~เส้นบางบางระหว่างเรา~

ลำดับตอนที่ #6 : ~ราเชล เพื่อนสนิทผม 6~

-------------------------------------วิคเตอร์:นำเรื่อง-----------------------------------------------



หลังจากมื้อค่ำเสร็จเราก็นั่งสนทนากันสักพัก



คุยไปเรื่องธุรกิจการค้า เรื่องเรียน เรื่องทั่วๆไป จนถึงเวลาดึกพอสมควรนะ ก็เลยแยกย้ายกันกลับห้อง



-----------------------------------เส้นบางบางระหว่างเรา----------------------------------------



เช้าวันใหม่



ผมรีบตื่นไปสูดอากาศ ผมออกไปที่ระเบียง เห็นทะเลมุมนี้ มันสวยดีนะ



อากาศยามเช้าเนี่ยมันสดชื่นจิงๆ ผมยืนได้สักพัก เรย์ก็เดินออกมาที่ระเบียงเช่นกัน ผมเลยตะโกนเรียกเทอ



“เฮ้ย แกเพิ่งตื่นหรอ”



“เออ แกก็เหมือนกันหรอ”



“เออ ไปเดินเล่นกันมั้ย”    ผมชวนเธอ



“เออ ก็ดีเหมือนกัน”



“งั้นรอแปป ไปแปรงฟันก่อน”



“ฉันเหมือนกัน”



ผมก็ไปแปรงฟัน แล้วรีบออกไปหาเธอ ผมเห็นเธอยืนรออยู่หน้าห้องแล้ว



ริมหาด



ผมเดินไปเรื่อยๆ ช้าๆ คุยกับเธอเรื่องต่างๆ



“ปกติ แกตื่นเช้าหรอ”   ผมถามเธอไป



“ใช่”



“แล้วมัยแกมาสายทุกวันเลยว่ะ”



“ก็ฉันไม่อยากมาเร็ว หุหุ”    ดูมัน กวนตี-นผมอีก



“แกตอบดีๆดิว่ะ”



“เออ ก้อได้”



“ว่างัย”



“ก็ฉันตื่นปกติแหละ แต่ฉันชอบมาเดินเล่นที่สวนหลังบ้าน มันสดชื่นดี ฉันออกกำลังกายทุกเช้าเลย ทุกเย็นด้วย ฉันเลยมาสาย”



“เหตุผลแกดีนะ แต่แกควรจะมาเร็วๆ”



“ฉันไม่อยากไปเข้าแถวง่ะ”



“บอกอย่างนี้ตั้งแต่แรกก็จบ”



“บ้างั้ย จิงๆแล้วฉันชอบอากาศเช้าๆ แต่นั่นมันผลพลอยได้โว๊ย”



เราเดินคุยกันไปเรื่อยๆ เพลินมาก จนเริ่มสายแล้ว เลยชวนกันกลับ



“กลับเหอะ”   ผมชวนเธอ



“อืมก็ดีนะ”



แล้วผมกับเธอก้อเดินกลับ ขากลับเราก็คุยกันหลายเรื่อง



ตลอดเวลาที่ผมรู้จักเธอมาเกือบ 3 ปี มันทำให้เรารู้เรื่องส่วนตัวกันหมด



แต่เราไม่เคยรู้เรื่องหัวใจ ไม่เคยเปิดใจพูดออกไป



ผมก็ไม่อยากเชื่อตัวเองนะ ว่าผมเก็บความลับนี้มานานขนาดนี้ได้ยังงัย



ทั้งๆที่ผมอยากพูดมันออกไป ผมอยากพูดคำนั้นมาก อยากจะพูดว่า “ฉันรักแกหว่ะ”



มันอาจจะฟังแล้วดูห้วนๆ แต่มันก้อมีความหมายกับผม



เมื่อไหร่ผมจะรวบรวมความกล้าพูดออกไปนะ ที่ผมไม่กล้าพูด คงเป็นเพราะว่า เราเป็นเพื่อน.....สนิทกัน



ถ้ามันเป็นแค่เพื่อน ก้ออาจจะพูดมันได้ง่ายกว่านี้ ผมกลัวพูดไปแล้วจะเสียเธอไป



แล้วถ้าผมเสียเธอไป ผมคงจะไม่มีความสุขแล้วล่ะ ผมมีความสุขได้ก็เพราะเธอ



ผมขาดเธอไม่ได้หรอก ขณะที่ผมกำลังนึกอะไรเพลินๆ



“ช่วยด้วยค่ะ!!!”   เสียงผู้หญิงเรียกให้ช่วย



“จับขโมยให้ที”



ผมได้ยินเสียงนี้ ผมเห็นผู้ชายคนนึงกำลังวิ่งมาทางผม โดยมีกระเป๋าของผู้หญิงคนนั้นที่ร้องไห้ช่วย ขณะที่มันกำลังมา ผมก็



((ผัวะ))  ผมชกหน้ามัน มันล้มลงไปเลย



มันก็ลุกจะมาสู้ผมนะ มันชกผมกลับ ผมกับมันต่อยกันอยู่พักนึง



จนผมสามารถชนะมันได้ แล้วตำรวจก้อเอาตัวมันไป เหอออ...เสร็จสิ้นสักที



“แกเป็นไรป่ะอ่ะ”   เสียงหวานๆของเรย์ถามผม แต่คำพูดห้วนไปหน่อยนะ อิอิ



“ไม่หรอก”



“ขอบคุณนะหนุ่ม”    เสียงผู้หญิงคนนั้น



“ไม่เป็นไรคับ”



“แกเก่งหว่ะ”    เธอชมผม ปลื้มจัง....ผมอมยิ้มอยู่ ไม่ใช่ดิ ยิ้มไม่หุบเลย เหงือกแห้งแล้ว อิ อิ



“เดี๋ยวเชิญคุณไปให้ปากคำด้วยนะคับ”   ตำรวจพูดกับผม



“คับ”



------------------------------------เส้นบางบางระหว่างเรา----------------------------------------



หลังจากที่ผมให้ปากคำเสร็จ ผมก็กลับไปที่โรงแรม



“ไปไหนมาลูก”     แม่ผมถาม



“เรื่องมันยาวคับ เดี๋ยวผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมีเวลาแล้วจะเล่าให้ฟัง”   ผมรีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว



ผมลงมาข้างล่างพบ พ่อแม่แม่เรย์และเรย์ ผมรีบเดินเข้าไปหา แล้วนั่งลงข้างๆเรย์



“แม่รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว”   แม่บอกผม



“ว่างัยคับ ฮีโร่ของพ่อ”      พ่อแซวผม เล่นซะผมงงๆไปเลย



“ใครบอกคับเนี่ย”



“แกบอกหรอ”    ผมมองหน้าเรย์  เทอยิ้มๆนะ น่ารักอีกแล้ว



“อืม มัยอ่ะ ฉันก้อแค่อยากเล่าเรื่องของแก มันเป็นเรื่องดีๆไม่ใช่หรอ”



“จ้า ขอบใจ”



“วันนี้เราไปไหนกันดี”     แม่เรย์ถามขึ้นมา



“ไป.....ตีกอล์ฟ”    ผมเสนอความคิดไป



“เออ ดีเหมือนกัน เราไม่ได้ไปนานแล้วนะ”   พ่อผมเห็นด้วย



“นานอะไรพ่อ เพิ่งไปมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว”   แม่เถียงพ่อ



“เอาเถอะค่ะ ไปเหอะ น่าสนุกดีนะ”      เรย์หยุดสงคราม แล้วเปลี่ยนเรื่อง