~เส้นบางบางระหว่างเรา~

ลำดับตอนที่ #3 : ~ราเชล เพื่อนสนิทผม 3-ไปเที่ยวกัน-~

แล้วเราก้อนั่งเรียนตามปกติ แล้วก้อฟังผลประกาศ



ที่ 1 ได้แก่ ราเชล เพื่อนๆ เฮ และตบมือให้เรย์กันใหญ่

ที่ 2 ได้แก่ วิคเตอร์ ของผมเพื่อนๆก้อเฮให้เหมือนกัน ผมแพ้คะแนนเรย์ไป 2 คะแนน



ระดับการเรียนของเรา เฉียดฉิวกันอยู่เรื่อย บางที่ผมก้อชนะ บางทีเรย์ก้อชนะ



-----------------------------------เส้นบางบางระหว่างเรา-----------------------------------------



เราก้อไปเลี้ยงฉลองกัน ครอบครัวของผมและครอบครัวของเรย์ก้อเริ่มสนิทกัน



แม่ผมสนิทกะแม่เรย์มาก ก้อเป็นนักธุรกิจเหมือนกันนิ ส่วนพ่อผมหรอ พักนี้พ่อไม่ค่อยได้อยู่บ้าน



แต่ใครจะไปคาดคิด พ่อของผม ได้ไปรู้จักกับพ่อของเรย์ที่อเมริกา พอดีพ่อของเรย์ไปประชุมที่นั่น แล้วเค้า 2 คน ก้อเจอกัน



แถมคุยถูกคอกันอีกต่างหาก บังเอิญจิงๆ



เออ ผมลืมบอก



พ่อผมชื่อ สตีฟ    นามสกุล    คาเรน  เป็นลูกครึ่งไทย - สวีเดน



แม่ผมชื่อ  แคทเทอร์รีน    นามสกุล    คาเรน  เป็นชาวอเมริกัน



ผมก้อเลยเป็นลูกครึ่ง ไทย – อเมริกา – สวีเดน



และแล้วเวลาก้อผ่านไปเรื่อยๆ ผมก้อสนิทกับเรย์มากขึ้น ตอนนี้ผมรักเทอจนหมดหัวใจแล้วล่ะ



โดยที่เทอไม่รู้อะไรเลย



จนวันสุดท้ายของ ม. 3 วันนั้นเป็นวันที่เราต้องมาฟังผล



ประกาศผล



ที่ 1 ได่แก่.......ราเชล     3.96



ที่ 2 ได้แก่.......วิคเตอร์   3.94



ผมแพ้เทออีกแล้ว ผมเลยจะพาเทอไปฉลองที่ ภูเก็ต ไปทะเลกัน 5 วัน และจะเดินทางพรุ่งนี้



-------------------------------------เส้นบางบางระหว่างเรา---------------------------------------



เช้าวันต่อมา



“ตื่นได้แล้ว”    ลุงวิลลี่ปลุกผม



“คับ”   ผมรีบลุกอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ผมเลืกเสื้อผ้านานหน่อย ต้องหล่อดิ (แต่อันที่จิงผมใส่อะไรก้อหล่อทั้งนั้นแหละ อิอิ)



ผมรีบลงไปข้างล่าง แล้วรีบสนามบินด่วน



สนามบิน



ผมรีบเดินเข้าไป แล้วโทรหาเรย์



“เทออยู่ไหนอ่ะ”



“ฉันอยู่ที่รอขึ้นเครื่องแล้ว แกรีบมานะ”



“เออๆ”    ผมยังงงๆ แปลกใจที่วันนี้เทอมาเร็ว เพราะปกติเทออ่ะ เจ้าหญิงสายเสมอเลย



นึกแล้วก้อขำๆ ผมรีบไปหาเทอเลย แล้วเราก้อขึ้นเครื่องพร้อมกัน ผมลืมบอก เราไปกันแค่ 2 คน



เดี๋ยวพ่อกับแม่ผมและแม่เรย์จะตามไปทีหลัง ผมเดินไปเรื่อยๆ แล้วก้อเจอเทอ



เทออยู่ในชุดสีชมพู น่ารักจัง เทอเหมาะกับสีชมพูมาก ดูหวานๆดี เทอหันมาเห็นผม



“แกมาช้ากว่าฉัน”



“เออดิ มัยแกมาเร็วว่ะ”



“ก้อฉัน...”



“ฉันรัย”



“ฉันอยากตื่นเช้าๆบ้าง”



“เหอะๆ แปลกมาก”



“แปลกรัย นิแกอย่ามาแซวฉันมากได้ป่ะ”     เทออมยิ้ม ดูเขินๆนะ น่ารักอ่ะ



“ขึ้นเครื่องเหอะ”    เทอชวนผม



บนเครื่องบิน



เครื่องขึ้นได้พักก้อมีคนเสริฟอาหาร มันเป็นมื้อเช้า ผมก้อนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย เช่นเดียวกับเรย์



เรานั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย ความรู้สึกของผมตอนนั้น มันรู้สึกว่า ยิ่งผมใกล้เทอเท่าไหร่ผมก้อยิ่งไกลจากเทอ



มันทำได้แค่เป็นเพื่อนเทอ เพื่อนสนิท เทอคงไม่รู้ว่าผมรักเทอมากแค่ไหน........มากเกินกว่าที่ผมจะบรรยายออกมาได้



------------------------------------เส้นบางบางระหว่างเรา----------------------------------------



แล้วเราก้อลงจากเครื่องบิน พอเดินออกมาก้อมีคนมารอรับเราอยู่



เราได้นั่ง เบ็นซ์ คันหรู มีคนเปิดประตูให้แล้วผมกับเรย์ก้อขึ้นไปนั่ง



จากนั้นเค้าก้อไปขับรถ ระหว่างทางเค้าไม่พูดสักคำ ผมเลยถามเค้าไปว่า



“คุณชื่ออะไรคับ”



“ผมชื่อ เจ ผมจะดูแลคุณจนกว่าคุณจะกลับ กรุงเทพฯ”



“ขอบคุณคับ”



ผมมองข้างทางไปเรื่อยๆ แต่ผมว่าวิวข้างทางไม่น่าสนใจเท่ากับคนข้างๆผมหรอก อิอิ



ผมละสายตาจากข้างทาง มามองเรย์แทน เรย์เค้าก้อมองข้างทางนั้นแหละ เทอไม่รู้ตัวว่าผมแอบมองเทออยู่



แล้วเทอก้อหันมา ผมก้อรีบหลบ ทำหน้าตาปกติ แล้วเทอก้อมองข้างทางต่อ



ผมก้อมองเทออีก คราวนี้เทอหันมา เทอจับได้ว่าผมแอบมองเทอ



“แกเป็นไรของแก มองหน้าฉันอยู่ได้”



“ป่าวนิ ฉันก้อมองข้างทางฝั่งแกงัย”    ผมแก้ตัวน้ำขุ่นๆ



“แล้วฝั่งแกไม่มีให้มองงั้ย” เทอตะคอกใส่ผม



“มีแต่ไม่น่ามอง”    ก้อฉันอยากมองเทอนิ



“งั้นแลกที่กัน”    ดูเทอคงรำคาญผม ผมก้อน้อยใจเป็นนะ



“ก้อได้”   ผมตอบเทอไป



แล้วผมก้อไม่ได้มองหน้าเทออีก ตลอดจนถึงโรงแรม ที่นั่นเป็นโรงแรมระดับ 5 ดาว มันหรูมาก



บริเวณกว้างขวาง เต็มไปด้วยต้นไม้รุ่มรื่น เจก้อเปิดประตูให้ผมลง ผมลงมาสูดอากาศบริสุทธิ์



“เชิญคับ”



“ขอบคุณคับ”