ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ~ราเชล เพื่อนสนิทผม 10~
หลังจากวันนั้นที่ผมได้รู้จักกับน้องอลิส
ผมก้อเริ่มสนิทกับน้องเค้าเรื่อยๆ เพราะเราต้องซ้อมดนตรีกันทุกเย็น
พักนี้ผมกับเรย์ก้อยังคงเหมือนเดิม (หมายถึงความเป็นเพื่อน)
ที่เปลี่ยนไปคือ ใจของเรย์ เค้าเริมใจอ่อนให้แคมป์ซะแล้ว
ก้อไม่รู้ซิ เมื่อก่อนไปไหนเรย์มักจะเรียกผมเสมอ
แต่เดี๋ยวนี้หน่ะหรอ ผมอ่ะหมาตกกระป๋อง เมื่อก่อนคนที่ยืนข้างๆเรย์เป็นผม
แต่ตอนนี้ เป็นแคมป์แทน ผมเห็นภาพพวกนี้ทุกวันๆ บาดตาบาดใจ
เราเป็นอย่างนี้มา 2 เดือนเต็ม เหลือเวลาอีก 2 เดือนก้อจะสอบปลายภาคแล้ว มันเร็วไปรึป่าว
ผมนึกเรื่องนี้เพลินๆ
“พี่วิคเตอร์ค่ะ”    ผมคิดว่าใครซะอีก ที่แท้ก้ออลิส
“คับ”
“มานั่งทำอะไรคนเดียว”
“ก้อคิดไรไปเรื่อยๆ”
“หรอค่ะ อลิสกวนรึป่าวค่ะ”
“ไม่นิคับ”
“ค่ะ เย็นนี้ไปเจออลิสที่เดิมนะค่ะ”  ที่เดิมคือ สวนหลังโรงเรียน
“คับ แล้วเจอกัน”
ผมไปตามนัด เมื่อไปถึงก้อเจอน้องอลิสนั่งรออยู่พอดี
“งัย รอนานรึป่าว”
“ไม่ค่ะ นั่งซิค่ะ”
“คับ”    ผมนั่งลงข้างๆอลิส
“วันนี้อากาศดีเนอะ” 
“คับ แล้วอลิสมีอะไรหรอ นัดพี่มาแบบนี้”
“คือ....”
“คือรัยคับ บอกมาจิ”
“จิงๆแล้วที่อลิสเข้ามายุ่งกะชีวิตพี่วิคเตอร์
มันมีเหตุผลคือว่า ตั้งแต่วันแรกที่อลิสเจอพี่ อลิสก้อคิดกับพี่เกินเลยมากกว่าพี่น้อง
คือ อลิสชอบพี่วิคเตอร์ค่ะ ไม่ใช่แค่ชอบนะ แต่อลิสรักพี่วิคเตอร์มาก”
“..................”    ผมพูดไม่ออก ตลอดเวลาผมคิดกับน้องเค้าแค่น้องสาวคนนึง
แต่พอน้องเค้ามาบอกว่าชอบผม ผมกลับรู้สึกโลเล หรือว่าผมชอบน้องเค้าแล้วนะ
ผมอยู่ในช่วงสับสนไปหมด ผมเป็นอะไรไป
“พี่วิคเตอร์อย่าเงียบได้มั้ยค่ะ”
“เออ.....ขอบคุณนะ ที่รักพี่ แต่.......”
“แต่ไรค่ะ”
“พี่ไม่มั่นใจตัวเองเท่าไหร่ พี่ขอไปคิดดูก่อนนะ”
“ค่ะ อลิสขอเบอร์พี่วิคเตอร์ได้มั้ยคะ”  เทอบอกพร้องยื่นโทรศัพท์มาให้ผม
“ได้คับ”    ผมเมมเบอร์ผมใส่โทรศัพท์ของอลิส
“ขอบคุณค่ะ แล้วจะโทรไปนะค่ะ”
ติ๊ด..........................ติ๊ด..........................ติ๊ด..........................ติ๊ด..........................
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ใครโทรมานะ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
เรย์
“ฮัลโหล”
“เออ....แกอยู่ไหนอ่ะ”
“ฉันอยู่สวนหลังโรงเรียน”
“แกไปทำไรที่นั่น”
“ฉันมานั่งคุยกับอลิส”
“หรอ เดี๋ยวนี้สนิทกันจังนะ”
“ก้อ ธรรมดา เทอล่ะอยู่ไหน”
“อยู่กับแคมป์”    ผมได้ยินประโยคนี้แล้วหึงจัง
“หรอ งั้นแกมีไรอีกรึป่าว”
“เย็นนี้แกไปฉลองกับฉันนะ”
“ฉลองอะไร”
“เออหน่ะ เดี๋ยวเจอกันนะ”
“อืม”    ผมวางโทรศัพท์
“ใครโทรมาค่ะ”
“เรย์”
“ค่ะ”
“ไปกันได้แล้ว ไปฉลองกับพี่นะ”
“ไปไหนอ่ะ”
“เออ ไปเหอะ”    ผมรีบคว้ามืออลิสไป มือน้องเค้านิ่มมากเลย
ผมจูงมือน้องอลิสมาตลอดทาง ผมรู้สึกดีนะ น้องเค้าก้อหน้าแดง น่ารักดี
เราเดินกันเพลินจนมาถึงที่นัดไว้ ผมเห็นเรย์กับแคมป์ยืนอยู่ด้วยกัน ผมเกิดหึงอีกแล้ว ทำไงล่ะ ผมปล่อยมืออลิสทันที
“ไปกันยั้ง”    ผมถามเรย์
“ไปดิ”
เราไปฉลองกันที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง บรรยากาศใช้ได้โรแมนติคดีนะ
แต่ผมว่ามันเหมาะกับคู่รักมาเดทกันมากกว่า เรานั่งลงที่โต๊ะริมสุด ผมนั่งข้างๆ อลิส และเรย์นั่งข้างๆ แคมป์
“แกจะฉลองเนื่องในโอกาสอะไร”
“.....เอ...”    ดูเทอกังวล
“อะไรล่ะ”
“คือฉันกับแคมป์เป็นแฟนกันแล้วนะ”    ผมได้ยินประโยคนั้นแล้วจะเป็นลม
หึงที่สุดเลย ผมทำตัวไม่ถูก หัวใจของผมมันแหลกสลายไปแล้ว
แต่สีหน้าของเรย์ดูไม่ได้ใจเท่าไหร่ ไม่เหมือนแคมป์ ดีใจออกหน้าออกตาเลย
“ฉันกลับก่อนนะ”    ผมทนไม่ได้
“อ้าว ฉันยังไม่ได้สั่งอาหารเลย” 
“เออ ฉันมีงานต้องทำ”  ผมพูดจบแล้วก้อเดินจากไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น