~เส้นบางบางระหว่างเรา~

ลำดับตอนที่ #2 : ~ราเชล เพื่อนสนิทผม 2~

เช้าวันใหม่



ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว ก้อคิดถึงเรย์หน่ะซิ อยากไปเจอเร็วๆ



ลุงวิลลี่ไปส่งผมที่โรงเรียนเช่นทุกวัน ผมรีบลงจากรถ แล้วไปที่ห้องทันที ผมนั่งเล่นอะไรเรื่อยเปื่อยสักพักจน..........



กริ้ง..........................กริ้ง..........................กริ้ง..........................กริ้ง..........................



เสียงออดดังขึ้นแล้ว เรย์ยังไม่มาเลย ผมเดินไปเข้าแถวกับเพื่อนๆ จนเข้าห้องแล้ว เรย์ก้อยังไม่มา



สักพัก เรียนคาบเช้าไปได้สัก 10 นาที เทอก้อโผล่มา



“ขออนุญาตค่ะ”



“เชิญ”   เทอรีบเดินเข้ามาหาผม



“วิคเตอร์”



“อะไร มัยมาเช้าจัง”



“นิ อย่ามาประชดกันดิ ฉันแค่มาช้าไปนิดหน่อยเอง”    ดูเทออายๆนะ เวลาอายนี่ก้อน่ารักดี



“เออ...”



“เรียนเถอะ”  และเราก้อนั่งเรียนกัน จนถึงเวลาพัก



“ไปกินข้าวกัน”  เทอชวนผม



“อืมไปดิ”



เราก้อนั่งกินข้าวกัน 2 คน คุยอะไรไปเรื่อยเปื่อย



“ทำไมเทอเพิ่งย้ายมาอ่ะ แล้วย้ายมาจากไหน”    ผมถามเทอไป



“ก้อแม่บอกให้ฉันกลับมาเรียนที่ กทม. คือจิงๆแล้วฉันเรียนที่ เชียงใหม่”



“แล้วทำไมถึงกลับมาล่ะ”



“....................................”   เทอเงียบไป ความเงียบของเทอทำให้ผมไม่กล้าถามต่อเลยพูดไปว่า..



“งั้นเรากินข้าวต่อเหอะ”   ผมพูดจบก้อกินข้าวต่อ ไม่รู้ว่าเทอคิดอะไรอยู่



ผมรู้ว่าเทอคงไม่อยากตอบผม แต่การที่เทอเงียบไปมันทำให้ผมยิ่งสงสัย ผมก้อชักอยากรู้ประวัติของเทอแล้วอ่ะดิ



-------------------------------------เส้นบางบางระหว่างเรา---------------------------------------



ตกเย็นผมก้อกลับบ้านตามปกติ แต่ ให้ลุงวิลลี่ ขับรถตามเรย์ไป



บ้านของเทออยู่แถว ลาดพร้าวจิงๆ ผมตามเทอไปจนถึงหน้าบ้านของเทอ



บ้านเทอหลังใหญ่มาก ฐานะของเทอเท่าๆกับผมเลย แต่ทำไมเทอถึงได้กลับเอง ไม่ให้คนมารับนะ



ผมเกิดข้อสงสัยขึ้นมาอีก ผมเลยบอกให้ลุงวิลลี่ช่วยสืบประวัติของเรย์ให้



เวลาผ่านไป 2 อาทิตย์ ผมกับเรย์เริ่มสนิทกันมากขึ้นจนตอนนี้



เทอเป็นเพื่อนสนิทผม และผมก้อเป็นเพื่อนสนิทเทอ



โดยที่เทอไม่รู้ว่า เพื่อนสนิทของเทอคนนี้ คิดอะไรกับเทออยู่



เมื่อก่อน เราเรียกแทนตัวเองว่า เรา กับ เทอ แต่วันนี้ เราเรียกแทนตัวเองว่า ฉัน และ แก มันดูสนิทขึ้นจิงๆ



และลุงวิลลี่ก้อเอาประวัติเรย์มาให้ผม



ชื่อ  ราเชล       นามสกุล   เดวิด



บิดาชื่อ  ฟรานซิส   นามสกุล   เดวิด   อาชีพ   นักธุรกิจ



มารดาชื่อ   นิโคล    นามสกุล   เดวิด     อาชีพ   นักธุรกิจ



แม่ของเรย์นั้น เป็นลูกครึ่ง ไทย – อเมริกา



พ่อของเรย์นั้นเป็นชาว เยอรมัน แท้ๆ



เพราะฉะนั้น เรย์เป็นลูกครึ่ง ไทย – อเมริกา - เยอรมัน (แต่หน้าเทอไทยจิงๆ อิอิ)



พ่อแม่ของเรย์เพิ่งหย่าร้างกัน  เรย์มีพี่ชาย 1 คน ชื่อ ดอมมินิค เป็นพี่เรย์ 2 ปี



ตอนนี้พี่ชายของเทออยู่ที่เยอรมันกับพ่อ ส่วนแม่เทอนั้นก้อทำธุรกิจ ตามปกติ



จากการที่ผมได้รู้ประวัติเทอนั้น ผมคิดว่าเทอนั้นคง รับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น



------------------------------------เส้นบางบางระหว่างเรา----------------------------------------



วันต่อมา



ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ม้าหินอ่อนที่เดิม โดยมีเรย์นั่งอยู่ข้างๆผม



เรานั่งติววิชาคณิตกัน เรย์เก่งวิชาคณิตมาก ส่วนผมหน่าหรอ ผมเก่งวิทยาศาสตร์ แต่คณิตก้อพอไปรอดนะ



ผมก้อเลยให้เรย์ช่วยสอนผม แต่ผมก้อไม่ได้ฟังเทอพูดหรอก ผมมัวแต่มองหน้าเทอ ใบหน้าสีเขียวๆเอ๊ย ขาวๆ น่ารักจัง



แล้วเทอก้อหันหน้ามามองผม



“แกมองรัยฉันนักหนาว่ะ”   คำพูดห้วนๆ แต่เสียงหวานจับใจ อิอิ



“ป่าวนิ ฉันก้อมองหนังสือที่แกสอนฉันงัย”     ผมทำไขสือ ไม่รู้ไม่ชี้



“งั้นแกบอกมาดิ๊ ว่าฉันสอนอะไรแกไปบ้าง”



“เออ.....ก้อสอนนี่งัย”     ผมตอบไม่ถูกเลย ผมก้อเลยชี้ไปมั่วๆ



((ตุ๊บ)) “นี่แน่ะ”  เทอตีไหล่ผม (มือหนักหว่ะ)



“อะไรอ่ะ มาตีกันเฉยเลย”



“ทีหลังฉันไม่สอนนายแล้ว สอนแล้วไม่ฟัง”    



“โอ๋.....อย่างอนซิจ๊ะ ดีกันนะ”   ผมง้อเทอเสียงอ่อนๆ



“ไม่ได้งอน...แค่..”



“แค่รัย”



“เออๆๆๆ ฉันไม่ได้โกดแก ทีหลังฟังด้วยนะ”    เทอตอบผมกลับมา เหมือนจะไม่พอใจผมสักเท่าไหร่นัก



แต่เทอก้ออมยิ้มนะ สงสัยจะเขิน เหอะๆ



ม. 2



เปิดเทอมวันแรก ของ ม. 2 ผมก้อไปเรียนตามปกติ แล้วก้อเช่นเคย เรย์ยังคงมาช้า เทอสายเสมอ เรายังคงสนิทกันเหมือนเดิม



“วิคเตอร์”     เทอเดินเข้ามานั่งข้างๆผม ผมดีใจที่ได้เจอเทออีก



แล้วเทอก้อเช่นกัน ไม่ได้เจอเทอมาเป็นเวลา เกือบ 2 เดือน คิดถึงมากๆๆเลย ไม่รู้ว่าเทอจะคิดถึงกันบ้างมั้ยนะ



“แกมานานยั้ง”



“นานมั้ง”



“นิแกอย่ากวนฉันได้มั้ย”



“ได้คร้าบบ”