ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ~ราเชล เพื่อนสนิทผม 13~
เวลาผ่านไปจนถึงเทอม 2 ผมยังคงคบกับอลิส
ความรักของผมกับอลิสก้อพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ และเรย์ก้อเช่นกัน
เทอก้อยังคบกับแคมป์อยู่ แต่ดูเหมือนเทอไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่
ผมเองก้อยังคงรักเรย์เหมือนเดิม แต่ผมก้อทำได้แค่รักนิ
ผมแสดงมันออกมาไม่ได้ ผมอาจจะดูหลายใจ แต่จะให้ผมทำงัย
อีกคนผมก้อรัก ส่วนอีกคนผมก้อสงสาร แต่ความสงสารของผมมันกลายเป็นความรักไปแล้ว
ผมรักอลิสขึ้นเรื่อยๆ เราสนิทกันมาก
ตอนนี้ก้อใกล้สอบปลายภาคเทอม 2 แล้ว ผมเหลือเวลาอีก 2 อาทิตย์ ที่จะอ่านหนังสือ
แต่แม่บอกผมว่า ผมต้องไปเรียนต่อที่ อิตาลี มันก้อดีนะได้เจออะไรใหม่ๆ แต่ผมคงคิดถึงเรย์กับอลิสมากๆเลย
หน้าอาคารอลิส
ผมขึ้นไปรับน้องอลิสกะจะไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน
วันนี้ภาคบ่ายไม่ได้เรียน ครูเข้าประชุมกันหมด ผมเลยชวนน้องอลิสไปนั่งคุยอะไรเรื่อยเปื่อย
“พี่วิคเตอร์”
“คับ”
“มาเร็วจังเลยนะค่ะ”
“คับ ไปหารัยกินกัน”
“ค่ะ”
ผมเดินลงบันไดมาด้วยกัน มีคนแซวตลอดทางเลย
ผมกับอลิสหน้าแดงกันทั้งคู่เลย ผมเลยรีบดึงอลิสลงมาเร็วๆ เหออออ แล้วเราก้อผ่านมาได้
และเราก้อกินข้าวอิ่ม ผมชวนน้องอลิสไปนั่งที่เดิม (สวนหลังโรงเรียน)
ผมนั่งลงข้างๆอลิส
“อีกไม่นานเราก้อต้องจากกันแล้วนะ” อลิสพูดขึ้นมา
“อืมคับ”
“พี่วิคเตอร์จะไปเรียนต่อที่นั่นจิงๆหรอค่ะ”
“คับ”
“ไม่ไปไม่ได้หรอค่ะ” ดูหน้าน้องเค้าเริ่มเศร้าๆแล้ว
“ไม่ได้หรอกคับ”
“อลิสรักพี่วิคเตอร์นะค่ะ” อลิสร้องไห้ แล้วก้อกอดผม ผมก้อปลอบ โอบไหล่น้องเค้าไว้
“พี่ก้อรักอลิสนะ”
“ค่ะ สัญญาซิว่าจะกลับมาหากันอ่ะ”
“...................................” ผมตอบไม่ได้เลย
“เงียบทำไมค่ะ”
“พี่คิดว่า..........”
“ว่ารัยค่ะ”
“โอเค พี่สัญญา” ผมจะทำตามได้มั้ยนะ
“พี่วิคเตอร์สัญญาแล้วนะ อย่าเปลี่ยนไปนะคะ”
“คับ”
ผมยังคงกอดน้องอลิสไว้ น้องเค้าตัวอุ่นจัง
“อุ๊ย” ผมอุทานเบาๆ น้องเค้าหอมแก้มผม ผมนิหน้าแดงเลย ทำตัวไม่ถูกเลยวุ๊ย อิอิ
“เป็นไรไปคะ”
“ปะ....ป่าวคับ”
“...............” ความเงียบเริ่มครอบงำเรา 2 คน ผมนั่งเงียบไม่ได้คุยไรกัน ทำไมรู้สึกดีอย่างนี้นะ เรานั่งอยู่อย่างนี้สักพักใหญ่
ติ๊ด..........................ติ๊ด..........................ติ๊ด..........................ติ๊ด..........................
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ใครโทรมาอีกนะ ผมหยิบโทรศัพท์ขี้นมาดู
เรย์นิ
“ฮัลโหล”
“แกอยู่ไหนอ่ะ”
“สวนหลังโรงเรียน”
“อยู่กลับอลิสหรอ”
“อืม แกมีรัยอ่ะ”
“ฉันไม่กวนแกแล้วล่ะ แค่นี้นะ”
“เออ....” เทอวางหูไปแล้ว ผมงงๆกับสิ่งที่เทอทำ
“ใครโทรมาหรอคะ”
“เรย์”
“ค่ะ”
“พี่ว่าเราไปที่อาคารเถอะ”
“ค่ะ”
ผมรีบเดินไป เมื่อถึงอาคาร ผมเห็นเรย์นั่งร้องไห้อยู่ ผมปล่อยมืออลิสแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาเรย์
“แกเป็นอะไร”
“.....................”
“ใครทำแก”
“......................”
“แกอย่าเงียบดิ ฉันเป็นห่วงแกนะ”
“แคมป์ทิ้งฉันไปแล้ว” เทอตะโกนออกมาเสียงดัง แล้วก้อกอดผมน้ำตาของเทอทำให้ผมแค้นแคมป์เป็นอย่างมาก ผมกอดเรย์ไว้
“แกไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจัดการมันเอง”
“ไม่ต้องนะ”
“ทำไม”
“อย่าไปทำอะไรแคมป์นะ” ทำไมต้องห่วงมันด้วยว่ะ
“แกจะห่วงมันทำไม”
“ฉันขอร้องแกอย่าไปทำไรแคมป์นะ”
“ก้อได้ ถ้าแกต้องการ” ผมยังคงกอดเรย์ไว้ กอดเรย์แล้วมันสุขจิงๆ ผมหันมองไปรอบๆ
ผมไม่เห็นอลิส อลิสไปไหนแล้วนะ ผมเลยปล่อยเรย์
“แกอลิสไปไหนแล้วอ่ะ”
“ฉันไม่รู้”
“เอางี้ เดี๋ยววันนี้ฉันไปส่งแกที่บ้านนะ”
“อืม แล้วอลิสล่ะ”
“คงกลับไปแล้วมั้ง”
ผมพูดจบก้อจูงมือเรย์ไป ผมไปส่งเรย์ที่หน้าประตูบ้าน ผมไม่ได้เข้าไปข้างใน แล้วจากนั้นผมก้อกลับบ้าน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น