~เส้นบางบางระหว่างเรา~

ลำดับตอนที่ #1 : ~ราเชล เพื่อนสนิทผม 1~

ผมเพิ่งลงเครื่องบินมา ผมมีชื่อว่า “วิคเตอร์”



ผมเพิ่งเรียนปริญญาโทจบ ผมเรียนที่อิตาลี ผมเลยกลับมาที่เมืองไทย ขณะที่ผมกำลังเดินออกไป



“คุณวิคเตอร์คับ”    ผู้ชายคนนึงทักผม จะใครซะอีกเล่า



เค้ามีชื่อว่า “วิลลี่” (ชื่ออย่างกะพระเอกหนัง อิอิ) เค้าเป็นคนคอยเลี้ยงผม ดูแลผมมาตั้งแต่เด็กๆ



“อ้าว!!ลุงวิลลี่”    ผมรีบโผล่เข้าไปกอด แล้วเค้าก้อเปิดประตูรถให้ผม



จากนั้นก้อวิ่งไปขึ้นอีกฝั่งแล้วออกรถขับกลับบ้านทันที



ระหว่างทางผมมองไปรอบๆ ที่นี่ไม่เหมือนเดิมเลย เจริญขึ้นเยอะมาก ผมมองข้างทางเพลินๆ สักพักก้อถึงบ้าน



“ดีคับแม่”   ผมทักทายแม่ แล้ววิ่งเข้าไปกอด กอดแม่ อุ่นจัง ผมคิดถึงแม่มาก อยู่ที่นั้นมันเหงา



“จ้า ทานอะไรมารึยัง”



“ยังคับ หิว ผมอยากทานข้าวมันไก่อาหารโปรดผม”   ไปอยู่อิตาลีนานไม่ได้กิน



“เหอะๆ ลูกคิดถึงอาหารไทยล่ะซิ”   แม่ผมขำกลิ้ง



“คับ”



---------------------------------------เส้นบางบางระหว่างเรา-------------------------------------



หลังจากที่ผมทานข้าวเสร็จผมก้อขึ้นไปนอนพักบนห้องนอนของผม



ห้องผมยังเหมือนเดิม ตกแต่งด้วยรูปภาพต่างๆ มีกีตาร์ตั้งอยู่ 2 ตัว กีต้าร์โปร่ง 1 ตัว และกีต้าร์ไฟฟ้า 1 ตัว



ผมจำได้ว่าตอนผมจะไปเรียนที่อิตาลี มันมีกีต้าร์โปร่งแค่ตัวเดียว แล้วกีต้าร์ไฟฟ้ามาจากไหน?



“ดี วิคเตอร์”    ผมได้ยินสาวคนนึง เสียงคุ้นๆ ผมหันไปมอง



ว้าว!!! เทอน่ารักมาก จะใครที่ไหนล่ะ ก้อเพื่อนสนิทผมเอง เทอมีชื่อว่า “ราเชล”



เรียกสั้นๆว่า “เรย์” เทอยังคงเหมือนเดิม น่ารักเหมือนเดิม นิสัยเหมือนเดิม



ผมไม่ได้เจอเทอมา 5 ปีได้ เพราะหลังจากที่ผมจบ ม. 6 ผมก้อไปเรียนต่อที่อิตาลี



จนตอนนี้ผมเรียนจบปริญญาโทแล้ว ผมเพิ่งจะได้เจอเทอ อันที่จิงแล้วผมกลับมาเมืองไทยทุกเทอม



แต่ไม่เคยได้เจอเทอเลย เพราะเทอไปเรียนที่ ม.เชียงใหม่ จนตอนนี้เทอทำงานแล้ว แต่ผมไม่รู้ว่าเทอทำงานอะไร



“โถ่..ก้อคิดว่าสาวที่ไหน”



“ฉันได้ข่าวว่าแกจะกลับมา เลยซื้อกีต้าร์ตัวนี้มาให้”



“อืม ขอบใจ”    ผมชอบกีต้าร์ตัวนี้มาก สีฟ้าเข้มออกน้ำเงินๆหน่อยอ่ะ ก้อเพื่อนสนิทกันเทอก้อตั้งรู้ว่าผมชอบสีอะไร



“เย็นนี้แกว่างป่ะ ฉันจะพาแกไปเลี้ยง”



“ว่างดิ”   ผมรีบตอบกลับไป ผมอยากไปกะเทออยู่แล้ว



“อืมงั้น 6 โมงเย็นฉันจะมารับ แกรอที่บ้านนี่แหละ”



“เฮ้ยเดี๋ยว แล้วจะไปไหน ฉันขับไปรับแกดีกว่า”



“เออหน่า ให้ฉันมารับแกนะ”   เทออ้อนวอนผม ผมก้อใจอ่อนทุกที



“อืม ตามใจ ตรงเวลาด้วยล่ะ”    ที่ผมพูดแบบนี้ ก้อเมื่อก่อนเทออ่ะสายเสมอ ไม่เคยตรงเวลา นัด 6 โมง มา 7 โมง นึกถึงอดีตแล้วก้อขำๆ



“เออ ฉันรู้หรอกหน่า แล้วเจอกัน”   เทอบอกลาผมแล้วเดินออกไป



หลังจากที่เรย์เดินออกไป ผมก้อเลยลองหยิบกีต้าร์ตัวนั้นมาเล่น (กีต้าร์ไฟฟ้า)



เสียงดีนิ ผมเล่นกีต้าร์เพลินๆ แล้วเลยลองหยิบอีกตัวมาเล่น (กีต้าร์โปร่ง)



ผมนั่งเล่นกีต้าร์ตัวนี้แล้วคิดถึงอดีต เรื่องมันมีอยู่ว่า......



ม. 1



ผมนั่งเล่นกีต้าร์ตรงม้าหินอ่อนอยู่ที่ใต้ต้นไม้ ตอนนั้นมันเป็นช่วงประมาณ เทอม 2



มีนักเรียนย้ายมาใหม่ เป็นนักเรียนหญิง เทอน่ารักมาก เทอก้อคือ ราเชล หรือ เรย์ นั่นเอง



เทอได้มาอยู่ห้องเดียวกับผม ผมอยากรู้จักกับเทอมาก แต่ก้อทำได้แค่แอบมอง (ไม่กล้านี่หว่า) แล้วจู่ๆเทอก้อเดินมาทักผม



“หวัดดี”



“วะ...หวัดดี”



“นายชื่อไรหรอ ฉันชื่อ ราเชล นะ เรียกฉันว่า เรย์ ก้อได้”



“เออ...เราชื่อ....”   นึกชื่อตัวเองไม่ออกซะงั้น (กรูบ้าป่าวว่ะ แม่งนึกชื่อไม่ออกโว๊ย นึกๆๆๆ)



“นายชื่อไร นึกนานจัง”   เทออมยิ้ม เทอมีลักยิ้มด้วยอ่ะ น่ารักจัง



“ฉันชื่อ วิคเตอร์ ยินที่ได้รู้จักนะ”   ผมรู้สึกอายๆยังไงก้อไม่รู้ หุหุ



“นายเล่นกีต้าร์เพราะดีนะ”   เทอยิ้มอีกแล้ว เหมือนเทอจะอายๆนะกับการที่จะชมผม



“อืม คับ ขอบคุนนะ”   ผมก้มหน้า (ปลื้มหว่ะ) ยิ้มอยู่คนเดียวอิอิ



กริ้ง..........................กริ้ง..........................กริ้ง..........................กริ้ง..........................



เสียงออดดังขึ้น ผมกับเรย์เดินขึ้นห้องพร้อมกัน



ในห้องเรียน



ตรงที่นั่งข้างๆผม มันมีที่ว่างอยู่ และตรงที่นั่งข้างๆเรย์ก้อเช่นกัน



ผมเลยชวนเทอมานั่งกับผม เราก้อนั่งเรียนด้วยกัน ตกเย็นผมก้อถามเทอว่า...



“เทอกลับบ้านยังงัย”



“กลับเอง แล้วนายอ่ะ”



“ฉันหรอ มีคนมารับ”    อายจัง อยู่ ม. 1 แล้วยังมีคนมารับอีก..



“มัยไม่กลับเองล่ะ น่าหนุกดีออก”



“ไม่รู้ซิ บ้านเทออยู่ไหนล่ะ”



“อยู่แถว ลาดพร้าว”



“หรอ ฉันก้อแถวๆนั้นนะ ฉันไปส่งที่บ้านมั้ย”



“ไม่อ่ะ กลับเองดีก่า ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”   เทอรีบบอกลาผม แล้วก้อไปทันที



ผมกะจะไปส่งเทอที่บ้านซะหน่อย อิอิ อย่าเพิ่งคิดมาก แค่ไปส่ง