รู้



ผมว่ามันตรงจิงๆ อาการที่ผมเป็นมันยากจะรักษา



ถ้าผมจะเลิกรักเทอตอนนี้มันก้อสายไปแล้ว แต่ถ้าผมจะบอกรักเทอผมก้อทำไม่ได้ (เอางัยดีว่ะกรู)



ผมคิดอะไรเพลินๆ ได้สักพัก ก้อถึงสนามกอล์ฟพอดี รถลีมูซีนค่อยๆขับเข้าไปในสนามกอล์ฟ



สภาพสนามกอล์ฟน่าเล่นมาก ที่แรกผมก้อไม่ชอบตีกอล์ฟเท่าไหร่ แต่พอเห็นสนามที่นี่แล้วมันก้อสามารถทำให้ผมเปลี่ยนใจได้....



“เชิญคับ”   เจลงมาเปิดประตูรถให้



“ขอบคุณ”    พ่อผมตอบไป  จากนั้นเราก้อไปตีกอล์ฟกัน



ผมกับพ่อตีกันอยู่แค่ 2 คน ที่เหลืออ่ะหรอ จะทำไรอะไรล่า ก้อนั่งกินอย่างเดียวเลยยกเว้นเรย์



ผมไม่เห็นเค้าเลย เค้าไปไหนของเค้า ผมเลยละจากตีกอล์ฟ แล้วเดินเข้าไปถามแม่



“แม่คับ เรย์ไปไหนแล้วอ่ะ”



“อ๋อ เห็นเค้าบอกว่าจะไปเดินเล่นแถวนี้อ่ะ”



“คับ”    ผมรีบไปตามหาเทอทันที



ผมเดินออกไปเรื่อยๆ ผมเห็นเทอนั่งอยู่คนเดียวกำลังมองอะไรเพลินๆ ผมเลยเดินเข้าไปทัก



“มัยมานั่งคนเดียวอ่ะ”



“ก้อมันเบื่อๆ”



“เบื่อไร ไม่ชอบตีกอล์ฟหรอ”



“ป่าว ฉันก้อตีเป็นแต่ฉันชอบอยู่คนเดียวมากกว่า”



“อ่าวหรอ งั้นฉันไม่กวนแกแล้ว”



“เฮ้ยเดี๋ยวดิ”    เทอดึงมือผมไว้ ผมตกใจมากไม่คิดว่าเทอจะจับมือผม แต่เทอคงคิดกับผมแค่เพื่อนสนิท



“ไรหรอ”



“ฉันว่าแกอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยก้อดี”



“เออ ได้เลย”    ผมยิ้มออก



ผมก้อเริ่มบทสนทนาเลย



“แกชอบอยู่คนเดียวหรอ”



“อืม”



“ทำไมอ่ะ”



“คือฉันชอบคิดอะไรไปเรื่อยๆ นั่งคนเดียวมันมีสมาธิดี”



“หรอ จะว่าไป....ฉันก้อชอบนะอยู่คนเดียว แต่วันนี้เรามาเที่ยวกับครอบครัว เราก้อต้องสนุกกับครอบครัวดิ แกว่ามั้ย”



“เออ แกพูดถูกหว่ะ งั้นเราไปตีกอล์ฟกัน”    เทอพูดเสร็จแล้วก้อดึงผมไป ผมว่าเทอก้อแปลกๆดีนะ



------------------------------เส้นบางบางระหว่างเรา----------------------------------------------



หลังจากที่เราออกไปฉลองเสร็จ มันเป็นความทรงจำดีๆนะ เป็น 5 วันที่แสนสุข



ผมได้อยู่ใกล้ๆกับเทอ แม้จะมีคำว่าเพื่อนมาคั่นกลางก้อเถอะ



-------------------------------------------------ม. 4--------------------------------------------------



เย้ๆๆ เปิดเทอมแล้วผมจะได้เจอเรย์สักที่ หลังจากไปฉลองกับมาผมไม่ได้พบเทออีก ผมรีบตื่นแต้ช้าแต่งตัวไปเรียน



“เชิญคับ”    ลุงวิลลี่เปิดประตูรถให้ผม ผมขึ้นไปนั่ง



“ขอบคุณคับ”   จากนั้นลุงวิลลี่ก้อออกรถ



เมื่อเข้าไปสู่ประตูโรงเรียน บรรยากาศเหมือนเคย แต่....มันพัฒนาขึ้นมาก



ขนาดแค่ 2 เดือนที่เราไม่ได้มาโรงเรียน หญ้าขึ้นเต็มสนาม ต้นไม้เขียวขจี และมีผู้คนเต็มไปหมด



ลุงวิลลี่ขับไปส่งผมที่หน้าอาคารเรียน ผมรีบลงรถไป





“ขอบคุณคับ ไว้เย็นๆมารับนะ”   ผมบอกลุงวิลลี่แล้วรีบขึ้นอาคารไป



((ตึกตึกตึก)) เสียงขึ้นบันไดของผมเอง ม. 4 แล้ว มีคนเต็มไปหมด



ผมรีบหาห้อง ผมเดินหาไปเรื่อยๆ วิคเตอร์ วิคเตอร์ มีมั้ยนะ......ผมเดินหาห้องแล้วห้องเล่า



จนมาถึงห้อง ที่ 9 มีชื่อผมอยู่ ผมได้อยู่ห้องวิทย์คณิต ผมรีบหาชื่อของเรย์ด้วย ราเชล ราเชล มีมั้ย....แล้วผมก้อพบชื่อเทอ



แต่ผมยังไม่เห็นเทอมาเลย สายอีกตามเคย น่าจะปรับปรุงตัวบ้างนะ คิดถึงจัง ผมนั่งที่หน้าระเบียงสักพัก



ผมเห็นเทอเดินขึ้นมา ผมรีบดูนาฬิกา อีก 2 นาที 8 โมง ว้าวในนี้เทอมาทันเข้าแถว อิอิ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเทออีกครั้ง



เทอยังน่ารักเหมือนเดิม



เทอรีบวิ่งเข้ามาหาผม



“เฮ้ยเป็นงัย วันนี้ฉันมาเช้า”    เทอยิ้มหน้าบาน



“จ้าๆ แกมาเช้า”



“เออ แล้วฉันได้อยู่ห้องไหนว่ะ”



“ห้องเดียวกับฉัน”



“จิงอ่ะ”



“จิงดิ”



“เย้ๆๆๆๆ”



“แกเปงอะไร”



“ป่าวซะหน่อย”  



ดูเทอตอนนี้ก้อน่ารักดีนะ



“เข้าห้องกันเถอะ”    เทอชวนผม



“อืม”



เราได้นั่งข้างๆกันเหมือนเดิม เราเรียนไปจนถึงคาบสุดท้าย



เราต้องลงไปเลือกชุมนุม ฉันจูงมือเรย์หาชุมนุมไปเรื่อยๆ



แปลกนะ เทอก้อยอมให้ผมจับมืออ่ะ อิอิ ฉวยโอกาสเลย แล้วเราก้อเจอชุมนุมดนตรี



เราเลยไปสมัครดู ในใบสมัครมันมีให้ลงชุมนุมเครื่องดนตรีที่เราเล่นเป็น แน่นอนผมต้องลงกีต้าร์



แต่ผมเล่นได้หลายอย่างเลยลงไปหลายชนิดเช่น กีต้าร์ เบส กลอง เปียโน คีย์บอร์ด



ส่วนใบเรย์หน่ะหรอ ผมเห็นของเทอแล้วก้ออึ้งเหมือนกัน เทอเล่นได้เหมือนผมเป๊ะๆ ผมถามเทอว่า



“แกเล่นได้เหมือนฉันเลยหว่ะ”



“แล้วแกคิดว่าแกเล่นได้คนเดียวหรอ”   มันกวนผมอีก



“เออ โทด”    ผมก้อแกล้งงอนเทอ



“อะไรว่ะ ฉันล้อเล่น แกอย่าทำอย่างนี้ดิ”



“เออ ส่งในสมัครเหอะ”



“อืม แกไม่เป็นไรแน่นะ”



“เออ”



เราเดินไปส่งใบสมัครพร้อมกัน



“น้อง เล่นดนตีเป็นทั้งคู่เลยหรอ”



“คับ/ค่ะ”



“เหมาะกันดีนะ”



“ฮะ!!”



“ตกใจอะไรน้อง ก้อเหมาะกันดีงัย”



ผมกับเรย์เดินงงๆออกมา พี่เค้าพูดอะไรของเค้านะ



แต่เรย์อ่ะดิ ไม่เห็นจะงงอะไรเลย กลับเดินยิ้มออกมาซะงั้น บ้าป่าวว่ะ



แต่มานึกๆดูแล้ว...........อ่าว พี่เค้าว่าเราเป็นแฟนกันนี่หว่า มัยกรูเพิ่งรู้ว่ะ โง่หว่ะ อ้าว!!! งั้นเรย์ก้อชอบผมดิ เย้ๆๆๆ



“แกเป็นไร”    เทอสะกิดผม



“ปะ....ป่าว”



“เป็นไรนั่งยิ้มอยู่ได้”   เทอถามผมแบบเขินๆ แล้วผลักไหล่ผมเบาๆ



“ฉันยังไม่ได้เป็นไรเลย”    ผมก้อเขินเหมือนกัน แล้วก้อผลักเทอกลับ



“น้องๆ เป็นไรกัน จะมาหวานอะไรกันตอนนี้”



“ป่าวคับ/ค่ะพี่”    ผมสะดุ้ง แต่อาการหน้าแดงยังไม่หายไป ผมไม่กล้ามองหน้าเรย์เลย ชั่วโมงนั้นผมมีความสุขจิงๆ